Τα δείπνα ειδικά τα γλέντια, τα τσιμπούσια, οι χαρές και οι χοροί ταιριάζουν στην Αριστερά.
Οι Φανεροί Δείπνοι που εκπέμπουν Μυστικά Μηνύματα ανήκουν στο πεδίο της συστημικής και εξουσιαστικής πολιτικής.
Οι παρακάτω σκέψεις έχουν σαν αφορμή το δείπνο των Γαβριήλ Σακελλαρίδη και Αλέξη Τσίπρα καθώς και σχόλια και ειρωνείες ανθρώπων της Αριστεράς σχετικά με αυτή τη συνάντηση. Εν περιλήψει η ουσία των σχολίων είναι επικριτική για το Γ. Σακελλαρίδη (ΣτΜ: τι θέλει με τον Τσίπρα;).
Ίσως κάποια και κάποιος αναρωτηθούν: γιατί να μας αφορά αυτό το γεγονός αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον αριστερά ή δεν ήταν ποτέ κ.ο.κ. ;
Αφορά, διότι ξαναέρχονται στο προσκήνιο τα ζητήματα δημοκρατίας, του ρόλου των ηγετών και των προσωπικοτήτων, των διαδικασιών, ζητήματα τα οποία είναι, επιεικώς, σε προβληματική κατάσταση σε όλη την Υπαρκτή Αριστερά και Υπαρκτή Αναρχία. Βάζω αυτούς τους χώρους μαζί διότι είναι «μαζί», κι ας μη το θέλουν ή και το καταλαβαίνουν.
Το τι ήταν και σε τι εξελίχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι σαφές (είναι;) στις μερικές χιλιάδες αριστερών και αναρχικών αλλά, έξω από «εμάς», υπάρχει και μια ολόκληρη κοινωνία. Αυτοί λοιπόν, οι πολλοί, τους οποίους επικαλούνται και «εκπροσωπούν» οι «πρωτοπορίες», προσλαμβάνουν ένα μήνυμα από το ΣΥΡΙΖΑ – ως αριστερά ή πρώην αριστερά – που λέει: «όλοι είναι τα ίδια», «τελικά η πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον μέσω αρχηγισμών, μυστικής διπλωματίας, σε μυστικές συνεννοήσεις επιτελείων/ αρχηγών/επαϊόντων».
Το να ασχοληθούμε, λοιπόν, με αυτό το γεγονός – και παίρνοντάς το ως αφορμή – σημαίνει να ασχοληθούμε με το γενικότερο πρόβλημα της δημοκρατίας και των τρόπων δημιουργίας πολιτικής. Να δούμε, εν ολίγοις, τη δική μας καμπούρα.
Εξάλλου, ακόμα και αυτό που συμβαίνει στο αντίπαλο πεδίο μας αφορά. Π.χ. όταν ο Γ. Α. Παπανδρέου εγκαινίασε την απευθείας εκλογή αρχηγού από τα μέλη, μέλη της μιας ημέρας . Ή όταν καταστρατηγείται το Σύνταγμα, αυταρχικοποιείται ο Ποινικός Κώδικας κ.ο.κ.
Η κατάργηση των, έστω και τυπικών διαδικασιών, όπως η ύπαρξη μελών με συνέχεια στην παρουσία τους, με υποχρεώσεις κι όχι μόνον δικαιώματα, η αδιαμεσολάβητη σχέση αρχηγού-βάσης, οι μυστικές συνεννοήσεις και η ταυτόχρονη επίδειξή τους είναι στοιχεία μιας αντιδημοκρατικής μετεξέλιξης και διαφθοράς/εκμαυλισμού του κόσμου, μετατροπής του σε μάζα.
Η εμφάνιση/εξαφάνιση ανθρώπων στην Αριστερά (και την Αναρχία) χωρίς απολογισμό και λογοδοσία, η «παρθενογεννετική» εμφάνιση ή η μετατροπή οργανώσεων και κομμάτων χωρίς αναστοχασμό πάνω στο παρελθόν τους, χωρίς αυτοκριτική, τι σχέση έχει με την κοινωνική επανάσταση, ακόμα και με τη «στοιχειώδη» δημοκρατία ;
Αναρωτιέμαι:
οι επικριτικές απόψεις για το Γ. Σακελλαρίδη ξεκινούν με αφορμή μόνο το δείπνο του με τον Α. Τσίπρα και τους συμβολισμούς που εξέπεμψε; Δηλαδή, μέχρι τώρα όλα ήταν τακτοποιημένα ως προς την πολιτική πορεία του Γ. Σακελλαρίδη και μόνον το δείπνο ενόχλησε;
Μετά την αποχώρησή του από το ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Σακελλαρίδης δεν έχει καταθέσει έναν πραγματικό απολογισμό, τόσο της συμμετοχής του όσο και του «φαινομένου» ΣΥΡΙΖΑ (κριτικό, εγκωμιαστικό απολογισμό, δεν θα είχε σημασία. Θα αποτελούσε μια βάση συζήτησης). Φράσεις κλισέ της αριστερής κομματικής γραφειοκρατίας του τύπου «Προφανώς και αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν από τη δεκάμηνη κοινοβουλευτική μου θητεία » ( ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21.3.2016 ) δεν σημαίνουν τίποτε.
Δεν είναι συστατικό μια αριστερής στάσης ο απολογισμός; Πολύ περισσότερο ενός εγχειρήματος που σημάδεψε τα τελευταία 15 χρόνια και θα συνεχίσει να σημαδεύει για χρόνια ακόμα; Ειδικά, όταν κάποιος έχει παίξει τόσο σημαντικό ρόλο μέσα σε αυτό;
Επόμενα, όσοι επέκριναν το δείπνο με τον Α. Τσίπρα μήπως θα πρέπει να πάνε πιο πίσω και, αν θέλουν να εγκαλέσουν – αλλά και να σκεφτούν με αφορμή – τον Γ. Σακελλαρίδη, να το κάνουν στη βάση της όλης του θητείας και πορείας; Και να σκεφτούν όχι μόνον για εκείνον
Π.χ. της απεμπόλησης της προεκλογικής του θέσης – αλλά, υποτίθεται, και αξιακής αριστερής θέσης – στις Δημοτικές του 2014 ότι δεν θα εγκατέλειπε το Δήμο « Αλλά δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας ακόμα που βλέπει τον δήμο της Αθήνας ως ένα σκαλοπάτι για την πολιτική του ανέλιξη. Δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας σαν τους προηγούμενους.» ( https://www.lifo.gr/prosopa/synenteyjeis/gabriil-sakellaridis ) ;
Π.χ. ότι υπέκυψε, όπως λέγεται, στις πιέσεις και κατέβηκε για βουλευτής στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και ξανακατέβηκε το Σεπτέμβριο του 2015 ;
Εάν ισχύουν τα περί «πιέσεων», δεν θα πρέπει να εξηγήσει το πως, κάποιος που υποκύπτει στην κομματική γραφειοκρατία, θα μπορέσει να υψώσει ανάστημα απέναντι στο σύστημα;
Π.χ. τα περί «Πώς να το κάνουμε, υπάρχει ένα άτυπο συμφωνητικό non disclosure»;
Π.χ. το ότι ως αριστερός δεν έχει δώσει μια εξήγηση για την οκτάχρονη σιωπή του – με όλη την κατανόηση απέναντι στο ό,τι είχε να μεταβολίσει, νοητικά και συναισθηματικά, μια δύσκολη και επώδυνη εμπειρία – σιωπή από την οποία βγαίνει από καιρού εις καιρόν, με ακίνδυνους – για το σύστημα – τρόπους ή συναισθηματισμούς και λαιφστάιλ; (βλ. συνέντευξη στην Καθημερινή https://www.kathimerini.gr/politics/853814/gavriil-sakellaridis-i-zoi-meta-ton-syriza/ )
Εάν, λοιπόν, κάποιες συντρόφισσες και κάποιοι σύντροφοι θέλουν να απευθύνουν κριτική στο Γ. Σακελλαρίδη, οφείλουν να πάνε «από την αρχή».
Και μέσα σε αυτό το «από την αρχή» υπάρχει, αντικειμενικά, εξ ορισμού – λόγω του ισχυρισμού μας ότι είμαστε αριστεροί – απαίτηση για μια βαθιά, ουσιαστική και επώδυνη εξέταση – και αυτοεξέταση – του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ, της στάσης των υπόλοιπων οργανώσεων της Αριστεράς απέναντί του, αλλά, κατά τη γνώμη μου, και όλης της μεταπολιτευτικής, τουλάχιστον, πορείας της Αριστεράς (και της Αναρχίας).
Αλλιώς, στο ζουμί μας θα βράζουμε και από γκρουπούσκουλο σε γκρουπούσκουλο θα περιφερόμαστε.
.kommon.gr/
