Πέθανε, ο Χένρυ Κίσσινκερ, ένας αποκρουστικός εγκληματίας πολέμου των ΗΠΑ, της Αντωνίας Πάνου

Πέθανε, ο Χένρυ Κίσσινκερ, ένας αποκρουστικός εγκληματίας πολέμου των ΗΠΑ, της Αντωνίας Πάνου

  • |

Αλλά η σήψη πάει βαθύτερα από αυτόν…

 

Ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Γέιλ Γκρεγκ Γκράντιν, συγγραφέας της βιογραφίας “Η σκιά του Κίσινγκερ”, εκτιμά ότι οι ενέργειες του Κίσινγκερ από το 1969 έως το 1976, σε μια περίοδο οκτώ ετών κατά την οποία, ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και υπουργός Εξωτερικών, χάραξε την εξωτερική πολιτική του Ρίτσαρντ Νίξον και στη συνέχεια του Τζέραλντ Φορντ, σήμαιναν το τέλος τριών έως τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ρίτσαρντ Νίξον -και στη συνέχεια και ταυτόχρονα υπουργός Εξωτερικών – ο Κίσινγκερ επέβλεψε προσωπικά μια εκστρατεία βομβαρδισμών που σκότωσε 150.000 αμάχους στην Καμπότζη. Χρόνια αιματοχυσίας στο Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη ήταν απόρροια δικών του μεθοδεύσεων, παρότρυνσης και επιβολής.

Η χούντα στην Ελλάδα, η απόπειρα δολοφονίας κατά του Μακάριου και η διχοτόμηση της Κύπρου με την επιβολή του κατοχικού καθεστώτος της Τουρκίας στη βόρεια Κύπρο είχε την δική του αφανή -πλην όμως καθοριστική συμβολή.

Και μεταξύ πολλών άλλων φρικαλεοτήτων στις οποίες συνέδραμε, βοήθησε στην ανατροπή του Σαλβαδόρ Αλιέντε, του δημοκρατικά εκλεγμένου σοσιαλιστή προέδρου της Χιλής. Ο Κίσινγκερ είχε δηλώσει ως γνωστόν ότι δεν έβλεπε “γιατί πρέπει να καθόμαστε και να παρακολουθούμε μια χώρα να γίνεται κομμουνιστική λόγω της ανευθυνότητας του λαού της“.

Ακόμα συντέλεσε να βρεθεί διαπραγματευτική λύση μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών κρατών που είχαν εμπλακεί στο Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.

Ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Γέιλ Γκρεγκ Γκράντιν τόνισε στο προαναφερόμενο έργο του ότι το έργο του Κίσσινγκερ περιλαμβάνει “εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί “, όπως στην Καμπότζη και τη Χιλή, και εγκλήματα χωρίς φανερά ίχνη -όπως το πράσινο φως για την αιματοχυσία της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ, την αιματοχυσία του Πακιστάν στο Μπαγκλαντές, και την έναρξη της αμερικανικής παράδοσης να χρησιμοποιούνται και στη συνέχεια να εγκαταλείπονται ολόκληροι λαοί που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Αμερικάνικο παράγοντα (π.χ.οι Κούρδοι)

Ο Κίσινγκερ, γεννημένος το 1923, σε εβραϊκή οικογένεια στη Νότια Γερμανία, πρόσφυγας λόγω Ναζί στην Αμερική, έγινε καθαρόαιμο μέλος του “ανατολικού κατεστημένου” που μισούσε ο Νίξον. ‘Ήταν ένας επαγγελματίας του αμερικανικού μεγαλείου, με σπουδές και διδακτορικό στο Harvard και έτσι ο Τύπος τον λιβάνιζε ως την ψυχρή ιδιοφυΐα που αποκατέστησε το κύρος της Αμερικής μετά την αποτυχία στο Βιετνάμ.

Ο Κίσινγκερ δεν καταδέχτηκε ποτέ να αποκρύψει τη συνενοχή του σε σαφείς παραβιάσεις του αμερικανικού και του διεθνούς δικαίου που σκότωσαν τεράστιο αριθμό αθώων ανθρώπων. Το γεγονός ότι έφθασε στην ηλικία των 100 ετών ως ελεύθερος άνθρωπος δεν είναι μια αβλεψία- είναι σύμπτωμα μιας πολύ βαθύτερης παθολογίας.

Η προθυμία του να παραβιάσει τους παγκόσμιους κανόνες, η βασική του επιδίωξη να αγνοηθούν τα νομικά και ηθικά εμπόδια που δεν άφηναν τις Ηνωμένες Πολιτείες να εφαρμόσουν στον κόσμο αυτό που ήθελαν, τον οδήγησαν να μεταχειριστεί όλα τα μέσα συμπεριλαμβάνοντας δολοφονίες και καθαιρέσεις των αντιπάλων του εσωτερικών και εξωτερικών. Τακτική που ήταν αναπόσπαστο μέρος του τρόπου με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες διαχειρίζονταν τις σφαίρες επιρροής τους σε όλο τον κόσμο πολύ πριν εμφανιστεί στη σκηνή ο Χένρι Κίσινγκερ.

Δεν είναι ότι ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ χρειαζόταν συμβουλές από τον Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος μόλις είχε τελειώσει το μεταπτυχιακό του εκείνη την εποχή, όταν αποφάσισε να προστατεύσει τα συμφέροντα της United Fruit Company ανατρέποντας την κυβέρνηση της Γουατεμάλας το 1954. Και η υπουργός Κλίντον μπορεί να σήκωσε ή να μην σήκωσε το τηλέφωνο για να συμβουλευτεί έναν πολύ ηλικιωμένο Δρ Κίσινγκερ για το πώς να χειριστεί-ως υπουργός εξωτερικών του Ομπάμα – την κρίση στην Ονδούρα.

Δεν διοικείς μια αυτοκρατορία που εκτείνεται σε όλο τον κόσμο για τόσες πολλές δεκαετίες, χτυπώντας γεωπολιτικούς αντιπάλους, αγροτικές επαναστάσεις, εξεγέρσεις σε κατεχόμενες χώρες και ενοχλητικούς ψηφοφόρους σε κρίσιμα πελατειακά κράτη, χωρίς πολλούς ανθρώπους να στελεχώνουν τον αυτοκρατορικό σου μηχανισμό και να σκέφτονται όπως ο Χένρι Κίσινγκερ.

Η Αμερική, όπως κάθε αυτοκρατορία, υπερασπίζεται όλους αυτούς, τους κρατικούς δολοφόνους της.

Ο Σέυμουρ Χερς, ο ερευνητής δημοσιογράφος που αποτέλεσε την πιο εξέχουσα εξαίρεση σε σχέση με την κολακευτική κάλυψη του Κίσινγκερ, παρακολούθησε τον δημοσιογραφικό σεβασμό απέναντι του να παίρνει σάρκα και οστά, μόλις ο Κίσινγκερ μπήκε στον Λευκό Οίκο το 1969. Ο Χερς στη βιογραφία του (The Price of Power) Το τίμημα της εξουσίας επισήμανε ότι σοβαροί δημοσιογράφοι όπως ο Τζέιμς Ρέστον των Τάιμς συμμετείχαν πρόθυμα σε αυτό που ο Χερς αποκάλεσε “ένα σιωπηρό σύστημα εκβιασμού” στο οποίο οι δημοσιογράφοι που έπαιρναν εμπιστευτικές πληροφορίες, προστάτευαν, με τη σειρά τους, τον Κίσινγκερ μη αποκαλύπτοντας, ούτε τις πλήρεις συνέπειες των πράξεών του, ούτε τη δική του σχέση με αυτές.

Είναι πάντα πολύτιμο να ακούς τους ευλαβικούς τόνους με τους οποίους οι αμερικανικές ελίτ μιλούν για τα τέρατά τους.

“Χρειάζονταν κότσια για να μας δώσει αυτές τις συμβουλές”, δήλωνε αργότερα στον Χερς ο Ρίτσαρντ Άλεν , ερευνητής εξωτερικής πολιτικής στην εκστρατεία του Nixon. Εξάλλου, ήταν “αρκετά επικίνδυνο πράγμα για τον Κίσινγκερ να παίζει με την εθνική ασφάλεια”.

Η πιο άσχημη αλήθεια για τον Κίσινγκερ είναι ότι δεν ήταν ένα μοναδικό τέρας. Ήταν ένας ασυνήθιστα ξεκάθαρος εκπρόσωπος ενός τερατώδους συστήματος παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Με πολλούς ομοίους.

 

Πιο λεπτομερειακά η δράση του Κίσσινγκερ

Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν ότι ο Κίσινγκερ σαμποτάρισε ουσιαστικά τη μοναδική ευκαιρία για τον τερματισμό του πολέμου του Βιετνάμ το 1968, για να εξασφαλίσει ότι θα επιτύχει την άνοδο στην εξουσία (στην κυβέρνηση) του Νίξον παρά του Χάμφρεϊ. Πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ γνωστός ο πραγματικός απολογισμός όλων όσων πέθαναν για να γίνει ο Κίσινγκερ σύμβουλος εθνικής ασφάλειας.

Κάθε άνθρωπος που πέθανε στο Βιετνάμ μεταξύ του φθινοπώρου του 1968 και της πτώσης της Σαϊγκόν – και όλοι όσοι πέθαναν στο Λάος και την Καμπότζη, όπου ο Νίξον και ο Κίσινγκερ επέκτειναν μυστικά τον πόλεμο μέσα σε λίγους μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων τους, καθώς και όλοι όσοι πέθαναν στα επακόλουθα, όπως η γενοκτονία της Καμπότζης – πέθαναν εξαιτίας του Χένρι Κίσινγκερ.

Τον Φεβρουάριο του 1969, λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, και με διάρκεια μέχρι τον Απρίλιο του 1970, αμερικανικά πολεμικά αεροσκάφη έριξαν κρυφά 110.000 τόνους βομβών στην Καμπότζη. Μέχρι το καλοκαίρι του 1969, σύμφωνα με έναν συνταγματάρχη του Μεικτού Επιτελείου είπε στον Χερς (για το The Price of Power),ότι ο Κίσινγκερ -ο οποίος δεν είχε συνταγματικά κατοχυρωμένο ρόλο στη στρατιωτική ιεραρχία- επέλεγε προσωπικά τους στόχους των βομβαρδισμών. Μια δεύτερη φάση βομβαρδισμών συνεχίστηκε μέχρι τον Αύγουστο του 1973, πέντε μήνες μετά την αποχώρηση των τελευταίων αμερικανικών στρατευμάτων μάχης από το Βιετνάμ. Μέχρι τότε, οι αμερικανικές βόμβες είχαν σκοτώσει περίπου 100.000 ανθρώπους σε έναν πληθυσμό μόλις 700.000 κατοίκων. Η τελική φάση των βομβαρδισμών, η οποία έλαβε χώρα μετά την ειρηνευτική συμφωνία του Παρισιού που επέβαλε την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Βιετνάμ, ήταν η πιο έντονη, μια πράξη σκληρής εκδίκησης από μια ματαιωμένη υπερδύναμη.

Η Καμπότζη, όπως και το Λάος πριν από αυτήν, ήταν τυπικά ουδέτερη χώρα, πράγμα που σημαίνει ότι ο βομβαρδισμός της ήταν παράνομη επίθεση σύμφωνα με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά πέρα από τον έλεγχο του πρίγκιπα Σιχανούκ, οι Βορειοβιετναμέζοι χρησιμοποιούσαν το έδαφος της Καμπότζης για το μονοπάτι Χο Τσι Μινχ, από όπου διοχέτευαν όπλα. Τον Απρίλιο του 1970, μετά από ένα πραξικόπημα του Αμερικανού πελάτη συνταγματάρχη Λον Νολ που ανέτρεψε τον Σιχανούκ, ο Νίξον διέταξε τα αμερικανικά στρατεύματα στο Βιετνάμ να εισβάλουν κατευθείαν στην Καμπότζη. Στον αέρα ή στο έδαφος, δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν το μονοπάτι, παρά μόνο τους ανθρώπους. Όσοι επέζησαν αντέδρασαν. “Μερικές φορές οι βόμβες έπεφταν και χτυπούσαν μικρά παιδιά, οι πατεράδες τους κατευθύνονταν όλοι στους τους Ερυθρούς Χμερ”, είπε ένα πρώην στέλεχος των Ερυθρών Χμερ στον ιστορικό Μπεν Κίρναν (Ben Kiernan), ιδρυτή του Προγράμματος Σπουδών Γενοκτονίας του Πανεπιστημίου ΓέΙλ (Yale).

Η αποτυχία του Νίξον και του Κίσινγκερ στην Καμπότζη προκάλεσε το 1971 την αμερικανο-νοτιοβιετναμέζικη εισβολή στο Λάος, μιαν άλλη αποτυχία. Ο Κίσινγκερ αργότερα κατηγόρησε για την ήττα τους πελάτες των ΗΠΑ.

Σαράντα χρόνια αργότερα, και πιθανότατα ως συνέπεια, οι πρόεδροι των ΗΠΑ βομβαρδίζουν συστηματικά χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται σε πόλεμο. Όταν οι κηρυγμένοι πόλεμοι των ΗΠΑ αποτυγχάνουν, (Ιράκ και Αφγανιστάν), οι αρχιτέκτονες και οι διαχειριστές τους κατηγορούν τους στρατούς και τις κυβερνήσεις των πελατών που στήριξαν. Καλύπτουν τις αποσύρσεις των στρατευμάτων τους με μάταιες εκστρατείες βομβαρδισμών που σκοτώνουν ανθρώπους, ώστε οι Αμερικανοί πολιτικοί να μπορούν να σώσουν τα προσχήματα.

Το 1971, η πακιστανική κυβέρνηση διεξήγαγε μια εκστρατεία γενοκτονίας για να καταστείλει το κίνημα ανεξαρτησίας στο μελλοντικό Μπαγκλαντές. Ο Γιαχία Χαν του Πακιστάν, αρχιτέκτονας της γενοκτονίας, ήταν πολύτιμος για τον Νίξον σε σχέση με την αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων με την Κίνα. Έτσι, οι ΗΠΑ άφησαν τις δυνάμεις του Χαν να βιάσουν και να δολοφονήσουν τουλάχιστον 300.000 μέχρι και ίσως τρία εκατομμύρια ανθρώπων του Μπαγκλαντές.

Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν μια γεωπολιτική ισορροπία μεταξύ δύο μεγάλων δυνάμεων. Στόχος ήταν να επιβληθεί η βούληση και η ελεύθερη δράση της Ουάσιγκτον παντού, που σήμαινε τον περιορισμό της δυνατότητας της Σοβιετικής Ένωσης να επιβάλει τη βούληση της Μόσχας.

Ο Κίσινγκερ εκπροσωπούσε σε όλο αυτό τον αντικομμουνισμό χωρίς ιδεολογικό ζήλο. Το νόημα για αυτόν ήταν η αμερικανική γεωπολιτική κυριαρχία, κάτι που μετριέται με ατιμωρησία και επιτυγχάνεται με κάθε αναγκαίο μέσο. Αυτό επέτρεψε στον Νίξον και τον Κίσινγκερ να έρθουν σε επαφή εκ νέου την Κίνα.

Η εκ νέου επαφή με την Κίνα ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της εξωτερικής πολιτικής του Νίξον. Ο Σέυμουρ Χερτς στο The Price of Power, αποκαλεί σχετικά τον Νίξον “μεγάλο θεωρητικό” της προσέγγισης με το Πεκίνο, ενώ ο Κίσινγκερ ήταν ο “περιστασιακός πράκτορας” του Νίξον.

Ο πιο σημαντικός από όλους τους αντιδραστικούς ήταν ο Νίξον, χωρίς τον οποίο ο Κίσινγκερ δεν θα είχε εξουσία και από τον οποίο ο Κίσινγκερ άντεχε κάθε προσβολή.

Ο Νίξον ήταν ένας από τους αυθεντικούς δημαγωγούς του Ψυχρού Πολέμου, από τους άνδρες που δεν δίστασαν ποτέ να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με τους μαύρους και τους φιλελεύθερους του “ανατολικού κατεστημένου”.

Ο Νίξον δεν ήταν διακριτικός ως προς το ποιον εννοούσε με τον όρο “Ανατολικό Καθεστώς”. Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιλήφθηκαν της σφαγής των ΗΠΑ στο Μάι Λάι ο Νίξον παρατήρησε: “Είναι αυτοί οι βρώμικοι σάπιοι Εβραίοι από τη Νέα Υόρκη που κρύβονται πίσω από αυτό”. Ο σύμβουλος του Νίξον στον Λευκό Οίκο, Τζον Έρλιχμαν, θυμάται ότι ο Νίξον μιλούσε για “Εβραίους προδότες” μπροστά στον Κίσινγκερ, συμπεριλαμβανομένων των “Εβραίων του Χάρβαρντ”. Ο Κίσινγκερ διαβεβαίωνε το αφεντικό ότι ήταν ένας από τους καλούς. “Λοιπόν, κύριε Πρόεδρε”, ανέφερε ο Έρλιχμαν ότι του απαντούσε, “υπάρχουν Εβραίοι και Εβραίοι”.

Ο Κίσινγκερ ήταν ένας αντιδραστικός που ενδυνάμωσε και επέτρεψε το είδος των αντιδραστικών για τους οποίους ο αντικομμουνισμός ήταν ένας αξιοσέβαστος δίαυλος για τις ρατσιστικές και εκμεταλλευτικές κοινωνικοοικονομικές παραδόσεις της Αμερικής.

Ο Κίσινγκερ διατήρησε το κύρος του εν μέρει κατακεραυνώνοντας το ανατολικό κατεστημένο από το οποίο αναδύθηκε. Εξορθολόγησε τις εκκαθαρίσεις του στη γραφειοκρατία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και την περιθωριοποίηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ – μέτρα που τον έκαναν απαραίτητο στην εξωτερική πολιτική και στον Νίξον – ως προστασία της αμερικανικής ισχύος από εκείνους (τα ανατολικό κατεστημένο) που δεν είχαν την αυτοπεποίθηση να την ασκήσουν.

Η εδραίωση του γραφειοκρατικού ελέγχου από τον Κίσινγκερ ήταν τιμωρητική και παρανοϊκή. Χρησιμοποίησε τον φόβο των εσωτερικών διαρροών για να βάλει το FBI να παρακολουθεί το προσωπικό του και τους δημοσιογράφους που υποπτευόταν ότι έπαιρναν τις πληροφορίες τους.

Στη Νοτιοανατολική Ασία ο Κίσινγκερ έσπειρε την καταστροφή. Αλλά στη Χιλή, βοήθησε να δημιουργηθεί ένα πρότυπο για τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα.

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1970, οι Χιλιανοί εξέλεξαν πρόεδρο τον δημοκρατικό σοσιαλιστή Σαλβαδόρ Αλιέντε. Το πρόγραμμα του Αλιέντε ήταν κάτι περισσότερο από αναδιανεμητικό

Ο Κίσινγκερ πίστευε ότι δεν πρέπει ποτέ να υπάρξει παράδειγμα χώρας στη σφαίρα επιρροής της Αμερικής που να παραδίδει σοσιαλισμό μέσω της κάλπης. “Ο Χένρι έβλεπε τον Αλιέντε ως μια πολύ πιο σοβαρή απειλή από τον Κάστρο”, είπε ο συνεργάτης του Κίσινγκερ, Μόρρις, στον Χερς. “Ο Αλιέντε ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα δημοκρατικής κοινωνικής μεταρρύθμισης στη Λατινική Αμερική”.

Η πολιτική του Κίσινγκερ για την ανατροπή του Αλιέντε – “Γιατί να μην υποστηρίξουμε τους εξτρεμιστές;” στήθηκε σε μια συνάντηση του Λευκού Οίκου τον Δεκέμβριο του 1970 με τον επικεφαλής των μυστικών επιχειρήσεων της CIA, Τομ Καραμεσίνη και απέδωσε καρπούς στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, όταν μια στρατιωτική χούντα ανέλαβε την εξουσία, προκαλώντας την αυτοκτονία του Αλιέντε. 3.200 Χιλιανοί πέθαναν βίαια υπό το 17χρονο καθεστώς του Αουγκούστο Πινοσέτ και της Caravana de la Muerte για να μην αναφερθούμε στις δεκάδες χιλιάδες βασανισθέντες και φυλακισμένους. “Στην περίοδο του Αϊζενχάουερ, θα ήμασταν ήρωες”, είπε ο Κίσινγκερ στον Νίξον σε τηλεφωνική συνομιλία λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα. Την ίδια εβδομάδα αρνήθηκε στις ακροάσεις του στη Γερουσία ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν οποιοδήποτε ρόλο σε αυτό.

Το πραξικόπημα ήταν μόνο η αρχή. Μέσα σε δύο χρόνια, το καθεστώς του Πινοσέτ κάλεσε τον Μίλτον Φρίντμαν, τον Άρνολντ Χάρμπεργκερ και άλλους οικονομολόγους από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο να τους συμβουλεύσουν. Η Χιλή πρωτοστάτησε στην εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας παντού στον κόσμο επιβάλλοντας αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα, ανελέητες επιθέσεις στην οργανωμένη εργασία, ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης και των δημόσιων συντάξεων, απολύσεις κρατικών υπαλλήλων, κατάργηση των μισθών και των ελέγχων των τιμών και απορρύθμιση των κεφαλαιαγορών. Η Παγκόσμια Τράπεζα και η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης δάνεισαν στον Πινοσέτ 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ 1976 και 1986.

Οι θάλαμοι βασανιστηρίων του Πινοσέτ ήταν το μαιευτήριο του νεοφιλελευθερισμού, ένα μωρό που γεννήθηκε αιμόφυρτο και ουρλιάζοντας από τον Χένρι Κίσινγκερ. Αυτή ήταν η “δίκαιη και φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη” που η Χίλαρι Κλίντον θεωρούσε έργο ζωής του Κίσινγκερ.

Όπως γράφει ο Γκράντιν στο βιβλίο “Η σκιά του Κίσινγκερ”, το σύνολο των ακαδημαϊκών από το Κέιμπριτζ στην Ουάσινγκτον δεν ήταν έτοιμο το 1970 να δεχτεί ότι οι ΗΠΑ είχαν το δικαίωμα να καταστρέψουν ένα εχθρικό “ασφαλές καταφύγιο” σε μια χώρα με την οποία δεν βρίσκονταν σε πόλεμο και να το κάνουν όλο αυτό μυστικά, προστατεύοντας έτσι έναν πόλεμο από τον βασικό δημόσιο έλεγχο.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αυτοί οι ισχυρισμοί έγιναν αποδεκτοί, θεμελιώδεις πυλώνες ενός πολέμου κατά της τρομοκρατίας που επέτρεψε σε τέσσερις προέδρους να βομβαρδίζουν, επί 20 χρόνια, Πακιστανούς, Υεμενίτες, Αφγανούς, Σομαλούς, Λίβυους, Σύριους και άλλους.

Ο Κίσινγκερ συναντήθηκε με τον Πινοσέτ στο Σαντιάγο τον Ιούνιο του 1976. Ήταν μια εποχή αυξανόμενης οργής του αμερικανικού Κογκρέσου για τη βασιλεία της τρομοκρατίας του Πινοσέτ. Ο Κίσινγκερ ενημέρωσε τον στρατηγό ότι ήταν υποχρεωμένος να ασκήσει μια άνευρη κριτική στον Πινοσέτ για να προλάβει τη δυσμενή νομοθεσία.

Τρεις μήνες αργότερα, Αμερικανοί διπλωμάτες προειδοποίησαν τον Κίσινγκερ για την Επιχείρηση Κόνδορας, μια διεθνή εκστρατεία δολοφονιών από τη δεξιά που ακολουθούσαν τα αντικομμουνιστικά καθεστώτα της Χιλής, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης.

Ο Κίσινγκερ “έδωσε εντολή να μην αναληφθεί περαιτέρω δράση για το θέμα αυτό”, σύμφωνα με τηλεγράφημα της 16ης Σεπτεμβρίου 1976. Πέντε ημέρες αργότερα, ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο από πράκτορες του Πινοσέτ πυροδοτήθηκε κατά μήκος του Έμπασυ Ρόου Embassy Row της Ουάσινγκτον, σκοτώνοντας τον Ορλάντο Λετελιέ, υπουργό Εξωτερικών του Αλιέντε, και τον Αμερικανό συνεργάτη του, Ρόνι Μόφιτ.

Το 1999, ο Πινοσέτ συνελήφθη στο Λονδίνο χάρη στην προσπάθεια του Μπαλταζάρ Γκαρθόν, ενός Ισπανού δικαστή που ερευνούσε την επιχείρηση Κόνδορας. Ο Κίσινγκερ παρότρυνε τους Βρετανούς να μην εκδώσουν τον στρατηγό. “Αυτό το επεισόδιο κράτησε αρκετά και όλη μου η συμπάθεια είναι μαζί του”.

Δύο χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους απάντησε περιφρονητικά στις προσπάθειες του Ανώτατου Δικαστηρίου της Χιλής να υποχρεώσει τον Κίσινγκερ να καταθέσει. “Είναι άδικο και γελοίο ένας διακεκριμένος υπάλληλος αυτής της χώρας να παρενοχλείται από ξένα δικαστήρια με αυτόν τον τρόπο”, δήλωσε ένας αξιωματούχος στην Daily Telegraph. Η εφημερίδα σημείωσε ότι ο Κίσινγκερ ήταν “άτυπος σύμβουλος” του Μπους, όπως και πολλών προέδρων.

Η διεθνής αρχιτεκτονική που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία σήμερα συντομογραφείται ως “διεθνής τάξη βασισμένη σε κανόνες”, δεν φτάνει ποτέ στο σημείο να ασκήσει την ίδια πίεση και στις ηγεμονικές Ηνωμένες Πολιτείες που ασκεί στις εχθρικές ή προκλητικές προς τις ΗΠΑ δυνάμεις. Ο Χένρι Κίσινγκερ ήταν ο υπέρτατος αρχιτέκτονας της.

Από αυτή την άποψη, ο Κίσινγκερ ήταν ένας, αλλά δεν ήταν καθόλου μοναδικός. Ο Κίσινγκερ έχτισε πάνω στα θεμέλια που είχαν οικοδομήσει προηγούμενα ο Χένρι Μοργκεντάου, ο Ντιν Άτσεσον, ο Τζορτζ Κένναν, ο Πολ Νίτσε, οι αδελφοί Ντάλες, οι αδελφοί Μπάντι, ο JFK – θα μπορούσατε να πάτε πίσω μέχρι και τον Τέντι Ρούσβελτ αν θέλατε- ή τον Τζέιμς Μονρόε- ή,… Αυτός και ο Νίξον επέλεξαν να κλιμακώσουν το Βιετνάμ και να επιδιώξουν την καταστροφή της Καμπότζης.

Αλλά τα έγγραφα του Πενταγώνου έδειξαν ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν το αποτέλεσμα σύνθετων αποφάσεων που ελήφθησαν στις διοικήσεις Αϊζενχάουερ, Κένεντι και Τζόνσον

Ο Κίσινγκερ και ο Νίξον δημιούργησαν εσωτερικά το Γουότεργκέιτ. Το τελευταίο ήταν μια ζοφερή επίδειξη ότι τα εγκλήματα που διαπράττει η Αμερική στο εξωτερικό έχουν διαλεκτική σχέση με τα εγκλήματα που διαπράττει στο εσωτερικό.

Γι’ αυτό, τελικά, ο Κίσινγκερ πέθανε ως διασημότητα και με τον απαραίτητο πλούτο. Όποια κι αν ήταν η καταγωγή του Κίσινγκερ, όποιες κορώνες για τους Εβραιόπουλους κι αν χρειάστηκε να υποστεί, ο Κίσινγκερ ήταν υπόδειγμα της αυτοπεποίθησης της γεωπολιτικής ισχύος που οι ελίτ της Αμερικής -ό,τι κι αν πιστεύουν προσωπικά για τον Χένρι Κίσινγκερ- θέλουν να έχει η Αμερική, ώστε να κάνει τον κόσμο να την σέβεται. Όταν οι ελίτ της Αμερικής και οι όποιοι Χίλαρι Κλίντον αντικρύζουν την εικόνα τον Χένρι Κίσινγκερ, βλέπουν, -παρά τα όσα θα αναγνωρίσουν περιστασιακά και κατ’ ευφημισμόν ως ελαττώματά του-τον εαυτό τους όπως θα ήθελαν να είναι.

Ο Κίσινγκερ μπορούσε να δει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ θα ήταν καταστροφή, αλλά τον ακολούθησε ούτως ή άλλως, δηλώνοντας: “η υπόθεση της απομάκρυνσης της ικανότητας μαζικής καταστροφής του Ιράκ είναι εξαιρετικά ισχυρή”. Τι ήταν οι ζωές, των Βιετναμέζων, των Καμποτζιανών ή των Ιρακινών σε σύγκριση με την ευκαιρία του Κίσινγκερ να συμβάλει στη διαμόρφωση της ιστορίας; Η μάλλον σε σύγκριση με την παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής;

 

Πηγές: Διαδικτυακές εκδόσεις πολιτικών περιοδικών Jacobin, Rolling Stone

.kommon.gr

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος