Μετά από 2 µήνες επίθεσης στη Γάζα

Όταν ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός εξα­πέ­λυε µια άνευ προη­γου­µέ­νου κα­τα­στρο­φι­κή µανία πάνω στη Γάζα, στο δρόµο για τη χερ­σαία ει­σβο­λή, δή­λω­νε ότι στό­χος είναι «ο ρυ­θµός των επι­θέ­σε­ων να ξε­πε­ρά­σει τις δυ­να­τό­τη­τες της Χαµάς να ανα­συ­γκρο­τεί­ται». Σχε­δόν δύο µήνες µετά,  µα­θαί­νου­µε πολλά για τα εγκλή­µα­τα πο­λέ­µου κατά αµά­χων και υπο­δο­µών (βλ. «Ο πό­λε­μος στη Γάζα γί­νε­ται γε­νο­κτο­νι­κός») αλλά πολύ λι­γό­τε­ρα ως προς τα επι­τεύ­γµα­τα (;) του Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού απέ­να­ντι στη Χαµάς, ενώ η έντα­ση των µαχών, τα πο­λε­µι­κά ανα­κοι­νω­θέ­ντα των ένο­πλων τµη­µά­των των πα­λαι­στι­νια­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, η ίδια η δια­δι­κα­σία της απε­λευ­θέ­ρω­σης Ισ­ραη­λι­νών αι­χµα­λώ­των (µε δυ­να­τό­τη­τες επι­κοι­νω­νί­ας µε την ηγε­σία στο εξω­τε­ρι­κό, ικα­νό­τη­τα φύ­λα­ξης-εντο­πι­σµού-µε­τα­φο­ράς τους, επι­λο­γή ση­µεί­ων που θα απε­λευ­θε­ρω­θούν) δεί­χνουν ότι η Αντί­στα­ση κάθε άλλο παρά «σα­κα­τε­µέ­νη» είναι.

Πάνος Πέτρου

Υπό την πίεση αυτών των γε­γο­νό­των -και της διε­θνούς κι­νη­το­ποί­η­σης- ο Εµµα­νου­έλ Μα­κρόν είπε δη­µό­σια αυτό που σκέ­φτο­νται πολλά επι­τε­λεία: «Βρι­σκό­µα­στε σε µια συ­γκυ­ρία όπου οι Ισ­ραη­λι­νές Αρχές πρέ­πει να προσ­διο­ρί­σουν µε µε­γα­λύ­τε­ρη ακρί­βεια τους στό­χους τους και τον τε­λι­κό σκοπό τους: Η πλή­ρης κα­τα­στρο­φή της Χαµάς -πι­στεύ­ει κα­νέ­νας ότι αυτό είναι εφι­κτό; Αν αυτός είναι ο στό­χος, ο πό­λε­µος θα διαρ­κέ­σει 10 χρό­νια».

Πρά­γµα­τι, ο µόνος τρό­πος να πάψει να υπάρ­χει η Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση στη λω­ρί­δα της Γάζας, είναι να πά­ψουν να υπάρ­χουν Πα­λαι­στί­νιοι στη λω­ρί­δα της Γάζας. Όπως απο­κα­λύ­φθη­κε από διαρ­ροή εσω­τε­ρι­κού εγ­γρά­φου, η κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου το γνω­ρί­ζει και ερ­γά­ζε­ται για αυτό («µόνη λύση, ευ­νοϊ­κή στα µα­κρο­πρό­θε­σµα συ­µφέ­ρο­ντα του Ισ­ρα­ήλ, η µε­τα­φο­ρά του πλη­θυ­σµού της Γάζας στη Χερ­σό­νη­σο του Σινά»). Εκεί λο­γο­δο­τεί στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα η έντα­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας της επί­θε­σης -να εξω­θη­θούν για άλλη µια φορά στην ιστο­ρία τους οι Πα­λαι­στί­νιοι σε ξε­ρι­ζω­µό.

Αυτή η λύση, «βέλ­τι­στη» για το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, συ­να­ντά τε­ρά­στιες πο­λι­τι­κές δυ­σκο­λί­ες στο εξω­τε­ρι­κό: Η κοινή γνώµη και κατ’ επέ­κτα­ση οι κυ­βερ­νη­τι­κές ηγε­σί­ες θα πρέ­πει να απο­δε­χθούν σιω­πη­λά µια θη­ριώ­δη πράξη εθνο­κά­θαρ­σης και τη βίαιη µε­τα­φο­ρά 2,5 εκα­το­µµυ­ρί­ων αν­θρώ­πων. Χωρίς αυτή τη λύση, η µο­να­δι­κή πο­λι­τι­κή συ­νέ­πεια της ση­µε­ρι­νής ει­σβο­λής θα είναι αυτή που πε­ριέ­γρα­ψε ένας πρώην επι­κε­φα­λής της Σιν Μπετ: «Σε λίγα χρό­νια, θα πο­λε­µά­µε τους γιους τους». Για άλλη µια φορά (µετά τη θυ­ελ­λώ­δη εκ­κέ­νω­σή της το 2005) το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ βρί­σκε­ται αντι­µέ­τω­πο µε το «πρό­βλη­µα Γάζα», αυτό που έκανε τον Γι­τζάκ Ρα­µπίν να δη­λώ­σει ότι θα ήταν ευ­τύ­χη­µα να βυ­θι­στεί ολό­κλη­ρη στη θά­λασ­σα. Η προη­γού­µε­νη (µη-)λύση, η διαιώ­νι­ση του στά­τους κβο της πο­λιορ­κί­ας εν µέσω διε­θνούς και εσω­τε­ρι­κής αδια­φο­ρί­ας τι­νά­χτη­κε στον αέρα από την Επί­θε­ση της 7ης Οκτώ­βρη.

Η θε­α­µα­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση της προη­γού­µε­νης κα­τά­στα­σης, σε συν­δυα­σµό µε τα αδιέ­ξο­δα της πο­λε­µι­κής-γε­νο­κτο­νι­κής απά­ντη­σης σε αυτή, έχει κάνει πολ­λούς ανα­λυ­τές να θε­ω­ρούν τον Νε­νιά­χου τε­λειω­µέ­νο πο­λι­τι­κά, µε την µοίρα του να επι­σφρα­γί­ζε­ται µετά το τέλος του πο­λέ­µου. Δεν γνω­ρί­ζου­µε ποιες νέες µα­νού­βρες µπο­ρεί να σκαρ­φι­στεί αυτός ο από­λυ­τος οπορ­του­νι­στής για να πα­ρα­µεί­νει -ως πρό­σω­πο- «µέσα στα πρά­µα­τα» της όποιας επό­µε­νης µέρας. Αλλά είναι δε­δο­µέ­νο ότι το υπάρ­χον πο­λι­τι­κό τοπίο θα αλ­λά­ξει, µε το Λι­κούντ να αντι­µε­τω­πί­ζει διπλή πίεση. Στα δεξιά του, µπο­ρούν να συ­νε­χί­σουν να ενι­σχύ­ο­νται οι δυ­νά­µεις του έξαλ­λου ακρο­δε­ξιού σιω­νι­σµού, αυτές που ανα­µφί­βο­λα θα κα­ταγ­γεί­λουν κάθε έκ­βα­ση του πο­λέ­µου (πλην της ολο­κλη­ρω­μέ­νης εθνο­κά­θαρ­σης) ως λίγη, ανε­παρ­κή, απο­τυ­χη­µέ­νη. Πα­ράλ­λη­λα, θα επι­χει­ρή­σει να ανα­συ­ντα­χτεί πο­λι­τι­κά το κε­ντρώο µπλοκ των οπα­δών της πα­λιάς γρα­µµής αέ­ναης «δια­χεί­ρι­σης» (µη-λύ­σης) του Πα­λαι­στι­νια­κού, που µπο­ρεί να αντι­µε­τω­πί­σει την ηγε­σία της Π.Α. ως -δή­θεν- συ­νο­µι­λη­τή ή να επα­να­φέ­ρει το φύλλο συκής µιας κά­ποιας «ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας», που σε έναν κά­ποιο µα­κρι­νό «ορί­ζο­ντα», θα έχει τη λύση ενός κά­ποιου «πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους». Το κε­ντρώο µπλοκ συ­γκέ­ντρω­νε ήδη την προ­τί­µη­ση της Ουά­σινγ­κτον (του­λά­χι­στον επί Μπάι­ντεν…) και αυτή ανα­µέ­νε­ται να ενι­σχυ­θεί λόγω της στρα­τη­γι­κής σύ­µπτω­σης µε­τα­ξύ του Δη­µο­κρα­τι­κού Κό­µµα­τος και Ισ­ραη­λι­νών «κε­ντρώ­ων» τύπου Μπένι Γκαντζ, στην επα­να­φο­ρά της -επω­φε­λούς για τους ίδιους- γρα­µµής «δια­χεί­ρι­σης» του Πα­λαι­στι­νια­κού.

Αυτά τα γνω­ρί­ζει και ο Νε­τα­νιά­χου. Και απο­τε­λούν έναν ακόµα λόγο που τον κά­νουν επι­κίν­δυ­νο. Η πα­ρά­τα­ση του πο­λέ­µου είναι πα­ρά­τα­ση της πα­ρα­µο­νής του στην εξου­σία. Μια κα­θα­ρή (και επώ­δυ­νη για τον πλη­θυ­σµό της Γάζας) «νίκη» είναι η µόνη έκ­βα­ση που µπο­ρεί να πα­ρου­σιά­σει για να µπο­ρέ­σει να στα­θεί πο­λι­τι­κά στην ισ­ραη­λι­νή κοι­νω­νία µετά από την 7η Οκτώ­βρη αλλά και έναν µακρύ και κα­τα­στρο­φι­κό πό­λε­µο. Μια ευ­ρύ­τε­ρη ανά­φλε­ξη (σύ­ρο­ντας τις ΗΠΑ σε πό­λε­µο µε το Ιράν) είναι η µόνη «ευ­και­ρία» να επι­διώ­ξει έµπρα­κτα την ολο­κλή­ρω­ση του σιω­νι­στι­κού σχε­δί­ου και το Με­γά­λο Ισ­ρα­ήλ, κα­τα­πί­νο­ντας τη Γάζα και τη Δυ­τι­κή Όχθη, εκ­κα­θα­ρί­ζο­ντας τους Πα­λαι­στί­νιους. Είναι όλοι τους λόγοι που µπο­ρούν να κά­νουν την τρέ­χου­σα κυ­βέρ­νη­ση να τα «παί­ξει όλα για όλα».

Η Αντί­στα­ση έχει ήδη κάνει σαφές ότι η Ισ­ραη­λι­νή επί­θε­ση θα αντι­µε­τω­πί­σει µε­γά­λους στρα­τιω­τι­κούς πο­νο­κε­φά­λους. Εµείς οφεί­λου­µε να δη­µιουρ­γή­σου­µε πο­λι­τι­κούς πο­νο­κε­φά­λους, κα­θι­στώ­ντας απα­γο­ρευ­τι­κή την ανοχή στον µο­να­δι­κό τρόπο που µπο­ρεί να ητ­τη­θεί η Αντί­στα­ση -µια µε­γά­λη Κα­τα­στρο­φή στη Γάζα.

Σή­µε­ρα είναι κα­τε­πεί­γου­σα η ανά­γκη δρά­σης για κα­τά­παυ­ση του πυρός. Για να απο­τρέ­ψου­µε τα χει­ρό­τε­ρα σε­νά­ρια. Για να συρ­ρι­κνώ­σου­µε όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρο τον «δια­θέ­σι­µο χρόνο» του Νε­τα­νιά­χου, κά­νο­ντας κάθε µέρα πο­λέ­µου που περ­νά­ει ακόµα πιο επώ­δυ­νη πο­λι­τι­κά για όσους συ­νε­χί­ζουν να τον στη­ρί­ζουν/ανέ­χο­νται. Γιατί κάθε µέρα που περνά χά­νο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρες ζωές και η Γάζα µε­τα­τρέ­πε­ται σε ακόµα πιο αβί­ω­τη κό­λα­ση. Δεν υπάρ­χει καµία πο­λυ­τέ­λεια να πε­ρι­µέ­νου­µε να απο­φαν­θούν (µετά από πό­σους νε­κρούς;) στη Ουά­σινγ­κτον, το Λον­δί­νο, το Πα­ρί­σι και το Βε­ρο­λί­νο ότι εντά­ξει, εξα­ντλή­θη­κε η ανοχή τους. Αυτή θα «εξα­ντλη­θεί» µόνο εφό­σον απει­λή­σου­µε τη στα­θε­ρό­τη­τα του «εσω­τε­ρι­κού τους µε­τώ­που».

Αλλά οι διερ­γα­σί­ες της «επό­µε­νης ηµέ­ρας» προει­δο­ποιούν για την ανά­γκη η δράση να συ­νε­χι­στεί απέ­να­ντι και σε µια εν­δε­χό­µε­νη άφιξη των «καλών µπά­τσων» στη σκηνή. Έχου­µε την πικρή εµπει­ρία 30 χρό­νων «ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας», η οποία πήγε πολύ πίσω τον ίδιο τον Πα­λαι­στι­νια­κό αγώνα ενώ έπαι­ξε ρόλο και στην υπο­χώ­ρη­σή του από την «ατζέ­ντα» των κι­νη­µά­των και της Αρι­στε­ράς. Γνω­ρί­ζου­µε επί­σης τους λό­γους που ανα­σύ­ρει στη ρη­το­ρι­κή του τη «λύση δύο κρα­τών» ο Τζο Μπάι­ντεν, ο άν­θρω­πος που έχει δη­λώ­σει (εύ­στο­χα…) ότι «δε χρειά­ζε­ται να είσαι Εβραί­ος για να είσαι Σιω­νι­στής», για να πε­ρι­γρά­ψει το βάθος της ταύ­τι­σής του µε το σιω­νι­στι­κό σχέ­διο. Καθώς κα­ταρ­ρέ­ει η απο­δο­χή του στην εκλο­γι­κή βάση των Δη­µο­κρα­τι­κών, καθώς οι δρό­µοι των ΗΠΑ συ­γκλο­νί­ζο­νται από δια­δη­λώ­σεις, το αρα­βι­κό πε­ζο­δρό­µιο βρά­ζει από οργή και υπο­χρε­ώ­νει και κα­θε­στώ­τα να µε­τα­το­πι­στούν από την πλήρη ευ­θυ­γρά­µµι­σή τους στη γρα­µµή «ει­ρή­νη χωρίς τους Πα­λαι­στί­νιους», η αµε­ρι­κα­νι­κή ηγε­σία θα επι­χει­ρή­σει να επα­να­φέ­ρει τη δη­µό­σια συ­ζή­τη­ση στη «λύση δύο κρα­τών µέσω δια­πρα­γµά­τευ­σης», γνω­ρί­ζο­ντας ότι είναι το κα­λύ­τε­ρο, δο­κι­µα­σµέ­νο, κα­τα­πραϋ­ντι­κό.

Απέ­να­ντι στους οπα­δούς µιας ανα­τρι­χια­στι­κής «τε­λι­κής λύσης», και τους οπα­δούς της διαιώ­νι­σης της κα­τα­πί­ε­σης στα πλαί­σια µιας µη-λύ­σης, να συ­γκε­ντρώ­σου­µε την πο­λι­τι­κή δύ­να­µη που θα στη­ρί­ζει απο­φα­σι­στι­κά και µε συ­νέ­πεια την Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση, µέχρι την Απε­λευ­θέ­ρω­ση.

Οι αι­χµά­λω­τοι και οι ανταλ­λα­γές: Ποιος είναι ο «τρο­µο­κρά­της»;

Η αι­χµα­λω­σία πε­ρί­που 250 Ισ­ραη­λι­νών µετά την Επί­θε­ση της 7ης Οκτώ­βρη, υπήρ­ξε ένα από τα κέ­ντρα της φι­λο-ισ­ραη­λι­νής δη­µα­γω­γί­ας, που φό­ρε­σε το µαν­δύα του «αν­θρώ­πι­νου εν­δια­φέ­ρο­ντος».

Ο διε­θνής Τύπος κα­τα­κλύ­στη­κε από τις προ­σω­πι­κές ιστο­ρί­ες των Ισ­ραη­λι­νών αι­χµα­λώ­των, ενώ κά­ποιοι µί­λη­σαν για τη «µε­γα­λύ­τε­ρη απα­γω­γή στην ιστο­ρία». Δεν εί­δα­µε ποτέ όµως να γί­νε­ται αντί­στοι­χος θό­ρυ­βος για τα θύ­µα­τα µιας πρα­γµα­τι­κά θη­ριώ­δους «βιο­µη­χα­νί­ας» απα­γω­γών. Αυτήν τη στι­γµή, το Ισ­ρα­ήλ έχει φυ­λα­κι­σµέ­νους 5.200 πο­λι­τι­κούς κρα­τού­µε­νους, ανά­µε­σά τους 1.200 «διοι­κη­τι­κά προ­σα­χθέ­ντες». Η «διοι­κη­τι­κή προ­σα­γω­γή» είναι µια πρα­κτι­κή που επι­τρέ­πει στον Ισ­ραη­λι­νό Στρα­τό να κρατά Πα­λαι­στί­νιους  φυ­λα­κι­σµέ­νους επ’ αό­ρι­στον, χωρίς να απαγ­γελ­θούν κα­τη­γο­ρί­ες, χωρίς να εκ­κρε­µεί δίκη. Από το 2002 και µετά, δεν έχει πε­ρά­σει ένας µήνας που να µην υπήρ­χαν του­λά­χι­στον 100 Πα­λαι­στί­νιοι «διοι­κη­τι­κά προ­σα­χθέ­ντες». Υπο­λο­γί­ζε­ται ότι το 40% των Πα­λαι­στι­νί­ων αντρών έχει πε­ρά­σει από τις ισ­ραη­λι­νές φυ­λα­κές. Είναι εν­δει­κτι­κό ότι στη λίστα των πρό­σφα­τα απε­λευ­θε­ρω­µέ­νων -στα πλαί­σια της συ­µφω­νί­ας ανταλ­λα­γής- θα βρει κα­νείς πολλά ανή­λι­κα που απλά είχαν πε­τά­ξει πέ­τρες ή ακτι­βί­στριες όπως η Αχέντ Τα­µί­µι.

Οι µαρ­τυ­ρί­ες πρώην κρα­του­µέ­νων, αλλά και η ισ­ραη­λι­νή αν­θρω­πι­στι­κή ορ­γά­νω­ση B’Tselem έχουν ανα­δεί­ξει τη συ­στη­µα­τι­κή χρήση βα­σα­νι­στη­ρί­ων στις ισ­ραη­λι­νές φυ­λα­κές. Ενώ, αµέ­σως µετά την επι­χεί­ρη­ση της 7ης Οκτώ­βρη, οι Ισ­ραη­λι­νές Αρχές υπέ­βα­λαν συλ­λο­γι­κή τι­µω­ρία στους Πα­λαι­στί­νιους κρα­του­µέ­νους, επι­δει­νώ­νο­ντας ακόµα πιο δρα­µα­τι­κά τις συν­θή­κες κρά­τη­σης. Από την άλλη, οι µαρ­τυ­ρί­ες πολ­λών Ισ­ραη­λι­νών πρώην αι­χµα­λώ­των (ιδιαί­τε­ρα όσων µι­λούν απευ­θεί­ας στον Τύπο, πριν τους «δα­σκα­λέ­ψει» ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός) συ­γκλί­νουν στην αξιο­πρε­πή µε­τα­χεί­ρι­σή τους, πε­ρι­γρά­φο­ντας ότι φυ­λα­κι­σµέ­νοι και φύ­λα­κες µοι­ρά­ζο­νταν τα ίδια επί­πε­δα δια­βί­ω­σης.

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, θα πε­ρί­µε­νε κα­νείς τον ίδιο (αν όχι πε­ρισ­σό­τε­ρο…) θό­ρυ­βο για τη µοίρα των Πα­λαι­στι­νί­ων φυ­λα­κι­σµέ­νων. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όποιος εν­δια­φέ­ρε­ται ει­λι­κρι­νά για κάθε αι­χµά­λω­το, θα όφει­λε να υπο­στη­ρί­ξει την αρ­χι­κή πρό­τα­ση της Χαµάς: Ανταλ­λα­γή όλων µε όλους!

https://rproject.gr/article/meta-apo-2-uines-epithesis-sti-gaza