«Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ… δύσκολος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του…
…Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι. Σίγουρος δρόμος». Γιάννης Ρίτσος.
Το ημερολόγιο δείχνει 23 Φλεβάρη του 2011. Πέντε χρόνια και κάτι πριν, με Κυβέρνηση Πασοκ και πρωθυπουργό το Γεώργιο Α. Παπανδρέου. Τα πρόσωπα και το κόμμα αναφέρονται για την ιστορία, αφού τίποτα δεν αλλάζει όταν το κράτος έχει να καταστείλει τον ίδιο του το λαό.
Το κίνημα είναι αρκετά δυναμικό και οι κινητοποιήσεις μαζικές. Ο αριθμός των ενστόλων είναι ανάλογος με εκείνον του κόσμου στο δρόμο.Περισσότεροι εμείς, περισσότεροι κι αυτοί. Δε μας εξέπληττε άλλωστε. Θα ξεκινούσαμε κατά τις 10, σχεδόν ιεροτελεστικά. Πορεία στην οποία θα ερχόταν όλη η παρέα. Ιδιωτικοί υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, φοιτητές, άνεργοι, μέχρι κι ο Γιώργος θα έκλεινε το μαγαζί του και θα ακολουθούσε.
Πόρτα- πόρτα μαζεύαμε ο ένας τον άλλο, είμαστε δυο, είμαστε τρεις..γιναμε πολλοί.Οι γειτονιές γύρω από το κέντρο εκτός από τα χίλια άλλα καλά, έχουν και το καλό της εγγύτητας στις πορείες. Φτάσαμε όλοι μαζί στο Μουσείο.
Ο Αλέξανδρος κι η Μυρτώ θα πήγαιναν με τους Αρχαιολόγους και τους υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού..Οι υπόλοιποι τραβήξαμε το δρομάκο μας,όλοι μαζί, όπως σε κάθε διαδήλωση. Από παιδιά στο δρόμο, είχαμε φάει και ξύλο και χημικά με το τσουβάλι. Στις πλάτες μας κι ο Δεκέμβρης. Πάντα μαλόξ στην τσάντα,λεμόνια, μάσκες και τα τηλέφωνα πρόχειρα. Μη χαθεί κανείς.
Ο Γιάννης δεν είχε πάρει τα γυαλιά του, φόραγε φακούς όπως σ’ εκείνο το αντιπολεμικό που μας την πέσανε και περπατούσε ημίτυφλος φωνάζοντας ”Καλά είμαι ρε παιδάκι μου βλέπω”. Η Μι είχε μια τσάντα γεμάτη μάσκες, φάρμακα και μαντηλάκια,θα δίναμε και στον κόσμο άμα λάχει.
Από νωρίς το πρωί αστυνομικές δυνάμεις προστάτευαν το κτίριο της ΓΣΕΕ έξω από το οποίο έχει στηθεί εξέδρα για την απεργιακή συγκέντρωση. Διμοιρίες των ΜΑΤ στημένες στη Στουρνάρα καθώς και ομάδες ασφαλιτών σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Οι μηχανοκίνητες μονάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ περιπολούσαν συνεχώς στα Εξάρχεια, διασχίζοντας το δρόμο της πλατείας διαδοχικά.Μην τύχει και περάσει ρουθούνι χωρίς να το δουν.
Ο κόσμος είναι πολύς , δεν έχει τελειωμό. Έχει κατέβει με τα παιδιά του. Οι μαθητές είναι παρόντες μαζί με τους δασκάλους, το φοιτηταριό σύσσωμο δίνει παλμό.
Ο Γιώργος κι ο Ντίνος επιμένουν να μη φύγουμε από εκεί που είμαστε. Είχαν δίκιο..
Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Πανεπιστημίου (Χαυτεία) τα ΜΑΤ κάνουν χρήση κρότου – λάμψης και δακρυγόνων. Ακούμε από μακριά και αρχίζουμε τους πρώτους εφοδιασμούς. ”Δώσε και στα παιδιά δίπλα μαλόξ και μην απομακρυνθείτε” , φωνάζει η Μι και εμείς καγχάζουμε σαν τα νήπια που κοροϊδεύουν τη δασκάλα τους. Ο κόσμος δεν πανικοβάλλεται, δε σπάει και οδεύει προς το Σύνταγμα.
Ο στόχος είναι η Βουλή και η μακρόχρονη παραμονή του πλήθους σε αυτόν ακριβώς το χώρο.Οι δυνάμεις καταστολής όμως έχουν άλλες εντολές..
Διμοιρίες των ΜΑΤ με εκτεταμένη χρήση χημικών ωθούν το, συγκεντρωμένο μέχρι εκείνη τη στιγμή, πλήθος προς την Πανεπιστημίου. Εμείς προσπαθούμε να κρατηθούμε όλοι μαζί. Γίνεται επίθεση από τα ΜΑΤ με κρότου-λάμψης και χημικά στο σημείο της πορείας που βρίσκεται μπροστά στη πλατεία Συντάγματος. Ένα τμήμα των διαδηλωτών τρέχει δια μέσου της πλατείας προς τα σκαλιά..
Συλλήψεις και άγριοι ξυλοδαρμοί και τα δακρυγόνα βροχή. Ο κόσμος παρόλα αυτά προσπάθεί να μείνει συγκεντρωμένος και να συνεχιστεί η μεγαλειώδης πορεία. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο. Η χρήση χημικών είναι αλόγιστη.
Είναι εκείνη ακριβώς η ώρα που σκάει ένα στα πόδια μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω και δε βλέπω τίποτα. Απίστευτη η αίσθηση της όρασης κι όταν ξαφνικά τη χάνεις γίνεται ακόμη πιο σπουδαία. ”Παιδιά δε βλέπω, πού είστε” , μου έβγαιναν άναρθρες οι κραυγές, τα χημικά σε πνίγουν. Με αρπάζει ο Γιάννης στα χέρια κυριολεκτικά. Δεν ξέρω πώς βγήκαμε από ‘κεί..Ξέρω ότι βρήκαμε κάπου το Γιώργο και τη Μι να κλαίει νομίζοντας ότι έχουμε τραυματιστεί. Εγώ δεν είχα φωνή..
Σιγά σιγά άρχισα να βλέπω, ήταν όλοι εκεί και ήταν καλά..
Οι διαδηλωτές που έμειναν κι άντεξαν στο Σύνταγμα μπροστά στη Βουλή, κυκλώθηκαν από ισχυρές κατασταλτικές δυνάμεις και ενώ οι μισοί κάθονταν κάτω (καθιστική διαμαρτυρία) , ψεκάστηκαν με χημικά, ξυλοκοπήθηκαν και τελικά απωθήθηκαν.
Μετά από αυτή την ολιγόλεπτη τύφλωση, δεν έκατσα ποτέ ξανά σπίτι. Ο δρόμος έγινε μεγαλύτερο χρέος.
Η χθεσινή μέρα 8 του Μάη 2016, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, μου έφερε στο νου αυτές τις μνήμες. Δέκα τραυματίες, τρία μέλη της ΛΑΕ και εφτά από τη Ροσινάντε. Κανένας εκδημοκρατισμός, καμία κατάργηση των δυνάμεων καταστολής. Μα πας καλά φίλε μου, οι άνθρωποι είναι ”εξουσιασταί”, τους ζητάς ανθρωπιά;
Για την ιστορία η χρήση δακρυγόνων θεωρείται έγκλημα πολέμου για αυτό και είναι απαγορευμένη σύμφωνα με τη Συνθήκη για τα Χημικά Όπλα, της Σύμβασης του Παρισιού του 1993, και του Πρωτοκόλλου της Γενεύης του ΟΗΕ.Η χρήση τους συνιστά έγκλημα αφηρημένης διακινδύνευσης, καθώς δεν ξέρεις πόσους ανθρώπους μπορεί να σκοτώσει τη στιγμή που λαμβάνει χώρα ή αργότερα.
Τη χθεσινή μέρα να τη θυμάστε για όλα, κυβερνώντες και λοιποί κουμανταδόροι.. Εμάς πάλι στους δρόμους θα μας βρείτε..
”Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα..”
