Ζαχαρίας Τσίρτος
Η επιμονή των δύο μεγάλων κομμάτων σε μία ατέρμονη και αδιέξοδη πολιτική στο Κυπριακό, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για την πατρίδα μας.
Βιαστήκαμε να πιστώσουμε στον κ. Ακκιντζί με αγαθές προθέσεις. Το πάθημα με τον κ. Ταλάτ πριν λίγα μόλις χρόνια δεν μας έκανε πιο σοφούς. Oτι δηλαδή, ανεξάρτητα από τις προσωπικές απόψεις των ηγετών των Τουρκοκυπρίων, o στρατός κατοχής και το Τουρκικό βαθύ κράτος καθορίζουν την πολιτική στο Κυπριακό.
Από το 1950 οι ξένες δυνάμεις έχουν σχεδιάσει την διαίρεση του λαού και του τόπου μας για να διασφαλίσουν την εσαεί αξιοποίηση της Κύπρου στα στρατηγικά τους σχέδια.
Η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και εκπόνησε τα δικά της σχέδια επανάκτησης της Κύπρου, τα οποία υλοποιεί βήμα βήμα από το 1955.
Οι συμφωνίες Ζυρίχης –Λονδίνου ήταν το πρώτο βήμα. Και τότε όπως και σήμερα μας επιβλήθηκε μία δοτή λύση αντίθετα με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου .Με έντονα διαιρετικά στοιχεία, με ξεχωριστές ψηφοφορίες στη βάση εθνοτικών χαρακτηριστικών, η κυριαρχία να μην πηγάζει από το Λαό αλλά από τις δύο κοινότητες. Με εγγυήτριες δυνάμεις και παραμονή ξένων στρατευμάτων. Πού μας οδήγησαν αυτές οι συμφωνίες; Στην τραγωδία του 1974.
Η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι οποιαδήποτε λύση που δεν βασίζεται σε αρχές και νομιμοποιεί την διαίρεση του Λαού και του τόπου, μπορεί να εξυπηρετεί τα σχέδια των ξένων και της Τουρκίας, αλλά δεν εξυπηρετεί με κανένα τρόπο τα συμφέροντα του Κυπριακού Λαού. Eίναι προβλέψιμο ότι θα οδηγήσει το Λαό μας σε νέες οδυνηρές περιπέτειες.
Σαράντα χρόνια οι ξένοι απεσταλμένοι προσπαθούν να προσαρμόσουν τη ζωή και το μέλλον του Λαού μας, τη δομή και το σύνταγμα της πατρίδας μας ώστε να ικανοποιεί τις δικές τους επιδιώξεις.
Επιτέλους είναι καιρός να διεκδικήσουμε πώς θέλουμε εμείς την πατρίδα μας και να τους καλέσουμε να προσαρμόσουν αυτοί τις επιδιώξεις τους ,στα δικά μας θέλω. Και αυτό που θέλουμε δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι Λαοί της ΕΕ : ένα κράτος με κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους νόμιμους πολίτες του, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας ,θρησκεύματος.
Η γεωγραφική θέση της Κύπρου δεν μπορεί να είναι μόνιμη πηγή κακοδαιμονίας για το Λαό μας.
Η Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι αμείλικτη όταν παραβιάζονται οι οικονομικοί όροι των συνθηκών και να τιμωρεί την πατρίδα μας και τις άλλες χώρες του Νότου με φτώχεια και ανεργία και να παραμένει απαθής, στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κυπριακού Λαού στο σύνολο του.
Υπάρχει άλλος δρόμος. Μπορούμε κόντρα στις λογικές μονόδρομου των δύο μεγάλων κομμάτων να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε:
α) Την ανακήρυξη της Κύπρου σε Ευρωπαϊκό κέντρο νεολαίας, ειρήνης ,πολιτισμού
β)Την δημιουργία στην Κύπρο της πόλης της Ευρώπης.
Με τις δράσεις αυτές που είναι ρεαλιστικές και εφικτές η Ε.Ε. μπορεί να εκφράσει την αποφασιστικότητα της να είναι το τρίτο μέρος στα πλαίσια της λύσης , μέχρι να εκλείψει η καχυποψία ανάμεσα στις δύο κοινότητες και να εγγυηθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα του Λαού της Κύπρου στο σύνολο του, χωρίς να χρειάζονται ρατσιστικοί διαχωρισμοί και πολύπλοκες , διαιρετικές και μη λειτουργικές διατάξεις στο σύνταγμα της Κ.Δ.
