Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αντέχεις ούτε να τα σκεφτείς. Για παράδειγμα, το ενδεχόμενο να δούμε ξανά τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο για άλλα τέσσερα χρόνια.
Ακροδεξιός, νεοφιλελεύθερος, μη προβλέψιμος, μεγαλομανής και αλλοπρόσαλλος, είναι ικανός να τινάξει ολόκληρο τον κόσμο στον αέρα.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Θα έλεγα ότι αυτή η διόλου κολακευτική προσωπογραφία, αν και ολίγον υπερβολική, αποτελεί κοινό τόπο. Παραβλέπει όμως το εξής πολύ σημαντικό: ότι ο απώτερος στόχος του Τραμπ δεν είναι στενά ούτε πολιτικός ούτε οικονομικός. Διότι μπορεί μεν να θέλει να προστατεύσει τα λεφτά του όπως όλοι οι πλούσιοι, αλλά σε τελική ανάλυση εκείνο που επιδιώκει είναι η εξουσία. Με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Για να το πω αλλιώς, ο Τραμπ δεν θα δίσταζε να ηγηθεί οποιουδήποτε κόμματος που θα τον έστεφε πλανητάρχη. Δεξιού, κεντρώου ή αριστερού.
Για να μην τον αδικούμε, κάτι ανάλογο ισχύει, όχι με την ίδια δοσολογία, και για άλλους πολιτικούς οι οποίοι διεκδικούν τα ύπατα αξιώματα. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι η ζωή που επιλέγουν είναι παραπάνω από δύσκολη. Εξοντωτικοί ρυθμοί εργασίας, σκαμπανεβάσματα της τύχης για πολύ γερά νεύρα, ακατάπαυστη επαφή με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, και επίσης συνεχής αυτολογοκρισία μπας και τους ξεφύγει καμιά κοτσάνα που θα εκμεταλλευτούν οι αντίπαλοί τους. Πράγματα αδιανόητα για εμάς τους υποδεέστερους «κανονικούς». Το φως της δημοσιότητας το οποίο οι πολιτικοί οφείλουν να επιδιώκουν, με το ένα χέρι δίνει και με το άλλο παίρνει. Και το τίμημα που καταβάλλουν όσο πιο ψηλά φτάνουν τόσο πιο βαρύ γίνεται.
Αν έχει αλλάξει κάτι στη μεταπολιτική και μεταδημοκρατική εποχή μας που αποφεύγει τις λεγόμενες «μεγάλες αφηγήσεις», είναι η έκλειψη της ιδεολογίας. Στο παρελθόν η ιδιοτέλεια και η εξουσιολαγνεία των πολιτικών συνυπήρχαν με την ένταξή τους σε έναν πραγματικό και ορατό ιδεολογικό χώρο μέσα από τον οποίο διαβάζαμε τα πράγματα. Στο ένα άκρο τοποθετούσαμε τη Δεξιά, δηλαδή τη συντήρηση, και στο άλλο την Αριστερά, δηλαδή την ανατροπή στο όνομα της προόδου. Για τον Τραμπ όμως το απόλυτο ζητούμενο είναι να κερδίσει τις εκλογές ως Alpha male, όχι το τι θα πράξει ως πρόεδρος. Το μόνο που υπόσχεται παραμένει «Τo make America great again» (Να κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά), χωρίς να διευκρινίσει το γιατί και το πώς. Με αυτά ασχολούνται οι «ειδήμονες», τους οποίους ο Τραμπ και οι ψεκασμένοι που τον ψηφίζουν περιφρονούν και υποπτεύονται ταυτόχρονα.
Το περασμένο Σάββατο έτυχε να βρεθώ στη Θεσσαλονίκη και είδα με τα μάτια μου το περιβόητο τροχόσπιτο του Κασσελάκη, παρκαρισμένο στην παραλία κοντά στον Λευκό Πύργο. Και ομολογώ πως το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι οι τουρίστες θα νόμιζαν πως πρόκειται για διαφήμιση κάποιας οδοντόπαστας. Γιατί αυτό που δέσποζε δεν ήταν το λογότυπο του κόμματος που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί ο Στέφανος Κασσελάκης –ή πιο συγκεκριμένα δεν υπήρχε καν– αλλά μια γιγαντιαία φωτογραφία του.
Και τότε θυμήθηκα τα λόγια του Στέφανου Δημητρίου σε μια συνέντευξή του περί Αριστεράς στην εφημερίδα «Εποχή», στο φύλλο της 5ης Μαΐου. Τα παραθέτω: Την Αριστερά «έπαψε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να την υπολήπτεται. Ουδέποτε ο κόσμος έσπαγε πλάκα με την Αριστερά, όπως έγινε το 2023 και συνεχίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό». Κοντολογίς, φτάσαμε από τον Ηλία Ηλιού στον Στέφανο Κασσελάκη και τη Φάρλι. Και διηγώντας τα να κλαις…
Απειρα τα δείγματα της μετάλλαξης. Το επινίκιο «Είμαι το φως» («Εγώ ειμί το φως» του Ιησού, Ιω.Θ’ 12-13), το προσκύνημα στη Μακρόνησο, το σχήμα του σταυρού που σχημάτισε το λάδι στην κολυμβήθρα όταν τον βάφτισαν, και κυρίως εκείνος ο φονικός συνδυασμός αχαλίνωτου ναρκισσισμού και ασχετοσύνης περί την πολιτική – ο Κασσελάκης πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει καλά στον δεύτερο γύρο των ευρωεκλογών!
Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από μερικά χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας ουδέποτε είπε «θέλω να γίνω πρωθυπουργός» όταν όλα έδειχναν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές. Το σύνθημα ήταν «πρώτη φορά Αριστερά». Ο διάδοχός του, ως κακέκτυπο του Τραμπ, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, τη φιλοδοξία του να μετακομίσει στου Μαξίμου
Οταν η παλιά φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από την Κουμουνδούρου για να ιδρύσει τη Νέα Αριστερά, φούντωσαν τα σχόλια και οι συζητήσεις. Αλλοι ήταν υπέρ, άλλοι κατά. Αναμενόμενο και απολύτως φυσιολογικό. Οι πολιτικές αποφάσεις πρέπει να κρίνονται. Τούτου δεδομένου, νομίζω ότι έχει προκύψει το εξής ερώτημα που τη φορά αυτή απευθύνεται από τη Νέα Αριστερά στους πρώην συντρόφους: Εσείς γιατί μείνατε;
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/434129_idoy-o-nymfios-erhetai-en-meso-tis-nyktos
