Δεν θα πρέπει το αποτέλεσμα της δεύτερης Κυριακής των γαλλικών εκλογών να μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις ως προς την πραγματικότητα. Διότι διαμορφώθηκε με τα εκλογικά τεχνάσματα της απόσυρσης υποψηφίων σε εκλογικές περιφέρειες προς ενίσχυση υποψηφίων άλλου κόμματος, τη δημιουργία δηλαδή μετώπου έναντι του κόμματος της Λεπέν Οι συσχετισμοί των κομμάτων καταγράφηκαν την πρώτη Κυριακή, όταν όλα τα κόμματα κατέβασαν υποψηφίους σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες. Και μπορεί να μην εξέλεξε η Εθνική Συσπείρωση τους βουλευτές που αντιστοιχούσαν στο 33% της πρώτης Κυριακής και από πρώτη εκλογική δύναμη να κατατάχθηκε κοινοβουλευτικά τρίτη, όμως διασώθηκε και ο μακρονισμός, διασώθηκε και η νεοφιλελεύθερη πολιτική του.
Δημήτρης Μακροδημόπουλος*
Δεν ξέρω τι θα πρέπει να μας τρομάζει περισσότερο. Η Ακροδεξιά ή ο νεοφιλελευθερισμός που ακάθεκτος σαρώνει και τη χώρα μας; Διότι είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, μάλιστα περισσότερο ύπουλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός διότι προβάλλει το προσωπείο της δημοκρατίας. Ποιας δημοκρατίας; Της αντιπροσωπευτικής ονομαζόμενης δημοκρατίας, της ψήφου δηλαδή ως λευκής επιταγής, για την οποία ο Χανς Κέλσεν έγραψε ότι προϋποθέτει έναν ανώνυμο και σιωπηλό λαό που δεν συμμετέχει στην επεξεργασία του νόμου. Γι’ αυτό η αντιπροσωπευτική δημοκρατία συνιστά μια «βοναπαρτιστική παρέκκλιση της εξουσίας που εγκαθιδρύει μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης, στην οποία τα κοινοβούλια περιορίζονται σε όργανα πρωτοκόλλησης των νόμων που έχουν αποφασιστεί από την εκτελεστική εξουσία».
Πώς φτάσαμε βαθμιαία έως εδώ, ώστε πρέπει για ακόμη μία φορά να «πανηγυρίσουμε» για τη διάσωση της «δημοκρατίας» του Μακρόν; «Ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά! Εμπρός!» ήταν το σύνθημα του Μακρόν. Τι σημαίνει όμως «Εμπρός»; Σε ποια κατεύθυνση; Μήπως αγγίξαμε το όραμα του Μαρξ για μια αταξική κοινωνία; Η Σαντάλ Μουφ στο βιβλίο της «Επί του πολιτικού» προειδοποιούσε από το 2008 πως «Οταν η κοινωνική διαίρεση δεν μπορεί να εκφραστεί μέσω της αντίθεσης αριστερά/δεξιά, τα πάθη δεν μπορούν να στραφούν σε δημοκρατικούς σκοπούς και οι ανταγωνισμοί παίρνουν μορφές που ενδέχεται να θέσουν σε κίνδυνο τους δημοκρατικούς θεσμούς. […] Το νόημα της αριστεράς και της δεξιάς θα μεταβάλλεται, αλλά η διαχωριστική γραμμή θα πρέπει να διατηρηθεί γιατί η εξαφάνισή της θα σήμαινε ότι απωθείται η κοινωνική διαίρεση και ότι ένα πλήθος φωνών έχουν καταδικαστεί στη σιωπή…». Ετσι βρίσκουν τη φωνή τους στην Ακροδεξιά, αφού ο σοσιαλισμός, ακόμη και η σοσιαλδημοκρατία μετά το 1989 ουσιαστικά έχουν αποκλειστεί, παραμένουν ως ρητορική άνευ πρακτικού περιεχομένου.
Γι’ αυτό παρά τη συνθηματολογία του ο πρόεδρος Μακρόν πριν από τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών είχε αποσαφηνίσει ότι δεν πρόκειται να συγκυβερνήσει με την Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν-Λικ Μελανσόν. «Η ανάπτυξη της ακροδεξιάς, συνεχίζει η Μουφ, πραγματοποιήθηκε πάντα σε περιστάσεις όπου οι διαφορές ανάμεσα στα παραδοσιακά δημοκρατικά κόμματα έχουν γίνει πολύ λιγότερο σημαντικές απ’ ό,τι ήταν στο παρελθόν. Αλλά σε κάθε περίπτωση είχε εγκαθιδρυθεί μια συναίνεση στο κέντρο, η οποία δεν επέτρεπε στους ψηφοφόρους να επιλέξουν πραγματικά ανάμεσα σε σημαντικά διαφορετικές πολιτικές. […] Αυτό δημιούργησε ένα κενό που ήταν δυνατό να καταληφθεί από άλλες μορφές ταύτισης, οι οποίες θα μπορούσαν να αποβούν προβληματικές για τη λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος». Σήμερα τα κόμματα ανταγωνίζονται ποιο θα εκφράσει την Κεντροδεξιά και ποιο την Κεντροαριστερά με σημείο αναφοράς το Κέντρο, αλλά στην πράξη με πολιτική τον νεοφιλελευθερισμό.
Από το 2002, όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν κατόρθωσε να προκριθεί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, όσο συνασπίζονται τα κόμματα του αποκαλούμενου «δημοκρατικού τόξου», τόσο η Ακροδεξιά δυναμώνει επιβεβαιώνοντας τη Σαντάλ Μουφ. Διότι σήμερα η συναίνεση των κομμάτων αυτών μεταφέρεται στην πράξη από το Κέντρο στον απροκάλυπτο νεοφιλελευθερισμό, άσχετα από τη διαφορετική ρητορική και τις διαφορετικές ταμπέλες τους.
Ομως ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί τη σύγχρονη μορφή της Ακροδεξιάς, με την υφαρπαγή των κοινωνικών κατακτήσεων υπέρ του κεφαλαίου, τον πληθωρισμό της απληστίας για τα υπερκέρδη του κεφαλαίου, την αύξηση των ανισοτήτων, τη συρρίκνωση της όποιας δημοκρατίας για να επιτευχθούν όλα αυτά. Ολα αυτά επιβεβαιώθηκαν στα χρόνια της προεδρίας του Μακρόν με τις «μεταρρυθμίσεις» του, το νέο εργασιακό καθεστώς που κάνει πιο εύκολες τις απολύσεις και προωθεί την επισφάλεια, το συνταξιοδοτικό, την κατάργηση του φόρου επί του πλούτου (ISF), τη μείωση της φορολογίας επί των επιχειρήσεων.
Πολιτογραφήθηκε ως ο πρόεδρος των πλουσίων και προκάλεσε έκρηξη μιας πληβειακής οργής με το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, το οποίο αντιμετώπισε με όργιο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Αν τα αποτελέσματα της δεύτερης Κυριακής ήταν για την Εθνική Συσπείρωση αναλογικά της εκλογικής της δύναμης του 33%, θα συνταράσσονταν συθέμελα η Γαλλία και η Ε.Ε. και θα ήταν το έναυσμα της αφύπνισης της Αριστεράς, όχι της Αριστεράς των συνθημάτων και στην πράξη παρακολούθημα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά της Πράξης ως μηχανισμός αποκαθήλωσης του νεοφιλελευθερισμού. Οσο θα θεωρούμε τα αποτελέσματα της δεύτερης Κυριακής των γαλλικών εκλογών νίκη του δημοκρατικού τόξου και θα αγνοούμε τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής, που κατέγραψε τη βούληση των Γάλλων, τόσο η Ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός θα θεριεύουν.
* Τ. αρχιμηχανικός ΟΣΕ, πολιτικός μηχανικός ΑΠΘ
