Η φοιτητική εκλογική μάχη θα μπορούσε να εξελιχθεί αλλιώς

Όσοι/ες συμ­με­τέ­χου­με στο Κόκ­κι­νο Δί­κτυο στις σχο­λές μέσα από τα σχή­μα­τα της Αρι­στε­ρής Ενό­τη­τας, πι­στεύ­ου­με πως πρέ­πει τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτά να αξιο­ποιού­νται προ­κει­μέ­νου να κα­τα­λή­γου­με σε κά­ποια πο­λι­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα και όχι να τα χρη­σι­μο­ποιού­με για να τρο­φο­δο­τού­με τις αυ­τα­πά­τες μας.

Αποχή και συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις

Είναι γε­γο­νός ότι τα τε­λευ­ταία χρό­νια η πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση και οι προ­βλη­μα­τι­σμοί του κό­σμου στις σχο­λές πάνω στη συ­γκυ­ρία έχουν μπει στον πάγο. Με δυ­σκο­λία βγαί­νουν Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις, δεν υπάρ­χουν κι­νη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­γιώ­νε­ται μια κουλ­τού­ρα απο­δο­χής της υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης στις σχο­λές.

Φέτος ψή­φι­σαν πε­ρί­που 10.000 φοι­τη­τές λι­γό­τε­ροι σε σχέση με πέ­ρυ­σι, ανα­δει­κνύ­ο­ντας για άλλη μια χρο­νιά την αποχή σε πρω­τα­γω­νι­στή των εκλο­γών. Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι η απα­ξί­ω­ση της πο­λι­τι­κής και του συν­δι­κα­λι­σμού ει­δι­κό­τε­ρα αντι­κα­το­πτρί­ζο­νται στη συ­γκε­κρι­μέ­νη απαθή και άβου­λη στάση των φοι­τη­τών/τριών. Όποιος επι­χει­ρή­σει, όμως, να με­τα­κυ­λή­σει το βάρος της ευ­θύ­νης γι’ αυτή την κα­τά­στα­ση στο φοι­τη­τι­κό σώμα είναι το λι­γό­τε­ρο αστεί­ος.

Οι συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις ΔΑΠ-ΠΑ­ΣΠ είναι αυτές που επί χρό­νια δη­μιουρ­γούν πε­λα­τεια­κές σχέ­σεις με τους φοι­τη­τές, οπα­δο­ποιούν τις πο­λι­τι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις σε πρά­σι­να και μπλε στρα­τό­πε­δα, έκα­ναν πλά­τες στις πιο σκλη­ρές κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές και συ­γκρο­τού­νται πάνω στο σε­ξι­στι­κό υπο­νο­ού­με­νο και στα πάρτι του Σαβ­βά­του. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η κα­ταγ­γε­λία της Αρι­στε­ρής Ενό­τη­τας Τρί­πο­λης για τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ότι χρη­μά­τι­ζε φοι­τη­τές προ­κει­μέ­νου να την ψη­φί­σουν και ότι επι­χεί­ρη­σε να νο­θεύ­σει το απο­τέ­λε­σμα κατά την κα­τα­μέ­τρη­ση. Αν αυτό συμ­βαί­νει στην Τρί­πο­λη, μπο­ρεί να φα­ντα­στεί κα­νείς με τι όρους και με τι μη­χα­νι­σμούς κάνει εκλο­γές η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στις με­γά­λες σχο­λές της Αθή­νας και σε άλλες με­γά­λες πό­λεις. Κι όμως, ελ­λεί­ψει σο­βα­ρής συ­γκρο­τη­μέ­νης εναλ­λα­κτι­κής προ­ο­πτι­κής από τα Αρι­στε­ρά, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δια­τή­ρη­σε της δυ­νά­μεις της, πα­ρα­μέ­νο­ντας πρώτη.

Αν η φοι­τη­τι­κή Αρι­στε­ρά δεν κα­τορ­θώ­σει να μι­λή­σει με ηγε­μο­νι­κούς όρους μέσα στους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους, τότε είτε θα καρ­πο­φο­ρούν οι μη­χα­νι­σμοί της ΔΑΠ, είτε ο κό­σμος, απα­ξιώ­νο­ντας κάθε έν­νοια πο­λι­τι­κής, θα στρέ­φε­ται σε δήθεν ανε­ξάρ­τη­τα σχή­μα­τα, τα οποία ενι­σχύ­ουν την απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση, τον κα­ριε­ρι­σμό και τη λο­γι­κή του ατο­μι­κού δρό­μου.

Η Αρι­στε­ρά

Σε ένα τέ­τοιο πλαί­σιο όπως πε­ρι­γρά­φη­κε, η Αρι­στε­ρά κα­λεί­ται να πα­ρέμ­βει στις σχο­λές και να τα­ρα­κου­νή­σει τη στά­σι­μη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αυτό όμως δεν πρό­κει­ται να συμ­βεί όσο εγκλω­βί­ζε­ται στο μι­κρό­κο­σμο της σχο­λής και δεν βλέ­πει τη με­γά­λη ει­κό­να. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ χτυ­πά­ει με τον πιο βά­ναυ­σο τρόπο τους φτω­χούς και τους αδύ­να­μους και η απά­ντη­ση δεν μπο­ρεί να δοθεί από ένα αρι­στε­ρό σχήμα σε ένα τμήμα, σε μια σχολή, σε μια πόλη. Η απά­ντη­ση απαι­τεί συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων στο φοι­τη­τι­κό πεδίο και σύν­δε­ση με τα υπό­λοι­πα αγω­νι­ζό­με­να κομ­μά­τια της κοι­νω­νί­ας.

Η «Αρι­στε­ρή Ανα­τρε­πτι­κή Συ­νερ­γα­σία ΕΑ­ΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡ­ΔΙΝ» προ­σπά­θη­σε να πα­τή­σει πάνω σε αυτή την ανά­γκη και να μι­λή­σει για μια συ­νο­λι­κή απά­ντη­ση της Αρι­στε­ράς μέσα στα πα­νε­πι­στή­μια. Με κα­θυ­στέ­ρη­ση, με κλυ­δω­νι­σμούς και διαρ­κείς συ­ζη­τή­σεις (που τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φορές ήταν αρ­κε­τά εσω­στρε­φείς), αλλά τε­λι­κώς το επι­χεί­ρη­σε.

Δυ­στυ­χώς όμως υπήρ­ξαν και κομ­μά­τια που δεν θέ­λη­σαν να μπουν σε αυτή τη μάχη. Εκτός από την ΠΚΣ που για χρό­νια έχει δια­χω­ρί­σει τη θέση της και επι­μέ­νει σε έναν ακραίο σε­χτα­ρι­σμό και μια καρ­τε­ρι­κή υπο­μο­νή που δεν δίνει διέ­ξο­δο στα πλητ­τό­με­να φοι­τη­τι­κά κομ­μά­τια, αλλά δια­τη­ρεί απλώς τα πο­σο­στά της, υπήρ­ξαν και κομ­μά­τια των ΕΑΑΚ που αρ­νή­θη­καν να προ­χω­ρή­σουν σε μια σύ­μπρα­ξη με τις υπό­λοι­πες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις με ισό­τι­μους όρους και πάνω σε μία πο­λι­τι­κή βάση για την ανα­συ­γκρό­τη­ση και αντε­πί­θε­ση του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος. Αυτό οδή­γη­σε σε μια εσω­στρε­φή συ­ζή­τη­ση με­τα­ξύ των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς και μια μη πλα­τιά και μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση στον κόσμο με όρους νίκης.

Για άλλη μια φορά η Αρι­στε­ρά έπεσε στην πα­γί­δα των μι­κροη­γε­μο­νι­σμών, της πο­λυ­διά­σπα­σης και της διεκ­δί­κη­σης του τί­τλου της κα­θα­ρό­τη­τας στη γραμ­μή. Τα μέ­τω­πα όμως συ­γκρο­τού­νται πάνω σε μί­νι­μουμ πο­λι­τι­κές συμ­φω­νί­ες και ενό­τη­τα στην αντι­με­τώ­πι­ση των προ­βλη­μά­των. Δεν είναι δυ­να­τόν να συμ­φω­νή­σου­με σε όλα, γιατί αν συ­νέ­βαι­νε αυτό, θα ήμα­σταν και στον ίδιο πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό στις σχο­λές. Αντι­θέ­τως, η συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων στη βάση της αντι­με­τώ­πι­σης προ­βλη­μά­των, που χτυ­πούν τους φοι­τη­τές και τις φοι­τή­τριες, θα μπο­ρού­σε να αλ­λά­ξει την κα­τά­στα­ση στις σχο­λές.

Η μη κα­τα­νό­η­ση αυτής της ου­σια­στι­κής συμ­βο­λής του ερ­γα­λεί­ου της ενιαιο­με­τω­πι­κής δου­λειάς οδή­γη­σε τε­λι­κώς στο να κα­τέ­βουν ξε­χω­ρι­στά κομ­μά­τια των ΕΑΑΚ και η Αρι­στε­ρή Ανα­τρε­πτι­κή Συ­νερ­γα­σία, κα­τα­γρά­φο­ντας ο ένας τα πο­σο­στά του άλλου στη δική του κα­τα­γρα­φή. Για άλλη μια φορά η Αρι­στε­ρά εγκλω­βί­στη­κε στα δικά της αδιέ­ξο­δα, αντί να σπά­σει το αδιέ­ξο­δο της ΔΑΠ.

Πώς προ­χω­ρά­με;

Άρα τί­θε­ται το ερώ­τη­μα «Πώς προ­χω­ρά­με;». Η απά­ντη­ση είναι μία. Με τη συ­ντα­γή που εί­χα­με ήδη στα σκα­ριά, αλλά για δι­κούς μας λό­γους και χρό­νιες πα­θο­γέ­νειες δεν κα­τα­φέ­ρα­με να την κοι­νω­νή­σου­με στον κόσμο. Στις φε­τι­νές φοι­τη­τι­κές εκλο­γές δεν είχε πρό­βλη­μα η πο­λι­τι­κή γραμ­μή της Αρι­στε­ρής Ανα­τρε­πτι­κής Συ­νερ­γα­σί­ας, αλλά ο τρό­πος που τη δια­χει­ρί­στη­καν τα πο­λι­τι­κά υπο­κεί­με­να που τη συ­γκρό­τη­σαν.

Υπάρ­χει κά­ποιος/α που να αμ­φι­βάλ­λει για την ανά­γκη να ξα­να­κά­νου­με τους συλ­λό­γους ζω­ντα­νούς και ενερ­γούς μέσα από την πο­λι­τι­κο­ποί­η­σή τους και τη μα­ζι­κο­ποί­η­ση εκ νέου των συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών; Αυτό όμως απαι­τεί επι­μο­νή στην προ­σπά­θεια συ­γκρό­τη­σης ενός νέου πόλου της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς στα πα­νε­πι­στή­μια και αξιο­ποί­η­ση των υπαρ­χό­ντων συν­δι­κα­λι­στι­κών ερ­γα­λεί­ων σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση σε συν­δυα­σμό με την ανα­ζή­τη­ση νέων μορ­φών, πάντα υπό το πρί­σμα της ενερ­γο­ποί­η­σης των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων και την πα­ρα­γω­γή μιας πο­λι­τι­κής γραμ­μής που θα μπο­ρεί να αγκα­λιά­ζει τα συ­νο­λι­κά προ­βλή­μα­τα της νε­ο­λαί­ας. Αυτό που συ­νέ­βη με επι­τυ­χή απο­τε­λέ­σμα­τα στη Νο­μι­κή Αθή­νας, όπου η Αρι­στε­ρή Ανα­τρε­πτι­κή Συ­νερ­γα­σία για μόλις 26 ψή­φους δεν βγήκε πρώτη στη σχολή, μόλις μια ανάσα πίσω από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, είναι ένα πα­ρά­δειγ­μα με ση­μα­ντι­κές πα­ρα­κα­τα­θή­κες.

Έχου­με ανά­γκη μια Αρι­στε­ρά που να επι­διώ­κει να συν­δέ­ε­ται με τις ανά­γκες και τα προ­βλή­μα­τα των φοι­τη­τών/τριών και να αγω­νί­ζε­ται μαζί τους για να τα αλ­λά­ξουν, δεν μπο­ρεί να εγκλω­βί­ζε­ται ούτε σε μια γε­νι­κό­λο­γη με­τα­μο­ντέρ­να αφή­γη­ση, ούτε σε ένα αρι­στε­ρί­στι­κο μα­ξι­μα­λι­στι­κό σχέ­διο. Αντί­θε­τα χρειά­ζε­ται πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία στα βα­σι­κά επί­δι­κα και ενό­τη­τα στη δράση. Μόνο έτσι θα σπά­σου­με την αδρά­νεια, θα επα­να­φέ­ρου­με την πο­λι­τι­κή στις σχο­λές, θα πά­ρου­με κι­νη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που θα μπο­ρέ­σουν να συ­σπει­ρώ­σουν τις δυ­νά­μεις του κι­νή­μα­τος, θα συν­δε­θού­με με τους ερ­γα­ζό­με­νους και θα ανα­τρέ­ψου­με όποιον επι­χει­ρεί να μας πεί­σει ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή και ότι εί­μα­στε κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι στη μνη­μο­νια­κή αιω­νιό­τη­τα. Μόνο έτσι θα τους νι­κή­σου­με.