Εκτέθηκαν, ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν: ούτε ο Κασσελάκης ούτε ο Ανδρουλάκης είναι ηγέτες της ανατροπής. Δεν είναι οδηγοί. Είναι συμπληρώματα διατροφής του πρωθυπουργού και του συστήματος Μητσοτάκη γενικότερα.
Η προοδευτική αντιπολίτευση, αξιωματική (τρόπος του λέγειν) και ελάσσων, παραπαίει. Και εναγωνίως ψάχνει τον Δούκα της ή τέλος πάντων όποιον άλλον μπορέσει να σηκώσει ανάστημα στη σημερινή ολιγαρχία και την πολιτική εκπροσώπησή της, την ώρα που η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει φτάσει στο έσχατο σημείο εκλογικής ανοχής. Το έδειξαν οι τελευταίες ευρωεκλογές, το επιβεβαιώνουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Γρηγόρης Ρουμπάνης
Στα 50 χρόνια της η μεταπολίτευση τρέφεται πια από τις σάρκες της. Και οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στους εκπροσώπους μιας πολιτικής που τους φορτώνει με απογοήτευση. Συμβαίνει και εις Παρισίους, θα πει κάποιος, Βερολίνο, Βρυξέλλες και άλλες πρωτεύουσες της προηγμένης Εσπερίας. Ε και; Γιατί, όταν αυτές ήκμαζαν, η Ελλάδα ανθούσε; Οχι. Καλλιεργούσε έδαφος για να σπείρουν οι πονηροί (εντός και εκτός συνόρων) τα μνημόνια της οικονομικής απαξίωσης και της ντροπιαστικής κηδεμονίας.
Υποτίθεται ότι οι περιπέτειες της τρόικας έμειναν στο παρελθόν. Θα ήταν αλήθεια αυτό, αν δεν είχε εκποιηθεί πια ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου πλούτου χάριν των ορέξεων ξένων «επενδυτών» ή αν είχε απομείνει στη διαχείριση του ελληνικού κράτους κάποιος αξιόλογος παραγωγικός τομέας. Αναζητείται κι αν κάποιος έχει κάτι κρυμμένο, ας βγει επιτέλους να το πει.
Οι θεσμοί της δημοκρατίας έχουν διαλυθεί, οι κοινωνικές ισορροπίες έχουν ισοπεδωθεί, η φτωχοποίηση όλο και περισσότερων στρωμάτων απλώνεται τραγικά και μόνο μια μικρή μερίδα οικονομικών και πολιτικών παραγόντων μειδιά ικανοποιημένη.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κατά μια διαβολική συγκυρία, στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης, η εξ Ανατολών γείτων προελαύνει απειλητικά προς ελληνικά εδάφη και θάλασσες. Η προδομένη από τη χούντα και περιφρονημένη από το σημερινό πολιτικό σύστημα Κύπρος ετοιμάζεται να εκτεθεί στο ανατολίτικο παζάρι. Αρκεί που ως χώρα είμαστε άνευ αντιρρήσεων και αστερίσκων (έστω) στο πλευρό του πολυσυζητημένου Ζελένσκι, όπως ορίζει η Ουάσινγκτον; Και με ποιο όφελος, αφού στην πολιτική αυτό είναι που ορίζει τα πάντα.
Ποιες λοιπόν είναι οι θέσεις της σύγχρονης Αριστεράς επί όλων αυτών; Ποια είναι η Χάρτα του Ανδρουλάκη, του Κασσελάκη, του Δούκα, του Τσίπρα (που στέκεται και κοιτάζει από τη γωνία) και όποιου άλλου ονειρεύεται, λέει, να οικοδομήσει ένα νέο κοινωνικό κράτος, ένα μοντέλο βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης και να στήσει στα πόδια της μια καταφρονημένη πατρίδα;
Το καυτό καλοκαίρι του 1974, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διατύπωσε τις θέσεις της νέας Δεξιάς, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε έτοιμη την απάντηση για τη δημιουργία της μεγάλης σοσιαλδημοκρατικής και κεντροαριστερής παράταξης. Η τότε Αριστερά είχε κι αυτή τα δικά της «θέλω» σε έναν αγώνα επιβίωσης μαζεύοντας -όσο μπορούσε- τα κομμάτια της. Ολοι τους κάτι πέτυχαν. Από σπουδαία μέχρι και μικρότερα πράγματα.
Το πνιγμένο στις ανησυχίες φθινόπωρο του 2024, οι νέοι αριστεροί ηγέτες ή υποψήφιοι ηγέτες, που ευαγγελίζονται τη νέα αλλαγή, τι φέρνουν;
Αν είναι να προσφέρουν -με χρυσόσκονη- όσα δοκιμασμένα και αποτυχημένα άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι, δεν έχει νόημα. Ο γέρο Δήμος πέθανε, ο γέρο Δήμος πάει, όπως λέει και το δημώδες άσμα.
Σχόλια (0)