«Κομμουνιστές επαναστάτες» των φακέλων

Το χτεσινό επεισόδιο (7/2) στη Βουλή ανάμεσα στην πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον βουλευτή του ΚΚΕ Γιώργο Λαμπρούλη αξίζει την προσοχή και το σχολιασμό μας. Τα γεγονότα είναι γνωστά: Ο κ. Λαμπρούλης, υπό την ιδιότητά του τού αντιπροέδρου της Βουλής, αρνήθηκε να παραλάβει από την Κωνσταντοπούλου τμήμα των πρακτικών για την υπόθεση των Τεμπών, με στοιχεία για την εμπλοκή των κ.κ. Τραντόπουλου και Αγοραστού στις παρεμβάσεις στο χώρο, με το γελοίο επιχείρημα ότι δεν ήταν μέσα σε φάκελο.

Χρήστος Κεφαλής*

Στη στιχομυθία που ακολούθησε η κ. Κωνσταντοπούλου ανέφερε ότι η απαίτηση του βουλευτή του ΚΚΕ ήταν αποτέλεσμα παρέμβασης του ΓΓ της Βουλής κ. Μπαγιώκου, ανθρώπου της ΝΔ, με τον βουλευτή του ΚΚΕ να μην το διαψεύδει. Απεναντίας, ο Λαμπρούλης επιβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο για δική του πρωτοβουλία. «Μου μεταφέρθηκε», είπε, «ότι αυτό [η απαίτηση για το φάκελο] αποφασίστηκε από το επιστημονικό συμβούλιο της βουλής από το 2012». Στο τέλος, η Κωνσταντοπούλου διαπίστωσε το προφανές, ότι ο βουλευτής του ΚΚΕ είχε ενεργήσει σαν υποχείριο της κυβέρνησης:

«Είστε και βουλευτής Λάρισας. Είστε και του ΚΚΕ. Και έχετε γίνει το μακρύ χέρι του κράτους. Ο ελληνικός λαός δεν είναι βλαξ. Και τώρα εμποδίζονται να κατατεθούν τα έγγραφα».

Το επεισόδιο με τον κ. Λαμπρούλη δεν είναι φυσικά μοναδικό. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν πολλές άλλες και πολύ μεγαλύτερης σημασίας περιπτώσεις ταύτισης της ηγεσίας του ΚΚΕ με την αντίδραση και το αστικό κατεστημένο. Στο πρόσφατο παρελθόν όλες συνδέονται με την ανάληψη το 1990 της ηγεσίας από την Α. Παπαρήγα και τη σταλινική αναπαλαίωση που δρομολόγησε αυτή στο ΚΚΕ και συνεχίζει η τωρινή ηγεσία Κουτσούμπα.

Το επεισόδιο με τον Λαμπρούλη έχει όμως το προνόμιο να είναι ένα από τα πιο γελοία, φανερώνοντας ανάγλυφα το γραφειοκρατικό ξεπεσμό και τη νέκρωση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Πραγματικά, για σκεφτείτε το: Στο ΚΚΕ υποτίθεται είναι «κομμουνιστές επαναστάτες», που θα συντρίψουν, σύμφωνα με τα λόγια του Λένιν, το αστικό κράτος, για να μας φέρουν το σοσιαλισμό. Και σε τι μεταφράζεται αυτό στην πράξη; Στο να εφαρμόζουν κατά γράμμα τους κανονισμούς αυτού του αστικού κράτους, που δεν τηρούνται καν από τους ίδιους τους βουλευτές της ΝΔ και των άλλων κομμάτων (αν υπήρχε έστω μια τέτοια πάγια πρακτική με τους φακέλους, ο Λαμπρούλης προφανώς θα το ήξερε και δεν θα χρειαζόταν να του μεταφερθεί ότι καθιερώθηκε το 2012).

Αξίζει με αυτή την αφορμή να υπενθυμίσουμε μερικές από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις στις οποίες, σύμφωνα με τα εύστοχα λόγια της Κωνσταντοπούλου, η ηγεσία του ΚΚΕ ενήργησε σαν μακρύ χέρι του συστήματος. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, αυτό δεν έχει μόνο την έννοια μιας ιστορικής υπόμνησης, αλλά βοηθά στη συναγωγή σωστών συμπερασμάτων για το ποιος θα είναι ο ρόλος αυτής της ηγεσίας στις επερχόμενες κρίσιμες μάχες του κινήματος. Αναφέρουμε εδώ μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα (για μια αναλυτική τεκμηρίωσή τους θα παραπέμψουμε τον αναγνώστη στο βιβλίο μας «Κριτική του νεοσταλινισμού του ΚΚΕ», Εκδόσεις Εύμαρος, Αθήνα 2023).

• Η καταγγελία από το ΚΚΕ, με δηλώσεις της Παπαρήγα στη Βουλή το Μάη του 2008, των δυναμικών κινητοποιήσεων των φοιτητών για να αποτραπεί η εφαρμογή του νόμου πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια, για την οποία η ηγεσία του ΚΚΕ εισέπραξε τα εύσημα του Κ. Καραμανλή.

• Η λήψη θέσης στο πλευρό του Ε. Κορκονέα, του δολοφόνου του Δ. Γρηγορόπουλου, με τη δημοσίευση στο «Ριζοσπάστη» (28.12.2008), του διηγήματος «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά», όπου ο Κορκονέας εμφανιζόταν ως θύμα των επιθέσεων των αναρχικών «κωλόπαιδων», που δικαιολογημένα αντέδρασε στις επιθέσεις τους και καλώς δεν το μετάνιωνε.

• Η αποκήρυξη ως «τυχοδιωκτικής» της κατάληψης της Νομικής από 250 μετανάστες τον Ιανουάριο του 2011, με την οποία αντιδρούσαν στην απέλασή τους από τη χώρα λόγω της μη ανανέωσης της άδειας παραμονής τους.

• Η αποκήρυξη των μεγάλων κινημάτων των Πλατειών το 2011-12 με πλήθος άρθρα στον «Ριζοσπάστη», στα οποία τα κινήματα χαρακτηρίζονταν ύποπτα και υποχείρια του κατεστημένου. Η ίδια η Παπαρήγα αποφαινόταν τότε ότι τα κινήματα αυτά ήταν «της πλάκας» και «παρανυχίδες» και ότι το πραγματικό κίνημα ήταν αυτό που οργάνωνε το ΠΑΜΕ στα εργοστάσια (σε πείσμα της αντίθετης θέσης του Λένιν ότι το εργοστασιακό κίνημα είναι στενά συνδικαλιστικό και ότι η σφαίρα της πραγματικής επαναστατικής πάλης είναι το ευρύ πολιτικό κίνημα).

• Η συκοφάντηση του Δημήτρη Χριστούλα, την αυτοχειρία του οποίου λοιδόρησαν ως μια πράξη απόγνωσης και φυγής από τους αγώνες για τα λαϊκά δικαιώματα.

• Η αποκήρυξη των αραβικών επαναστάσεων του 2011-12 ως υποκινούμενων από τον ιμπεριαλισμό «ψευδοκινημάτων» και εκφράσεων των «ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων», πάλι με πλήθος άρθρα στο «Ριζοσπάστη».

• Η με παρόμοιο τρόπο παρουσίαση του Τσάβες ως ενός αστού ρεφορμιστή, οπαδού μιας εναλλακτικής αστικής διακυβέρνησης στα πλαίσια του συστήματος. Πέρα από κατά καιρούς άρθρα σε αυτό το πνεύμα, είναι χαρακτηριστική η μη αναφορά του θανάτου του Τσάβες το Μάρτη του 2013 στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη», είδηση την οποία έθαψαν σε ένα εσωτερικό μονόστηλο.

• Η ταύτιση με την αιμοσταγή δικτατορία του Άσαντ, με την οποία συντάχτηκαν και τα δυο σταλινικά ΚΚ της Συρίας. Το ΚΚΕ, πέρα από τα ευμενή σχόλια στο «Ριζοσπάστη» για τον Άσαντ, οργάνωνε το 2013 διεθνείς διασκέψεις των ανά τον κόσμο σταλινικών ΚΚ για να καταγγείλει την «ιμπεριαλιστική επέμβαση» στη Συρία, γυρίζοντας έτσι την πλάτη στην εξέγερση του συριακού λαού και δίνοντας διεθνή κάλυψη στη συριακή δικτατορία.

• Η μακρόχρονη συνεργασία με τη Λιάνα Κανέλλη, μια θρησκόληπτη εθνικίστρια, που καμιά απολύτως σχέση δεν έχει όχι με τις κομμουνιστικές απόψεις, αλλά με οποιαδήποτε προοδευτική και αριστερή αντίληψη για τα κοινωνικά πράγματα.

• Η συμμετοχή μετά το 2000 πολλών στελεχών του ΚΚΕ πλάι στην Κανέλλη στην καμπάνια υπέρ του εθνικιστή Μιλόσεβιτς και στη Διεθνή Επιτροπή για την Υπεράσπιση του Μιλόσεβιτς, στην οποία συμμετείχαν δεκάδες ακροδεξιοί και νεοφασίστες από τη Ρωσία και τη Γιουγκοσλαβία. Ο Λαμπρούλης προλόγισε μάλιστα πρόσφατα το βιβλίο της Κανέλλη «Αντιγόνη στη Χάγη», παρουσιάζοντας τις ασυναρτησίες της Κανέλλη στην κατάθεσή της στο Διεθνές Δικαστήριο ως το φωτεινό πρότυπο μια νέας Αντιγόνης.

• Η ταύτιση το 2000 με την Εκκλησία στο θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Όχι μόνο τάχτηκαν με τη θέση της προαιρετικής αναγραφής, αλλά και εμφάνισαν, με άρθρα στο «Ριζοσπάστη», την κατάργηση της αναφοράς του θρησκεύματος ως ιμπεριαλιστική επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, στηρίζοντας ταυτόχρονα τη μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος.

• Η προσυπογραφή το 2004 από στελέχη του ΚΚΕ Διακηρύξεων παραγόντων της ακροδεξιάς για το Σχέδιο Ανάν, την ίδια ώρα που εκτιμούσαν σκοταδιστικά, δια στόματος του βουλευτή τους Γ. Χουρμουζιάδη, ότι οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβιώσουν ειρηνικά γιατί οι Θεοί στους οποίους πιστεύουν έχουν διαφορετική άποψη για την Αμαρτία.

• Η ταύτιση το 2007 με την ακροδεξιά στο θέμα του Βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού, την απόσυρση του οποίου υποστήριξαν και εμφάνισαν σαν νίκη του κινήματος, ενώ ήταν ξεκάθαρα μια νίκη της Εκκλησίας και της ελληνικής ακροδεξιάς.

• Η ταύτιση το 2018 με την ακροδεξιά στη στάση απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία ο Δ. Κουτσούμπας αποφάνθηκε ότι συντηρεί τις αλυτρωτικές βλέψεις του γειτονικού κράτους (κάτι όχι μόνο ψεύτικο αλλά ερχόμενο και σε αντίθεση με τις θέσεις του Λένιν για το εθνικό ζήτημα, όπου τόνιζε αδιάλειπτα ότι οι κομμουνιστές πρέπει να υπερασπίζουν τα δικαιώματα των μικρών, αδύναμων εθνών).

• Η πλήρης ταύτιση τα πρόσφατα χρόνια με την αντίδραση και το σκοταδισμό στο ζήτημα των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών, ένα θέμα στο οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ βρέθηκε πιο δεξιά ακόμη και από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

• Η απάρνηση και συκοφάντηση των παραδόσεων του αντιφασιστικού κινήματος με την εκτίμηση ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός, μια καταφάνερη ανοησία την οποία συνδυάζουν ταυτόχρονα με την εκτίμηση ότι το αποτέλεσμά του (του «ιμπεριαλιστικού πολέμου»!), χάρη στη σοφή καθοδήγηση του Στάλιν, ήταν η «αντιφασιστική νίκη των λαών». Ένα γνήσιο παράδειγμα αυτού που ο Όργουελ αποκαλεί διπλοσκέψη, κάτι σαν να βεβαιώνεται ταυτόχρονα ότι το Έβερεστ είναι το πιο ψηλό και το πιο χαμηλό βουνό στον κόσμο…

Σε αυτό το πλαίσιο αποδοκίμασαν κατά καιρούς το αντιφασιστικό κίνημα ως «ρεφορμιστικό», αποκηρύσσοντας ακόμη με κομματικές αποφάσεις, άρθρα στο «Ριζοσπάστη», κοκ, το γνωστό γράμμα του Ζαχαριάδη για υπεράσπιση της χώρας απέναντι στην επίθεση της φασιστικής Ιταλίας το 1940, μια από τις λίγες σωστές πρωτοβουλίες του Ζαχαριάδη.

• Η τήρηση ίσων αποστάσεων απέναντι στις κινητοποιήσεις της νεολαίας στο Ιράν τα πρόσφατα χρόνια, προβάλλοντας στο «Ριζοσπάστη» χωρίς κανένα αρνητικό σχόλιο τις διαβεβαιώσεις του σκοταδιστικού καθεστώτος των μουλάδων ότι η δολοφονία της Μαχσά Αμινί ήταν ατύχημα και ότι οι διαδηλώσεις της νεολαίας υποκινούνταν από ξένα κέντρα.

• Τέλος, ως μια σύνοψη όλων αυτών, οι δηλώσεις της Α. Παπαρήγα, με πρωτοβουλία της και χωρίς να πιεστεί, στη συνάντησή της με τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια στις 13 Μάη 2012, ότι το ΚΚΕ δεν θα δημοσιοποιήσει ποτέ απόρρητα έγγραφα όπως το υπόμνημα που είχε στείλει τότε ο Λ. Παπαδήμος για χρήση των πολιτικών αρχηγών, γιατί, όπως είπε η Παπαρήγα, «όλοι οι σύντροφοι στο ΠΓ του ΚΚΕ είναι πολύ εχέμυθοι»· ότι δεν μπορούμε να δείχνουμε τσαμπουκά απέναντι στη Χρυσή Αυγή γιατί θα τους κάνουμε ήρωες· ότι αν της το ζητούσε ο Παπούλιας θα καθόταν ακόμη και πλάι στον Μιχαλολιάκο και δεν θα το έκανε θέμα (σε πείσμα της ενάντιας προτροπής των απλών μελών του ΚΚΕ)· ότι η κρίση δεν ήταν ακόμη αρκετά βαθιά και ότι η κυβέρνηση της αριστεράς έπρεπε να απορριφθεί γιατί θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος και θα πρόβαλλε ένα σωρό αιτήματα.

Τα παραδείγματα θα μπορούσε εύκολα να πολλαπλασιαστούν. Και αυτά όμως αρκούν για να βγουν ορισμένα συμπεράσματα για την ηγεσία του ΚΚΕ, όχι με βάση τις δικές της αξιώσεις, αλλά με βάση τον πραγματικό βίο και την πολιτεία της, τα έργα και τις πράξεις της. Τι δείχνουν, λοιπόν, τα αναμφισβήτητα γεγονότα που αναφέραμε;

Δείχνουν –αν θα θέλαμε να το συνοψίσουμε σε μια φράση– αυτό που δηλώσαμε στον τίτλο του άρθρου μας: Ότι στην περίπτωση της ηγεσίας του ΚΚΕ πρόκειται για «κομμουνιστές επαναστάτες των φακέλων»· ότι πρόκειται για κομμουνιστές επαναστάτες στα λόγια και γραφειοκράτες χωμένους μέσα στους φακέλους τους και αποσπασμένους από τη ζωή στην πράξη.

Η ηγεσία του ΚΚΕ μπορεί βέβαια να επικαλείται τον κομμουνισμό, τον Μαρξ και τον Λένιν (αν και οι τελευταίες αναφορές έχουν στην πράξη αντικατασταθεί πλήρως με τον Στάλιν). Στην πράξη όμως όλες αυτές οι αναφορές δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίαις. Όταν μιλούν για κομμουνισμό εννοούν στην πραγματικότητα μόνο τον εαυτό τους, που τον ταυτίζουν αξιωματικά με τον κομμουνισμό, για να τον θέτουν πάνω από την κριτική. Γι’ αυτούς ο κομμουνισμός είναι τρόπον τινά μια «φύσει» ιδιότητά τους: κάθε τι που λένε και κάνουν οι ίδιοι είναι εξ ορισμού κομμουνιστικό, και κάθε κριτική που ασκείται εναντίον τους είναι εξ ορισμού αντικομμουνιστική. Κι ακόμη ότι το «κίνημα» είναι ιδιοκτησία τους και ότι κάθε πρωτοβουλία που δεν λαμβάνεται από αυτούς έχει πονηρούς σκοπούς, αμφισβητεί τον ηγετικό τους ρόλο και πρέπει να αντιμετωπίζεται εχθρικά και να καταγγέλλεται σαν προβοκάτσια, όπως έκαναν και στο χτεσινό επεισόδιο. Αλλά αυτή ακριβώς η φανατική αξίωση της ταύτισης με τον κομμουνισμό στα λόγια είναι ακριβώς η άλλη όψη της απουσίας κομμουνιστικού περιεχομένου στην πράξη, το οποίο θα επικαλούνταν αν πραγματικά υπήρχε σε αυτούς.

Σε τελική ανάλυση, αν η ηγεσία του ΚΚΕ μένει αιώνια πιστή σε κάτι δεν είναι ο κομμουνισμός, αλλά το πνεύμα της Βάρκιζας, το πνεύμα της προδοσίας των κινημάτων του οποίου το κορύφωμα υπήρξε η παράδοση του μεγάλου εαμικού κινήματος στην αντίδραση το 1945. Αυτό το πνεύμα αποπνέει η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, τόσο της ηγεσίας Παπαρήγα όσο και της ηγεσίας Κουτσούμπα, σε όλα τα ζητήματα που αναφέραμε – τα θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα της τελευταίας 30ετίας. Και το τυποποιεί η απόφαση της Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ το 2011 για τη μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη, με το γελοίο και αντιμαρξιστικό επιχείρημα ότι αν και είχε δίκιο στο θέμα της Βάρκιζας δεν μπορεί να αποκατασταθεί κομματικά γιατί παραβίασε το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Σε αυτή τους την απόφαση συμπυκνώθηκε η γραφειοκρατική λατρεία των φετίχ, την οποία εξέφρασε και ο Λαμπρούλης στο επεισόδιο με την Κωνσταντοπούλου.

Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπορεί να αγνοεί ότι μια μεγάλη νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση έλαβε ως τώρα χώρα στην ιστορία: η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 καθοδηγημένη από το κόμμα των Μπολσεβίκων υπό τον Λένιν. Στην επανάσταση του Οκτώβρη δεν υπήρχαν στην ηγεσία των Μπολσεβίκων στελέχη που να θυμίζουν έστω και από μακριά την Παπαρήγα, τον Κουτσούμπα και τα άλλα μέλη της τωρινής ηγεσίας του ΚΚΕ. Και αυτό ήταν όρος για την επιτυχή έκβασή της. Οι αμαθείς γραφειοκράτες α λα Παπαρήγα, Κουτσούμπα, κ.ά., βγήκαν στον αφρό αργότερα από τον Στάλιν, στον οποίο αναγνωρίζουν δικαιολογημένα τον «πατερούλη» τους. Αλλά το αποτέλεσμα της ανόδου και της κυριαρχίας τους ήταν η αποσύνθεση του κομμουνιστικού κινήματος, ήταν οι προδοσίες και οι Βάρκιζες.

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αρνηθεί με τα ηχηρά κομμουνιστικά λόγια της η τωρινή ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά στην πράξη σε κάθε βήμα το επιβεβαιώνουν. Και το επιβεβαιώνουν μάλιστα με τέτοιο παταγώδη τρόπο –ο Λαμπρούλης δεν υποψιάστηκε καν ότι με τη στάση του ενήργησε σαν πιόνι της κυβέρνησης– που ακόμη και η Κωνσταντοπούλου, όχι καμιά φοβερή επαναστάτρια, να μπορεί να τους εκθέτει και να τους βγαίνει από αριστερά…