Χάδια και χαστούκια, μέχρι τελευταίου προαπαιτούμενου

Έχει δίκιο η κυ­βέρ­νη­ση να θε­ω­ρεί το κλεί­σι­μο της πρώ­της αξιο­λό­γη­σης ση­μείο στρο­φής. Όχι ση­μείο «στρο­φής στην ανά­πτυ­ξη». Αλλά ση­μείο μη επι­στρο­φής για την ίδια. Εγκα­τα­λεί­πο­ντας ακόμη και την ανέ­ξο­δη ρη­το­ρι­κή των «κόκ­κι­νων γραμ­μών», με τη νο­μο­θέ­τη­ση των προ­α­παι­τού­με­νων της πρώ­της αξιο­λό­γη­σης, κα­τέ­κτη­σε επά­ξια την «ιδιο­κτη­σία» του τρί­του Μνη­μο­νί­ου. Εν­στερ­νί­στη­κε την πεμ­πτου­σία του, το τρί­πτυ­χο λι­τό­τη­τα- ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις- απορ­ρύθ­μι­ση.

Η «παι­δα­γω­γι­κή τα­κτι­κή» των δα­νει­στών απο­δει­κνύ­ε­ται αλάν­θα­στη. Χάδια και χα­στού­κια. Επί­πλη­ξη και επι­βρά­βευ­ση. Και αντι­στρό­φως. Επί δύο μήνες η κυ­βέρ­νη­ση φτά­νει στην πηγή, μα νερό δεν πίνει. Μπο­ρεί οι Ευ­ρω­παί­οι δα­νει­στές και το ΔΝΤ να χρειά­στη­κε να βρουν τον με­τα­ξύ τους συμ­βι­βα­σμό, ώστε να κλεί­σει η αξιο­λό­γη­ση χωρίς δρα­μα­τι­κές πα­ρε­νέρ­γειες στο βρε­τα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα, ωστό­σο δεν χα­ρί­στη­καν κα­θό­λου στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Οι τε­λευ­ταί­ες ψυ­χρο­λου­σί­ες, η μη επα­να­φο­ρά του waiver από την ΕΚΤ και η νέα, 24ωρη προ­θε­σμία του EuroWorking Group για εκ­πλή­ρω­ση και του τε­λευ­ταί­ου προ­α­παι­τού­με­νου πριν εγκρι­θεί η υπο­δό­ση των 7,5 δισ., απο­δει­κνύ­ουν ότι η εξευ­τε­λι­στι­κή τε­λε­τουρ­γία των αξιο­λο­γή­σε­ων θα σέρ­νε­ται μέχρι το παρά πέντε των προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νων εξο­φλή­σε­ων χρέ­ους. Άλ­λω­στε, αυτός είναι ο βα­σι­κός προ­ο­ρι­σμός των δα­νεια­κών δό­σε­ων.

Ο εφο­πλι­σμός ως πα­ρά­δειγ­μα

Η τα­κτι­κή της εξου­θέ­νω­σης κα­θι­στά εξαι­ρε­τι­κά αγ­χω­τι­κό τον χρόνο σχε­τι­κής στα­θε­ρο­ποί­η­σης που κερ­δί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση. Κι αυτό φά­νη­κε από τις πλη­ρο­φο­ρί­ες που ήδη διέρ­ρευ­σαν για τις απαι­τή­σεις των δα­νει­στών ενό­ψει της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης, τον Σε­πτέμ­βρη. Παρά τις αγω­νιώ­δεις προ­σπά­θειες των κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών να τις δια­ψεύ­σουν, οι διαρ­ρο­ές απο­δί­δουν πλή­ρως τη γνώ­ρι­μη, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντί­λη­ψη των δα­νει­στών για την απορ­ρύθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και όχι μόνο «ιδε­ο­λη­ψί­ες του ΔΝΤ».

Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι απο­δί­δουν και την αντί­λη­ψη που έχει δια­μορ­φω­θεί στον ηγε­τι­κό πυ­ρή­να της κυ­βέρ­νη­σης περί «ανά­πτυ­ξης πάση θυσία». Είναι απο­κα­λυ­πτι­κή μια απο­στρο­φή από τον χαι­ρε­τι­σμό του πρω­θυ­πουρ­γού στη γιορ­τή του ελ­λη­νι­κού εφο­πλι­σμού, στα «Πο­σει­δώ­νια»: «Ο τρό­πος που οι Έλ­λη­νες απέ­κτη­σαν συ­γκρι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα στη ναυ­τι­λία απο­τε­λεί πα­ρά­δειγ­μα για μας», είπε ο Α. Τσί­πρας. Ο κα­θέ­νας γνω­ρί­ζει ότι αυτό το «συ­γκρι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα» είναι απο­τέ­λε­σμα όχι μόνο της προ­κλη­τι­κής φο­ρο­λο­γι­κής ασυ­λί­ας των εφο­πλι­στών, αλλά και της συ­στη­μα­τι­κής απορ­ρύθ­μι­σης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων στον κλάδο εδώ και μια ει­κο­σα­ε­τία, πολύ προ Μνη­μο­νί­ων.

«Το ελά­χι­στο που έχου­με να κά­νου­με…»

Το τρί­πτυ­χο συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις-ομα­δι­κές απο­λύ­σεις-συν­δι­κα­λι­στι­κός νόμος, που είναι το κο­ρυ­φαίο θέμα της επό­με­νης αξιο­λό­γη­σης, δεν επι­τρέ­πει στην κυ­βέρ­νη­ση να υπο­λο­γί­ζει σε ήρεμο κα­λο­καί­ρι. Το πεδίο είναι ναρ­κο­θε­τη­μέ­νο από το ίδιο το Μνη­μό­νιο που ανα­φέ­ρει ότι «οι αλ­λα­γές στις πο­λι­τι­κές για την αγορά ερ­γα­σί­ας δεν θα πρέ­πει να συ­νε­πά­γο­νται την επι­στρο­φή σε πα­λαιό­τε­ρα πλαί­σια πο­λι­τι­κής, ασύμ­βα­τα με τους στό­χους της προ­ώ­θη­σης μιας βιώ­σι­μης και χωρίς απο­κλει­σμούς ανά­πτυ­ξης».

Η κυ­βέρ­νη­ση έχει επεν­δύ­σει στις λε­γό­με­νες «βέλ­τι­στες ευ­ρω­παϊ­κές και διε­θνείς πρα­κτι­κές», που επί­σης ανα­φέ­ρει το Μνη­μό­νιο και τις οποί­ες υπο­τί­θε­ται ότι με­λε­τά οκτα­με­λής επι­τρο­πή εμπει­ρο­γνω­μό­νων. Ωστό­σο, είναι μά­ταιο να ελ­πί­ζει ότι οι 8 «σοφοί» θα κα­τα­λή­ξουν σε κάτι κα­λύ­τε­ρο από τον ερ­γα­σια­κό νόμο που εδώ και τρεις μήνες έχει ξε­ση­κώ­σει συν­δι­κά­τα και νε­ο­λαία στη Γαλ­λία, στην πιο δυ­να­μι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση από τα χρό­νια του Σαρ­κο­ζί. Κι αυτό γιατί ο νόμος «Ελ Κομρί» θε­ω­ρεί­ται πρό­τυ­πο για τους δα­νει­στές, ακόμη και για τους κατά τεκ­μή­ριο πιο «φι­λι­κούς» στην κυ­βέρ­νη­ση, όπως η Κο­μι­σιόν.

Ο Γιούν­κερ εξέ­φρα­σε απο­κα­λυ­πτι­κά τη «συ­μπα­ρά­στα­σή» του στην Αθήνα, σε μια κρί­σι­μη φάση του θρί­λερ της αξιο­λό­γη­σης: «Δεν μπορώ να φα­ντα­στώ ποια θα ήταν η αντί­δρα­ση σε Πα­ρί­σι και Μασ­σα­λία, εάν η Γαλ­λία έπρε­πε να εφαρ­μό­σει με­ταρ­ρυθ­μί­σεις σαν αυτές που επι­βλή­θη­καν στους Έλ­λη­νες. Τη στιγ­μή μά­λι­στα που η ερ­γα­σια­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση που επι­θυ­μεί να επι­βά­λει η κυ­βέρ­νη­ση είναι το ελά­χι­στο που έχου­με να κά­νου­με» (συ­νέ­ντευ­ξη στη «Le Monde», 20/6).

Ευ­ρω­παϊ­κός «πυ­λώ­νας» απορ­ρύθ­μι­σης

Η ανα­φο­ρά Γιούν­κερ μόνο τυ­χαία δεν είναι. Ο γαλ­λι­κός ερ­γα­σια­κός νόμος απο­τε­λεί ευ­θεία αντα­νά­κλα­ση του αντί­στοι­χου κοι­νού πλαι­σί­ου απορ­ρύθ­μι­σης που προ­ω­θεί η Κο­μι­σιόν για όλη την Ευ­ρω­ζώ­νη. Ο –κατ’ ευ­φη­μι­σμόν– «Ευ­ρω­παϊ­κός Πυ­λώ­νας Κοι­νω­νι­κών Δι­καιω­μά­των» που έχει δώσει στη δη­μο­σιό­τη­τα, με φι­λο­δο­ξία να υιο­θε­τη­θεί μέχρι τέλος του έτους, βάζει σε πα­νευ­ρω­παϊ­κό γύψο τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις και την κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία. Ο συγ­χρο­νι­σμός γαλ­λι­κού νόμου, ευ­ρω­παϊ­κού «Πυ­λώ­να» και ελ­λη­νι­κής δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης απο­κλεί­ουν να γίνει η τε­λευ­ταία υγιει­νός πε­ρί­πα­τος για την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- ΑΝΕΛ. Εν­δέ­χε­ται δε να απο­τε­λέ­σει το ισχυ­ρό δέ­λε­αρ για να πα­ρα­μεί­νει το «ιδε­ο­λη­πτι­κό» ΔΝΤ στο Μνη­μό­νιο, πράγ­μα που πρέ­πει να απο­φα­σί­σει μέχρι το τέλος του έτους.