Στόχος η ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας

Αντώνης Νταβανέλος

Η ΛΑΕ βαδίζει προς την Ιδρυτική Συνδιάσκεψή της στα τέλη του Ιούνη. Η συγκυρία ταιριάζει γάντι με αυτή την κρίσιμη διαδικασία: μετά την ψήφιση των θηριωδών νομοσχεδίων για το Ασφαλιστικό και τη νέα φοροεπιδρομή, ένα κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων και της Αριστεράς έχει «παγώσει».

Ίσως η πιο βαριά από­δει­ξη του εκ­φυ­λι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ότι σή­με­ρα, πλέον, οι πο­λι­τι­κές προ­ο­πτι­κές του βα­σί­ζο­νται πάνω σε αυτό το «πά­γω­μα». Το σύ­νο­λο των κυ­βερ­νη­τι­κών και κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών, κυ­ρί­ως οι κρα­τι­κοί και μη­ντια­κοί μη­χα­νι­σμοί που συ­μπλέ­ουν με την ομάδα Τσί­πρα, προ­σπα­θούν να συ­ντη­ρή­σουν αυτό το «πά­γω­μα», να του κά­νουν, αν είναι δυ­να­τόν, «βαθιά κα­τά­ψυ­ξη», ώστε η ελ­πί­δα, που κά­πο­τε υπο­σχό­ταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να με­τα­τρα­πεί σε ελ­πί­δα επι­βο­λής του 3ου Μνη­μο­νί­ου.

Η Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ (αλλά και όλη η Αρι­στε­ρά) θα κρι­θεί κυ­ρί­ως από το εάν και κατά πόσο θα μπο­ρέ­σει να εμπνεύ­σει ένα υπαρ­κτό, πο­λύ­τι­μο, πο­λι­τι­κό δυ­να­μι­κό, για να ρι­χτεί απο­φα­σι­στι­κά στη μάχη της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης, με στόχο την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και της βάρ­βα­ρης πο­λι­τι­κής της λι­τό­τη­τας.

Οι αντι­κει­με­νι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις είναι εδώ

Η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού διε­θνώς πα­ρα­τεί­νε­ται και βα­θαί­νει, με συ­νέ­πεια οι δα­νει­στές και οι «θε­σμοί» να επα­νέρ­χο­νται με όλο και σκλη­ρό­τε­ρες απαι­τή­σεις. Το «Δόξα σοι ο Θεός», που ακού­στη­κε από το Μα­ξί­μου το κρί­σι­μο βράδυ της ψη­φο­φο­ρί­ας στη βουλή, έχει ήδη δώσει τη θέση του στο «βοήθα Χρι­στέ και Πα­να­γιά»…

Όπως καλά γνω­ρί­ζουν οι πα­λαιό­τε­ροι και εμπει­ρό­τε­ροι αγω­νι­στές της Αρι­στε­ράς, είναι άλλο πράγ­μα να ψη­φι­στεί ένας αντι­δρα­στι­κός νόμος και τε­λεί­ως άλλο πράγ­μα το να εφαρ­μο­στεί στην πράξη. Στους επό­με­νους μήνες ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας θα δε­χτεί σκλη­ρά χτυ­πή­μα­τα, αλλά αυτό, ταυ­τό­χρο­να, ση­μαί­νει ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα υπο­χρε­ω­θεί να βα­δί­σει μέσα σε ένα κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ναρ­κο­πέ­διο.

Η πρώτη δο­κι­μα­σία θα αφορά ασφα­λώς το Ασφα­λι­στι­κό, όπου θα υπάρ­ξουν σκλη­ρό­τα­τες ανα­τρο­πές και πι­θα­νό­τη­τες για σκλη­ρές μάχες προ­κει­μέ­νου να εφαρ­μο­στεί «η πιο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­ρέμ­βα­ση που έγινε ποτέ στο Ασφα­λι­στι­κό στην Ευ­ρώ­πη» («Γκάρ­ντιαν»). Ας απα­ριθ­μή­σου­με με­ρι­κές από τις εκ­κρε­μό­τη­τες του Κα­τρού­γκα­λου και του κυ­βερ­νη­τι­κού μνη­μο­νια­κού επι­τε­λεί­ου: «Ενο­ποί­η­ση» όλων των Τα­μεί­ων, με ένα διοι­κη­τι­κό μη­χα­νι­σμό που δεν μπο­ρεί να κα­λύ­ψει ούτε τις ανά­γκες του ΙΚΑ! Συ­ντρι­βή των «ευ­γε­νών» Τα­μεί­ων (Τύπος, Νο­μι­κοί, Μη­χα­νι­κοί κ.ά.). Διά­ψευ­ση των πα­ρα­πλα­νη­τι­κών υπο­σχέ­σε­ων στους αγρό­τες. Πε­ρι­κο­πή επι­κου­ρι­κών και εφά­παξ. Διά­ψευ­ση των εφη­συ­χα­στι­κών υπο­σχέ­σε­ων στους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους…Το Ασφα­λι­στι­κό θα πα­ρα­μεί­νει ως ενερ­γό ρήγμα ικανό να δώσει πα­νί­σχυ­ρους πο­λι­τι­κούς σει­σμούς.

Και πριν στε­γνώ­σει το με­λά­νι της υπο­γρα­φής αυτής της αντι­δρα­στι­κής αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης, οι δα­νει­στές απαι­τούν τώρα (υπό το πρό­σχη­μα βε­βαί­ως της «ισό­τη­τας») αίμα στον ιδιω­τι­κό τομέα: κα­τάρ­γη­ση 13ου και 14ου μι­σθού, «ελευ­θε­ρία» ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων, κα­τάρ­γη­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία και θε­σμο­θέ­τη­ση του ερ­γο­δο­τι­κού λοκ-άουτ, είναι λέει απα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ενί­σχυ­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και –κατά συ­νέ­πεια– προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την «αξιο­λό­γη­ση» του Οκτώ­βρη. Τό­μπο­λα…

Το Ασφα­λι­στι­κό και τα Ερ­γα­σια­κά πρέ­πει να γί­νουν βάθρα του πο­λι­τι­κού προ­γραμ­μα­τι­σμού της ΛΑΕ και ενός ολό­κλη­ρου κό­σμου της αντί­στα­σης. Δεν είναι όμως τα μόνα.

Το πρό­γραμ­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων του 3ου Μνη­μο­νί­ου είναι πρω­το­φα­νές. Πρό­κει­ται για μια κο­λοσ­σιαία με­τα­φο­ρά πλού­του από το Δη­μό­σιο στο Ιδιω­τι­κό, για μια γεν­ναιό­δω­ρη προ­σφο­ρά ευ­και­ριών κερ­δο­φο­ρί­ας στο «λι­μνά­ζον» κα­πι­τα­λι­στι­κό δυ­να­μι­κό. Γι’ αυτό άλ­λω­στε σπεύ­δουν τα διε­θνή κερ­δο­σκο­πι­κά funds, αλλά μαζί τους και τα ντό­πια «με­γά­λα τζά­κια» με πρώ­τους-πρώ­τους τους εφο­πλι­στές. Κάθε δη­μό­σια επι­χεί­ρη­ση, τα λι­μά­νια και τα αε­ρο­δρό­μια, τα δάση και οι πα­ρα­λί­ες, τα λου­τρά και τα οι­κό­πε­δα-φι­λέ­τα, με­τα­τρέ­πο­νται αντι­κει­με­νι­κά σε πεδία μάχης ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή απλη­στία. Και η μάχη αυτή πρέ­πει να στη­ρι­χθεί σε ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες από τα κάτω, αλλά και σε ένα, πιο επί­και­ρο από ποτέ, πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο αντί­στα­σης στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις.

Με ιδιαί­τε­ρη έντα­ση θα επα­νέλ­θει το ζή­τη­μα των πλει­στη­ρια­σμών κα­τοι­κιών. Παρά τις αντί­θε­τες δε­σμεύ­σεις, οι προ­στα­σί­ες της κα­τοι­κί­ας «απε­λευ­θε­ρώ­θη­καν» πλή­ρως. Τα κο­ρά­κια των αγο­ρών βρί­σκο­νται σε πα­ρο­ξυ­σμό προ­ε­τοι­μα­σιών. Η προ­στα­σία των σπι­τιών του κό­σμου, μαζί με την προ­στα­σία του δι­καιώ­μα­τος σε πό­σι­μο νερό και ηλε­κτρι­κό ρεύμα, είναι μια ακόμα με­γά­λη μάχη που έρ­χε­ται.

Όλα αυτά δέ­νο­νται με το ζή­τη­μα των προ­σφύ­γων που πα­ρα­μέ­νει καυτό. Τα απα­νω­τά «ναυά­για» και η αθλιό­τη­τα των στρα­το­πέ­δων απο­δει­κνύ­ουν ότι μια κυ­βέρ­νη­ση που έγινε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δεν μπο­ρεί παρά να γίνει και ακραία αντι­δη­μο­κρα­τι­κή. Ο αντι­ρα­τσι­σμός μένει στις πλά­τες των ρι­ζο­σπα­στι­κών αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων.

Όλα αυτά συν­θέ­τουν ένα συ­νε­κτι­κό «πρό­γραμ­μα πάλης». Μαζί με την πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή της ανα­τρο­πής των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων και γι’ αυτό τον ανα­γκαίο πλήρη δια­χω­ρι­σμό απέ­να­ντί τους, σε όλους τους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, μαζί με τους «εν­διά­με­σους» στό­χους που εκ πεί­ρας γνω­ρί­ζου­με ότι είναι απα­ραί­τη­τοι (στάση πλη­ρω­μών-δια­γρα­φή χρέ­ους, εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών, έξο­δος από το ευ­ρώ-σύ­γκρου­ση με ΕΕ), θα μπο­ρού­σαν να είναι τα βάθρα μιας συ­μπα­γούς «πο­λι­τι­κής από­φα­σης». Που θα ενο­ποιεί την ΛΑΕ, αλλά θα απευ­θύ­νε­ται και πέρα από αυτή.

Σε ποιους;

Οι δη­μο­σκο­πή­σεις ανα­δει­κνύ­ουν τη διό­γκω­ση στα «αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» ενός πο­λι­τι­κά ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων. Όλοι κα­τα­νο­ούν ότι αυτό το φαι­νό­με­νο είναι στην αρχή του, ότι πρό­κει­ται να με­γε­θυν­θεί. Ανε­ξάρ­τη­τα από τα «παι­χνί­δια» των εται­ριών στην κα­τά­τμη­ση αυτού του δυ­να­μι­κού, είναι φα­νε­ρό ότι το φαι­νό­με­νο αυτό αφορά τη ΛΑΕ, την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, τη Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτοί, όλοι, οφεί­λουν άμεσα να πά­ρουν πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες. Που θα αφο­ρούν την ενω­τι­κή ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης, αλλά και μια μο­νι­μό­τε­ρη πο­λι­τι­κή συ­νερ­γα­σία. Αν σε αυτόν τον ανα­γκαίο «χορό» απο­φα­σί­σει κά­πο­τε να εμπλα­κεί και το ΚΚΕ ακόμα κα­λύ­τε­ρα. Αλλά κα­νείς δεν δι­καιού­ται να πε­ρι­μέ­νει επ’ αό­ρι­στο μια κά­ποια «ωρί­μαν­ση» των συν­θη­κών». Γιατί ο κό­σμος μας αντι­με­τω­πί­ζει εδώ και τώρα με­γά­λες προ­κλή­σεις.