Το δημόσιο χρέος της χώρας αποτελεί βασικό μοχλό για την εφαρμογή των Μνημονίων λιτότητας. Διογκωμένο από 120% του ΑΕΠ το 2010 στο 190% του ΑΕΠ, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί παρά μόνο με οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό του ελληνικού λαού. Είναι μη βιώσιμο και πρέπει να διαγραφεί.
Η συνέχιση αποπληρωμής του οδηγεί σε παρατεταμένη λιτότητα, φορολεηλασία, φτωχοποίηση, συρρίκνωση κοινωνικών δικαιωμάτων, αναστολή της δημοκρατίας και σε κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μετατρέποντας τη χώρα μας σε προτεκτοράτο των δανειστών.
Το χρέος αυτό δεν προκλήθηκε από δήθεν διόγκωση δημοσίων κοινωνικών δαπανών, μισθών και συντάξεων, αλλά από τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, τις υψηλές στρατιωτικές δαπάνες, τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών, τις δαπάνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τους μηχανισμούς των Μνημονίων και τις δανειακές συμβάσεις. Τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν ευθύνη γι’ αυτό, επομένως δεν έχουν κανένα λόγο να το πληρώσουν.
Η διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του θα στηριχτεί στην κυρίαρχη απόφαση του λαού να απαλλαγεί από τη λιτότητα, αλλά μία πραγματικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση μπορεί επιπλέον να επικαλεστεί:
Τις αρχές του διεθνούς δικαίου, ιδίως την αρχή της κατάστασης ανάγκης, που αποτρέπει την συνέχιση της εξυπηρέτησης δανείων όταν διακυβεύεται η οικονομική επιβίωση ενός κράτους και υπάρχει αδυναμία του να εκπληρώσει στοιχειώδεις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες. Επίσης, τις έννοιες του «παράνομου», «απεχθούς» και «επονείδιστου» χρέους, αφού τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν για την κάλυψη των αναγκών του λαού
Την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (Σεπτέμβρης ’15), ότι η αναδιάρθρωση χρέους παραμένει κυριαρχικό δικαίωμα κάθε χώρας. Η παγκόσμια ιστορία έχει γνωρίσει πολλές περιπτώσεις στάσης πληρωμών και διαγραφής χρεών με πιο πρόσφατες τον Ισημερινό το 2008, την Αργεντινή το 2003-2005, την Γερμανία το 1953 κλπ.Η απόφαση του EUROGROUP, με την οποία συμφώνησε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, για παραπομπή της συζήτησης για το δημόσιο χρέος μετά το 2018 μόνο όμως για χρονική επιμήκυνση αποπληρωμής του και όχι διαγραφή ή ονομαστική μείωση του, όχι απλά δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το μεταφέρει στις επόμενες γενιές, δηλαδή στα παιδιά και εγγόνια μας και διατηρεί την Ελλάδα σε καθεστώς μόνιμης ομηρείας και υποταγής στους δανειστές της.
Εκτός όμως από το δημόσιο χρέος, πρέπει να αντιμετωπιστούν και τα ιδιωτικά χρέη νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ώστε η οικονομία να μπορέσει να πάρει ανάσες και να ξαναπάρει μπροστά.
Ο μόνος τρόπος, για να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει το δίδυμο βάρος του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, είναι να προχωρήσει, στη βάση ενός αναπτυξιακού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, στη σχεδιασμένη και συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη και τη διαμόρφωση εθνικού νομίσματος για τη χάραξη, από μια υπό κυβερνητικό πολιτικό έλεγχο Κεντρική Τράπεζας, εθνικής νομισματικής πολιτικής.
Με αυτό τον τρόπο η χώρα μπορεί να διεκδικήσει τη διαγραφή του χρέους με εργαλείο τη στάση πληρωμών, χωρίς να υποστεί τον εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για διακοπή της ρευστότητας και για κλείσιμο των τραπεζών.
Επίσης με τη συγκρότηση εθνικού νομίσματος, οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα μπορέσουν, μέσω της Κεντρικής Τράπεζας, να αποκτήσουν την αναγκαία και με ευνοϊκούς όρους κεφαλαιακή στήριξη, ώστε να προχωρήσουν σε ”σεισάχθεια” (διαγραφή) των ιδιωτικών χρεών για τους οικονομικά και κοινωνικά αδύνατους και σε γενναία ρύθμιση των δανείων των υπολοίπων.
Στενά συνδεδεμένο με τη διαγραφή του χρέους, είναι η διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου, αίτημα με πολιτική, οικονομική και ηθική διάσταση, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί από τη χώρα μας.
