του Διονύση Καντιώτου
(Με αφορμή σκόνες από την, πολλές φορές, αφάνταστα εκνευριστική καθημερινότητά μου)
Τον εθελοντισμό τον γνωρίσαμε, με την ευρεία του όρου έννοια, μερικούς μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Η αρμόδια τότε υπουργός, Ελένη Κουρκουλα, καλούσε τους εθελοντές να στηρίξουν με θέληση, πάθος, αφοσίωση και ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟ, το καινούργιο τάμα του έθνους, την άψογη διεξαγωγή δηλαδή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Από το 2009 και μετά, η χρήση του όρου εθελοντής «προς πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», άρχισε να παίρνει όλο και περισσότερο εφιαλτικές διαστάσεις.
Ουσιαστικά ο εθελοντής καλείτο:
- να αναλάβει καθήκοντα που μέχρι εκείνη τη στιγμή κάλυπταν άνθρωποι έναντι αμοιβής,
- να παρέχει έργο χωρίς ωράρια (ημερήσια και εβδομαδιαία),
- να αντικαθιστά δομές ολόκληρες του κράτους (που είτε δεν υπήρχαν προηγούμενα, είτε υπολειτουργούσαν λόγω κρίσης),
- να βρίσκεται παράλληλα σε δυο και τρία μέρη (χωρίς η τηλεμεταφορά προσώπων να έχει ακόμα εφευρεθεί),
- να μην παίρνει πρωτοβουλίες,
- να μην φέρνει αντιρρήσεις,
- να μην ρωτά πολλά,
- να μην ζητά τίποτα,
- να επιβιώνει με ένα χτύπημα συμπάθειας στην πλάτη,
- να είναι επί ποδός πολέμου οποιαδήποτε στιγμή της μέρας, της νύχτας και της εβδομάδας,
- εξ’ αυτού, να μην έχει προσωπική ζωή (γιατί εδώ έχουμε σοβαρά πράγματα, την προσωπική ζωή θα κοιτάμε;)
Εθελοντές
Η ευγενής (μέχρι βλακείας) τάξη των εθελοντών άρχισε να εξαπλώνεται όλο και πιο πολύ και σε όλο και περισσότερες πλευρές της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής της σύγχρονης Ελλάδας.
Εθελοντές καθηγητές έκαναν μαθήματα σε μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες.
Εθελοντές γιατροί θεράπευαν ασθενείς που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν στα νοσοκομεία.
Εθελοντές μάγειρες μαγείρευαν σε εθελοντικές οργανώσεις αλληλεγγύης, όσο άλλοι εθελοντές είχαν εθελοντικά μαζέψει προκειμένου να δίνουν, εθελοντικά, τροφή σε όσους δεν μπορούσαν να συντηρήσουν τον εαυτό τους.
Εθελοντές δικηγόροι παρείχαν συμβουλευτικές υπηρεσίες σε όποιον είχε ανάγκη.
Εθελοντές προστάτευαν το δικαίωμα των απεργών στην απεργία.
Εθελοντές διαφύλασσαν το δικαίωμα των απολυμένων στην διαμαρτυρία, βράδια ολόκληρα έξω από το Υπ.Οικονομικών ή μέσα στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.
Εθελοντές στήριζαν με κόπο, πόνο και αγώνα, πολιτικά σχέδια, ιδεολογικές κατευθύνσεις, κομματικά γραφεία, πορείες, απεργίες, διαμαρτυρίες, φεστιβάλ, υπαίθριες ψησταριές, πειρατικά πάρκινγκ, διαχειρίζονταν χρήματα και έδιναν λογαριασμούς.
Εθελοντές έγραφαν, μετέφραζαν, μοίραζαν προκηρύξεις, κόλλαγαν αφίσες, έβγαιναν με ντουντούκες.
Εθελοντές έστησαν και έτρεξαν ολόκληρα συνέδρια, συνδιασκέψεις, ημερίδες.
Εθελοντές γέμισαν και φούσκωσαν κάθε λογής ΜΚΟ.
Εθελοντές ζητήθηκαν για να αντιμετωπίσουν το προσφυγικό.
Εθελοντές επιστρατεύτηκαν για να λύσουν τα προβλήματα της ανθρωπιστικής κρίσης.
Εθελοντές έφτιαξαν και στήριξαν ολόκληρες πολιτικές καριέρες…
Η αφανής και τόσο υποτιμημένη τάξη των εθελοντών…
Όλα όμως έχουν ένα όριο.
Η κατάσταση δεν μπορεί και δεν θα συνεχίσει για πάντα σε αυτό το μοτίβο.
Ο αλτρουισμός μπορεί να δείχνει και να είναι κοινωνική ευαισθησία, αλλά η εκμετάλλευση δεν μπορεί να είναι και δεν περιέχει κανενός είδους αλτρουισμό…
Η απλήρωτη εργασία είναι σκλαβιά και όσοι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την καλή προαίρεση και τη στράτευση, όποιου και όποιας, παρέχουν πολύ κακή υπηρεσία στην κοινωνία, στην εργατική τάξη, στους αγώνες, στην αξιοπρέπεια, στην Αριστερά.
Μα θα μου πει κανείς, τώρα αρχισαν να φαίνονται όλα αυτά;
Όχι φυσικά!
Απλά θέλαμε να πιστεύουμε ότι έχοντας ήδη περάσει έξι καταστροφικά χρόνια για τις εργασιακές σχέσεις, για την οικονομία, για την ίδια μας την ζωή, θα βάζαμε λίγο πιο ψηλά τον πήχη σε τέτοιου είδους θέματα, κυρίως όταν μας αφορούν άμεσα.
Διαφορετικά αρχίζουμε κι εμείς να συμπεριφερόμαστε με τρόπους που θυμίζουν μεγάλη επιχείρηση, μεταφέρουμε την εργασιακή γαλέρα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, δείχνουμε να μην έχουμε επαφή με το περιβάλλον μας.
Και ακόμα χειρότερα δείχνουμε να αγνοούμε βασικές αρχές τις ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όταν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο θα απευθυνθούμε σε κάποιον που αμείβεται και σε κάποιον άλλο που προσπαθει να προσφέρει την ψυχή του.
Αν αυτά δεν τα κατανοήσουμε χθες, πολύ φοβάμαι ότι πράγματα που τα θεωρούμε αυτονόητα θα πάψουν να λειτουργούν και να υπάρχουν.
Γιατί, όπως έλεγε κι ένας φίλος μου προχθές, στρατό κάναμε και δεν υπάρχει καμμία ανάγκη να ξαναυπηρετήσουμε.
Και γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, εθελοντής είμαι ρε φίλε! Όχι μαλάκας.
