Του Γιώργου Αλεξάτου
Δυσφορούν και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, βλέποντας να χαρακτηρίζω τον Τσίπα αμόρφωτο ηγετίσκο ασήμαντο.Θεωρούν πως ο χαρακτηρισμός είναι απόρροια κάποιας εμπάθειας ή οργής.
Όχι! Ο χαρακτηρισμός είναι συνειδητός και βαθιά πολιτικός. Και φυσικά, δεν συνιστά εξύβριση. Ας πάρει κάποιος-α υπόψη πως ουδέποτε χρησιμοποιώ σεξιστικούς ή ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, και έχουν υπάρξει και περιπτώσεις που αντέδρασα σε σχόλια που αφορούσαν στην προσωπική του ζωή.
Ο Τσίπρας είναι αμόρφωτος. Αυτό έχει αποδειχθεί πολλάκις, από μαργαριτάρια που έχει πετάξει και φανερώνουν πως έχει άγνοια της γλώσσας, της ιστορίας και της γεωγραφίας, αδικαιολόγητη για πτυχιούχο ΑΕΙ, πόσο μάλλον για ηγέτη κόμματος και πρωθυπουργό.
Είναι, επίσης, ασήμαντος ηγετίσκος. Ο Τσίπρας συμμετείχε κατά τη δεκαετία του 1990 στην ηγεσία της φοιτητικής παράταξης του τότε ΣΥΝ, που η επιρροή της ήταν καθηλωμένη στο 2-3%. Όταν η ΚΝΕ, ξεκινώντας από ανάλογο ποσοστό στα 1991-92, εκτοξεύτηκε στο 15%, ενώ πάνω από 10% είχαν τα ΕΑΑΚ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Αποτυχημένος ως στέλεχος του φοιτητικού κινήματος, βρέθηκε το 1999 στην ηγεσία της Νεολαίας του ΣΥΝ, μόνο και μόνο γιατί ήταν τόσο άμαζη που δεν διέθετε και ικανά στελέχη. Μένοντας επικεφαλής της κάμποσα χρόνια, ολιγομελή την παρέλαβε, ολιγομελή την παρέδωσε.
Ο Τσίπρας ήρθε ξαφνικά στο προσκήνιο στις δημοτικές εκλογές του 2006, όταν ο ΣΥΝ, με μια έξυπνη κίνηση, θέλησε να εμφανίσει ως υποψήφιο στην Αθήνα ένα νέο άνθρωπο. Και δυο χρόνια αργότερα ο Αλαβάνος του παρέδωσε την ηγεσία του κόμματος.
Με τον Τσίπρα επικεφαλής, ο ΣΥΝ -και μαζί και ο ΣΥΡΙΖΑ- πέρασε κρίση διαλυτική το 2010, με τη διπλή διάσπαση. Για να συνέλθει, όταν αγκάλιασε τα αντιμνημονιακά κινήματα (πλατείες κ.λπ.), ως συνέπεια της συλλογικής κομματικής βούλησης.
Συνέπεια της ίδιας συλλογικής βούλησης ήταν και η πρόταση για αντιμνημονιακή κυβέρνηση που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση το 2012 και τον Τσίπρα πρωθυπουργό το 2015.
Αλαζονικός ο Τσίπρας δέχτηκε να εκλεγεί ήδη το 2013 πρόεδρος του κόμματος κατευθείαν από το Συνέδριο, τσαλαπατώντας ζήτημα αρχής της Αριστεράς που επιβάλλει στους ηγέτες να εκλέγονται από το ανώτατο όργανο (την Κ.Ε.) ώστε να απολογούνται σ’ αυτό. Και έκτοτε δεν απολογήθηκε πουθενά.
Έχοντας αναδειχθεί μέσα από τέτοιες τεχνητές διαδικασίες πρωθυπουργός, ο Τσίπρας συνέδεσε το όνομά του με μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές απάτες στη νεοελληνική ιστορία. Εκλέχθηκε για να ασκήσει αντιμνημονιακή πολιτική και αμέσως μετά την επικύρωση της λαϊκής βούλησης με το 62% του ΟΧΙ, πρόδωσε τη λαϊκή εντολή, εξασφαλίζοντας μια θέση στη νεοελληνική πολιτική ιστορία ανάλογη μ’ αυτήν των πιο ποταπών πολιτικάντηδων.
Ο Τσίπρας, η πολιτική καριέρα του οποίου θα λήξει αμέσως μετά την απομάκρυνσή του από την εξουσία, είναι πράγματι ένας αμόρφωτος ασήμαντος ηγετίσκος.
