Ισλαμοφοβία: Εργαλείο πολέμου, ρατσισμού, αυταρχισμού

Ένας κυ­ρί­αρ­χος στη «Δύση» μη­χα­νι­σμός, που απο­τε­λεί­ται από ΜΜΕ, ορ­γα­νι­σμούς, υπη­ρε­σί­ες και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, φρο­ντί­ζει κα­θη­με­ρι­νά να συν­δέ­ει το Ισλάμ με τη βία και την τρο­μο­κρα­τία, να κα­τα­κλύ­ζει κα­θη­με­ρι­νά τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση με υπερ­προ­βο­λή κάθε πε­ρι­στα­τι­κού που σχε­τί­ζε­ται με το Ισλάμ, αλλά και με ψεύ­τι­κα και τρι­σά­θλια «ρε­πορ­τάζ» που σε οποια­δή­πο­τε πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία θα αντι­με­τω­πί­ζο­νταν με βα­ριές κα­τα­δί­κες. Αυτά απο­τε­λούν το λί­πα­σμα για τις ολο­έ­να αυ­ξα­νό­με­νες ισλα­μο­φο­βι­κές επι­θέ­σεις, που ξε­κι­νά­νε από απο­κλει­σμούς σε δη­μό­σιους χώ­ρους και βε­βη­λώ­σεις τζα­μιών και φτά­νουν μέχρι ξυ­λο­δαρ­μούς, σε­ξουα­λι­κές κα­κο­ποι­ή­σεις, πυ­ρο­βο­λι­σμούς και δο­λο­φο­νί­ες. ΗΠΑ, Κα­να­δάς, ευ­ρω­παϊ­κές χώρες (ακόμα και οι πιο πα­ρα­δο­σια­κά ανε­κτι­κές, π.χ. Γερ­μα­νία και Σου­η­δία), Αυ­στρα­λία, τα τε­λευ­ταία χρό­νια είδαν τέ­τοιου εί­δους επι­θέ­σεις να αυ­ξά­νο­νται κα­τα­κό­ρυ­φα.

Προ­πα­γάν­δα

Ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο των δια­φό­ρων μορ­φών ισλα­μο­φο­βί­ας που συ­να­ντά­με απο­τε­λεί η από­δο­ση συλ­λο­γι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών και ευ­θυ­νών στο σύ­νο­λο των μου­σουλ­μά­νων και η δι­καιο­λό­γη­ση της άνι­σης/κα­τώ­τε­ρης με­τα­χεί­ρι­σής τους εξαι­τί­ας της θρη­σκεί­ας τους. Προ­σπα­θεί να συν­δέ­σει την τρο­μο­κρα­τία και εν γένει το πο­λι­τι­κό Ισλάμ με τη μου­σουλ­μα­νι­κή πίστη. Πρό­κει­ται για πολ­λα­πλή λα­θρο­χει­ρία και προ­πα­γάν­δα με­γα­τό­νων μεν, πολύ απο­τε­λε­σμα­τι­κή δε.

Με­τα­ξύ 2001 και 2011 έγι­ναν 150.000 δο­λο­φο­νί­ες στις ΗΠΑ, με τους μου­σουλ­μά­νους να ευ­θύ­νο­νται μόνο για 13 θα­νά­τους. Οι τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις που δια­πράτ­το­νται από μου­σουλ­μά­νους εξ­τρε­μι­στές αντι­στοι­χού­σαν σε μόλις το 2,5% των τρο­μο­κρα­τι­κών επι­θέ­σε­ων στις ΗΠΑ με­τα­ξύ 1970 και 2012. Οι Αμε­ρι­κα­νοί είναι 20 φορές πι­θα­νό­τε­ρο να δο­λο­φο­νη­θούν από την αστυ­νο­μία παρά από ενέρ­γειες μου­σουλ­μά­νων, ενώ η ακρο­δε­ξιά βία είναι πολύ συ­χνό­τε­ρη. Κι όμως η αμε­ρι­κα­νι­κή κοινή γνώμη ιε­ραρ­χεί στην πρώτη θέση τον «κίν­δυ­νο της τρο­μο­κρα­τί­ας του ακραί­ου Ισλάμ». Ένα στα δύο μου­σουλ­μα­νι­κά νοι­κο­κυ­ριά έχει υπο­στεί τους εξευ­τε­λι­στι­κούς ελέγ­χους του FBI. Στην Ευ­ρώ­πη, από το 2009 μέχρι το 2014 οι τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις «με μου­σουλ­μα­νι­κό κί­νη­τρο» σε ευ­ρω­παϊ­κό έδα­φος απο­τε­λού­σαν μόλις το 2% των συ­νο­λι­κών, κι όμως αυτές κά­νουν «πρω­το­σέ­λι­δα».

Ιμπε­ρια­λι­σμός και αυ­ταρ­χι­σμός

Η ισλα­μο­φο­βία δεν γεν­νή­θη­κε «αυ­θόρ­μη­τα», αλλά ήταν απο­τέ­λε­σμα στρα­τη­γι­κών επε­ξερ­γα­σιών –για την ακρί­βεια ήρθε να κα­λύ­ψει τις ανά­γκες της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής των ΗΠΑ. Συ­γκε­κρι­μέ­να, την προ­σπά­θεια πλή­ρους κυ­ριαρ­χί­ας στα πε­τρέ­λαια της Μέσης Ανα­το­λής και την ανά­γκη δη­μιουρ­γί­ας ενός νέου «εξω­τε­ρι­κού» και «εσω­τε­ρι­κού» εχθρού που θα έπαιρ­νε τη θέση του αντι­κο­μου­νι­σμού μετά την κα­τάρ­ρευ­ση της ΕΣΣΔ.

Η ισλα­μο­φο­βία, με πολύ με­γα­λύ­τε­ρη έντα­ση μετά το 2001, έγινε το ιδε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο που θα νο­μι­μο­ποιού­σε τα αμε­ρι­κα­νι­κά σχέ­δια για τη «Νέα Μέση Ανα­το­λή» και την εξα­πό­λυ­ση του διε­θνούς «πο­λέ­μου ενά­ντια στην τρο­μο­κρα­τία». Ενός πο­λέ­μου που συ­νε­χί­ζε­ται μέχρι σή­με­ρα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλα­νή­τη, κο­στί­ζο­ντας χι­λιά­δες και χι­λιά­δες ζωές μου­σουλ­μά­νων.

Μετά το 2001, με πρω­το­πό­ρες τις ΗΠΑ αλλά και την πλήρη ευ­θυ­γράμ­μι­ση και συ­νερ­γα­σία των συμ­μά­χων τους, δη­μιουρ­γή­θη­κε ένα υπε­ρε­θνι­κό σύ­στη­μα που φα­κέ­λω­νε, πα­ρα­κο­λου­θού­σε, κα­κο­ποιού­σε, απήγε, φυ­λά­κι­ζε και ενί­ο­τε δο­λο­φο­νού­σε. Δη­μιουρ­γή­θη­καν τα σύγ­χρο­να κο­λα­στή­ρια στο Γκουα­ντά­να­μο και το Άμπου Γκράιμπ με πρω­τα­γω­νι­στι­κό το ρόλο των μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών και επι­χει­ρή­σε­ων. Στην Ελ­λά­δα είχε πάρει χα­ρα­κτή­ρα σκαν­δά­λου η απα­γω­γή Πα­κι­στα­νών από την ΕΥΠ το 2005. Αυτό το σύ­στη­μα μαζί με την απα­ραί­τη­τη ιδε­ο­λο­γι­κή εκ­στρα­τεία πέ­τυ­χε να δη­μιουρ­γη­θεί στην κοινή γνώμη η ει­κό­να πο­λι­τών δύο κα­τη­γο­ριών: οι μου­σουλ­μά­νοι μπο­ρούν να δέ­χο­νται τα πάν­δει­να, να στε­ρού­νται τα δι­καιώ­μα­τα «κα­νο­νι­κών» αν­θρώ­πων, μόνο και μόνο εξαι­τί­ας της θρη­σκεί­ας τους. Το λαϊκό αί­σθη­μα της αντί­στα­σης κατά της αδι­κί­ας αμ­βλύν­θη­κε, οι δια­κρί­σεις τέ­τοιου τύπου και η βαρ­βα­ρό­τη­τα «έγι­ναν συ­νή­θεια».

Η ισλα­μο­φο­βία έγινε μη­χα­νι­σμός νο­μι­μο­ποί­η­σης για τις ασύλ­λη­πτες πο­λε­μι­κές και αστυ­νο­μι­κές δα­πά­νες, για την πε­ρι­στο­λή δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών και την αυ­ταρ­χι­κο­ποί­η­ση των κα­θε­στώ­των. Έτσι, στο δη­μο­κρα­τι­κό λίκνο της ΕΕ, τη Γαλ­λία, έφτα­σε το Νο­έμ­βρη του 2015 να ψη­φι­στεί στρα­τιω­τι­κός νόμος από «σο­σια­λι­στι­κή» κυ­βέρ­νη­ση και να δι­καιο­λο­γού­νται πε­ρι­κο­πές στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες στο όνομα της «ασφά­λειας».

Ύστε­ρα από κάθε τρο­μο­κρα­τι­κή ενέρ­γεια σε κά­ποια χώρα της Δύσης, oι κυ­βερ­νή­σεις βρί­σκουν την ευ­και­ρία να κά­νουν έκ­κλη­ση για εθνι­κή ενό­τη­τα και να συ­σπει­ρώ­νουν κόσμο γύρω τους γύρω από το ιδε­ο­λό­γη­μα του «πο­λέ­μου των πο­λι­τι­σμών».

Η εντα­τι­κο­ποί­η­ση της αστυ­νό­μευ­σης λόγω του «ισλα­μι­κού κιν­δύ­νου» απο­τε­λεί ασφα­λώς μέσο τρο­μο­κρά­τη­σης και των μη μου­σουλ­μα­νι­κών πλη­θυ­σμών της Δύσης, αλλά και «επέν­δυ­ση» που θα χρη­σι­μο­ποι­η­θεί ενα­ντί­ον τους με την πρώτη ευ­και­ρία. Έτσι η γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση αξιο­ποιού­σε τον στρα­τιω­τι­κό νόμο για να απα­γο­ρεύ­ει δια­δη­λώ­σεις κατά της λι­τό­τη­τας. Ο πραγ­μα­τι­κός «εσω­τε­ρι­κός εχθρός» πα­ρα­μέ­νει η ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αντί­στα­ση.

Πρό­σφυ­γες

Οι μου­σουλ­μά­νοι απο­τε­λούν το 80% των προ­σφύ­γων του πλα­νή­τη, δη­λα­δή πε­ρί­που 50 εκα­τομ­μύ­ρια. Απέ­να­ντι στα θύ­μα­τα του πο­λέ­μου και του ιμπε­ρια­λι­σμού, αλλά και στους ντό­πιους μου­σουλ­μά­νους ή τους με­τα­νά­στες δεύ­τε­ρης γε­νιάς της Δύσης, το σύ­στη­μα έχει κη­ρύ­ξει τον πό­λε­μο με όπλο την ισλα­μο­φο­βία.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, στην πα­ρα­δο­σια­κά πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κή Γερ­μα­νία δή­λω­νε η Άν­γκε­λα Μέρ­κελ «ο πο­λυ­πο­λι­τι­σμός πέ­θα­νε», στο Βέλ­γιο και τη Γαλ­λία απα­γο­ρευό­ταν η μα­ντί­λα, στην Ελ­βε­τία απα­γο­ρευό­ταν η ανέ­γερ­ση μι­να­ρέ­δων, η Ελ­λά­δα πα­ρα­μέ­νει η μο­να­δι­κή χώρα της ΕΕ με πρω­τεύ­ου­σα χωρίς τζαμί. Στη χώρα μας στε­λέ­χη της ΝΔ πρω­το­στα­τούν στις υστε­ρί­ες «ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έκανε τη χώρα ξέ­φρα­γο αμπέ­λι για πρό­σφυ­γες, μαζί τους έρ­χο­νται και τζι­χα­ντι­στές». Το με­γά­λο πρό­βλη­μα όμως είναι η στάση του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ευ­θυ­γραμ­μί­ζε­ται πλή­ρως με τον «πό­λε­μο κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας». Οι πρό­σφυ­γες στοι­βά­ζο­νται σε στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης σαν εγκλη­μα­τί­ες, αντι­κεί­με­νο δια­λο­γής και απε­λά­σε­ων. Το… συ­νταγ­μα­τι­κό τόξο της ισλα­μο­φο­βί­ας απο­τύ­πω­νε πολύ πα­ρα­στα­τι­κά στις 23/5/2015 κοινή εκ­δή­λω­ση με ομι­λη­τές τους Δέν­δια, Χρυ­σο­χο­ΐ­δη και Πα­νού­ση (Υπ. Προ.Πο. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ). Το θέμα της εκ­δή­λω­σης ήταν «Η απει­λή του φα­να­τι­κού Ισλάμ και η εσω­τε­ρι­κή ασφά­λεια», αλλά όλες οι το­πο­θε­τή­σεις κι­νή­θη­καν γύρω από το «πρό­βλη­μα των προ­σφύ­γων».

Η ισλα­μο­φο­βία δη­μιουρ­γεί τον «εσω­τε­ρι­κό εχθρό» και τον απο­διο­πο­μπαίο τράγο για τα δεινά της κρί­σης. Η διαί­ρε­ση των φτω­χών οδη­γεί στην άμ­βλυν­ση των τα­ξι­κών αντα­να­κλα­στι­κών και τη μεί­ω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου και για τους ντό­πιους ερ­γα­ζό­με­νους. Αντί να στρα­φούν οι ντό­πιοι απέ­να­ντι στους εκ­με­ταλ­λευ­τές τους, βρί­σκουν ση­μεία ταύ­τι­σης μαζί τους, στρέ­φο­νται απέ­να­ντι σε τα­ξι­κά τους αδέρ­φια, η προ­ο­πτι­κή κοι­νής αντί­στα­σης αμ­βλύ­νε­ται. Η διαί­ρε­ση των φτω­χών σπρώ­χνει τα δι­καιώ­μα­τα πρώτα των θυ­μά­των του ρα­τσι­σμού κι έπει­τα όλων προς τα κάτω.

Ακρο­δε­ξιά

Η κρίση πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης, ιδιαί­τε­ρα μετά το 2008, αντι­με­τω­πί­στη­κε από τις άρ­χου­σες τά­ξεις δί­νο­ντας ρόλο στην ακρο­δε­ξιά, δια­φό­ρων εκ­δο­χών (ενί­σχυ­ση σε Ελ­λά­δα, Γαλ­λία, Βρε­τα­νία, Σκαν­δι­να­βι­κές χώρες, Αυ­στρία, Ουγ­γα­ρία κ.ά.). Η ακρο­δε­ξιά ευ­θυ­γραμ­μί­στη­κε με τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του ιμπε­ρια­λι­σμού/κα­πι­τα­λι­σμού, με­τα­το­πι­ζό­με­νη από τον αντι­ση­μι­τι­σμό στην ισλα­μο­φο­βία, που σή­με­ρα απο­τε­λεί την προ­με­τω­πί­δα του λόγου και της δρά­σης τους. Ταυ­τό­χρο­να η προ­πα­γάν­δα της αξιο­ποι­ή­θη­κε από τις άρ­χου­σες τά­ξεις και τα κόμ­μα­τά τους για τη δεξιά ανα­σύν­θε­ση του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, την αυ­ταρ­χι­κο­ποί­η­ση των πο­λι­τι­κών τους, για την επί­σπευ­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών και την απο­δυ­νά­μω­ση των ερ­γα­τι­κών/αρι­στε­ρών διεκ­δι­κή­σε­ων, για τη δη­μιουρ­γία απο­διο­πο­μπαί­ων τρά­γων για την ανερ­γία και τα χα­μη­λά με­ρο­κά­μα­τα. Οι ακρο­δε­ξιοί φο­ρείς στο στό­χα­στρο βά­ζουν το Ισλάμ, το Κο­ρά­νι, τα τζα­μιά και τους μι­να­ρέ­δες, τις ισλα­μι­κές μα­ντί­λες κ.λπ., επι­σεί­ο­ντας τον κίν­δυ­νο «ισλα­μο­ποί­η­σης των κοι­νω­νιών». Πα­ρό­λο που οι ισχυ­ρι­σμοί τους είναι εκτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, διά της… επα­να­λή­ψε­ως, κα­λυ­πτό­με­νοι από ένα πλατύ φάσμα μέσων, και καθώς τους ισχυ­ρι­σμούς τους συχνά οι­κειο­ποιού­νται τμή­μα­τα της Δε­ξιάς και του Κέ­ντρου, επη­ρε­ά­ζουν ακρο­α­τή­ρια.

Η ισλα­μο­φο­βία λοι­πόν απο­τε­λεί βα­σι­κό όπλο στα χέρια των αρ­χου­σών τά­ξε­ων για να φέ­ρουν σε πέρας τη βάρ­βα­ρη πο­λε­μι­κή εκ­στρα­τεία στη Μέση Ανα­το­λή, να σπεί­ρουν το ρα­τσι­σμό, να επι­βά­λουν την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή εκτρο­πή και τα πα­κέ­τα λι­τό­τη­τας. Στην Ελ­λά­δα κάθε προ­σπά­θεια να συν­δε­θούν οι πρό­σφυ­γες και οι μου­σουλ­μά­νοι με την τρο­μο­κρα­τία, πρέ­πει να μας βρει απο­φα­σι­στι­κά απέ­να­ντι και ετοι­μο­πό­λε­μους. Κάθε υπο­χώ­ρη­ση ση­μαί­νει πε­ρισ­σό­τε­ρους πρό­σφυ­γες νε­κρούς στο Αι­γαίο, πε­ρισ­σό­τε­ρους βα­σα­νι­σμέ­νους στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης, με­γα­λύ­τε­ρη εκ­με­τάλ­λευ­ση στις Μα­νω­λά­δες, πε­ρισ­σό­τε­ρους χώ­ρους για να απλώ­σει η Ακρο­δε­ξιά το δη­λη­τή­ριό της. Με αυτά τα κρι­τή­ρια, η πάλη ενά­ντια στην ισλα­μο­φο­βία πρέ­πει να είναι βα­σι­κό κα­θή­κον για την Αρι­στε­ρά: χωρίς αυτή δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει απο­τε­λε­σμα­τι­κή τα­ξι­κή και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη αλλά ούτε και αντι­ρα­τσι­στι­κή-αντι­φα­σι­στι­κή πάλη.

rproject.gr