ΟΤΑΝ Η “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ” ΑΠΟ ΣΤΟΧΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΜΕ
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΗΛΙΑΔΗ
Δυστυχώς συλλήβδην το ΚΚΕ αλλά και αρκετά στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ευτυχώς όχι όλα και μάλλον όχι τα περισσότερα, εντείνουν με πανομοιότυπο τρόπο και σχεδόν πανομοιότυπα επιχειρήματα και συχνά παρεμφερές αλαζονικό ύφος, μια αναίτια πολεμική κατά της ΛΑ.Ε στους κοινωνικούς χώρους, τη στιγμή μάλιστα που προσκαλούνται για κοινά μέτωπα, κοινές δράσεις καικοινή αγωνιστική κάθοδο σε κοινά σχήματα σε συνδικαλιστικούς χώρους.
Συχνά ακούμε, σε έντονους πολεμικούς τόνους, πέραν εκείνων των γνωστών περί «οπορτουνιστών», για να μην αναφερθούμε σε βαρύτερες κατηγορίες, ότι εμείς της ΛΑ.Ε «βάλαμε πλάτη για να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση...», ότι είμαστε υπεύθυνοι ή συνυπεύθυνοι για την «κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ», ότι «δεν έχουμε κάνει αυτοκριτική», ότι «δεν θέτουμε θέμα αποδέσμευσης από την ΕΕ», ότι «δεν βάζουμε το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού», ότι «καλλιεργούμε αυταπάτες» και μύρια άλλα όσα, ων ουκ έστιν αριθμός.
Το τραγικό είναι ότι προσφάτως μερικές από αυτές τις ανυπόστατες κατηγορίες, αν όχι και όλες, εκτόξευσε και ραδιοφωνικά, με εκείνο το αρκετά αυθάδες και αγοραίο ύφος των χιλίων καρδιναλίων, είχα την ατυχία να τον ακούσω, ο Θαν. Παφίλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, από τα μικρόφωνα του Real FM και της Κάτιας Μακρή, που, παρότι στην άλλη όχθη από τη ΛΑ.Ε, μάλλον απορούσε με τα λεγόμενά του.
Φυσικά, δεν φιλοδοξώ να απαντήσω σε τόσο πολλές και συχνά ευτελέστατες επιθέσεις αλλά μόνο, σταχυολογώντας, να αποπειραθώ κάποια επί τροχάδην σχόλια:
1. Κατ’ αρχάς όσοι στη ΛΑ.Ε προερχόμαστε από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαστε περαστικοί από αυτόν τον σχηματισμό αλλά οι περισσότεροι ήταν ιδρυτικά του στελέχη. Δεν βάλαμε πλάτη απλώς για να «βγει» ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση αλλά δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις. Η διαφορά είναι ότι για εμάς η κυβέρνηση δεν ήταν ούτε θα γίνει ποτέ αυτοσκοπός, αλλά μέσο, εργαλείο και αφετηρία για μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και μεγάλους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Ενώ είχαμε κεντρικούς κυβερνητικούς ρόλους και θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, μόλις ο τελευταίος διέβη τον Ρουβίκωνα, το καταψηφίσαμε και αποχωρήσαμε. Πόσοι έχουν επιδείξει, ακόμα και στην Αριστερά, ευρισκόμενοι σε ανάλογους ρόλους, αντίστοιχη συμπεριφορά;
2. Δεν βλέπαμε, μας λένε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του όδευε ολοταχώς προς μεγάλη αναδίπλωση; Βλέπαμε ασφαλώς τις οπισθοχωρήσεις και δίναμε συνεχώς μάχη ενάντια τους και ασφαλώς αναθαρρήσαμε με την προκήρυξη δημοψηφίσματος. Δεν κάναμε, όμως, εύκολες αυτοεκπληρούμενες προφητείες ήττας ως τρίτοι, ως παρατηρητές και εκ του μακρόθεν, προεξοφλώντας και κάνοντας, σχεδόν, ό,τι μπορούμε για αρνητικές εξελίξεις. Γνωρίζαμε ότι αυτό το οποίο επιδιώκαμε, την ανατροπή, ήταν ένας πραγματικός άθλος κάτω από τις συγκεκριμένες άνισες εγχώριες, ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες. Γνωρίζαμε ακόμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαπερνάτο από εσωτερικές αντιφάσεις κι εμείς δίναμε ένα σκληρό αγώνα, με όσες δυνάμεις και ικανότητες είχαμε και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και στη δημόσια σφαίρα ενάντια σε θεούς και δαίμονες και με την «επαναστατική» Αριστερά καθαρή και αμόλυντη στην απόσταση της, να μας λοιδορεί, να μας χλευάζει, να προεξοφλεί τη συνθηκολόγηση και να αρνείται υπεροπτικά κάθε σκέψη και πρόταση για συνεργασία. Και δυστυχώς αυτό συνεχίζουν να πράττουν και σήμερα απέναντι στη ΛΑ.Ε. κάποιοι “επαναστάτες”μας.
3. Από την πρώτη στιγμή στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τώρα ως ΛΑ.Ε, ζητούσαμε την κοινή δράση, τη συνεργασία και τη συμπαράταξη όλων των δυνάμεων της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς με πλήρη σεβασμό στις διαφορετικότητες. Και τώρα, όπως και τότε, τρώμε πόρτα, στο όνομα δεν ξέρω κι εγώ ποιας «καθαρής» και ατόφιας σοσιαλιστικής επανάστασης, η οποία δεν έρχεται, ενώ όσοι την επαγγέλλονται μένουν συνεχώς στο περιθώριο, έτοιμοι πάντα να κατηγορήσουν, όπως και κάνουν, όλο και πιο έντονα όλους τους άλλους, που επιχειρούν να ανοίξουν μεταβατικούς δρόμους, ως «συμβιβασμένους». Αυτή η στάση της γωνίας και της καταγγελίας τείνει να γίνει, αν δεν έχει γίνει, δεύτερη φύση και “επάγγελμα” για κάποιες ηγεσίες και κάποιες «επαναστατικές»δυνάμεις.
4. Οι χλευάζοντες «επαναστάτες» δεν μας λένε, όμως, γιατί ο κατ’ αυτούς «οπορτουνισμός» βγαίνει στο προσκήνιο και κερδίζει έδαφος, ενώ αυτοί, με την «σωστή επαναστατική» γραμμή και την «αντικαπιταλιστική επαναστατική» φρασεολογία, μένουν στο περιθώριο.
Γιατί, γιαπαράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το πολιτικό, κινηματικό, κοινωνικό και εκλογικό άλμα και οι δυνάμεις της «σωστής επαναστατικής» γραμμής έμειναν πίσω και έχαναν έδαφος; Γιατί έχασαν τη μάχη από ένα τόσο άθλιο και εξαρχής, όπως συχνά λένε, προδοτικό μόρφωμα; Γιατί κινδυνεύουν να πάθουν το ίδιο και στις νέες σημερινές συνθήκες;
Μήπως γιατί δεν καταλαβαίνει ο κόσμος τα λεγόμενα τους; Μήπως γιατί ξεγελούν τον λαό οι”προδότες“, οι συμβιβασμένοι και «οπορτουνιστές»; Μήπως γιατί δεν είναι ώριμες οι συνθήκες; Και πότε άραγε θα ωριμάσουν; Σε ποιο μνημόνιο και μετά από πόση εξαθλίωση;
Δεν κάθονται ποτέ να αναρωτηθούν μήπως δεν κάνουν και αυτοί κάτι σωστό; Μήπως κάνουν λάθη; Μήπως είναι εκτός τόπου και χρόνου; Μήπως τους αρέσει κι έχουν καταστήσει τρόπο ζωής να βλέπουν τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες, όπως τα τρένα να περνούν;
5. Οι «καθαροί» επαναστάτες ισχυρίζονται με αξιοζήλευτο στόμφο την εντελώς πρωτότυπη ιδέα πως η ΕΕ είναι μια καπιταλιστική συμμαχία και ότι εντός της ΕΕ δεν είναι δυνατόν να ακολουθηθούν αντικαπιταλιστικοί δρόμοι. Άλλοι το πάνε ακόμα παραπέρα και λένε ότι δεν φτάνει η αποδέσμευση από την ΕΕ, αν δεν γίνει, ταυτόχρονα και «σοσιαλισμός», τον οποίο ταυτίζουν, περίπου, με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», χωρίς καν ν’ αντιλαμβάνονται ότι ο σοσιαλισμός μετά τα αποτυχημένα εγχειρήματα για την πραγματοποίησή του, χρειάζεται επαναθεμελίωση ως σκέψη, πρόταση, πρακτική και πορεία.
Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σωστά και θα μπορούσε κανένας, απολύτως βάσιμα, να προσθέσει πολλά παραπάνω ως προϋποθέσεις, προκειμένου να διασφαλίσει την επιτυχία του εγχειρήματος.
Το ζητούμενο, όμως, είναι ότι μια πραγματικά επαναστατική πολιτική δύναμη από κάπου πρέπει να αρχίσει να ξηλώνει τη κάλτσα. Να προβάλλει εκείνα τα πιο άμεσα, τα πιο κατανοητά, τα πιο επίκαιρα και πιο ζωτικά αιτήματα που σπάνε «ευκολότερα» την κατεστημένη αλυσίδα και σπάζοντάς την μπορούν να αρχίσουν να ανοίγουν δρόμους μετασχηματισμών, συγκρούσεων, ρήξεων και μετάβασης.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κατάλληλος κρίκος που προκαλεί ιλίγγους στο ελληνικό κατεστημένο (και όχι τα μεγάλα και παχιά λόγια) και πρέπει να σπάσει για να μπορέσουμε να σύρουμε την αλυσίδα, είναι η ακύρωση των μνημονίων και η έξοδος από την ευρωζώνη.
Δεν μιλάμε γενικά και αφηρημένα. Διότι με αφαιρέσεις χάνεται το έδαφος της συγκεκριμένης πραγματικότητας και όλα πετάνε σε νέφη, όπου χωράει κάθε «μπουρδολογία» και ο καθένας μπορεί να περιγράφει ανέξοδα μαγικές ειδυλλιακές συνταγές για τον παράδεισο του μέλλοντος.
Η έξοδος από την ευρωζώνη + ριζοσπαστικό πρόγραμμα για μια άλλου τύπου ανάπτυξη ανοίγει στην πράξη έναν καινούργιο δρόμο, ο οποίος δεν μπορεί από τα πράγματα να παραμείνει μετέωρος αλλά να κινηθεί ταχύτατα σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης και ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή με τους νεοφιλελεύθερους κανόνες της ΕΕ, με δυο λόγια με τον ίδιο τον πυρήνα και την ύπαρξή της. Η αποδέσμευση, έτσι, καθίσταται αναγκαία συνέπεια των στόχων που έχουν τεθεί και αναγκαία συνέχεια για την επιτυχή ολοκλήρωσήτους.
Όπως και οι ριζοσπαστικοί προγραμματικοί στόχοι που θα πρέπει να συνοδεύουν την έξοδο από την ευρωζώνη, για να υλοποιηθούν, θα ανοίξουν από τα πράγματα και εφόσον οι δυνάμεις που ηγούνται επιδεικνύουν στοιχειώδη συνέπεια, όχι μόνο αντινεοφιλελεύθερους αλλά και αντικαπιταλιστικούς σοσιαλιστικούς ορίζοντες, αρκεί να μιλάμε για έναν νέο σοσιαλισμό, έναν πετυχημένο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, που δεν θα στιγματιστεί γρήγορα από τις βαρύτατες παθογένειες των προηγούμενων σοσιαλιστικών πειραμάτων.
Αντί, λοιπόν,κάποιοι να κλίνουν εύκολα και σε όλες τις πτώσεις τον αντικαπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, ως ακίνδυνη άσκηση επί χάρτου, οφείλουμε να συνεργαστούμε όλοι μαζί, και όχι να χωριζόμαστε σε «φατρίες», «φυλές», «βιλαέτια» και «τιμάρια», για να ανοίξουμε μέσα από μεταβατικές εξελίξεις, οι οποίες μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο λίγο μεταβατικές από όσο φανταζόμαστε, δημοκρατικούς, ανορθωτικούς, προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους. Όλα τα άλλα, που παρακάμπτουν την σημερινή ανεργία, την εξαθλίωση, την άγρια λιτότητα, την πείνα, την εργασιακή διάλυση και τον ξεπεσμό των μικρομεσαίων στρωμάτων, συνιστούν εκτων πραγμάτων «δώρα» στον χειρότερο και πιο άγριο καπιταλισμό στα χρονικά αυτής της χώρας: τον καπιταλισμό τωνμνημονίων.
6. Τέλος, όσοναφορά την αυτοκριτική.
Δεν θέλω να πικράνω αλλά οι μόνοι, σχεδόν, που έχουν κάνει αυτοκριτική, οι μόνοι, σχεδόν, που συνεχίζουν να «αυτομαστιγώνονται» και να ψάχνονται ανελέητα, είναι, απ’ όσο γνωρίζω, κυρίως όσοι προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και μείνανε συνεπείς στο «ΟΧΙ» και πρώτα απ’ όλα όσοι θεωρούν ότι ανήκουν στο Αριστερό Ρεύμα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αυτοκριτική της ΛΑ.Ε ήταν η ειλικρινής «συγγνώμη» του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψή της.
Ας μην επιδιδόμαστε, όμως, σε αυτοκριτικό ανταγωνισμό στην Αριστερά.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε όλοι, μα όλοι, στην Αριστερά είναι κάτι παραπάνω από μια αυτοκριτική όσο βαθιά και ειλικρινής και αν είναι και να το κάνουμε όχι φυσικά για να δώσουμε εξετάσεις και πιστοποιητικά ο ένας στον άλλον και κυρίως στο σύστημα.
Αυτό που χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα είναι μια συνολική επανεξέταση και νέα επεξεργασία της φυσιογνωμίας, της ταυτότητας και της στρατηγικής της Αριστεράς.
Αυτό που χρειαζόμαστε με δυο λόγια είναι μια επαναθεμελίωση της προοδευτικής και σοσιαλιστικής πρότασης κάτω από το φως των ιστορικών εμπειριών μας και των νέων προκλήσεων.
Όσοι δεν έχουν αίσθηση αυτής της πρόκλησης δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα απ’ όσα γκρεμίζονται γύρω μας χωρίς να έχουμε μπορέσει να τα σταματήσουμε, όπως δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα από το μέγεθος της αναγεννητικής προσπάθειας που πρέπει να αναληφθεί.
Και αν τα πράγματα έχουν έτσι, ή κάπως έτσι, τότε νομίζουμε ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο πως κανένας χωριστά και καμία δύναμη μόνη της δεν μπορεί να απαντήσει στα νέα ιστορικά καθήκοντα και πολύπερισσότερο δεν μπορεί παρά να γυρίζουμετο ρολόι συνεχώς πίσω, όσο συνεχίζουμε να αλληλοσφαζόμαστε για το «αλάθητο του Πάπα»!
Γιατί όπως λέει και ο Ανδρέας Ζαφείρης, «αυτός τουλάχιστον εκπροσωπούσε μιαν αυτοκρατορία»!
Η πρόκληση σήμερα όσο ποτέ είναι η συμπαράταξη της Αριστεράς και όχι ο άδοξος παρατεταμένος εμφύλιος για το “αδειανό πουκάμισο“.
