Από τη Μαρία Παρέντη
“Κύριοι, και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν”, αυτά ήταν τα λόγια του καθηγητή Ποινικού Δικαίου, Γεώργιου Αλέξανδρου Μαγκάκη όταν επέστρεψε στην Αθήνα μετά την πτώση της Χούντας.
Κάθε φορά που διώκεται και συλλαμβάνεται ένας άνθρωπος για τις ιδέες του, για ιδέες που έχουν να κάνουν με την ελευθερία της ύπαρξης και της σκέψης, με την ισότητα των ανθρώπων, την αληθινή κυριαρχία του λαού και την προστασία των αδυνάτων, εμένα το μυαλό μου πάει στην επιστολή που έγραψε ο Μαγκάκης στις φυλακές Κορυδαλλού το Φλεβάρη του 1971.
Το 1969 συνελήφθη από τη Χούντα, με την πρόφαση ότι παρέσυρε τους φοιτητές του σε πράξεις κατά του καθεστώτος με τις παραδόσεις του. Έτσι, ξαφνικά ένα πρωί ο καθηγητής δεν πήγε ποτέ στο μάθημα. Πέρασε πέντε μήνες στην απομόνωση, βασανίστηκε και το 1970 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών.
Για να μη χάσει το μυαλό και την ανθρώπινή του υπόσταση γράφει μέσα από το κελί κι έτσι συνεχίζει τον αντιδικτατορικό του αγώνα.Η περιβόητη επιστολή του, κατάφερε να περάσει τα σύνορα της φυλακής μέσω ενός Ιταλού κρατούμενου που αποφυλακίστηκε.
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Atlantic Monthly Review και ύστερα στους Times της Νέας Υόρκης, στους Times του Λονδίνου και στην γερμανική Zeit. Τη δημοσίευσαν εφημερίδες και περιοδικά στην Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στην Ιαπωνία. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και διατίθεται ως και σήμερα από τη Διεθνή Αμνηστία για τους κρατούμενους.. Στα ελληνικά βγήκε στο φως πρώτα στην Φρανκφούρτη το 1971 από τον οίκο Attika Press με τον τίτλο: “Ελευθερία αγάπη μου” ενώ στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε μόνο πρόσφατα από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ. Η Διεθνής Αμνηστία τύπωσε το κείμενο σε πολλές γλώσσες και διέθετε τα έσοδα από τις εισπράξεις των πωλήσεων υπέρ των δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων. Η επιστολή βραβεύτηκε από τον Σερ Λώρενς Ολιβιέ στην τελετή που έγινε για την ένταξη της Αγγλίας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Στο άκουσμα της σύλληψης των εκπροσώπων της Κούρδικής και Τουρκικής αριστεράς από τον Ερντογάν, γέμισε η ψυχή μου με οργή. Αμέσως μου ήρθε στο νου λοιπόν το γράμμα Μαγκάκη στους Ευρωπαίους. Λέει χαρακτηριστικά:
«Αυτό θέλει η φυλακή, ν’ αρχίζεις να κουβεντιάζεις μέσα σου το παράδοξο.
Αυτό θέλει η φυλακή. Να καταλήξει η ανθρωπιά σου να είναι μόνο το άγχος σου…»
…………..
«Είμαστε ένας ένας κλεισμένοι στα κελιά μας. Από μια άποψη τα πιο αδύναμα πλάσματα. Μπορούν να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Εκεί που κάθεσαι έρχονται, σε παίρνουν και σε πάνε, χωρίς να ξέρεις που, σε άλλη φυλακή, στην άλλη άκρη. Αν δεν μας φοβόντουσαν τόσο, θα ‘λεγα ότι είμαστε γι’ αυτούς πράγματα. Ο φόβος όμως που μας έχουνε διατηρεί την ανθρώπινή μας υπόσταση και στα μάτια τους. Αυτά λοιπόν τα πιο αδύναμα πλάσματα άλλο δεν σκέπτονται παρά τη μοίρα του κόσμου. Όταν μας βγάζουνε από τα κελιά και βλεπόμαστε, γι’ αυτήν μιλάμε. Αυτή η έγνοια μας. Ξέρουμε κι εμείς μαζί με τόσους τι είναι η λαχτάρα της λευτεριάς που σπαρταράει στον κόσμο. Και βλέπουμε πια καθαρά τους εχθρούς της….»
Ας μη σταθούμε αμέτοχοι παρατηρητές στον εγκλεισμό συντρόφων.
nostimonimar.gr
