«Εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα: Πορεία προς την αυτοχειρία;»

          Στη διετή σχε­δόν μέχρι σή­με­ρα δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στο επί­πε­δο της πο­λι­τι­κής ένα­ντι της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας της χώρας :

Η Δια­τή­ρη­ση και νο­μι­μο­ποί­η­ση όλων των μνη­μο­νια­κών εφαρ­μο­στι­κών νόμων των δύο προη­γου­μέ­νων μνη­μο­νί­ων της πε­ριό­δου 2010 – 15, που αφο­ρού­σαν την απο­ψί­λω­ση των ερ­γα­τι­κών μι­σθών, την πε­ρι­κο­πή των συ­ντά­ξε­ων, την κα­τάρ­γη­ση των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων κλπ.

Επι­πρό­σθε­τα, πάνω σ’ αυτό το έδα­φος της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, προ­χώ­ρη­σε στην πε­ρί­ο­δο 2015 – 16 η ει­σα­γω­γή και η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή επι­κύ­ρω­ση των δύο θε­με­λιω­δών νόμων – πυ­λώ­νων του δικού του τρί­του μνη­μο­νί­ου, (και κυ­ρί­ως το νόμο 4387 / 2016), που αφο­ρού­σαν την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, την άμεση φο­ρο­λο­γία των κα­τώ­τε­ρων μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων, την ολο­κλή­ρω­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, την πα­ρα­πέ­ρα αύ­ξη­ση της έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας κλπ.

Τέλος, θαρ­ρείς και δεν έφτα­ναν όλα αυτά, η μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση, σε συ­μπό­ρευ­ση με την ερ­γο­δο­σία του ΣΕΒ και της ευ­ρύ­τε­ρης αστι­κής τάξης, και σε σύ­μπλευ­ση με τις απαι­τή­σεις των υπε­ρε­θνι­κών κα­πι­τα­λι­στι­κών ορ­γά­νων, προ­χω­ρά­ει με αφορ­μή την δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση σε ένα σύ­νο­λο μέ­τρων με­τάλ­λα­ξης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, που βα­ρύ­νουν πλέον αφό­ρη­τα τις συν­θή­κες και τους όρους ανα­πα­ρα­γω­γής της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, σε ση­μεία που μέχρι σή­με­ρα ήταν γνω­στά ως κοι­νω­νι­κά κα­θε­στώ­τα εξα­θλί­ω­σης του τρί­του κό­σμου :

Επι­κρά­τη­ση των ατο­μι­κών και επι­χει­ρη­σια­κών συμ­βά­σε­ων ένα­ντι των κλα­δι­κών συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, γιατί ακρι­βώς στο επί­πε­δο της επι­χεί­ρη­σης λει­τουρ­γούν οι «λε­ό­ντειες» ερ­γα­σια­κές συμ­βά­σεις.

Αύ­ξη­ση του ορίου των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων από το 5% στο 10%, τη στιγ­μή μά­λι­στα που η πο­λι­τι­κή εξου­σία όλης της προη­γού­με­νης εξα­ε­τί­ας άφησε εκα­το­ντά­δες επι­χει­ρή­σεις να εκ­κα­θα­ρι­στούν απο­λύ­ο­ντας το ένα τέ­ταρ­το της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Συ­νέ­χι­ση του κρα­τι­κού προσ­διο­ρι­σμού του κα­τώ­τα­του μι­σθού των 586 ευρώ μικτά σε ακόμη χα­μη­λό­τε­ρα επί­πε­δα, με δε­δο­μέ­νη και την ακόμη πα­ρα­πέ­ρα μεί­ω­ση των απο­δο­χών των νέων ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Δια­τή­ρη­ση της δυ­να­τό­τη­τας προ­σφυ­γής στη Διαι­τη­σία, με την και­νο­το­μία όμως ότι οι απο­φά­σεις της θα κα­θο­ρί­ζο­νται όχι με βάση τις ζω­τι­κές ερ­γα­τι­κές ανά­γκες, αλλά την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση των επι­χει­ρή­σε­ων και των αντί­στοι­χων κλά­δων.

Σχε­τι­κές αλ­λα­γές στο συν­δι­κα­λι­στι­κό νόμο 1264 / 1982, πέραν του γε­γο­νό­τος της εξου­δε­τέ­ρω­σης της λει­τουρ­γί­ας του από την πα­ρα­λυ­τι­κή επί­δρα­ση του σχε­τι­κού υπερ­πλη­θυ­σμού (εφε­δρι­κού στρα­τού των ανέρ­γων), όπως η υιο­θέ­τη­ση όρων που κα­θι­στούν την κή­ρυ­ξη της απερ­γί­ας σχε­δόν ανέ­φι­κτη.

Προ­ε­τοι­μα­σία για την εκ νέου λήψη μέ­τρων απο­μεί­ω­σης των συ­ντά­ξε­ων, σε συν­δυα­σμό με την απαρ­χή εφαρ­μο­γής του νέου τρό­που υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων που επι­φέ­ρει μια άνευ προη­γου­μέ­νου απο­ψί­λω­σή τους.

Για την δρα­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση αυτών των και­νού­ριων μέ­τρων ου­σια­στι­κής κα­θαί­ρε­σης της ενα­πο­μεί­να­σας νο­μο­θε­σί­ας του Ερ­γα­τι­κού Δι­καί­ου, και με βάση την πα­ρέμ­βα­ση των αγω­νι­στι­κών τα­ξι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες, επι­τεύ­χθη­κε η κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας της ΑΔΕΔΥ (προ­φα­νώς μόνον για το 20% του συ­νο­λι­κού ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού που απα­σχο­λεί­ται στο δη­μό­σιο), για την Πέμ­πτη-24-Νο­εμ­βρί­ου. Σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση κλή­θη­καν έγκαι­ρα να συμ­με­τά­σχουν από κοι­νού­και οι δυ­νά­μεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων του πλειο­ψη­φι­κού ιδιω­τι­κού τομέα της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Μια τέ­τοια κα­θο­λι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση θα μπο­ρού­σε να επι­διώ­ξει την ενιαία απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, πέραν της ΓΣΕΕ και των σω­μα­τεί­ων που πρό­σκει­νται στο ΠΑΜΕ, την συμ­με­το­χή των κα­τώ­τε­ρων στρω­μά­των των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων (αγρο­τών, δι­κη­γό­ρων και γε­νι­κό­τε­ρα ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τι­κών), τον πα­ράλ­λη­λο συ­ντο­νι­σμό των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων των συ­ντα­ξιού­χων, των ανέρ­γων και επι­σφα­λώς ερ­γα­ζο­μέ­νων, και των δια­θέ­σι­μων δυ­νά­με­ων της νε­ο­λαί­ας.

Έτσι μέσα σε ένα πλαί­σιο υπο­χώ­ρη­σης του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος και επι­κρά­τη­σης τά­σε­ων αδρα­νο­ποί­η­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων, θα μπο­ρού­σε να δρο­μο­λο­γη­θεί μια ευ­ρεία σχε­τι­κά κι­νη­το­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης, επι­διώ­κο­ντας την ήττα και τον κλο­νι­σμό της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εν όψει του νέου γύρου των εν εξε­λί­ξει δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. Εντού­τοις αντ’ αυτού, κα­τα­γρά­φε­ται μια εξέ­λι­ξη που το λι­γό­τε­ρο που θα μπο­ρού­σε να χα­ρα­κτη­ρι­στεί είναι κα­τα­στρο­φι­κή και υπο­νο­μευ­τι­κή της ενω­τι­κής ερ­γα­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης. Η γρα­φειο­κρα­τι­κή και αφε­ρέγ­γυα ηγε­σία της ΓΣΕΕ προ­κή­ρυ­ξε πα­νελ­λα­δι­κή απερ­γία για την Πέμ­πτη-8-Δε­κεμ­βρί­ου, αρ­νού­με­νη κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά να συμ­βα­δί­σει, λόγω του ερ­γο­δο­τι­κού της χα­ρα­κτή­ρα, σε κοινή απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση με την ΑΔΕΔΥ.

Αυτό το γε­γο­νός οδη­γεί σε μια ου­σια­στι­κά σχε­δόν προ­ε­ξο­φλη­μέ­νη ανί­σχυ­ρη ερ­γα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, εφό­σον άλ­λω­στε δια­σπά­ται, ανοι­χτά και χωρίς προ­σχή­μα­τα, κιν­δυ­νεύ­ο­ντας να προ­σλά­βει για μια και­νού­ρια φορά τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μιας εκ­φυ­λι­σμέ­νης, απο­ψι­λω­μέ­νης και στα σί­γου­ρα ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης. Το χει­ρό­τε­ρο ακόμη είναι ότι σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση του ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού (τον οποίο κα­ταγ­γέλ­λει σε όλους τους τό­νους) συ­ντάσ­σε­ται και το ΠΑΜΕ, πα­ρό­λες τις σχε­τι­κές του δια­δη­λώ­σεις και προ­ε­τοι­μα­σί­ες από τα μέσα του προη­γού­με­νου Οκτω­βρί­ου. Συ­νο­λι­κά πλέον πρό­κει­ται για μια συ­νει­δη­τή και εν ψυχρώ κα­τάρ­γη­ση κάθε δυ­να­τό­τη­τας ενιαί­ας πα­νερ­γα­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης του συ­νό­λου των πλητ­το­μέ­νων λαϊ­κών τά­ξε­ων, και μά­λι­στα σε συν­θή­κες τρα­γι­κής απο­ψί­λω­σης του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού στον ιδιω­τι­κό τομέα της οι­κο­νο­μί­ας.

Αντι­λαμ­βά­νε­ται κα­νείς ότι κατ’ αυτό τον δια­χω­ρι­στι­κό τρόπο, η απερ­για­κή συμ­με­το­χή θα βρε­θεί στο ναδίρ, χωρίς καμία απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, επι­τεί­νο­ντας στο έπα­κρο τον εκ­φυ­λι­σμό του λαϊ­κού κι­νη­μα­τι­κού πα­ρά­γο­ντα, και διευ­κο­λύ­νο­ντας τα μέ­γι­στα την αστι­κή τάξη και τους υπε­ρε­θνι­κούς κα­πι­τα­λι­στι­κούς θε­σμούς να πε­ρά­σουν χωρίς καμία δυ­σκο­λία την με­τάλ­λα­ξη των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, τη στιγ­μή μά­λι­στα που αυτή αφορά πρω­τί­στως τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο της ιδιω­τι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία όπου η πο­λι­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, βα­θαί­νει την πο­ρεία της προς την πλήρη μνη­μο­νια­κή ολο­κλή­ρω­ση: Υπό­κλι­ση στην εκ­κλη­σια­στι­κή εξου­σία για το μά­θη­μα της θρη­σκειο­λο­γί­ας, υπό­κλι­ση στο κουαρ­τέ­το με την υπουρ­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση του προ­έ­δρου του ΤΑΙ­ΠΕΔ, το­πο­θέ­τη­ση στο Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας μιας νε­α­ρής τε­χνο­κρά­τι­σας χωρίς πο­λι­τι­κή υπό­στα­ση και επι­φά­νεια, πρό­θυ­μης να υπο­γρά­ψει όλες τις με­ταλ­λά­ξεις των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων (το «επι­χεί­ρη­μα» ότι έχει ικα­νό­τη­τες, μια και έχει κάνει δι­δα­κτο­ρι­κό στο Ερ­γα­τι­κό Δί­καιο, είναι τόσο έωλο που πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν γί­νε­ται : Χι­λιά­δες νέοι επι­στή­μο­νες έχουν κάνει σή­με­ρα δι­δα­κτο­ρι­κά σε διά­φο­ρους το­μείς, και όχι μόνον δεν διο­ρί­ζο­νται σε θέ­σεις κοι­νω­νι­κής ευ­θύ­νης, όχι μόνον δεν βρί­σκουν απα­σχό­λη­ση στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, αλλά ωθού­νται βιαί­ως κατά δε­κά­δες χι­λιά­δες να πά­ρουν το δρόμο της με­τα­νά­στευ­σης).

Όλο το σκη­νι­κό που δια­μορ­φώ­νε­ται από τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ερ­γα­τι­κές δυ­νά­μεις τεί­νει να προ­σλά­βει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «αυ­το­χει­ρί­ας» του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, έσχα­της απα­ξί­ω­σης και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας της συλ­λο­γι­κής κοι­νω­νι­κής δρά­σης και πα­ρέμ­βα­σης. Τι αξία έχουν από εκεί και πέρα οι όποιες στε­ντό­ριες πο­λι­τι­κές κο­ρώ­νες για την έντα­ση της αντι­μνη­μο­νια­κής πάλης, για την ενί­σχυ­ση του αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού αγώνα, όταν αυτός ακυ­ρώ­νε­ται πα­νη­γυ­ρι­κά στο πιο κα­θο­ρι­στι­κό πεδίο διε­ξα­γω­γής του, που είναι η λαϊκή απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση ; Είναι άλλο πράγ­μα να δί­νεις έναν πο­λύ­μη­νο απερ­για­κό αγώνα όπως στη διάρ­κεια του 2016 οι γαλ­λι­κές ερ­γα­τι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες απέ­να­ντι στην από­πει­ρα ου­σια­στι­κής κα­τάρ­γη­σης των βά­θρων του Κώ­δι­κα Ερ­γα­σί­ας, και να απο­τυγ­χά­νεις λόγω των ευ­ρύ­τε­ρων πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών συ­σχε­τι­σμών (ρε­που­μπλι­κα­νοί και Εθνι­κό Μέ­τω­πο, δεξιά και ακρο­δε­ξιά συ­γκε­ντρώ­νουν τα δύο τρίτα του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος), και είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό πράγ­μα ευθύς εξαρ­χής να υπο­νο­μεύ­εις μια τέ­τοια κι­νη­το­ποί­η­ση, φτά­νο­ντας στα όρια της «γε­λοιό­τη­τας» και της «πα­ρα­φθο­ράς».

Μπο­ρεί να ανα­σχε­θεί αυτή η αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή πο­ρεία των όσων δυ­νά­με­ων έχουν απο­μεί­νει στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, ιδιαί­τε­ρα των ρι­ζο­σπα­στι­κών και τα­ξι­κών του ρευ­μά­των ; Δεν ονει­ρο­βα­τού­με και έχου­με σαφή επί­γνω­ση της δρα­μα­τι­κής κα­τά­στα­σης στην οποία βρί­σκε­ται το κί­νη­μα της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας . Εντού­τοις θα μπο­ρού­σα­με να δια­τυ­πώ­σου­με την πρό­τα­ση (έστω και με όρους θε­ω­ρη­τι­κούς) της επι­δί­ω­ξης πραγ­μα­το­ποί­η­σης ενω­τι­κής απερ­για­κής πα­νερ­γα­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης (αφε­τη­ρί­ας για την κλι­μα­κω­μέ­νη συ­νέ­χεια κι’ όχι επί­λο­γο), στο εν­διά­με­σο της Πέμ­πτης-1-Δε­κεμ­βρί­ου, με μια πλα­τειά εκ­στρα­τεία των αγω­νι­στι­κών ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων στο δε­κα­πεν­θή­με­ρο που έχου­με μπρο­στά μας μ’ αυτή την επι­δί­ω­ξη. Δεν πρό­κει­ται απλά για την μα­ταί­ω­ση της με­τάλ­λα­ξης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, που δίχως μια με­τω­πι­κή αφε­τη­ρια­κή κι­νη­το­ποί­η­ση θα υλο­ποι­η­θεί εκ του ασφα­λούς. Δεν πρό­κει­ται απλά για την δια­μόρ­φω­ση των όρων κλο­νι­σμού και ανα­τρο­πής της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την πα­ρέμ­βα­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα. Πρό­κει­ται εξί­σου και για την απο­τρο­πή επα­νά­καμ­ψης ενός σα­ρω­τι­κού νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­σμού στο έδα­φος της εν­δε­χό­με­νης νέας ήττας του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

rproject.gr