Ελληνικό Μνημόνιο Plus

Ανέστης Ταρπάγκος

Πώς εμφανίζονται στη σημερινή συγκυρία οι συσχετισμοί των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα μεταξύ των δύο κύριων σχηματισμών του αστικού διπολισμού, μνημονιακής Κεντροαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) και παράταξης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού (ΝΔ);

Αυτό με δε­δο­μέ­νες τις ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις αυτών των κομ­μά­των, και μετά τη συ­μπλή­ρω­ση μιας διε­τί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας. Η ΝΔ που εμ­φα­νί­ζε­ται να προη­γεί­ται σε όλες τις δη­μο­σκο­πι­κές έρευ­νες, με ένα πο­σο­στό της τάξης του 30%, πα­ρα­μέ­νει ου­σια­στι­κά στα ίδια επί­πε­δα (28%) με εκεί­να του Ια­νουα­ρί­ου 2015, πράγ­μα που δεί­χνει ότι αδυ­να­τεί κα­τα­φα­νώς να κα­τα­γρά­ψει την όποια συ­σπει­ρω­τι­κή δυ­να­μι­κή διευ­ρυ­μέ­νης απή­χη­σης. Απε­να­ντί­ας εκεί­νο που συμ­βαί­νει είναι η κλα­σι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη των δυ­νά­με­ων της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και όλων των κα­τη­γο­ριών των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων, που συ­γκρο­τούν και κοι­νω­νι­κά τον κυ­ρί­αρ­χο συ­να­σπι­σμό εξου­σί­ας. Πρό­κει­ται για μια βαθιά τα­ξι­κή και μο­νο­σή­μα­ντη εκ­προ­σώ­πη­ση, όπου το σύ­νο­λο των κοι­νω­νι­κών της δυ­νά­με­ων έχει συμ­φέ­ρον από την συ­νέ­χι­ση της άσκη­σης των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και της ανά­τα­ξης της κερ­δο­φο­ρί­ας του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Προ­φα­νώς σ’ αυτές τις συν­θή­κες, ως πρώτο κόμμα που ει­σπράτ­τει το κοι­νο­βου­λευ­τι­κό μπό­νους, και θα μπο­ρεί να συμ­μα­χή­σει με μι­κρό­τε­ρα σχή­μα­τα του αστι­κού μνη­μο­νια­κού τόξου, δια­φαί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα ανό­δου της στη δια­κυ­βέρ­νη­ση.

 

Το φά­ντα­σμα νέων μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων πλα­νιέ­ται στην χώρα

 

Από την άλλη πλευ­ρά, ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κά είναι τα πράγ­μα­τα για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του οποί­ου η εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή στις ανα­με­τρή­σεις του 2015 βα­σί­ζο­νταν κατ’ εξο­χήν σε λαϊκά στρώ­μα­τα ερ­γα­ζο­μέ­νων, ανέρ­γων, συ­ντα­ξιού­χων, αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νων, ως φο­ρέ­ας κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και εφαρ­μο­γής μιας στοι­χειώ­δους σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Με την μνη­μο­νια­κή αυ­τό-ακύ­ρω­ση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, την πα­ρα­πέ­ρα επι­δεί­νω­ση των όρων ανα­πα­ρα­γω­γής των λαϊ­κών στρω­μά­των, και την αδυ­να­μία υλο­ποί­η­σης του όποιου «πα­ράλ­λη­λου» προ­γράμ­μα­τος που ευαγ­γε­λί­ζο­νταν, ο κό­σμος των «από κάτω» που στή­ρι­ξε το πο­λι­τι­κό φαι­νό­με­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπήκε σε μια τρο­χιά βα­θύ­τα­της δι­χο­τό­μη­σης, με απο­τέ­λε­σμα η δη­μο­σκο­πι­κά δια­φαι­νό­με­νή του επιρ­ροή να μειώ­νε­ται σχε­δόν στο μισό (από το 36% στο 20%). Το μισό μέρος αυτού του εκλο­γι­κού δυ­να­μι­κού έχει κα­τευ­θυν­θεί πλέον σχε­δόν ορι­στι­κά στην απο­στα­σιο­ποί­η­ση, αποχή, αδρα­νο­ποί­η­ση, χωρίς κατ’ ανά­γκην να έχει προ­σα­να­το­λι­στεί προς άλ­λους αρι­στε­ρούς προ­σα­να­το­λι­σμούς. Αυτό το τμήμα είχε βα­σι­στεί στις αντι­μνη­μο­νια­κές προσ­δο­κί­ες από την κυ­βερ­νη­τι­κή αλ­λα­γή, οι οποί­ες με την διά­ψευ­σή τους το έστει­λαν στην πο­λι­τι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση. Απε­να­ντί­ας το υπό­λοι­πο μισό αυτού του δυ­να­μι­κού, πα­ρό­λη την μα­ταί­ω­ση των ελ­πί­δων, απο­δέ­χθη­κε τη λο­γι­κή ότι οι συ­σχε­τι­σμοί ήταν δυ­σμε­νείς, ότι δεν μπο­ρού­σε να γίνει δια­φο­ρε­τι­κά και ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εφάρ­μο­ζε μια ηπιό­τε­ρη εκ­δο­χή της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, σε σχέση με τον σα­ρω­τι­κό νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης.

Μ’ αυτά τα δε­δο­μέ­να των πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, πώς δια­μορ­φώ­νε­ται η ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία τόσο από την πλευ­ρά της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, όσο και από την πλευ­ρά των ορ­γά­νων της κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης ; Το κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της, όπως φαί­νε­ται άλ­λω­στε κα­θα­ρά, στο πεδίο της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης, είναι ου­σια­στι­κά η απαί­τη­ση επι­βο­λής ενός τε­τάρ­του μνη­μο­νί­ου, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση ενός Ελ­λη­νι­κού Μνη­μο­νί­ου Plus, όπως το ονο­μά­ζει ο Σύν­δε­σμος Ελ­λη­νι­κών Βιο­μη­χα­νιών. Κρί­νε­ται μ’ άλλες λέ­ξεις ότι η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία υπό την κυ­βερ­νη­τι­κή δια­χεί­ρι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχει κάνει βη­μα­τι­σμούς προς την αυ­στη­ρή δη­μο­σιο­νο­μι­κή πει­θάρ­χη­ση και την στή­ρι­ξη της ανά­καμ­ψης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, ωστό­σο όμως αυτή η πο­ρεία είναι ανε­παρ­κής ακόμη για να οδη­γή­σει στην ασφα­λή απο­πλη­ρω­μή του δη­μό­σιου χρέ­ους και να εξα­σφα­λί­σει την κερ­δο­φό­ρα λει­τουρ­γία του ελ­λη­νι­κού εται­ρι­κού τομέα. Κι’ αυτό μά­λι­στα όταν το ίδιο το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα που εμ­φα­νί­ζε­ται να έχει επι­τευ­χθεί για το 2016 , χάρις στην υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση και την πε­ρι­στο­λή των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, (4,3 δι­σε­κατ. ευρώ) υπερ­βαί­νει κατά πολύ τους αρ­χι­κούς στό­χους. Όσο προ­σπα­θεί κα­νείς να εξευ­με­νί­σει τις Ερι­νύ­ες, τόσο αυτές γί­νο­νται πιο επι­θε­τι­κές.

Η απαί­τη­ση για την δια­τή­ρη­ση των πρω­το­γε­νών πλε­ο­να­σμά­των στο επί­πε­δο του 3,5% για μακρά χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο (πράγ­μα που δεν μπο­ρεί να γίνει παρά με την ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη λαϊκή φο­ρο­λο­γι­κή επι­βά­ρυν­ση), για την τα­πεί­νω­ση του αφο­ρο­λο­γή­του ορίου σε επί­πε­δα που πε­ρι­λαμ­βά­νουν πλέον ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα που βρί­σκο­νται κάτω και από τα όρια του απο­ψι­λω­μέ­νου κατά 22% κα­τώ­τα­του μι­σθού (εί­σπρα­ξη επι­πλέ­ον φόρων σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση ύψους 2,8 δι­σε­κατ. ευρώ ετη­σί­ως) , για ένα νέο σα­ρω­τι­κό κύμα μεί­ω­σης των συ­ντά­ξε­ων με την κα­τάρ­γη­ση της «προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς» και τον επα­νυ­πο­λο­γι­σμό των ήδη κα­τα­βαλ­λο­μέ­νων συ­ντά­ξε­ων με τους νό­μους Κου­τρου­μά­νη – Λο­βέρ­δου – Κα­τρού­γκα­λου, που επι­φέ­ρει μειώ­σεις των κυ­ρί­ων συ­ντά­ξε­ων της τάξης του 30% – 40%, για την αύ­ξη­ση του μέσου δεί­κτη του ΦΠΑ κλπ. δεν είναι τί­πο­τα άλλο παρά το βα­σι­κό πε­ριε­χό­με­νο ενός τέ­ταρ­του μνη­μο­νί­ου, εγκε­κρι­μέ­νου ήδη πριν από τη λήξη του τρέ­χο­ντος μνη­μο­νί­ου του 2018. Συ­νε­πώς η το­κο­γλυ­φι­κή ει­σο­δη­μα­τι­κή απο­μύ­ζη­ση του ερ­γα­ζό­με­νου λαού παίρ­νει πλέον πάγια και μα­κρο­πρό­θε­σμη μορφή.

Στο ίδιο μήκος κύ­μα­τος κι­νεί­ται από την άλλη πλευ­ρά ο ΣΕΒ, με την απαί­τη­ση ει­σα­γω­γής του Ελ­λη­νι­κού Μνη­μο­νί­ου Plus που να υπερ­βαί­νει το manual που έχουν επι­βάλ­λει οι ευ­ρω­παϊ­κοί υπε­ρε­θνι­κοί θε­σμοί, και που πε­ρι­λαμ­βά­νει : Την μεί­ω­ση του αφο­ρο­λο­γή­του ορίου στο επί­πε­δο του κοι­νω­νι­κού επι­δό­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης, δη­λα­δή μη­νιαί­ου ύψους 340 ευρώ. – Την με κάθε τρόπο ολο­κλή­ρω­ση όλων των εκ­κρε­μών ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν εξαγ­γελ­θεί αλλά συ­νε­χί­ζουν να «λι­μνά­ζουν». – Την μεί­ω­ση των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών που κα­τα­βάλ­λει η ερ­γο­δο­σία για την μι­σθω­τή ερ­γα­σία, και οι οποί­ες είχαν ήδη μειω­θεί στην πε­ρί­ο­δο του δευ­τέ­ρου μνη­μο­νί­ου. – Την πε­ρι­στο­λή των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών κοι­νω­νι­κού χα­ρα­κτή­ρα κατά 1,8 δι­σε­κατ. ευρώ το χρόνο, προ­κει­μέ­νου το δη­μό­σιο να γίνει πε­ρισ­σό­τε­ρο «πα­ρα­γω­γι­κό». – Την ου­σια­στι­κή φο­ρο­α­παλ­λα­γή των κάθε μορ­φής επι­χει­ρή­σε­ων που δη­λώ­νουν επεν­δυ­τι­κές δα­πά­νες. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πέραν αυτών των πρό­σθε­των μνη­μο­νια­κών απαι­τή­σε­ων του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου, εκεί­νο που προ­βάλ­λε­ται από τον ΣΕΒ δεν είναι ούτε η ει­σα­γω­γή νέων τε­χνο­λο­γιών, ούτε το άνοιγ­μα σε και­νού­ριες αγο­ρές, ούτε η πα­ρα­γω­γή νέων βιο­μη­χα­νι­κών προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών. Απε­να­ντί­ας εκεί­νο που τον εν­δια­φέ­ρει είναι η με­τα­βί­βα­ση δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων στο ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο (που δεν ση­μα­το­δο­τεί αύ­ξη­ση των επεν­δύ­σε­ων πα­γί­ου κε­φα­λαί­ου), καθώς και η προ­ώ­θη­ση με­γά­λων δη­μό­σιων έργων από ιδιώ­τες επεν­δυ­τές, με μια ορι­σμέ­νη μορφή ΣΔΙΤ, προ­κει­μέ­νου να δη­μιουρ­γη­θεί το πεδίο για την προ­σέλ­κυ­ση επεν­δύ­σε­ων από την διε­θνή κε­φα­λαια­γο­ρά. Όσοι άρα θε­ω­ρούν ότι τα τρία μνη­μό­νια είναι απο­κλει­στι­κά και μόνον προ­ϊ­όν της επι­βο­λής των υπα­γο­ρεύ­σε­ων της ευ­ρω­ζώ­νης, μπο­ρούν να δουν μ’ αυτές τις το­πο­θε­τή­σεις του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου ότι είναι πρω­τί­στως η ίδια η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη που έχει άμεσο τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον και υπο­κι­νεί τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές.

 

Δια­πά­λη για αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές τομές στο πεδίο του ευρώ ή της δραχ­μής

 

Πώς λοι­πόν η μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει αυτή την διπλή πρό­κλη­ση, των υπε­ρε­θνι­κών θε­σμών και της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης (που βρί­σκο­νται σε πα­ραλ­λη­λία και αλ­λη­λο­τρο­φο­δό­τη­ση με­τα­ξύ τους); Σε μια πρώτη πε­ρί­πτω­ση απο­δε­χό­με­νη ένα μέρος του­λά­χι­στον των απαι­τή­σε­ων που δια­τυ­πώ­νο­νται, προ­κει­μέ­νου να κλεί­σει η δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση και να συ­νε­χι­σθεί η εφαρ­μο­γή του τρέ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος δα­νειο­δό­τη­σης, ου­σια­στι­κά δη­λα­δή θέ­το­ντας τους πυ­λώ­νες ενός τε­τάρ­του μνη­μο­νί­ου. Σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση οι κοι­νω­νι­κές επι­πτώ­σεις αυτής της υπο­χώ­ρη­σης, πέραν του ότι θα είναι αι­μα­τη­ρές και αφό­ρη­τες, θα είναι δύ­σκο­λο να γί­νουν απο­δε­κτές από το σύ­νο­λο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση οξύ­νο­ντας την κοι­νω­νι­κή κα­τά­στα­ση των λαϊ­κών τά­ξε­ων, είναι πλέον πι­θα­νόν να οδη­γή­σουν σε ισχυ­ρές μα­ζι­κές αντι­δρά­σεις αντι­μνη­μο­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα. Από την άλλη πλευ­ρά σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση η ήδη συρ­ρι­κνω­μέ­νη εκλο­γι­κή εμ­βέ­λεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα οδη­γη­θεί πλέον σε εν­δε­χό­με­να μο­νο­ψή­φια νού­με­ρα, με το κενό πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης να παίρ­νει κυ­ριο­λε­κτι­κά πρω­το­φα­νείς δια­στά­σεις. Ου­σια­στι­κά αυτό μπο­ρεί να ση­μα­το­δο­τή­σει και την τε­λι­κή χρε­ο­κο­πία και κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως ακρι­βώς συ­νέ­βη με το ΠΑΣΟΚ στην πε­ρί­ο­δο 2009 – 15.

Κι’ αυτά ακόμη τα δευ­τε­ρο­γε­νή «επι­τεύγ­μα­τα» που επι­κα­λεί­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με την αφορ­μή των δύο χρό­νων του στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, θα χά­σουν κάθε τους αξία και ση­μα­σία, εφό­σον θα επι­σκιά­ζο­νται από αυτό το νέο σα­ρω­τι­κό κύμα μνη­μο­νια­κών μέ­τρων Δεν θα μπο­ρεί να επι­κα­λε­σθεί την σχε­τι­κή απο­τρο­πή της συρ­ρί­κνω­σης των συ­ντά­ξε­ων, το πρό­γραμ­μα αντι­με­τώ­πι­σης της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, την απο­τρο­πή της άρσης προ­στα­σί­ας της πρώ­της κα­τοι­κί­ας από πλει­στη­ρια­σμούς. . Και επί­σης την αντι­με­τώ­πι­ση του ζη­τή­μα­τος της στε­λέ­χω­σης της δη­μό­σιας υγεί­ας, την αύ­ξη­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για την παι­δεία στο 2,85 % του ΑΕΠ, ένα­ντι του προη­γου­μέ­νου 1,9 %, τη μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας κατά 4 πο­σο­στιαί­ες μο­νά­δες από το 26,5 % στο 22,5% του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού. Όλα αυτά, με­τα­ξύ άλλων, τα με­γέ­θη θα επι­δει­νω­θούν ση­μα­ντι­κά, εφό­σον θα αυ­ξη­θεί πα­ρα­πέ­ρα η λαϊκή φο­ρο­λό­γη­ση και η αφαί­μα­ξη των ερ­γα­τι­κών ει­σο­δη­μά­των.

Στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση της άρ­νη­σης της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να προ­χω­ρή­σει στην ου­σια­στι­κή απο­δο­χή ενός τέ­ταρ­του μνη­μο­νί­ου, και ανά­δει­ξης μιας ορι­σμέ­νης «ρήξης» με τους θε­σμούς της κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης και της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, εκ των πραγ­μά­των η χώρα θα οδη­γη­θεί σε μια εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση, με την πι­θα­νό­τε­ρη έκ­βα­ση της ανό­δου της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης και των συμ­μά­χων της στη δια­κυ­βέρ­νη­ση. Ωστό­σο όμως αυτό θα απο­τε­λέ­σει μια «δια­φυ­γή σω­τη­ρί­ας» για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο βαθμό που θα επι­χει­ρεί να εμ­φα­νι­σθεί ως ήπιος δια­χει­ρι­στής της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής ένα­ντι του σα­ρω­τι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού της ΝΔ, και ως υπε­ρα­σπι­στής μιας «ανε­ξάρ­τη­της» πο­λι­τι­κής προ­στα­σί­ας βα­σι­κών λαϊ­κών πα­ρα­μέ­τρων που να μην επι­δει­νώ­νουν πα­ρα­πέ­ρα την κοι­νω­νι­κή κα­τά­στα­ση των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα κα­τορ­θώ­σει προ­φα­νώς να κρα­τή­σει ση­μα­ντι­κές δυ­νά­μεις από την προη­γού­με­νη εκλο­γι­κή του επιρ­ροή, θα επι­χει­ρή­σει να «εξα­γνι­στεί» από τις συ­νέ­πειες των μέ­τρων του τρί­του μνη­μο­νί­ου, θα επα­να­συ­σπει­ρώ­σει τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που τον απαρ­τί­ζουν.

Άλ­λω­στε, αυτός είναι και ο μόνος τρό­πος για να δια­τη­ρη­θεί σε λει­τουρ­γία ο αστι­κός δι­πο­λι­σμός, γιατί δια­φο­ρε­τι­κά θα κα­ταρ­ρεύ­σει, πράγ­μα που μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση και απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση. Οι εν­δε­χό­με­νες νέες υπο­χω­ρή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης θα της αφαι­ρέ­σουν και το τε­λευ­ταίο σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό της χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, με απο­τέ­λε­σμα το κενό πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης να παίρ­νει απε­ριό­ρι­στα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Άλ­λω­στε και σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο, η χρε­ο­κο­πη­μέ­νη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, όπως ο ση­με­ρι­νός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επι­χει­ρεί να πάρει τις απο­στά­σεις της από τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας με σχε­τι­κές «αρι­στε­ρές στρο­φές» (Μ. Αμόν στο γαλ­λι­κό Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, Μ. Σουλτς στο γερ­μα­νι­κό Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα κλπ.), προ­κει­μέ­νου να ανα­βα­πτι­σθεί σε μια «προ­ο­δευ­τι­κή» κα­τεύ­θυν­ση.

Για την Αρι­στε­ρά και το ερ­γα­τι­κό λαϊκό κί­νη­μα στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία όπου ένα τέ­ταρ­το μνη­μό­νιο (Ελ­λη­νι­κό Μνη­μό­νιο Plus) βρί­σκε­ται στον ορί­ζο­ντα, η απο­τρο­πή της υιο­θέ­τη­σής του, είτε από την ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είτε από μια με­θύ­στε­ρη  εξου­σία της ΝΔ αντι­προ­σω­πεύ­ει την μέ­γι­στη πρό­κλη­ση της πε­ριό­δου που δια­νύ­ου­με. Μια εν­δε­χό­με­νη κι­νη­μα­τι­κή απο­τρο­πή ενός τέ­τοιου νέου μνη­μο­νί­ου μπο­ρεί να θέσει στο επί­κε­ντρο την δυ­να­τό­τη­τα της συ­νο­λι­κής ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων, των υπα­γο­ρεύ­σε­ων της αστι­κής τάξης και των υπε­ρε­θνι­κών ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμών. Στην πε­ρί­πτω­ση άρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να συ­ναι­νέ­σει σε μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, διευ­ρύ­νο­νται οι δυ­να­τό­τη­τες ηγε­μο­νί­ας της Αρι­στε­ράς στον λαϊκό ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο. Στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση απο­δο­χής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αυτών των νέων μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων, θα ενι­σχυ­θεί η κρίση νο­μι­μο­ποί­η­σης και το κενό πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και ενα­πό­κει­ται στις αρι­στε­ρές λαϊ­κές δυ­νά­μεις να το κα­λύ­ψουν. Αυτό είναι το κύριο πεδίο της τα­ξι­κής δια­πά­λης και όχι προ­φα­νώς η ανα­μο­νή για την διά­λυ­ση της ευ­ρω­ζώ­νης και της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης  ( Η δια­τή­ρη­ση ή η διά­λυ­σή τους προσ­διο­ρί­ζο­νται απο­κλει­στι­κά από τις αντι­φά­σεις και των αντα­γω­νι­σμούς των ευ­ρω­παϊ­κών κα­πι­τα­λι­σμών και όχι δυ­στυ­χώς από την ανα­τρε­πτι­κή κί­νη­ση των ευ­ρω­παϊ­κών ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων) : Είτε σε απο­δέ­σμευ­ση από τις ευ­ρω­παϊ­κές νο­μι­σμα­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές ρυθ­μί­σεις, είτε στο γή­πε­δο του ευρώ και της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης, το ζή­τη­μα πρω­τί­στως είναι η αντι­πα­ρά­θε­ση με την αστι­κή πο­λι­τι­κή μέσα από αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μι­κές τομές (ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος, παύση πλη­ρω­μών του δα­νει­σμού, γε­νι­κευ­μέ­νος ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος, επα­να­λει­τουρ­γία εκ­κα­θα­ρι­ζο­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων, στα­θε­ρή επι­δό­τη­ση της ανερ­γί­ας κλπ.), και όχι η ανα­ζή­τη­ση «επα­να­θε­με­λιώ­σε­ων της Ελ­λά­δας», προσ­δο­κώ­με­νου «επεν­δυ­τι­κού μπουμ» και ορα­μα­τι­ζό­με­νης «ανα­πτυ­ξια­κής άνοι­ξης» της εθνι­κής (κα­πι­τα­λι­στι­κής) οι­κο­νο­μί­ας.

rproject.gr/