Κυβερνητισμός και Πρόγραμμα Στόχων Πάλης/του ανεστη ταρπαγκου

Ο κυβερνητισμός αντιπροσωπεύει μια σταθερά πολιτικής πρακτικής που συνοδεύει ένα μεγάλο μέρος των σχηματισμών του ελληνικού αριστερού κινήματος.

Μά­λι­στα βρέ­θη­κε στο από­γειό του στην πε­ρί­ο­δο Ιου­νί­ου 2012 – Ια­νουα­ρί­ου 2015, όταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε ανα­δει­χθεί στην θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, κι’ αυτό, παρά την με­τάλ­λα­ξη και την αυ­τό-αναί­ρε­ση της τότε Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, συ­νε­χί­ζει και σή­με­ρα να χα­ρα­κτη­ρί­ζει την πο­λι­τι­κή ορι­σμέ­νων αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, με δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο σε κάθε πε­ρί­πτω­ση. Πρό­κει­ται για το γε­γο­νός ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σ’ αυτό το διά­στη­μα, εμ­φά­νι­σε μια ρι­ζι­κή εγκα­τά­λει­ψη του λαϊ­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των κι­νη­μα­τι­κών του δρά­σε­ων απέ­να­ντι στο δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και προ­σα­να­το­λί­στη­κε απο­κλει­στι­κά και μόνον στην ανα­μο­νή της κα­τά­κτη­σης της πο­λι­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, ως προ­ϊ­όν της μεί­ζο­νος λαϊ­κής δυ­σα­ρέ­σκειας, όχι όμως της ενερ­γού δρά­σης των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των. Και προ­φα­νώς μια τέ­τοια πρα­κτι­κή συν­δέ­ε­ται άμεσα με τον εκλο­γι­κι­σμό (συ­νε­χής απαί­τη­ση για προ­σφυ­γή στις κάλ­πες του τότε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), καθώς και στην κα­θα­ρά υπα­γω­γή στις αστι­κές κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Άλ­λω­στε και το Πρό­γραμ­μα των 15 Στό­χων Πάλης που είχε κυ­κλο­φο­ρή­σει στα τέλη του 2008, μπήκε στο πε­ρι­θώ­ριο και απε­νερ­γο­ποι­ή­θη­κε.

Κυ­βερ­νη­τι­κοί σχε­δια­σμοί και τα­ξι­κή λαϊκή αντι­πο­λί­τευ­ση

Στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία όπου ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει με­τα­το­πι­σθεί από το πεδίο της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής σ’ αυτό της κε­ντρώ­ας νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­ρά­τα­ξης, και με την απο­στα­σιο­ποί­η­ση του με­γα­λύ­τε­ρου πλέον μέ­ρους του εκλο­γι­κού του δυ­να­μι­κού του 2015, η πα­ρά­τα­ξη της Αρι­στε­ράς φαί­νε­ται να επα­νέρ­χε­ται και να συρ­ρι­κνώ­νε­ται στις αθροι­στι­κές ιστο­ρι­κές επι­δό­σει­ςτου 10% πε­ρί­που (ΚΚΕ + Λαϊκή Ενό­τη­τα + Ανταρ­σύα). Αυτό κα­τα­δει­κνύ­ει σή­με­ρα ότι πλέον εκ νέου χρειά­ζε­ται πολύς δρό­μος να δια­νυ­θεί για να φτά­σει η ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά να χτυ­πή­σει την πόρτα της δια­κυ­βέρ­νη­σης της χώρας, άρα το πρω­ταρ­χι­κό ζή­τη­μα που έχει να αντι­με­τω­πί­σει σ’ αυτή την εν­διά­με­ση μακρά πε­ρί­ο­δο είναι η ανά­πτυ­ξη μιας ενερ­γού και δρα­στι­κής κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, που να επι­χει­ρεί να ανα­τρέ­ψει πλευ­ρές της κυ­ρί­αρ­χης μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και έτσι να δια­μορ­φώ­νει όρους μιας στρα­τη­γι­κής κυ­βερ­νη­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής λύσης.

Αυτό ση­μαί­νει ότι το ελ­λη­νι­κό αρι­στε­ρό κί­νη­μα, στην πο­λυ­μορ­φία των εκ­φρά­σε­ών του, μπο­ρεί προ­φα­νώς να επε­ξερ­γά­ζε­ται «πο­λι­τι­κούς σχε­δια­σμούς επί χάρ­του» για ρή­ξεις με τους θε­σμούς της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης, για την κα­τάρ­γη­ση της εξου­σί­ας των μο­νο­πω­λί­ων και της κα­θο­λι­κής κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων πα­ρα­γω­γής, για την ανά­δει­ξη μιας αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας, ωστό­σο αυτοί ανα­φέ­ρο­νται σε μέ­γι­στους με­τα­σχη­μα­τι­σμούς, είτε το­πο­θε­τού­νται στο απροσ­διό­ρι­στο μέλ­λον, είτε επι­διώ­κο­νται στην ολό­τη­τά τους στο άμεσο ιστο­ρι­κό παρόν. Από εκεί και πέρα το ζή­τη­μα είναι πώς πο­λι­τεύ­ο­νται οι αρι­στε­ροί σχη­μα­τι­σμοί στη συ­γκυ­ρία και σε με­σο­πρό­θε­σμο τα­κτι­κό επί­πε­δο : Αν σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση συ­νε­χί­ζουν και επι­κα­λού­νται ως κυ­ρί­αρ­χη κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή γραμ­μή αυ­τούς τους «πο­λι­τι­κούς σχε­δια­σμούς επί χάρ­του» που έχουν στρα­τη­γι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και πε­ρι­λαμ­βά­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα άσκη­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας, τότε πα­ρα­μέ­νει ένα «τε­ρά­στιο κενό», μια «μαύρη τρύπα», την οποία σε ση­μα­ντι­κό βαθμό κα­τα­λαμ­βά­νουν οι αστι­κοί μνη­μο­νια­κοί σχη­μα­τι­σμοί.

Γιατί βέ­βαια η από­στα­ση που χω­ρί­ζει (όχι τόσο από την χρο­νι­κή άποψη όσο από την άποψη των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών)την ση­με­ρι­νή στάση αντι­πο­λί­τευ­σης από την μελ­λο­ντι­κή κα­τά­κτη­σης της δια­κυ­βέρ­νη­σης, είναι ση­μα­ντι­κή (π.χ. η από­στα­ση ανά­με­σα στο 2%, στο 6% ή στο 10% της λαϊ­κής απή­χη­σης και στο 38% – 40% της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας), πράγ­μα που ση­μαί­νει ότι σ’ αυτό το με­σο­διά­στη­μα είναι ανα­γκαία μια με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή γραμ­μή, που δια­με­σο­λα­βεί το στρα­τη­γι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία. Ένα Πρό­γραμ­μα δη­λα­δή Στό­χων Πάλης του κι­νή­μα­τος, που και στα ζω­τι­κά λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα έχουν ανα­φο­ρά, αλλά και ανοί­γουν τον δρόμο για την προ­σέγ­γι­ση προς την πο­λι­τι­κή εξου­σία, η κα­τά­κτη­ση της οποί­ας (κοι­νο­βου­λευ­τι­κά, εξε­γερ­τι­κά, επα­να­στα­τι­κά) είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την υλο­ποί­η­ση των στρα­τη­γι­κών αρι­στε­ρών σχε­δια­σμών. Διευ­κρι­νι­στι­κά, το Πρό­γραμ­μα Στό­χων Πάλης είναι δια­φο­ρε­τι­κή μορφή πο­λι­τι­κής υπό­στα­σης σε σχέση με το Με­τα­βα­τι­κό Ρι­ζο­σπα­στι­κό Πρό­γραμ­μα: Το πρώτο αφορά την αντι­πο­λι­τευ­τι­κή κοι­νω­νι­κή πε­ρί­ο­δο, ενώ το δεύ­τε­ρο ξε­δι­πλώ­νε­ται αμέ­σως μετά την κα­τά­κτη­ση της πο­λι­τι­κή­ςδια­κυ­βέρ­νη­σης.

Αν πά­ρου­με τώρα τις συ­γκε­κρι­μέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις των κομ­μά­των της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, εκεί­νο που θα δια­πι­στώ­σου­με ευθύς εξ αρχής, δια γυ­μνού οφθαλ­μού, είναι ότι εκ­φέ­ρουν ως πο­λι­τι­κή τους γραμ­μή ου­σια­στι­κά το στρα­τη­γι­κό τους πρό­γραμ­μα, για όταν και όποτε κα­τα­στούν δια­κυ­βέρ­νη­ση  της χώρας, κοι­νο­βου­λευ­τι­κού ή επα­να­στα­τι­κού τύπου. Απου­σιά­ζει δη­λα­δή η άμεση πο­λι­τι­κή ανα­φο­ρά και υλο­ποί­η­ση του Προ­γράμ­μα­τος Στό­χων Πάλης στην τρέ­χου­σα πε­ρί­ο­δο, και στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις γί­νε­ται απευ­θεί­ας «απο­γεί­ω­ση» στο κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τη­γι­κό πρό­γραμ­μα. Μ’ αυτή την έν­νοια η εν­διά­με­ση αλ­λα­γή των πραγ­μά­των εξο­βε­λί­ζε­ται από την πο­λι­τι­κή τα­κτι­κή, κι’ αυτό που μένει είναι η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μο­νο­πω­λί­ων (ως προ­ϋ­πό­θε­ση ρι­ζι­κών αλ­λα­γών), η έξο­δος από την ευ­ρω­ζώ­νη και την ευ­ρω­παϊ­κή ένωση (ως προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την εφαρ­μο­γή της όποιας ρι­ζο­σπα­στι­κής ή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής).

Τέ­τοιου εί­δους στό­χοι όμως (κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μο­νο­πω­λί­ων, άμεση έξο­δος από την ευ­ρω­ζώ­νη, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση σή­με­ρα κλπ.), ου­σια­στι­κά για να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν προ­ϋ­πο­θέ­τουν την ισχυ­ρή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία της Αρι­στε­ράς, πράγ­μα από­μα­κρο με βάση τα σύγ­χρο­να δε­δο­μέ­να. Άρα οπωσ­δή­πο­τε χρειά­ζε­ται η επι­κέ­ντρω­ση σε τα­κτι­κό με­σο­πρό­θε­σμο επί­πε­δο στην ανά­δει­ξη του εν­δια­μέ­σου Προ­γράμ­μα­τος Στό­χων Πάλης, δια­φο­ρε­τι­κά η μο­νο­διά­στα­τη ανα­φο­ρά στους μα­κρο­πρό­θε­σμους στό­χους πα­ρα­μέ­νει με­τέ­ω­ρη και χωρίς δια­σύν­δε­ση με την πραγ­μα­τι­κή κί­νη­ση των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Ακόμη και η έξο­δος από τη ζώνη του ευρώ, εφό­σον προ­κύ­ψει μέσα από τις εν­δο­κα­πι­τα­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις και όχι ως απο­τέ­λε­σμα της ορ­γα­νω­μέ­νης κι­νη­μα­τι­κής λαϊ­κής πα­ρέμ­βα­σης (που απου­σιά­ζει σ’ αυτό το επί­πε­δο), θα γίνει πεδίο ακόμη πιο αντι­δρα­στι­κών αστι­κών πο­λι­τι­κών, που θα πα­ρα­μεί­νουν κυ­ρί­αρ­χες του παι­χνι­διού και με το εθνι­κό νό­μι­σμα.

 

Κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα και αρι­στε­ρός κυ­βερ­νη­τι­σμός

Όλα αυτά πα­ρα­πέ­μπουν τε­λι­κά σε ιδιό­μορ­φες εκ­φρά­σεις του κυ­βερ­νη­τι­σμού, που κα­θι­στούν την Αρι­στε­ρά εκ­φω­νη­τή ενός κυ­βερ­νη­τι­κού «προ­γράμ­μα­τος επί χάρ­του», πράγ­μα που δεν είναι άσχε­το με την πε­ριο­ρι­σμέ­νη πο­λι­τι­κή απή­χη­ση του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος. Βέ­βαια μπο­ρεί να αντι­τα­χθεί ότι οι αρι­στε­ροί σχη­μα­τι­σμοί προ­βάλ­λουν κατά κόρον διά­φο­ρες κρι­τι­κές και κα­ταγ­γε­λί­ες στην ασκού­με­νη μνη­μο­νια­κή αστι­κή πο­λι­τι­κή. Ωστό­σο αυτές κα­τα­λή­γουν συ­νή­θως στην ανά­δει­ξη «κοι­νω­νι­κών δια­μαρ­τυ­ριών» ή δειγ­μα­το­λο­πτι­κών ακτι­βι­σμών, και όχι με την οι­κο­δό­μη­ση ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος γύρω από άμε­σους ζω­τι­κούς λαϊ­κούς στό­χους, και την δρο­μο­λό­γη­ση κοι­νω­νι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για την προ­ώ­θη­σή τους.

Το Πρό­γραμ­μα Στό­χων Πάλης μιας λαϊ­κής αντι­μνη­μο­νια­κής αντι­πο­λί­τευ­σης έχει ανα­φο­ρά σε επι­διώ­ξεις που αφο­ρούν το σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων λαϊ­κών στρω­μά­των (π.χ. γε­νι­κευ­μέ­νη μεί­ω­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων), και έχει κοι­νω­νι­κά τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά απεύ­θυν­σης που βα­σί­ζο­νται στις ζω­τι­κές ανά­γκες και όχι σε αφε­τη­ρια­κούς πο­λι­τι­κούς και ιδε­ο­λο­γι­κούς προσ­διο­ρι­σμούς που πε­ριο­ρί­ζουν το εύρος των ανα­φο­ρών. Δεν μπο­ρείς λ.χ. να προ­τά­σεις την απο­χώ­ρη­ση από τους θε­σμούς της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης, ή την προ­οι­μια­κή με­τά­βα­ση από το κοινό στο εθνι­κό νό­μι­σμα, σε σχέση με την άμεση διεκ­δί­κη­ση της απο­κα­τά­στα­σης του κα­τώ­τα­του μι­σθού και των αμοι­βών των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων κλπ. Η ανά­πτυ­ξη του κι­νή­μα­τος σ’ αυτή τη βάση των γε­νι­κευ­μέ­νων ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, μέσα από την εν­δε­χό­με­νη δυ­να­μι­κή της ανα­γκα­στι­κά επι­φέ­ρει την αντι­πα­ρά­θε­ση με τις ρυθ­μί­σεις της ευ­ρω­ζώ­νης ή της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, ενώ το αντί­στρο­φο δεν ισχύ­ει : Η αφε­τη­ρια­κή επι­δί­ω­ξη απο­χώ­ρη­σης από τους θε­σμούς της κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης δεν επι­φέ­ρει ανα­γκα­στι­κά την απο­κα­τά­στα­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των και λαϊ­κών ελευ­θε­ριών και μπο­ρεί να οδη­γεί στην λει­τουρ­γία ενός κα­πι­τα­λι­σμού της από­λυ­της υπε­ρα­ξί­ας και των μνη­μο­νια­κών υπα­γο­ρεύ­σε­ων εντός του πλαι­σί­ου του  εθνι­κού νο­μί­σμα­τος.

Π.χ. μια εν­δε­χό­με­νη επι­κρά­τη­ση του Εθνι­κού Με­τώ­που στις γαλ­λι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές και η δρο­μο­λό­γη­ση του «νέου φρά­γκου» της Ζ.Μ.Λεπέν όχι μόνον δεν συ­νε­πά­γε­ται, αλλά επι­φέ­ρει την ερ­γα­τι­κή κα­τα­στο­λή, την εθνι­κή πε­ρι­χα­ρά­κω­ση ένα­ντι των προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών, την ανα­γό­ρευ­ση των κρα­τι­κών κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών σε υπέρ­τα­το ρυθ­μι­στή της κοι­νω­νι­κής ζωής. Η ίδια η απο­χώ­ρη­ση της Βρε­τα­νί­ας από την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, υπό την ακρο­δε­ξιά ηγε­μο­νία των Φά­ρατζ και Τζόν­σον, και σή­με­ρα του πλειο­ψη­φι­κού τμή­μα­τος της βρε­τα­νι­κής αστι­κής τάξης, ου­δό­λως έχει επι­φέ­ρει βελ­τί­ω­ση της κοι­νω­νι­κής κα­τά­στα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων, αλλά απε­να­ντί­ας τρο­φο­δο­τεί έναν σύγ­χρο­νο θα­τσε­ρι­σμό.

Και από την άλλη πλευ­ρά οι δύο με­γά­λες κι­νη­το­ποι­ή­σεις του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα στην ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο την τε­λευ­ταία πε­ρί­ο­δο, πρό­βα­λαν τις άμε­σες κοι­νω­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις, την αντι­πα­ρά­θε­ση με τους όρους της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας στο εσω­τε­ρι­κό των επι­μέ­ρους χωρών, που μόνον στην προ­ο­πτι­κή ανά­πτυ­ξής τους μπο­ρούν να κα­τα­λή­ξουν σε ανα­διά­τα­ξη του ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­νο­μι­κού και πο­λι­τι­κού πλαι­σί­ου. Το πο­λύ­μη­νο απερ­για­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στη Γαλ­λία είχε στο επί­κε­ντρό του την από­κρου­ση των ρυθ­μί­σε­ων και  της κα­τάρ­γη­σης του Κώ­δι­κα Ερ­γα­σί­ας, και μέσα από αυτό τη δυ­να­τό­τη­τα αμ­φι­σβή­τη­σης της σύγ­χρο­νης κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης στην Ευ­ρώ­πη, και όχι ένα κυ­βερ­νη­τι­κό σχέ­διο που επι­κε­ντρώ­νο­νταν αφε­τη­ρια­κά στη ρήξη με τους  ευ­ρω­παϊ­κούς θε­σμούς. Και αντί­στοι­χα η με­γα­λειώ­δης συ­γκέ­ντρω­ση των 200 χι­λιά­δων πο­λι­τών στη Βαρ­κε­λώ­νη ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος, είχε στο επί­κε­ντρό της την απαί­τη­ση υπο­δο­χής των προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών, που είναι μεί­ζον ευ­ρω­παϊ­κό ζή­τη­μα, ωστό­σο τί­θε­ται με υλικό και συ­γκε­κρι­μέ­νο τρόπο στο εσω­τε­ρι­κό της ισπα­νι­κής κοι­νω­νί­ας.

Το πε­ριε­χό­με­νο των Στό­χων Πάλης, εφό­σον επι­κε­ντρώ­νε­ται σε νευ­ραλ­γι­κής ση­μα­σί­ας κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, είναι σε θέση να λει­τουρ­γή­σει εκ των πραγ­μά­των σε δύο κα­τευ­θύν­σεις : Από τη μια πλευ­ρά θέτει σε αμ­φι­σβή­τη­ση τη μνη­μο­νια­κή αστι­κή κυ­ριαρ­χία εφό­σον επι­διώ­κει την απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, τη μεί­ω­ση της υπέρ­με­τρης φο­ρο­λο­γι­κής επι­βά­ρυν­σης, την επα­να­θε­με­λί­ω­ση των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών κλπ. Μ’ αυτή την έν­νοια τέ­τοιοι στό­χοι προ­σλαμ­βά­νουν εκ των πραγ­μά­των αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που με την πο­λι­τι­κή τους ολο­κλή­ρω­ση μπο­ρούν προ­ο­πτι­κά να στη­ρί­ξουν έναν προ­γραμ­μα­τι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό σχε­δια­σμό, βα­σι­σμέ­νο στην ισχύ και τον ρόλο ενός ενερ­γού ερ­γα­τι­κού λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. – Από την  άλλη πλευ­ρά, η διεκ­δί­κη­ση τέ­τοιων στό­χων, μέσα από την ανά­πτυ­ξη των τα­ξι­κών αντα­γω­νι­σμών, συμ­βάλ­λει στην ίδια την κι­νη­μα­τι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση των λαϊ­κών τά­ξε­ων στην ανα­ζή­τη­ση ενός πρω­τα­γω­νι­στι­κού ρόλου, σε σχέση με τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές πο­λι­τι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις. Μόνον ένα τέ­τοιο κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα μπο­ρεί να είναι εγ­γυ­η­τής μιας στα­θε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­μνη­μο­νια­κής πο­ρεί­ας. Το 62% του «όχι» των λαϊ­κών τά­ξε­ων στο δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης – Ιου­λί­ου – 2015, επει­δή ακρι­βώς στε­ρού­νταν συ­γκρο­τη­μέ­νου κι­νη­μα­τι­κού ερεί­σμα­τος, εκ των πραγ­μά­των «απο­δέ­χθη­κε» τη με­τα­τρο­πή του «όχι» σε «ναι» από την δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χωρίς να κα­τα­γρα­φούν αντι­θε­τι­κές και αντι­πο­λι­τευ­τι­κές λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις.

/rproject.gr