Έξοδος από το μνημονιακό καθεστώς ή (και) ολοσχερής κατάργηση των μνημονίων;

Η εφαρ­μο­γή των τεσ­σά­ρων αλ­λε­πάλ­λη­λων μνη­μο­νί­ων στη διάρ­κεια της πε­ριό­δου 2010 – 17, απο­τε­λεί μια αδιαμ­φι­σβή­τη­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που έχει επι­φέ­ρει κα­τα­στρε­πτι­κά πλήγ­μα­τα στην αμοι­βή της ερ­γα­σί­ας, στο ύψος των συ­ντά­ξε­ων, στην φο­ρο­λό­γη­ση των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των, στην εκ­ποί­η­ση του δη­μό­σιου πλού­του, στην απα­σχό­λη­ση της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας με την υπερ­με­γέ­θη ανερ­γία, στην απο­ψί­λω­ση της κρα­τι­κής κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής. Οι πο­λι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί του μνη­μο­νια­κού τόξου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) εκεί­νο για το οποίο κά­νουν λόγο, ανε­ξάρ­τη­τα της ει­λι­κρί­νειας ή μη των δια­κη­ρύ­ξε­ών τους, είναι η έξο­δος από το κα­θε­στώς των μνη­μο­νί­ων, δη­λα­δή ο εν­δε­χό­με­νος τερ­μα­τι­σμός τους και η απαλ­λα­γή από το κα­θε­στώς της επι­τρο­πεί­ας.  Αυτό στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων ση­μαί­νει ότι μπο­ρεί η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία να απαλ­λα­γεί από την εφαρ­μο­γή νέων μνη­μο­νί­ων, να επι­τευ­χθεί η «έξο­δος» στις αγο­ρές (συ­νέ­χι­ση του δη­μό­σιου δα­νει­σμού στο δι­η­νε­κές), ωστό­σο όμως εξυ­πα­κού­ε­ται ότι για την εφαρ­μο­ζό­με­νη αστι­κή πο­λι­τι­κή, τα τέσ­σε­ρα μέχρι σή­με­ρα ψη­φι­σμέ­να και υλο­ποιού­με­να μνη­μό­νια θα συ­νε­χί­σουν να εφαρ­μό­ζο­νται χωρίς καμία αλ­λα­γή, και να πα­ρά­γουν τα ολέ­θρια απο­τε­λέ­σμα­τά τους σ’ όλο το επό­με­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Ένα μέλ­λον για την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία εξαι­ρε­τι­κά ζο­φε­ρό, εφό­σον ακόμη και αν απαλ­λα­γεί από την ψή­φι­ση και­νού­ριων μνη­μο­νια­κών νόμων, η συ­στη­μα­τι­κή άτεγ­κτη εφαρ­μο­γή των ήδη ψη­φι­σμέ­νων τεσ­σά­ρων μνη­μο­νί­ων θα συ­νε­χί­ζε­ται στο δι­η­νε­κές. Αυτός άλ­λω­στε είναι ο απα­ρά­βα­τος όρος που θέτει η αστι­κή τάξη για την συ­νέ­χι­ση και δια­τή­ρη­ση της κερ­δο­φό­ρας ανα­πα­ρα­γω­γής του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου.

Οι κοι­νω­νι­κοί πόροι θε­ρα­πεί­ας του μνη­μο­νια­κού ολέ­θρου

          Στον αντί­πο­δα αυτής της αντί­λη­ψης για την έξοδο από το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς με δια­τή­ρη­ση των δια­τά­ξε­ων των μέχρι σή­με­ρα ισχυό­ντων μνη­μο­νί­ων, βρί­σκε­ται η οπτι­κή της Αρι­στε­ράς η οποία επι­ζη­τεί την ολο­σχε­ρή κα­τάρ­γη­ση των τεσ­σά­ρων ψη­φι­σμέ­νων και εφαρ­μο­ζο­μέ­νων μνη­μο­νί­ων. Άλ­λω­στε αυτό απο­τε­λεί και το ει­δο­ποιό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, εδώ και μια ολό­κλη­ρη επτα­ε­τία. Μια τέ­τοια επι­δί­ω­ξη πε­ρι­λαμ­βά­νει με­τα­ξύ πολ­λών άλλων την απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού και των απο­δο­χών των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας καθώς και του επι­πέ­δου των συ­ντά­ξε­ων όπως δια­μορ­φώ­νο­νταν μέχρι το 2010, την κα­τάρ­γη­ση της άμε­σης και έμ­με­σης υπερ­φο­ρο­λό­γη­σης της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, την κα­τάρ­γη­ση εκτά­κτων φο­ρο­λο­γι­κών επι­βα­ρύν­σε­ων όπως ο ΕΝΦΙΑ κλπ., την απο­κα­τά­στα­ση του προ­γράμ­μα­τος δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων, την επα­να­φο­ρά των απο­κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νων κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων στον δη­μό­σιο και λαϊκό έλεγ­χο κλπ. Για να πά­ρου­με ένα και μόνον πα­ρά­δειγ­μα, με­τα­ξύ πολ­λών άλλων, αυτό της μνη­μο­νια­κής μεί­ω­σης των ερ­γα­τι­κών μι­σθών,  δια­πι­στώ­νου­με ότι οι κα­τώ­τα­τες απο­δο­χές έχουν μειω­θεί κατά 42% (από τα 789 ευρώ στα 454 ευρώ), και οι με­σαί­ες απο­δο­χές έχουν συρ­ρι­κνω­θεί κατά 28% (από τα 1.310 ευρώ στα 949 ευρώ). Κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων ση­μαί­νει την απο­κα­τά­στα­ση των ερ­γα­τι­κών μι­σθών στα προη­γού­με­νά τους επί­πε­δα, αυτά που ίσχυαν πριν την απαρ­χή εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών μειώ­σε­ων. Οποια­δή­πο­τε άλλη πο­λι­τι­κή απλά δεν μπο­ρεί να έχει αρι­στε­ρά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Η προ­α­γω­γή αυτού του στό­χου της ολο­σχε­ρούς κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νια­κών νόμων ση­μα­το­δο­τεί στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία μια επα­να­στα­τι­κή τομή από πολ­λές από­ψεις, εφό­σον αυτό στε­ρεί από την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη τους όρους της κερ­δο­φό­ρας ανα­πα­ρα­γω­γής της, και άρα προ­κα­λεί έναν άνευ προη­γου­μέ­νου κλο­νι­σμό του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, καθώς και την ανά­πτυ­ξη της αντι­πα­λό­τη­τας προς τις ευ­ρω­παϊ­κές δη­μο­σιο­νο­μι­κές υπα­γο­ρεύ­σεις, προ­κα­λώ­ντας μιαν αντί­στοι­χη κρίση στους θε­σμούς της κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης. Οι στό­χοι αυτοί δεν μπο­ρούν να ικα­νο­ποι­η­θούν με την μόνη επί­κλη­ση της «ανά­πτυ­ξης» της ελ­λη­νι­κής (κα­πι­τα­λι­στι­κής) οι­κο­νο­μί­ας, που και αν ακόμη επι­τευ­χθεί, τί­πο­τα δεν προ­δι­κά­ζει ότι θα έχει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης. Άλ­λω­στε οι όποιες επεν­δύ­σεις και η συ­να­κό­λου­θη δια­σφά­λι­ση μιας επαρ­κούς κε­φα­λαια­κής κερ­δο­φο­ρί­ας απαι­τούν απα­ρέ­γκλι­τα την συ­νε­χή εφαρ­μο­γή όλων των μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων απο­ψί­λω­σης των ερ­γα­τι­κών απο­δο­χών και δι­καιω­μά­των. Απαι­τού­νται μ’ άλλες λέ­ξεις αλ­λα­γές στις ίδιες τις λει­τουρ­γού­σες αστι­κές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής, που είναι οι μόνες που μπο­ρούν να οδη­γή­σουν στην υλο­ποί­η­ση αυτών των επι­διώ­ξε­ων.

Α) Για να επου­λω­θούν τα πλήγ­μα­τα που έχουν προ­κα­λέ­σει τα μνη­μό­νια στις λαϊ­κές τά­ξεις χρειά­ζε­ται πρω­ταρ­χι­κά η διά­θε­ση εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κών κοι­νω­νι­κών πόρων. Οι μο­να­δι­κές τά­ξεις που έχουν επω­φε­λη­θεί από τις μνη­μο­νια­κές ρυθ­μί­σεις είναι η αστι­κή τάξη και τα ανώ­τε­ρα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα, εφό­σον οι μειώ­σεις των μι­σθών, η κα­τάρ­γη­ση των ερ­γα­τι­κών ελευ­θε­ριών, η απο­ψί­λω­ση των κοι­νω­νι­κών δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών κλπ. πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν ακρι­βώς για την στή­ρι­ξη της ανά­καμ­ψης του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου στο σύ­νο­λο των δια­βαθ­μί­σε­ών του. Συ­νε­πώς μια πρώτη μορφή κοι­νω­νι­κών πόρων για την απο­κα­τά­στα­ση μιας στοι­χειώ­δους πο­λι­τι­κής κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης απαι­τεί την με­τα­φο­ρά ει­σο­δη­μά­των από τα κυ­ρί­αρ­χα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα προς τις λαϊ­κές τά­ξεις με πολ­λα­πλές μορ­φές : Επα­να­φο­ρά μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων στα επί­πε­δα του 2010, ισχυ­ρή χρη­μα­το­δό­τη­ση της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής, ρι­ζι­κή μεί­ω­ση της άμε­σης και έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας των κα­τώ­τε­ρων ει­σο­δη­μά­των κ.ά. Χωρίς μια τέ­τοια πρω­ταρ­χι­κή αλ­λα­γή των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών δεν μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί ότι η ασκού­με­νη πο­λι­τι­κή έχει αρι­στε­ρά ρι­ζο­σπα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Ο λαϊ­κός ερ­γα­τι­κός κό­σμος δεν μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει πρώτα να υπάρ­ξει ανά­πτυ­ξη και δη­μιουρ­γία νέου πλού­του και στη συ­νέ­χεια ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος, γιατί η δη­μιουρ­γία νέου πλού­του απαι­τεί την ισχυ­ρή λει­τουρ­γία των εκ­με­ταλ­λευ­τι­κών οι­κο­νο­μι­κών δια­δι­κα­σιών, που ανα­πα­ρά­γουν στα πλαί­σια της κα­πι­τα­λι­στι­κής «ανά­πτυ­ξης» και­νού­ριες μορ­φές κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης.

Β) Μια δεύ­τε­ρη διά­στα­ση που μπο­ρεί να συμ­βά­λει στην αντι­με­τώ­πι­ση των μνη­μο­νια­κών λαϊ­κών κα­τα­στρο­φών, είναι μια δια­δι­κα­σία πα­ρα­γω­γι­κής ανά­τα­ξης με κοι­νω­νι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που αφορά : Αφε­νός την ανά­κτη­ση των κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων του δη­μό­σιου τομέα που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί και την ανα­πτυ­ξια­κή τους λει­τουρ­γία με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά λαϊ­κού ελέγ­χου και δη­μό­σιας ιδιο­κτη­σί­ας, με ένα και­νού­ριο κα­θε­στώς δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας στη θέση της ση­με­ρι­νής κρα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας. – Αφε­τέ­ρου την θέση σε πα­ρα­γω­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα  νευ­ραλ­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν εκ­κα­θα­ρι­στεί από την κρίση της κε­φα­λαια­κής υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης, με δρα­στι­κό ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο, επα­να­πρό­σλη­ψη του απο­λυ­μέ­νου ερ­γα­το­τε­χνι­κού προ­σω­πι­κού και διά­θε­ση των προ­ϊ­ό­ντων τους πέραν των εμπο­ρι­κών δι­κτύ­ων των αλυ­σί­δων πο­λυ­κα­τα­στη­μά­των του αντα­γω­νι­σμού της αγο­ράς. Οι δύο αυτές κι­νή­σεις είναι σε θέση να προ­σπο­ρί­σουν πρό­σθε­τους πό­ρους με την διά­θε­ση του πα­ρα­γο­μέ­νου υπερ­προ­ϊ­ό­ντος στην άσκη­ση μιας εκτε­τα­μέ­νης κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής.

Γ) Τέλος η τρίτη πηγή προ­σπο­ρι­σμού κοι­νω­νι­κών πόρων προ­έρ­χε­ται προ­φα­νώς από την παύση πλη­ρω­μών και την ου­σια­στι­κή δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του δη­μό­σιου χρέ­ους, πόροι που μπο­ρούν να δια­τε­θούν σε ένα ευ­ρύ­τα­το πρό­γραμ­μα δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων που έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα ση­μα­ντι­κής αύ­ξη­σης των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, και δη­μιουρ­γί­ας πρό­σθε­του κοι­νω­νι­κού ει­σο­δή­μα­τος. Η οποια­δή­πο­τε συ­νέ­χι­ση της απο­πλη­ρω­μής των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων αφυ­δα­τώ­νει την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση χρειά­ζε­ται να επι­βα­ρύ­νει αυ­τούς που συ­νή­ψαν τις αλ­λε­πάλ­λη­λες δα­νειο­δο­τή­σεις, δη­λα­δή την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη δια μέσου των υπη­ρε­τι­κών πο­λι­τι­κών της κομ­μά­των. Δια­φο­ρε­τι­κά, ακόμη κι’ αν υπάρ­ξουν ορι­σμέ­να μέτρα «ελά­φρυν­σης» του βά­ρους του δη­μό­σιου χρέ­ους, όπως αυτά που προσ­δο­κά η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για το 2018, η όποια «ανα­πτυ­ξια­κή» δια­δι­κα­σία κι’ αν κα­τα­γρα­φεί δεν μπο­ρεί παρά να έχει εξαι­ρε­τι­κά κα­χε­κτι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Η ανα­γκαία πο­λι­τι­κή συν­θή­κη της «δί­και­ης» ανά­πτυ­ξης

          Πρό­κει­ται για μια πο­λι­τι­κή που για να έχει αυτή την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα χρειά­ζε­ται να έχει επα­να­στα­τι­κά τε­λι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, τόσο στο εσω­τε­ρι­κό της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας όσο και στο διε­θνο­ποι­η­μέ­νο ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο. Μια πο­λι­τι­κή που θέτει ευ­θέ­ως σε αμ­φι­σβή­τη­ση το ίδιο το σύ­στη­μα της αστι­κής τα­ξι­κής κυ­ριαρ­χί­ας του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και της ιερής συμ­μα­χί­ας των ευ­ρω­παϊ­κών αστι­κών τά­ξε­ων. Μόνον τέ­τοιου εί­δους ρι­ζο­σπα­στι­κές οι­κο­νο­μι­κές αλ­λα­γές είναι σε θέση να εξα­σφα­λί­σουν την αντι­με­τώ­πι­ση του εκρη­κτι­κού ζη­τή­μα­τος των κοι­νω­νι­κών πόρων που απαι­τού­νται για την ολο­σχε­ρή επού­λω­ση των μνη­μο­νια­κών πληγ­μά­των στο σώμα του ερ­γα­ζό­με­νου λαού. Απε­να­ντί­ας οποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή επι­κα­λεί­ται την δρο­μο­λό­γη­ση μιας ανα­πτυ­ξια­κής δια­δι­κα­σί­ας της ελ­λη­νι­κής (κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής) οι­κο­νο­μί­ας, ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την επα­να­θε­με­λί­ω­ση του κρά­τους πρό­νοιας και της κοι­νω­νι­κής  δι­καιο­σύ­νης, ου­σια­στι­κά πα­ρα­πέ­μπει το θε­με­λιώ­δες ζή­τη­μα της άμε­σης και ολο­σχε­ρούς κα­τάρ­γη­σης των εφαρ­μο­στι­κών νόμων των μνη­μο­νί­ων στις ελ­λη­νι­κές κα­λέν­δες.

Άλ­λω­στε  η επί­κλη­ση του γε­γο­νό­τος της επι­τυ­χούς εξό­δου στις αγο­ρές με την κά­λυ­ψη του πε­ντα­ε­τούς ομο­λό­γου με το κου­πό­νι να δια­μορ­φώ­νε­ται στο 4,4% και την από­δο­ση να ανέρ­χε­ται στο 4,6%, ου­δό­λως ση­μα­το­δο­τεί την απαρ­χή μιας «εμπι­στο­σύ­νης» των διε­θνών κε­φα­λαί­ων για την έναρ­ξη υλο­ποί­η­σης επεν­δυ­τι­κών προ­γραμ­μά­των. Πε­ρισ­σό­τε­ρο ση­μαί­νει ότι η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, με την συ­νέ­πεια που έχει επι­δεί­ξει στην άσκη­ση της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής (που δια­τη­ρεί στα­θε­ρά τα απο­τε­λέ­σμα­τα των τεσ­σά­ρων μνη­μο­νί­ων χωρίς καμία σο­βα­ρή τρο­πο­ποί­η­ση), κα­τορ­θώ­νει και εξα­σφα­λί­ζει μια στα­θε­ρή κερ­δο­φο­ρία για το διε­θνές χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο, το οποίο αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος είναι πλέον ένα ασφα­λές πεδίο εξα­γω­γής σί­γου­ρης κερ­δο­φο­ρί­ας.

1)Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά η ει­δο­ποιός δια­φο­ρά με­τα­ξύ Αρι­στε­ράς και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων του μνη­μο­νια­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού είναι ότι η πρώτη επι­διώ­κει την ολο­σχε­ρή κα­τάρ­γη­ση των εφαρ­μο­στι­κών νόμων και των τεσ­σά­ρων μνη­μο­νί­ων, ενώ οι δεύ­τε­ρες επι­ζη­τούν στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων την έξοδο από το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς «επι­τρο­πεί­ας», με την δια­τή­ρη­ση όμως όλων των μέχρι σή­με­ρα μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων που αφο­ρούν στις μειώ­σεις των μι­σθών, στην απο­ψί­λω­ση των συ­ντά­ξε­ων, στην υπέρ­με­τρη λαϊκή φο­ρο­λό­γη­ση κλπ.

2)Για να επι­τευ­χθεί αυτός ο μεί­ζον στό­χος του ελ­λη­νι­κού αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος, απαι­τεί­ται η ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος προς όφε­λος των λαϊ­κών τά­ξε­ων και σε βάρος του κερ­δο­φό­ρου επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου, η θέση σε πα­ρα­γω­γι­κή λει­τουρ­γία με δη­μό­σια κυ­ριό­τη­τα και ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων και εκ­κα­θα­ρι­σμέ­νων πα­ρα­γω­γι­κών μο­νά­δων, η απαλ­λα­γή από το βάρος απο­πλη­ρω­μής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του δη­μό­σιου χρέ­ους που δη­μιούρ­γη­σε η αστι­κή τάξη και το πο­λι­τι­κό της προ­σω­πι­κό και έχει με­τα­κυ­λι­σθεί στους ώμους των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

3)Αυτά ση­μα­το­δο­τούν μια επα­να­στα­τι­κή κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή που έρ­χε­ται σε πλήρη αντι­πα­ρά­θε­ση με την αστι­κή τα­ξι­κή κυ­ριαρ­χία τόσο σε ελ­λη­νι­κό, όσο και σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο, εφό­σον στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες λει­τουρ­γεί η κα­πι­τα­λι­στι­κή διε­θνο­ποί­η­ση και η «ολο­κλή­ρω­ση» των εθνι­κών κα­πι­τα­λι­σμών στο ενιαίο ευ­ρω­παϊ­κό οι­κο­νο­μι­κό και νο­μι­σμα­τι­κό «οι­κο­δό­μη­μα». Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι που υπα­γο­ρεύ­ει κα­τάλ­λη­λες στρα­τη­γι­κές και τα­κτι­κές, πρό­σφο­ρες τα­ξι­κές συμ­μα­χί­ες, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κούς προ­σα­να­το­λι­σμούς και ευ­ρω­παϊ­κές διε­θνι­στι­κές ερ­γα­τι­κές συ­μπα­ρα­τά­ξεις.

4)Αντι­λή­ψεις και πο­λι­τι­κές που θε­ω­ρούν ότι με την έξοδο από το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς είναι δυ­να­τή η δρο­μο­λό­γη­ση μιας ανα­πτυ­ξια­κής «άνοι­ξης» και μά­λι­στα με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης είναι ανυ­πό­στα­τες, εφό­σον η ανά­πτυ­ξη της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, εντός των πλαι­σί­ων των ισχυου­σών αστι­κών πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων, άρα η δια­σφά­λι­ση επαρ­κούς κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας, απαι­τεί την άτεγ­κτη συ­νέ­χι­ση της εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών νόμων που έχουν κα­τα­στή­σει την ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη πει­θή­νια, ελα­στι­κή και φθηνή, στε­ρη­μέ­νη δι­καιω­μά­των και τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών λόγω της υψη­λής ανερ­γί­ας.

5)Από την σκο­πιά των αστι­κών δυ­νά­με­ων η ανά­πτυ­ξη δεν μπο­ρεί να προ­α­χθεί παρά με την μο­νι­μο­ποί­η­ση του ισχύ­ο­ντος μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος, ακόμη και αν δεν ψη­φι­σθούν νέα μνη­μό­νια, και άρα δεν μπο­ρεί να συ­νο­δεύ­ε­ται από πο­λι­τι­κές φα­ντα­σιώ­σεις μιας «δί­και­ης» ανά­πτυ­ξης που ευαγ­γε­λί­ζε­ται η δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για το μετά τον Αύ­γου­στο 2018 διά­στη­μα. Απε­να­ντί­ας η αρι­στε­ρή επι­μο­νή στην ρι­ζι­κή εξα­φά­νι­ση των ισχυου­σών μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων και η αντι­με­τώ­πι­ση των κα­τα­στρο­φών της τε­λευ­ταί­ας επτα­ε­τί­ας κλο­νί­ζουν τους όρους κερ­δο­φό­ρας ανα­πα­ρα­γω­γής του κε­φα­λαί­ου, και θέ­τουν εκ των πραγ­μά­των, αντι­κει­με­νι­κά και υπο­χρε­ω­τι­κά ζή­τη­μα ρι­ζο­σπα­στι­κών αλ­λα­γών στις ίδιες τις λει­τουρ­γού­σες σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής.

6)Αυτό δεν μπο­ρεί παρά να φέρ­νει στην επι­φά­νεια την επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης σε πολ­λα­πλά επί­πε­δα, και του­λά­χι­στον σε τρείς μορ­φές : Κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και συ­νε­πώς εκτε­νείς μορ­φές ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας στους βα­σι­κούς πα­ρα­γω­γι­κούς το­μείς. – Κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση της επι­χει­ρη­μα­τι­κής και κρα­τι­κής δια­χεί­ρι­σης με υπο­κεί­με­νο άσκη­σης της κοι­νω­νι­κής εξου­σί­ας τον ίδιο τον μι­σθω­τό ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο. – Κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση της τε­χνι­κής, επι­στη­μο­νι­κής, οι­κο­νο­μι­κής γνώ­σης προ­κει­μέ­νου να κα­τα­στεί δυ­να­τή η λαϊκή δια­χεί­ρι­ση – αυ­το­διεύ­θυν­ση των πα­ρα­γω­γών, και να μην αλ­λο­τριω­θούν από νέες μορ­φές τε­χνο­κρα­τι­κής μι­κρο­α­στι­κής εξου­σί­ας.

7)Μ’ άλλα λόγια η κα­τάρ­γη­ση των τεσ­σά­ρων μνη­μο­νί­ων και η θε­ρα­πεία των ολέ­θριων συ­νε­πειών τους απαι­τούν ως ελά­χι­στη πλέον προ­ϋ­πό­θε­ση και ανα­γκαία συν­θή­κη την προ­βο­λή στο προ­σκή­νιο της πο­λι­τι­κής επι­και­ρό­τη­τας του σο­σια­λι­σμού στο ση­με­ρι­νό ιστο­ρι­κό παρόν, μέσα από ρι­ζο­σπα­στι­κές με­τα­βα­τι­κές τομές και αλ­λα­γές. Η επί­κλη­ση της σο­σια­λι­στι­κής επι­και­ρό­τη­τας είναι η ελά­χι­στη προ­ϋ­πό­θε­ση (και ου­δό­λως η μέ­γι­στη) για την έμπρα­κτη και υλική αντι­με­τώ­πι­ση των ζω­τι­κών λαϊ­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών που έχουν πλη­γεί από την εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων.

rproject.gr