Μεσοπρόθεσμοι πολιτικοί σχεδιασμοί

Η χρονιά του 2018 που ξεκινάει σηματοδοτεί εκ των πραγμάτων μια πολιτική αντιπαράθεση που τοποθετείται στο φθινόπωρο 2018, ή το αργότερο στις αρχές του 2019, για τον καθορισμό της πορείας των πραγμάτων της χώρας στην λεγόμενη «μεταμνημονιακή» εποχή, μετά την λήξη του εφαρμοζομένου προγράμματος τον Αύγουστο του 2018.

Ανέστης Ταρπάγκος

Μέχρι τότε η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εφαρ­μό­σει με συ­νέ­πεια όλες τις  δε­σμεύ­σεις που αφο­ρούν το γε­νι­κό πλαί­σιο του τρί­του μνη­μο­νί­ου που έχει ψη­φί­σει και των πα­ντοει­δών εφαρ­μο­στι­κών νόμων που το συ­νο­δεύ­ουν. Μ’ αυτό τον τρόπο επι­χει­ρεί­ται να κλεί­σει ο κύ­κλος μιας κυ­βερ­νη­τι­κής δια­χεί­ρι­σης η οποία εμ­φα­νί­ζε­ται ως «ανα­γκα­στι­κή» και «μη ηθε­λη­μέ­νη» από την πλευ­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και θα επι­χει­ρη­θεί προ­φα­νώς να ανα­κη­ρυ­χθεί η εί­σο­δος σε μια και­νού­ρια πε­ρί­ο­δο, που αφή­νει πίσω της τα μνη­μό­νια, ανα­ζη­τεί την ανά­πτυ­ξη της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, και δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα επι­και­ρο­ποί­η­σης επι­τέ­λους των στοι­χειω­δών «πα­ρα­γκω­νι­σμέ­νων» προ­γραμ­μα­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του 2014.

 

 

Προς την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ανά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ;

Η κυ­ρί­αρ­χη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία που αρ­χί­ζει πλέον να δια­μορ­φώ­νε­ται στους κόλ­πους του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ότι το τρίτο μνη­μό­νιο εφαρ­μό­στη­κε κα­τα­να­γκα­στι­κά, προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πι­στεί η εξυ­πη­ρέ­τη­ση των δα­νεια­κών ανα­γκών της χώρας, πε­ριε­λάμ­βα­νε ως εκ τού­του «επώ­δυ­να» μέτρα, τα οποία βε­βαί­ως απέ­δω­σαν τους ανα­με­νό­με­νους καρ­πούς : Η επι­βο­λή της ανα­γκα­στι­κής αυ­ξη­μέ­νης φο­ρο­λό­γη­σης, πρω­τί­στως των ερ­γα­ζο­μέ­νων και μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, συ­νέ­βα­λε στη δη­μο­σιο­νο­μι­κή «εξυ­γί­αν­ση» και στη δη­μιουρ­γία πλε­ο­νά­σμα­τος δη­μο­σιο­νο­μι­κής «ασφα­λεί­ας», ανα­γκαί­ου για την πα­ρα­πέ­ρα πει­θαρ­χη­μέ­νη εξέ­λι­ξη της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Εντού­τοις με το τέλος του προ­γράμ­μα­τος ανοί­γουν οι δρό­μοι για την επα­νά­καμ­ψη του «φι­λο­λαϊ­κού και προ­ο­δευ­τι­κού» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο οποί­ος δεν είναι ικα­νός μόνον για να επι­βά­λει τη λι­τό­τη­τα (που απαι­τεί και έχει ανά­γκη η αστι­κή τάξη και τα κέ­ντρα της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης), αλλά και για να ανα­δεί­ξει πλευ­ρές μιας κά­ποιας ει­σο­δη­μα­τι­κής ανα­δια­νε­μη­τι­κής πο­λι­τι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα.

Αν επι­χει­ρή­σει κα­νείς να κάνει τον στοι­χειώ­δη απο­λο­γι­σμό της κυ­βερ­νη­τι­κής τριε­τί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δια­πι­στώ­νει από τη μια πλευ­ρά ότι πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σε και ακύ­ρω­σε και τις πλέον ελά­χι­στες κα­τευ­θύν­σεις και στό­χους μιας σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής (αφού οι προ­γραμ­μα­τι­κοί συ­νε­δρια­κοί του στό­χοι εξο­βε­λί­στη­καν στο πυρ το εξώ­τε­ρο), και από την άλλη πλευ­ρά ότι προ­χώ­ρη­σε στην ψή­φι­ση και άτεγ­κτη υλο­ποί­η­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου με επώ­δυ­νες συ­νέ­πειες στις λαϊ­κές τά­ξεις και στα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα. Μέτρα ενός «πα­ράλ­λη­λου προ­γράμ­μα­τος», πα­ρεμ­βά­σεις άσκη­σης μιας πο­λι­τι­κής αντι­με­τώ­πι­σης της «αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης», μορ­φές δια­μοι­ρα­σμού «κοι­νω­νι­κού με­ρί­σμα­τος» δεν ήταν σε θέση να αμ­βλύ­νουν την σκλη­ρό­τη­τα της ασκού­με­νης μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και να απο­τρέ­ψουν την στα­δια­κή απο­ψί­λω­ση της εκλο­γι­κής του επιρ­ρο­ής. Επι­πρό­σθε­τα ισχυ­ρι­σμοί που προ­βάλ­λο­νται όπως το «νοι­κο­κύ­ρε­μα» των δη­μο­σιο­νο­μι­κών πραγ­μά­των, η δη­μιουρ­γία επαρ­κών πλε­ο­να­σμά­των, η επί­κλη­ση των άμε­σων ξένων επεν­δύ­σε­ων που συ­νε­χώς προ­βάλ­λει η αστι­κή εξου­σία και πά­ντο­τε με­τα­τί­θε­νται για το μέλ­λον, η επερ­χό­με­νη ανά­πτυ­ξη που τε­λι­κά δεν είναι παρά με­τα­βί­βα­ση δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων σε ιδιω­τι­κά επι­χει­ρη­μα­τι­κά κε­φά­λαια κλπ. με κα­νέ­ναν τρόπο δεν μπο­ρούν να λει­τουρ­γή­σουν για την συ­γκρά­τη­ση των συ­νε­χών λαϊ­κών διαρ­ρο­ών από την δε­ξα­με­νή του εκλο­γι­κού του ακρο­α­τη­ρί­ου. Τέλος η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία ότι επι­τέ­λους μέσα στο 2018 επι­τυγ­χά­νε­ται η έξο­δος της οι­κο­νο­μί­ας από τον μνη­μο­νια­κό κλοιό, επει­δή ακρι­βώς δεν συ­νο­δεύ­ε­ται παρά από την άτεγ­κτη δια­τή­ρη­ση των ψη­φι­σμέ­νων μνη­μο­νια­κών νόμων, ούτε από την οποια­δή­πο­τε μεί­ω­ση των δα­νεια­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων, ελά­χι­στη επί­δρα­ση μπο­ρούν να έχουν στην προ­ο­πτι­κή της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ανα­μέ­τρη­σης του τέ­λους 2018 – αρχών 2019.

Κατά συ­νέ­πεια η συ­νέ­χεια αυτής της πο­ρεί­ας όπως έχει δια­μορ­φω­θεί μέχρι σή­με­ρα οδη­γεί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην απώ­λεια της σχε­τι­κής εκλο­γι­κής πλειο­ψη­φί­ας και εν­δε­χο­μέ­νως σε μια ισχυ­ρή μεί­ω­ση των εκλο­γι­κών του επι­δό­σε­ων, που να κα­θι­στούν προ­βλη­μα­τι­κό πλέον το ζή­τη­μα του να δια­δρα­μα­τί­σει ου­σια­στι­κό ρόλο στις πα­ρα­πέ­ρα πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Η επι­στρά­τευ­ση έτσι της επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας της αντι­πα­ρά­θε­σης με­τα­ξύ «ήπιας – προ­ο­δευ­τι­κής» Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και σα­ρω­τι­κής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Δε­ξιάς, της δι­πο­λι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης εντός του αστι­κού πο­λι­τι­κού πλαι­σί­ου, κα­τα­λή­γει εν πολ­λοίς να κα­τα­στεί ένα πο­λι­τι­κό «φιά­σκο», εφό­σον δεν θα πρό­κει­ται παρά για μια τε­χνη­τή αντι­πα­λό­τη­τα, χωρίς ου­σια­στι­κές πο­λι­τι­κές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις. Ποιος να πει­σθεί για την άσκη­ση πο­λι­τι­κής κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης ένα­ντι της ακραία τα­ξι­κής συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης, όταν αυτή αρ­νεί­ται την χο­ρή­γη­ση αξιο­πρε­πών επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας στο 90% των ανέρ­γων, όταν κρα­τά­ει τη λαϊκή φο­ρο­λό­γη­ση σε δυ­σθε­ώ­ρη­τα επί­πε­δα, όταν δεν δι­στά­ζει να οδη­γεί σε απρο­σχη­μά­τι­στους πλει­στη­ρια­σμούς την πρώτη κα­τοι­κία λαϊ­κών στρω­μά­των, όταν συ­ντη­ρεί την διά­λυ­ση των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών, όταν κρατά κα­θη­λω­μέ­νους τους ερ­γα­τι­κούς μι­σθούς στα επί­πε­δα των μνη­μο­νια­κών πε­ρι­κο­πών των αρχών του 2012 κλπ.;

 

 

«Αρι­στε­ρή στρο­φή» στις λαϊ­κές τά­ξεις κενή πε­ριε­χο­μέ­νου ;

Η ΝΔ μπο­ρεί να επι­μέ­νει στην ανά­δει­ξη μιας ανοι­χτά σα­ρω­τι­κής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής (συρ­ρί­κνω­ση δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, απο­λύ­σεις υπαλ­λή­λων, απαλ­λα­γή επι­χει­ρή­σε­ων από φο­ρο­λο­γι­κές επι­βα­ρύν­σεις, πα­ρα­πέ­ρα μεί­ω­ση συ­ντά­ξε­ων, ολο­σχε­ρής κα­τάρ­γη­ση προ­στα­τευ­τι­κών δια­τά­ξε­ων Ερ­γα­τι­κού Δι­καί­ου κλπ.), χωρίς να νοιά­ζε­ται για την όποια λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση, γιατί σή­με­ρα συ­σπει­ρώ­νει απο­κλει­στι­κά την αστι­κή κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία : Στρώ­μα­τα της αστι­κής τάξης, πλειο­νό­τη­τα των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων, τμή­μα­τα της δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λί­ας και των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, συ­νο­λι­κά όλο τον «συ­να­σπι­σμό των από πάνω». Αυτή η τα­ξι­κή συ­σπεί­ρω­ση της πα­ρέ­χει εκ του ασφα­λούς το εκλο­γι­κό προ­βά­δι­σμα, και της ανοί­γει το δρόμο προς την δια­κυ­βέρ­νη­ση, με ανοι­χτή πο­λι­τι­κή υπη­ρέ­τη­σης του κε­φα­λαί­ου και με­τω­πι­κή συ­ντρι­βή των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Μ’ αυτά τα δε­δο­μέ­να (επί­πλα­στος χα­ρα­κτή­ρας της δι­πο­λι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, κατά μέ­τω­πο επέ­λα­ση των αστι­κών δυ­νά­με­ων), ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οδη­γεί­ται στα σί­γου­ρα στην πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση, εφό­σον αδυ­να­τεί με «θε­τι­κό πρό­ση­μο» να αντα­πο­κρι­θεί σε έναν έστω στοι­χειώ­δη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό ρόλο που να μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει τις προ­κλή­σεις και να κα­τα­στή­σει δυ­να­τή την πο­λι­τι­κή του ανα­πα­ρα­γω­γή σε ένα αξιο­ση­μεί­ω­το επί­πε­δο. Άλ­λω­στε η κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του ΠΑΣΟΚ ως εκλο­γι­κού εκ­φρα­στή των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων (με­τα­ξύ Οκτω­βρί­ου 2009 και Σε­πτεμ­βρί­ου 2015), λόγω της μνη­μο­νια­κής του με­τάλ­λα­ξης και προ­σχώ­ρη­σης στην πο­λι­τι­κή του δό­ρα­τος του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, είναι σί­γου­ρο ότι θα ακο­λου­θη­θεί από μια αντί­στοι­χη πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αν συ­νε­χί­σει να βα­δί­ζει και στον επό­με­νο χρόνο στον δρόμο υπη­ρέ­τη­σης της αστι­κής πο­λι­τι­κής που έχει χα­ρά­ξει.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί βέ­βαια να υπο­λο­γί­ζει στην όποια μα­ζι­κή στή­ρι­ξη από τις αστι­κές και μι­κρο­α­στι­κές δυ­νά­μεις (πα­ρό­λο που την πο­λι­τι­κή τους υπη­ρε­τεί), ούτε και να ανα­πα­ρα­χθεί στο εκλο­γι­κό κενό, πέραν του πε­δί­ου των λαϊ­κών ερ­γα­τι­κών δυ­νά­με­ων που τον στή­ρι­ξαν απο­κλει­στι­κά στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις του 2015. Οι ίδιες οι υπαρ­ξια­κές πο­λι­τι­κές του ανά­γκες τον ωθούν εκ των πραγ­μά­των σε μια εκ νέου στρο­φή προς τον λαϊκό κόσμο, αυτόν που έχει δια­ψεύ­σει και εμπαί­ξει. Αυτό όμως δεν μπο­ρεί να το κάνει με τον κενό πο­λι­τι­κό λόγο περί «επερ­χό­με­νης ανά­πτυ­ξης», περί επι­κεί­με­νης εφαρ­μο­γής πο­λι­τι­κής κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, περί ανα­χαί­τι­σης της «συ­ντη­ρη­τι­κής λαί­λα­πας», περί «αρι­στε­ρών αξιών» κλπ. Ένας τέ­τοιος λόγος κενός κοι­νω­νι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου δεν είναι σε θέση να ανα­τά­ξει στοι­χειω­δώς την χα­μέ­νη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή του τιμή και υπό­στα­ση. Για να γίνει αυτό, μετά από μια τε­τρα­ε­τία πε­ρι­κο­πών, λι­τό­τη­τας, αυ­ταρ­χι­σμού, επι­βα­ρύν­σε­ων, ανερ­γί­ας κ.ά. χρειά­ζο­νται μέτρα υλι­κού χα­ρα­κτή­ρα, που χωρίς να δια­τα­ράσ­σουν το γε­νι­κό μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο το οποίο θα συ­νε­χί­σει να ισχύ­ει, να επι­χει­ρούν να κερ­δί­σουν εκ νέου στρώ­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Τέ­τοιου εί­δους μέτρα το­πο­θε­τού­με­να στο φθι­νό­πω­ρο του 2018 για να έχουν απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα χρειά­ζε­ται να έχουν σο­βα­ρό­τη­τα, γιατί στην αντί­θε­τη πε­ρί­πτω­ση δεν θα επι­φέ­ρουν καμία σο­βα­ρή αλ­λα­γή των πραγ­μά­των. Αυτά από ό,τι φαί­νε­ται μπο­ρούν να αφο­ρούν εν­δει­κτι­κά, με­τα­ξύ άλλων εν­δε­χο­μέ­νως : Τη νο­μο­θε­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού, των νέων συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων, στα 750 ευρώ. – Τη νο­μο­θε­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων που κα­ταρ­γή­θη­καν στην αρχή του 2012 από τη μνη­μο­νια­κή συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. – Μια ορι­σμέ­νη μορφή απαλ­λα­γής του φο­ρο­λο­γι­κού φορ­τί­ου των λαϊ­κών στρω­μά­των (π.χ. ανα­προ­σαρ­μο­γή του κα­τω­τά­του φο­ρο­λο­γι­κού ορίου ή μεί­ω­ση συ­ντε­λε­στών έμ­με­σης φο­ρο­λό­γη­σης κλπ.). – Την ανα­στο­λή του μέ­τρου κα­τάρ­γη­σης της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς στις συ­ντά­ξεις, που επι­φέ­ρει από το τέλος του 2018 την μεί­ω­σή τους κατά 20%-30% κ.α. Τα μέτρα αυτά, χωρίς να διαρ­ρη­γνύ­ουν το συ­νο­λι­κό μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο, μπο­ρούν να θε­ω­ρη­θούν ως μια μορφή άμ­βλυν­σης των συ­νε­πειών της λι­τό­τη­τας, στοι­χεια­κού ανα­δια­νε­μη­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής ανά­καμ­ψης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που μπο­ρούν να δώ­σουν συ­γκε­κρι­μέ­νο τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο στην αστι­κή δι­πο­λι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση, με­τα­τρέ­πο­ντάς την σε πραγ­μα­τι­κή, από πλα­σμα­τι­κή που είναι σή­με­ρα, προ­φα­νώς εντός ορι­σμέ­νων ορίων. Τα μέτρα αυτά για να έχουν αξιο­πι­στία χρειά­ζε­ται να νο­μο­θε­τη­θούν μέχρι το τέλος του 2018, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση πριν την διε­ξα­γω­γή των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών. Δια­φο­ρε­τι­κά, δεν θα απο­τε­λούν παρά προ­ε­κλο­γι­κά «πυ­ρο­τε­χνή­μα­τα» του τύπου του «σκι­σί­μα­τος των μνη­μο­νί­ων» του Ια­νουα­ρί­ου 2015, που δεν θα πεί­θουν κα­νέ­ναν.

 

Οι άτεγ­κτες απαι­τή­σεις της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­καμ­ψης

Πώς τί­θε­ται το ζή­τη­μα εν­δε­χό­με­νης εφαρ­μο­γής ορι­σμέ­νων μέ­τρων απο­κα­τά­στα­σης των μνη­μο­νια­κών πλη­γών στα πλαί­σια μιας «αρι­στε­ρής στρο­φής» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο της προ­ώ­θη­σης ρι­ζο­σπα­στι­κών κοι­νω­νι­κών τομών από το ίδιο το αρι­στε­ρό κί­νη­μα στο δεύ­τε­ρο εξά­μη­νο του 2018, μέσα στα ση­με­ρι­νά πλαί­σια εξέ­λι­ξης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού ; Το ελ­λη­νι­κό επι­χει­ρη­μα­τι­κό κε­φά­λαιο απά­ντη­σε στην κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του 2008 και στην κρίση χρέ­ους που την συ­νό­δευ­σε, αφε­νός με την δρο­μο­λό­γη­ση δια­δο­χι­κών κυ­μά­των μα­ζι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων πα­ρα­γω­γι­κών μο­νά­δων και θέ­σε­ων απα­σχό­λη­σης, και αφε­τέ­ρου, σε σύ­μπλευ­ση με τα νο­μι­σμα­τι­κά ευ­ρω­παϊ­κά όρ­γα­να, στην επι­βο­λή των δύο πρώ­των μνη­μο­νί­ων (Μαίου 2010 και Φε­βρουα­ρί­ου 2012), προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πί­σει την συσ­σώ­ρευ­ση με­γά­λων ζη­μιών της πλειο­νό­τη­τας των επι­χει­ρή­σε­ων του εται­ρι­κού τομέα της οι­κο­νο­μί­ας.

Κα­τόρ­θω­σε μ’ αυτό τον τρόπο να ανα­χαι­τί­σει την πτω­τι­κή πο­ρεία της απο­δο­τι­κό­τη­τας του κε­φα­λαί­ου, και μέσα στην πε­ντα­ε­τία 2010 – 15 βί­αι­ης ανα­δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος (σε βάρος του ερ­γα­ζό­με­νου κό­σμου και προς όφε­λος της ερ­γο­δο­σί­ας), να επι­τύ­χει μιαν ορι­σμέ­νη ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας, πα­ράλ­λη­λα με τις δρα­κό­ντειες δη­μο­σιο­νο­μι­κές πε­ρι­κο­πές. Μετά το 2015 και μέχρι σή­με­ρα αυτή η ανά­τα­ξη της κα­πι­τα­λι­στι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας, που κα­τέ­στη­σε την πλειο­νό­τη­τα των εται­ριών κερ­δο­φό­ρα, στα­θε­ρο­ποι­ή­θη­κε μια κα­τά­στα­ση όπου ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός διέ­φυ­γε από την τρο­χιά της κα­τάρ­ρευ­σης, ενώ ταυ­τό­χρο­να τα ευ­ρω­παϊ­κά κε­φά­λαια δια­σφά­λι­σαν την συ­νε­χή απο­πλη­ρω­μή του βά­ρους του δη­μό­σιου χρέ­ους από την χώρα. Εντού­τοις αυτή η ανά­καμ­ψη δεν προ­ήλ­θε ούτε από την αύ­ξη­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας των ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, ούτε από το άνοιγ­μα σε νέες αγο­ρές, ούτε από τε­χνο­λο­γι­κούς εκ­συγ­χρο­νι­σμούς, ούτε από την πα­ρα­γω­γή νέων προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών. Απε­να­ντί­ας ήταν και συ­νε­χί­ζει να είναι απο­κλει­στι­κό προ­ϊ­όν αυτής της δια­τή­ρη­σης των μνη­μο­νια­κών όρων ανα­δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος από τα λαϊκά στρώ­μα­τα προς τις αστι­κές δυ­νά­μεις.

Κατά συ­νέ­πεια, η ανά­πτυ­ξη της ελ­λη­νι­κής κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας, που πρω­ταρ­χι­κά επι­κα­λεί­ται και υπη­ρε­τεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εφό­σον χρειά­ζε­ται την πλήρη ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας του με­γά­λου μέ­ρους των ελ­λη­νι­κών εται­ριών, απαι­τεί την άτεγ­κτη συ­νέ­χι­ση της εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων, χωρίς καμία δια­τα­ρα­χή και δια­φο­ρο­ποί­η­ση. Οι οι­κο­νο­μι­κές θέ­σεις του ΣΕΒ και αντί­στοι­χα και πο­λι­τι­κοί προ­σα­να­το­λι­σμοί της ΝΔ είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τοι πάνω σ’ αυτό το ζή­τη­μα : Η ει­σο­δη­μα­τι­κή λι­τό­τη­τα, η ερ­γα­σια­κή απορ­ρύθ­μι­ση, η με­ρι­κή και προ­σω­ρι­νή απα­σχό­λη­ση, η υπέρ­με­τρη λαϊκή φο­ρο­λό­γη­ση, η απο­δό­μη­ση των δη­μό­σιων κοι­νω­φε­λών υπη­ρε­σιών κλπ. οφεί­λουν να χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ολό­κλη­ρη την από εδώ και πέρα πε­ρί­ο­δο των οι­κο­νο­μι­κών εξε­λί­ξε­ων. Καμία ανα­θε­ώ­ρη­ση, ακύ­ρω­ση ή δια­φο­ρο­ποί­η­ση του ισχύ­ο­ντος μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος δεν είναι «νοητή».

Συ­νε­πώς η οποια­δή­πο­τε «ήπια» ή ρι­ζο­σπα­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση στα επί­δι­κα ζη­τή­μα­τα της τα­ξι­κής πάλης, από μια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) ή λαϊκή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή σκο­πιά (Αρι­στε­ρά) απο­τε­λούν ισχυ­ρό­τα­το casus belli ανοι­χτού τα­ξι­κού αντα­γω­νι­σμού. Μπο­ρεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ακόμη και αν οι ανά­γκες πο­λι­τι­κής του ανα­πα­ρα­γω­γής το απαι­τούν (για λό­γους δια­τή­ρη­σης ενός μέ­ρους του λαϊ­κού του ακρο­α­τη­ρί­ου), να ση­κώ­σει το «βάρος» μιας τέ­τοιας αντι­πα­ρά­θε­σης μετά τον Αύ­γου­στο του 2018, έτσι ώστε να επι­τύ­χει μια με­ρι­κή του­λά­χι­στον ανά­τα­ξη της προ­τε­ραί­ας πο­λι­τι­κής του δυ­να­μι­κής ; Η απά­ντη­ση δεν μπο­ρεί να είναι παρά κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά αρ­νη­τι­κή για τους ακό­λου­θους λό­γους :

 

 

 

Το γυαλί έχει σπά­σει και δεν μπο­ρεί να ξα­να­συ­γκο­λη­θεί

Α) Η Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά βρέ­θη­κε στο από­γειο της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής της ισχύ­ος το πρώτο εξά­μη­νο του 2015, όταν διέ­θε­τε το 36% της σχε­τι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας και το 62% της αντι­μνη­μο­νια­κής ετυ­μη­γο­ρί­ας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, την ίδια στιγ­μή που ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός δεν είχε στα­θε­ρο­ποι­ή­σει τη θέση του και το ευ­ρω­παϊ­κό αστι­κό κα­τε­στη­μέ­νο βρι­σκό­ταν (παρά τα περί του αντι­θέ­του επι­φαι­νό­με­να) σε κάθε άλλο παρά πλε­ο­νε­κτι­κή θέση. Όταν ιστο­ρι­κά σε μια τέ­τοια συ­γκυ­ρία και με έναν τέ­τοιο ευ­νοϊ­κό τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σμό των δυ­νά­με­ων δεν προ­χώ­ρη­σε στην εφαρ­μο­γή των πιο στοι­χειω­δών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών της εξαγ­γε­λιών, θα το κάνει μέσα στο 2018 όπου η πο­λι­τι­κή της θέση είναι εξαι­ρε­τι­κά εξα­σθε­νη­μέ­νη και η «σι­δε­ρέ­νια φτέρ­να» των μνη­μο­νί­ων, τα οποία όχι μόνον δεν κα­τάρ­γη­σε αλλά και επε­ξέ­τει­νε, συ­μπιέ­ζει στα­θε­ρά την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία; Αυτά δεν συμ­βαί­νουν βέ­βαια ούτε σε ται­νί­ες επι­στη­μο­νι­κής φα­ντα­σί­ας.

Β) Τέ­τοια μέτρα απαι­τούν την λει­τουρ­γία ενός ζω­τι­κού ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος που να μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει δυ­να­μι­κά τόσο τον δεξιό ρε­βαν­σι­σμό όσο και τον επι­χει­ρη­μα­τι­κό δε­σπο­τι­σμό. Εντού­τοις όπως κα­τέ­δει­ξε και η τε­λευ­ταία πα­νερ­γα­τι­κή απερ­γία της 14ης Δε­κεμ­βρί­ου, το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα βρί­σκε­ται κυ­ριο­λε­κτι­κά στο ναδίρ της απή­χη­σης και των ερ­γα­τι­κών του εκ­προ­σω­πή­σε­ων, πράγ­μα το ποίο γνω­ρί­ζει καλά ο βιο­μη­χα­νι­κός ερ­γο­δο­τι­κός κό­σμος, ο οποί­ος και δεν αι­σθά­νε­ται καμία κοι­νω­νι­κή πίεση. Άλ­λω­στε αυτό το απερ­για­κό λαϊκό κί­νη­μα «εξά­ντλη­σε» τον εαυτό του στα πρώτα χρό­νια της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, και ενα­πέ­θε­σε τις προσ­δο­κί­ες του στον αντι­μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό λόγο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όταν τώρα αυτός ο ίδιος το έχει δια­ψεύ­σει πα­νη­γυ­ρι­κά και χωρίς προ­σχή­μα­τα, επό­με­νο είναι να έχει απο­συρ­θεί πρό­σκαι­ρα του­λά­χι­στον στην «κοι­νω­νι­κή σιωπή», μέχρι ότου δια­μορ­φω­θούν νέοι όροι κι­νη­το­ποί­η­σής του. Το να επι­κα­λεί­σαι τώρα την «απου­σία» κι­νή­μα­τος στους δρό­μους, να κά­νεις ανα­φο­ρά σε «δυ­να­τούς» συν­δι­κα­λι­στι­κούς αγώ­νες, όταν εσύ έχεις κόψει τα χέρια και τα πόδια του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, αυτό ξε­περ­νά­ει τα όρια μιας απλής υπο­κρι­σί­ας.

Γ) Τέλος, η ίδια η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ξει την προ­ώ­θη­ση και υλο­ποί­η­ση τέ­τοιων μέ­τρων σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής ανά­τα­ξης, των λαϊ­κών τά­ξε­ων και του ιδίου. Κι’ αυτό γιατί αυτή η πο­λι­τι­κή διέ­πε­ται από τον άκρα­το αστι­κό οι­κο­νο­μι­σμό, με βάση τον οποίο πρέ­πει να ανα­μέ­νει κα­νείς την ακόμη πα­ρα­πέ­ρα πα­ρα­γω­γή «πλού­του» για να μπο­ρέ­σει να ασκή­σει πο­λι­τι­κή κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης. Αυτό όμως δεν συμ­βαί­νει στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο όπου η πα­ρα­γω­γή ακα­θά­ρι­στης προ­στι­θέ­με­νης αξίας είναι στά­σι­μη, όπου «επεν­δύ­σεις» βα­φτί­ζο­νται οι εξα­γο­ρές δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, και όπου η εμ­βλη­μα­τι­κή επέν­δυ­ση του Ελ­λη­νι­κού το μόνο που προ­βλέ­πε­ται να πα­ρά­γει είναι κα­τοι­κί­ες, χωρίς οι­κο­νο­μι­κή πα­ρα­γω­γι­κή από­δο­ση και δη­μιουρ­γία στα­θε­ρών θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, ενώ η πα­ράλ­λη­λη στις Σκου­ριές υπο­θη­κεύ­ει την υγεία εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων στην πε­ριο­χή της Κε­ντρι­κής Μα­κε­δο­νί­ας. Και αν ακόμη ση­μειω­θούν πραγ­μα­τι­κά «ανα­πτυ­ξια­κά βή­μα­τα» της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, αυτά το μόνο που θα κά­νουν είναι να ισχυ­ρο­ποιούν την τα­ξι­κή θέση του κε­φα­λαί­ου και όχι τον κοι­νω­νι­κό με­ταρ­ρυθ­μι­σμό.

Με βάση αυτά τα οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά δε­δο­μέ­να προ­κύ­πτει ότι ο ση­με­ρι­νός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ακόμη και αν δια­κα­ώς επι­θυ­μεί μια «αρι­στε­ρή στρο­φή» στη με­τα­μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο, εντού­τοις είναι κα­τα­φα­νώς ανί­κα­νος να την πραγ­μα­το­ποι­ή­σει, ακόμη και με τους πλέον στοι­χειω­δώς σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κούς όρους. Έτσι θα τρο­φο­δο­τή­σει αντι­κει­με­νι­κά την δι­πο­λι­κή αστι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με έναν τρόπο ψευ­δε­πί­γρα­φο, ανού­σιο, επί­πλα­στο, που δεν θα μπο­ρεί να πεί­σει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό το γε­γο­νός θα έχει ως ανα­πό­φευ­κτη συ­νέ­πεια να με­γα­λώ­σει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο το χάσμα ανά­με­σα στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και στις προη­γού­με­νες λαϊ­κές της εκ­προ­σω­πή­σεις, εν­δυ­να­μώ­νο­ντας ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο τη συ­ντη­ρη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη, παρά την αδυ­να­μία της τε­λευ­ταί­ας να εξα­σφα­λί­σει και τα πλέον στοι­χειώ­δη ερ­γα­τι­κά κοι­νω­νι­κά ερεί­σμα­τα. Συ­νε­πώς το κενό πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης των «από κάτω», με αντι­μνη­μο­νια­κούς και με­τα­βα­τι­κούς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κούς όρους εγκα­λεί τις αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις να το κα­λύ­ψουν, και να πά­ρουν αυτές την θέση του «προ­ο­δευ­τι­κού» πόλου, με­τα­τρέ­πο­ντας την δι­πο­λι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση σε αυ­θε­ντι­κά τα­ξι­κή ανα­μέ­τρη­ση και πε­ρι­θω­ριο­ποιώ­ντας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ,  πε­ριο­ρί­ζο­ντάς τον τε­λι­κά στον πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό των μι­κρο­α­στών τε­χνο­κρα­τών εκ­συγ­χρο­νι­στών, που κοι­τούν αμή­χα­νοι τον εαυτό τους στον κα­θρέ­φτη, αδυ­να­τώ­ντας να κα­τα­νο­ή­σουν την «έκ­πτω­σή» τους από τον πάλαι ποτέ «πα­ρά­δει­σο» των πλειο­ψη­φι­κών λαϊ­κών εκ­προ­σω­πή­σε­ων.

 

Το πα­ρά­δειγ­μα των «ελεύ­θε­ρων» συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων

Η ψευ­δε­πί­γρα­φη αυτή «αρι­στε­ρή στρο­φή» που επι­με­λώς προ­ε­τοι­μά­ζε­ται, όχι μόνον δεν θα πε­ρι­λαμ­βά­νει καμία αξιό­λο­γη ανα­δια­νε­μη­τι­κή διά­στα­ση (απο­κα­τά­στα­ση μι­σθών, απο­τρο­πή μεί­ω­σης συ­ντά­ξε­ων, φο­ρο­λο­γι­κή ελά­φρυν­ση κλπ,), αλλά απε­να­ντί­ας θα ανα­κυ­κλώ­νει τα αδιέ­ξο­δα για τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο. Το πα­ρά­δειγ­μα με τον κα­τώ­τα­το μισθό και τις απο­δο­χές των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων είναι από όλες τις πλευ­ρές εύ­γλω­το. Μια αυ­θε­ντι­κά αρι­στε­ρή και δη­μο­κρα­τι­κή στάση θα προ­χω­ρού­σε στην νο­μο­θε­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού των 750 ευρώ (για νέους και με­γα­λύ­τε­ρους ερ­γα­ζό­με­νους εξί­σου) και στην εξί­σου νο­μο­θε­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση των αμοι­βών των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων που ίσχυαν μέχρι την αρχή του 2012. Αυτό γιατί αυτά τα αντερ­γα­τι­κά μέτρα νο­μο­θε­τή­θη­καν με την απλή Πράξη Υπουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου της 28-Φε­βρουα­ρί­ου-2012, και άρα με νόμο με­γα­λύ­τε­ρης ισχύ­ος και κύ­ρους χρειά­ζε­ται να κα­ταρ­γη­θούν. Οι ερ­γα­τι­κές αυτές απο­δο­χές αντι­στοι­χού­σαν στην προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών, όταν η ανερ­γία ήταν στο 7,5% του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού (και αντί­στοι­χα οι συ­ντά­ξεις κλπ.) και δεν είχε φτά­σει στο 27,5% στη συ­νέ­χεια, και το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα διέ­θε­τε ακόμη μια ορι­σμέ­νη ισχύ, που εγ­γυό­ταν αυτές τις αμοι­βές της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας.

Αντί­θε­τα από αυτό (νο­μο­θε­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση μι­σθών) ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα δια­τυ­μπα­νί­σει την απο­κα­τά­στα­ση των «ελεύ­θε­ρων» συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, κα­λώ­ντας μά­λι­στα τις ερ­γα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις να διεκ­δι­κή­σουν και­νούρ­γιες συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις. Σή­με­ρα όμως οι τα­ξι­κοί συ­σχε­τι­σμοί έχουν ολο­σχε­ρώς με­ταλ­λα­χθεί: Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έχει συν­θλι­βεί από το αβά­στα­χτο βάρος της μα­ζι­κής ανερ­γί­ας και της με­ρι­κής και προ­σω­ρι­νής απα­σχό­λη­σης, καθώς και από το τε­ρά­στιο πλήγ­μα της μνη­μο­νια­κής με­τα­στρο­φής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έσπει­ρε πα­ντού την απο­γο­ή­τευ­ση και τον όλε­θρο και διέ­λυ­σε πο­λι­τι­κά τις ερ­γα­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες. Άρα η επα­νει­σα­γω­γή των «ελεύ­θε­ρων» συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων δεν θα έχει κα­νέ­να νόημα εφό­σον οι όποιες ενα­πο­μεί­να­σες μορ­φές ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού (και μά­λι­στα υπό την επι­κυ­ριαρ­χία των ερ­γο­δο­τι­κών και μνη­μο­νια­κών γρα­φειο­κρα­τιών), θα έχουν μη­δε­νι­κή κυ­ριο­λε­κτι­κά δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ισχύ. Έτσι, και αν ακόμη συ­να­φθούν συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις κα­τώ­τα­του μι­σθού, κλα­δι­κές και επι­χει­ρη­σια­κές, όχι μόνον δεν θα δια­σφα­λί­ζουν απο­κα­τά­στα­ση των αμοι­βών της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, αλλά το πι­θα­νό­τε­ρο είναι να πε­ρι­λαμ­βά­νουν και νέες πα­ρα­πέ­ρα μειώ­σεις. Όταν σε έναν πο­δο­σφαι­ρι­κό αγώνα ο διαι­τη­τής έχει απο­βάλ­λει τους δέκα από τους έντε­κα παί­κτες της ερ­γα­τι­κής ομά­δας (πα­ρα­λυ­τι­κή επί­δρα­ση ανερ­γί­ας, διά­λυ­ση ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, χρε­ο­κο­πία των προσ­δο­κιών που επεν­δύ­θη­καν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), και έχει απο­μεί­νει μόνο ο τερ­μα­το­φύ­λα­κας, τότε το μόνο που θα συμ­βεί είναι να σκο­ρά­ρει ατε­λεύ­τη­τα η αστι­κή ομάδα που δια­τη­ρεί και τους έντε­κα παί­κτες της στο γή­πε­δο. Συ­νε­πώς όχι μόνον βελ­τί­ω­ση δεν θα προ­κύ­ψει, αλλά δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση του ήδη εξα­θλιω­μέ­νου μι­σθο­λο­γι­κού επι­πέ­δου της ερ­γα­τι­κής τάξης.

 

Μια εναλ­λα­κτι­κή ενω­τι­κή κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή

Η εναλ­λα­κτι­κή λύση για τις αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις σ’ αυτή την προ­ο­πτι­κή της εκλο­γι­κής ανα­μέ­τρη­σης του τέ­λους 2018 – αρχών 2019, δεν είναι βέ­βαια οι όποιες προ­ε­κλο­γι­κές «ετοι­μα­σί­ες και διερ­γα­σί­ες». Δεν είναι εξί­σου η προ­βο­λή «κυ­βερ­νη­τι­κών προ­γραμ­μά­των» για το όταν η συ­νε­πής  Αρι­στε­ρά χτυ­πή­σει εκ νέου την πόρτα της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Δεν είναι άλ­λω­στε η οχύ­ρω­ση στο όποιο «κομ­μα­τι­κό φρού­ριο» και η με κάθε τρόπο ισχυ­ρο­ποί­η­ση του πο­λι­τι­κού υπο­κει­με­νι­σμού, εν όψει κα­λύ­τε­ρων πε­ριό­δων του μέλ­λο­ντος. Δεν είναι τέλος η αμε­σό­τη­τα της με­τά­βα­σης σε «ανώ­τε­ρα» επί­πε­δα μιας κομ­μου­νι­στι­κής πο­λι­τι­κής ορ­γά­νω­σης, χωρίς ορ­γα­νι­κές δια­συν­δέ­σεις με ένα λαϊκό κί­νη­μα που έχει απο­συρ­θεί. Είναι απε­να­ντί­ας η ενω­τι­κή συμ­βο­λή του συ­νό­λου των σχη­μα­τι­σμών της Αρι­στε­ράς στην κα­τεύ­θυν­ση ανά­δει­ξης και πα­ρέμ­βα­σης ενός αντι­πο­λι­τευ­τι­κού Αρι­στε­ρού Λαϊ­κού Με­τώ­που, ενός Με­τώ­που Λαϊ­κής Χει­ρα­φέ­τη­σης, ενός Κι­νή­μα­τος Ζω­τι­κών Κοι­νω­νι­κών Ανα­γκών, με πλειο­ψη­φι­κή κι­νη­μα­τι­κή, αλλά και πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή κα­τεύ­θυν­ση, αυ­τό­νο­μου, χωρίς κομ­μα­τι­κούς επι­κα­θο­ρι­σμούς, με το αρι­στε­ρό κί­νη­μα στο ρόλο του υπη­ρέ­τη της ανά­πτυ­ξής του και δη­μο­κρα­τι­κό κα­τα­λύ­τη της πο­λι­τι­κο­ποί­η­σής του. Είναι το μόνον που μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το αντί­πα­λο δέος στις κυ­ρί­αρ­χες οι­κο­νο­μι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και να ει­σβάλ­λει με ισχύ και λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, αλ­λά­ζο­ντας ρι­ζι­κά τους συ­σχε­τι­σμούς των δυ­νά­με­ων.

Οι άμε­σοι ζω­τι­κοί στό­χοι που η ικα­νο­ποί­η­σή τους μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει την απαρ­χή κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας των λαϊ­κών τά­ξε­ων είναι :

1) Άμεση νο­μο­θε­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού των 750 ευρώ, με την κα­τάρ­γη­ση της Πρά­ξης Υπουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου της 28-Φε­βρουα­ρί­ου-2012.

2) Χο­ρή­γη­ση επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας στο 90% των ανέρ­γων που σή­με­ρα το στε­ρού­νται, ανα­θε­ω­ρη­μέ­νο με βάση την απο­κα­τε­στη­μέ­νο κα­τώ­τα­το μισθό, και για όσο διά­στη­μα διαρ­κεί η ανερ­γία.

3) Άμεση απο­κα­τά­στα­ση με νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση των αμοι­βών όλων των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας, όπως ίσχυαν μέχρι την αρχή του 2012, οπότε και κα­ταρ­γή­θη­καν.

4) Εφαρ­μο­γή των απο­φά­σε­ων 2287, 2288, 2289 και  2290 του Συμ­βου­λί­ου της Επι­κρα­τεί­ας του 2015 που ακύ­ρω­σαν τους μνη­μο­νια­κούς νό­μους 4051 και 4093 / 2012, που μεί­ω­ναν αντι­συ­νταγ­μα­τι­κά τις συ­ντά­ξεις.

5) Απο­κα­τά­στα­ση του νό­μι­μου τρό­που υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων (ακύ­ρω­ση του νόμου Κα­τρού­γκα­λου 4387 / 2016 του τρί­του μνη­μο­νί­ου), και κα­τάρ­γη­ση του νόμου Αχτσιό­γλου 4488 / 2017 που κα­τε­δα­φί­ζει την προ­σω­πι­κή δια­φο­ρά από 1-Ια­νουα­ρί­ου-2019.

6) Κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ για κα­τοι­κί­ες κάτω των 300 χι­λιά­δων ευρώ όπως και κάθε μορ­φής πλει­στη­ρια­σμού τους εξ αι­τί­ας των κόκ­κι­νων δα­νεί­ων.

7) Μεί­ω­ση του συ­ντε­λε­στή έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας (ΦΠΑ) στο κα­τώ­τε­ρο επί­πε­δο για το σύ­νο­λο των ειδών λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης των ερ­γα­τι­κών οι­κο­γε­νειών.

8) Κα­τάρ­γη­ση του νόμου μεί­ω­σης του αφο­ρο­λο­γή­του ορίου και προσ­διο­ρι­σμός του στο ύψος του­λά­χι­στον του απο­κα­τε­στη­μέ­νου κα­τώ­τα­του μι­σθού και των απο­δο­χών των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων.

9) Απο­κα­τά­στα­ση της σύμ­βα­σης ερ­γα­σί­ας αο­ρί­στου χρό­νου για το σύ­νο­λο των μορ­φών απα­σχό­λη­σης της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, κα­τάρ­γη­ση της με­ρι­κής και προ­σω­ρι­νής ερ­γα­σί­ας, ακύ­ρω­ση των κα­τα­χρη­στι­κών και πα­ρά­νο­μων απο­λύ­σε­ων με το βάρος της από­δει­ξης να βα­ρύ­νει την ερ­γο­δο­σία.

Οι στό­χοι αυτοί ανα­τρέ­πουν ένα ση­μα­ντι­κό μέρος των μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων και αφο­ρούν την ευ­ρύ­τα­τη ερ­γα­ζό­με­νη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Είναι διεκ­δι­κή­σεις υλικά εφι­κτές στην πραγ­μα­το­ποί­η­σή τους εφό­σον επι­βλη­θεί μια ρι­ζο­σπα­στι­κή ανα­δια­νε­μη­τι­κή πο­λι­τι­κή σε βάρος των κερ­δο­φό­ρων κα­πι­τα­λι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και των ανώ­τε­ρων στρω­μά­των των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων, και πα­ράλ­λη­λα στο μέτρο που άμεσα υλο­ποι­η­θεί παύση πλη­ρω­μών του δη­μό­σιου χρέ­ους και δρο­μο­λό­γη­ση της δια­δι­κα­σί­ας ισχυ­ρής του απο­μεί­ω­σης, εφό­σον βέ­βαια η ανερ­γία κα­τα­γρά­ψει μο­νο­ψή­φιο νού­με­ρο, η ετή­σια ανά­πτυ­ξη του ΑΕΠ προ­σεγ­γί­σει ικα­νο­ποι­η­τι­κούς ρυθ­μούς κλπ. Πρό­κει­ται για επι­διώ­ξεις ζω­τι­κής λαϊ­κής ανα­γκαιό­τη­τας που ταυ­τό­χρο­να ση­μα­το­δο­τούν μια αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της ση­με­ρι­νής κα­τά­στα­σης πραγ­μά­των και οριο­θε­τούν προ­ο­πτι­κά ένα με­τα­βα­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα αντι­πο­λι­τευ­τι­κής δια­πά­λης και λαϊ­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, σε όλο το φάσμα των οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών πα­ρα­μέ­τρων (π.χ. επα­να­φο­ρά κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων στο δη­μό­σιο τομέα, εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, υλο­ποί­η­ση εκτε­νούς προ­γράμ­μα­τος δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων, ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος και κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση νευ­ραλ­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων κ.ά.). Κα­νέ­νας ρι­ζο­σπα­στι­κός σο­σια­λι­στι­κός κυ­βερ­νη­τι­κός σχε­δια­σμός δεν μπο­ρεί να γί­νε­ται αν δεν ικα­νο­ποιεί πρω­τί­στως αυ­τούς τους ζω­τι­κούς κοι­νω­νι­κούς στό­χους.

Προ­φα­νέ­στα­τα η επι­δί­ω­ξη αυτών των λαϊ­κών στό­χων φέρ­νει το Λαϊκό Κοι­νω­νι­κό Μέ­τω­πο σε αντι­πα­λό­τη­τα με ένα τρί­πο­λο πο­λι­τι­κών και οι­κο­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων και ανα­δει­κνύ­ει μια τα­ξι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση εξαι­ρε­τι­κά υψη­λής έντα­σης: Με τις δυ­νά­μεις της αστι­κής τάξης και των σύμ­μα­χων στρω­μά­των της (κο­ρυ­φές του κρά­τους, κα­τα­σταλ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί, ανώ­τε­ρες μι­κρο­α­στι­κές τά­ξεις) οι οποί­ες βλέ­πουν, σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση, να απει­λεί­ται η πο­ρεία ανά­καμ­ψής τους προς την επι­χει­ρη­μα­τι­κή κερ­δο­φο­ρία. – Με το τόξο των αστι­κών μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων του με­τω­πι­κού συ­ντη­ρη­τι­σμού (ΝΔ) και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ + Κί­νη­μα Αλ­λα­γής), οι οποί­ες και σε πε­ρί­πτω­ση ισχυ­ρο­ποί­η­σης του ρι­ζο­σπα­στι­κού κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος δεν θα δι­στά­σουν να συ­να­σπι­σθούν ενιαία απέ­να­ντι στον κοινό «εσω­τε­ρι­κό εχθρό». – Με τους θε­σμούς και μη­χα­νι­σμούς της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης ως φο­ρείς της Ιεράς Συμ­μα­χί­ας επι­βο­λής στο σύ­νο­λο του ευ­ρω­παϊ­κού ερ­γα­τι­κού χώρου αλ­λε­πάλ­λη­λων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ανα­διαρ­θρώ­σε­ων και δη­μο­σιο­νο­μι­κών πε­ριο­ρι­στι­κών κα­τα­να­γκα­σμών.

Όσο η Αρι­στε­ρά προ­ω­θή­σει αυτές τις ενω­τι­κές κοι­νω­νι­κές κι­νη­μα­τι­κές στο­χεύ­σεις, τόσο θα δη­μιουρ­γεί το έδα­φος για την δική της διευ­ρυ­μέ­νη ανα­σύν­θε­ση και πα­ρέμ­βα­ση, ενώ όσο αυτή πα­ρα­μεί­νει προ­σκολ­λη­μέ­νη στον πο­λι­τι­κό της υπο­κει­με­νι­σμό και στον μο­νο­διά­στα­το προσ­διο­ρι­σμό της στο στη­μέ­νο αστι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό παι­χνί­δι, τόσο θα ανα­πα­ρά­γει τη στα­σι­μό­τη­τα και τα αδιέ­ξο­δα της ση­με­ρι­νής κα­τά­στα­σης.

rproject.gr