Διαφθορά και εθνικισμός: Το στήσιμο της διπολικής αστικής αντιπαράθεσης

Ενώ οι δύο πόλοι του αστικού πολιτικού παιχνιδιού κινούνται σε σχεδόν ταυτόσημες πολιτικές τροχιές (νεοφιλελευθερισμός, μνημόνια, νατοϊκές και ευρωπαϊκές ολοκληρώσεις), τροφοδοτείται μια κατ’ επίφασιν διπολική αντιπαράθεση, με τα όπλα του εθνικισμού από τη μια πλευρά, και της διαφθοράς από την άλλη πλευρά.

Ανέστης Ταρπάγκος

Η ψή­φι­ση των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων της τρί­της αξιο­λό­γη­σης δεν συ­νά­ντη­σε μια ευ­ρεία ερ­γα­τι­κή κι­νη­μα­τι­κή αντί­δρα­ση, όπως φά­νη­κε με την εξαι­ρε­τι­κά χα­μη­λή απερ­για­κή συμ­με­το­χή με τις δύο πα­νελ­λα­δι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Δε­κεμ­βρί­ου και του Ια­νουα­ρί­ου. Το γε­γο­νός αυτό έδωσε τη δυ­να­τό­τη­τα στη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να επι­χει­ρή­σει να απο­τυ­πω­θεί ως ο στα­θε­ρός και ακραιφ­νής δια­χει­ρι­στής του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία και ταυ­τό­χρο­να ως η δια­με­σο­λα­βη­τι­κή γέ­φυ­ρα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπέ­ριουμ και της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης στον βαλ­κα­νι­κό χώρο, με αφορ­μή την ολο­κλή­ρω­ση της ΠΓΔΜ στις να­τοϊ­κές και ευ­ρω­παϊ­κές δομές αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα. Κι’ ενώ ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­δρα­μά­τι­ζε τον ρόλο της αιχ­μής του δό­ρα­τος όλου του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία, οι σχε­δια­σμοί για την ονο­μα­το­δο­σία της γει­το­νι­κής χώρας, με όλο το πλέγ­μα σχε­τι­κών διευ­θε­τή­σε­ων που ακο­λου­θεί, ήρθαν να «σκο­ντά­ψουν» στα δύο εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια του Αγάλ­μα­τος Αλε­ξάν­δρου στην Θεσ­σα­λο­νί­κη και της Πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος στην Αθήνα, που μπο­ρεί να υπο­λεί­πο­νταν κατά πολύ του εθνι­κι­στι­κού ρεύ­μα­τος του 1992, εντού­τοις όμως ση­μα­το­δό­τη­σαν μιαν ορι­σμέ­νη ανά­καμ­ψη και επα­νεμ­φά­νι­ση του Μαύ­ρου Με­τώ­που της ελ­λη­νι­κής ακρο­δε­ξιάς (Χρυσή Αυγή, άκρα Δεξιά εντός της ΝΔ, εκ­κλη­σια­στι­κοί μη­χα­νι­σμοί, στρα­τιω­τι­κές και αστυ­νο­μι­κές ορ­γα­νώ­σεις κλπ.).

Η ανά­δει­ξη της σχε­τι­κής ισχύ­ος του εθνι­κι­στι­κού συ­ντη­ρη­τι­κού και ακρο­δε­ξιού ρεύ­μα­τος έγινε δυ­να­τή εξ αι­τί­ας του γε­γο­νό­τος της ολο­σχε­ρούς αστι­κής με­τα­στρο­φής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της δη­μιουρ­γί­ας ενός «κενού» πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης, λόγω της πα­νη­γυ­ρι­κής διά­ψευ­σης των αντι­μνη­μο­νια­κών προσ­δο­κιών των λαϊ­κών τά­ξε­ων, και της απο­στα­σιο­ποί­η­σης ενός ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος του λαϊ­κού του ακρο­α­τη­ρί­ου, το οποίο οι σχη­μα­τι­σμοί της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς δεν κα­τόρ­θω­σαν να το με­τα­στρέ­ψουν σε μια κι­νη­μα­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή διέ­ξο­δο. Εάν στην προη­γού­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή τριε­τία της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης είχαν δρο­μο­λο­γη­θεί ερ­γα­τι­κές αντι­δρά­σεις, ιδιαί­τε­ρα στη συ­γκυ­ρία Μαΐου 2016 και 2017 (ψή­φι­ση των εφαρ­μο­στι­κών νόμων του τρί­του μνη­μο­νί­ου), και αν αυτό είχε συμ­βεί στο τε­λευ­ταίο διά­στη­μα με αφορ­μή τις ρυθ­μί­σεις της τρί­της αξιο­λό­γη­σης, τότε είναι φα­νε­ρό ότι δεν θα μπο­ρού­σε να είχε δοθεί έδα­φος για την ανά­δει­ξη των ακρο­δε­ξιών συλ­λα­λη­τη­ρί­ων, γιατί στο επί­κε­ντρο της πο­λι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης θα βρί­σκο­νταν τα μεί­ζο­να ζη­τή­μα­τα της κοι­νω­νι­κής ατζέ­ντας (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, απο­ψί­λω­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, πλή­ρης απορ­ρύθ­μι­ση ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, πλει­στη­ρια­σμοί ερ­γα­τι­κών κα­τοι­κιών κλπ.). Η απο­ποί­η­ση και η συ­ντρι­βή της αρι­στε­ρής λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας (εκλο­γές και δη­μο­ψή­φι­σμα 2015) από τους ίδιους τους μη­χα­νι­σμούς του φορέα εκλο­γι­κής έκ­φρα­σης αυτής της πλειο­ψη­φί­ας, επό­με­νο ήταν να ανοί­ξει το σκη­νι­κό δυ­να­μι­κής ανά­καμ­ψης του δε­ξιού και ακρο­δε­ξιού συ­ντη­ρη­τι­σμού.

Για τον κύριο σχη­μα­τι­σμό της ελ­λη­νι­κής αστι­κής πα­ρά­τα­ξης της ΝΔ τα πράγ­μα­τα είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο από κα­θα­ρά: Αν αυτό το πο­λι­τι­κό κόμμα, κύ­ριος εκ­πρό­σω­πος των αστι­κών και ανώ­τε­ρων μι­κρο­α­στι­κών τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων, ακο­λου­θού­σε την πο­λι­τι­κή γραμ­μή της «ήπιας (νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πά­ντο­τε) κε­ντρο­δε­ξιάς», της υπο­τι­θέ­με­νης δη­λα­δή «πε­φω­τι­σμέ­νης»  (κατά τον προ­πά­το­ρα της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ)  κα­ρα­μαν­λι­κής  Δε­ξιάς, τότε θα επέρ­χο­νταν σχε­δόν ταύ­τι­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ, και ο αστι­κός δι­πο­λι­σμός θα εξου­δε­τε­ρώ­νο­νταν, τρο­φο­δο­τώ­ντας ισχυ­ρές απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κές τά­σεις. Η ανα­βί­ω­ση του εθνι­κι­στι­κού ρεύ­μα­τος απο­τέ­λε­σε απε­να­ντί­ας ευ­και­ρία για τη ΝΔ αφε­νός να προ­σεγ­γί­σει ευ­ρύ­τε­ρα λαϊκά ακρο­α­τή­ρια, και αφε­τέ­ρου να συ­γκρα­τή­σει τις σο­βα­ρές εν­δε­χό­με­νες με­τα­το­πί­σεις προς τα ακρο­δε­ξιά. Συ­νε­πώς οι χει­ρι­σμοί της όχι μόνον δεν ήταν προ­ϊ­όν «πα­νι­κού και ασυ­νέ­πειας» (ένα­ντι των προη­γού­με­νων θέ­σε­ων του Βου­κου­ρε­στί­ου για το Μα­κε­δο­νι­κό), αλλά εύ­στο­χη στρα­τη­γι­κή με μια διπλή επι­τυ­χή στό­χευ­ση, που ενί­σχυ­σαν τις δυ­να­τό­τη­τες επα­νό­δου της στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας.

Αν η ΝΔ στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία επι­τε­λού­σε τον κλα­σι­κό ρόλο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κε­ντρο­δε­ξιάς, ευ­θυ­γραμ­μι­ζό­με­νη με τις κα­τευ­θύν­σεις των να­τοϊ­κών και ευ­ρω­παϊ­κών σχε­δια­σμών και του ελ­λη­νι­κού αστι­κού κα­τε­στη­μέ­νου, τότε θα έχανε τη μο­να­δι­κή ευ­και­ρία να διευ­ρύ­νει το λαϊκό της ακρο­α­τή­ριο, αλλά και κυ­ρί­ως θα απο­ψι­λώ­νο­νταν από τα ακρο­δε­ξιά, με την άνοδο της Χρυ­σής Αυγής και μια νέα μορ­φο­ποί­η­ση τύπου ΛΑΟΣ. Έτσι είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να πο­λι­τεύ­ε­ται ως ένα κράμα συ­ντη­ρη­τι­κής και ακρο­δε­ξιάς ταυ­τό­χρο­να πα­ρά­τα­ξης, η οποία εν αντι­θέ­σει με τον ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό άλλων αντί­στοι­χων πα­ρα­τά­ξε­ων, διέ­πε­ται από την πιο τυφλή υπα­γω­γή και υπη­ρέ­τη­ση της αστι­κής και ιμπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής. Αυτό ου­δό­λως απο­μα­κρύ­νει «δη­μο­κρα­τι­κά» τμή­μα­τα από τις τά­ξεις της, γιατί συ­νο­λι­κό­τε­ρα το μπλοκ της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης ιστο­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από εγ­γε­νή αυ­ταρ­χι­σμό, εθνι­κι­σμό και ρα­τσι­σμό.

Η αμέ­σως μετά τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια ανά­δει­ξη στο επί­κε­ντρο της πο­λι­τι­κής επι­και­ρό­τη­τας του σκαν­δά­λου του φαρ­μα­κευ­τι­κού κο­λοσ­σού της Novartis, δεν ήταν παρά ο αντι­πε­ρι­σπα­σμός της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τις τά­σεις εν­δυ­νά­μω­σης του δε­ξιού συ­να­σπι­σμού. Δεν πρό­κει­ται βέ­βαια για κα­νε­νός εί­δους «εξυ­γί­αν­ση» ενός διε­φθαρ­μέ­νου κυ­κλώ­μα­τος ελέγ­χου της φαρ­μα­κευ­τι­κής αγο­ράς, όπως και άλλων πα­ρα­γω­γι­κών το­μέ­ων που λει­τουρ­γούν ως προ­μη­θευ­τές του ελ­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου (στρα­τιω­τι­κοί εξο­πλι­σμοί, τε­χνι­κές κα­τα­σκευ­ές κλπ.). Και είναι γνω­στό και δε­δο­μέ­νο σε κάθε πο­λί­τη αυτής της χώρας ότι δεν πρό­κει­ται η όλη δια­δι­κα­σία να κα­τα­λή­ξει σε ποι­νι­κές διώ­ξεις και πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες, όπως έχει συμ­βεί μέχρι σή­με­ρα με το σύ­νο­λο των «σκαν­δά­λων» που έχουν ανα­δει­χθεί στο προ­σκή­νιο (από το σκάν­δα­λο Κο­σκω­τά μέχρι την φού­σκα του χρη­μα­τι­στη­ρί­ου, και από αυτό της Ζή­μενς μέχρι εκεί­να με τις λί­στες Λα­γκάρντ, Μπόρ­γιανς κ.ά.). Πρό­κει­ται απο­κλει­στι­κά για ένα «προ­πα­γαν­δι­στι­κό όπλο» που επι­διώ­κει να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να αντι­σταθ­μί­σει την πίεση που υπέ­στη από τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, τη στιγ­μή που όλοι γνω­ρί­ζουν ότι και αυτό το «σκάν­δα­λο του αιώνα» θα έχει την τύχη των προη­γου­μέ­νων «σκαν­δά­λων του αιώνα».

Το κα­πι­τα­λι­στι­κό οι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα, τόσο στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, όσο και στις πε­ρι­πτώ­σεις άλλων ανα­πτυγ­μέ­νων κα­πι­τα­λι­στι­κών χωρών, λει­τουρ­γεί απα­ρέ­γκλι­τα στη βάση του ελεύ­θε­ρου αντα­γω­νι­σμού, και βα­σί­ζε­ται στην ιδιω­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης και των κοι­νω­νι­κών λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Αυτή η αρχή είναι η πεμ­πτου­σία της λει­τουρ­γί­ας των κα­πι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής, πα­ρό­λη την ύπαρ­ξη μιας ολό­κλη­ρης πυ­ρα­μί­δας ολι­γο­πω­λια­κών, με­γά­λων και μικρό – με­σαί­ων ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, όπου το κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό είναι ο εξο­ντω­τι­κός αντα­γω­νι­σμός (στις εσω­τε­ρι­κές αγο­ρές και στις ευ­ρύ­τε­ρες μορ­φές διε­θνο­ποί­η­σης), και όχι βέ­βαια η δια­πλο­κή επι­χει­ρη­μα­τι­κών δρα­στη­ριο­τή­των και κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, πράγ­μα που αντι­στρα­τεύ­ε­ται ο ίδιος ο κα­πι­τα­λι­σμός. Προ­φα­νώς στις πε­ρι­πτώ­σεις λει­τουρ­γί­ας το­μέ­ων που είναι προ­μη­θευ­τές του δη­μο­σί­ου (όπως οι φαρ­μα­κευ­τι­κές εται­ρί­ες, οι επι­χει­ρή­σεις πα­ρα­γω­γής εξο­πλι­σμού ια­τρι­κού, στρα­τιω­τι­κού, οι τε­χνι­κές κα­τα­σκευα­στι­κές εται­ρί­ες κλπ.) ή κα­τέ­χουν μο­νο­πω­λια­κές κα­τα­στά­σεις (π.χ. ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νοι λι­μέ­νες, οδικά δί­κτυα, πα­ρα­γω­γή ενέρ­γειας, τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες κ.ά.), ανα­δει­κνύ­ο­νται και φαι­νό­με­να δια­πλο­κής και δια­φθο­ράς, που απο­βαί­νουν σε βάρος του δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος και των χρη­στών αυτών των προ­ϊ­ό­ντων ή υπη­ρε­σιών (Ζή­μενς, Novartis, εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, έργα υπο­δο­μών κλπ.).

Σ’ αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις, που δεν αντι­προ­σω­πεύ­ουν τον κύριο κορμό της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρα­γω­γής, κι’ αν ακόμη εκ­δη­λώ­νε­ται πρό­θε­ση «εξυ­γί­αν­σης» αυτών των κυ­κλω­μά­των απι­στί­ας, δεν πρό­κει­ται παρά για ενέρ­γειες υπο­κι­νού­με­νες από άλλες αντα­γω­νι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις του αντί­στοι­χου κλά­δου, και δεν απο­λή­γουν στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων (πράγ­μα που και αυτό δεν συμ­βαί­νει), στην απο­κα­τά­στα­ση «υγιών» όρων λει­τουρ­γί­ας των δη­μό­σιων προ­μη­θειών. Το κύριο επί­δι­κο ζή­τη­μα της κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νης πα­ρα­γω­γής και της κοι­νω­νι­κής χρη­σι­μο­ποί­η­σης τέ­τοιου εί­δους προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών, βρί­σκε­ται κυ­ριο­λε­κτι­κά εκτός του πλαι­σί­ου των όποιων κυ­βερ­νη­τι­κών εγ­χει­ρη­μά­των “εξυ­γί­αν­σης”, πράγ­μα που είναι και το κα­θο­ρι­στι­κό.

Μ’ αυτά τα δε­δο­μέ­να της συ­γκυ­ρί­ας, και ενώ οι δύο πόλοι του αστι­κού πο­λι­τι­κού παι­χνι­διού κι­νού­νται σε σχε­δόν ταυ­τό­ση­μες πο­λι­τι­κές τρο­χιές (νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, μνη­μό­νια, να­τοϊ­κές και ευ­ρω­παϊ­κές ολο­κλη­ρώ­σεις), τρο­φο­δο­τεί­ται μια κατ’ επί­φα­σιν δι­πο­λι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση, με τα όπλα του εθνι­κι­σμού από τη μια πλευ­ρά, και της δια­φθο­ράς από την άλλη πλευ­ρά. Οι μεν κα­ταγ­γέλ­λουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την άσκη­ση μιας εθνι­κά μειο­δο­τι­κής πο­λι­τι­κής ένα­ντι της ΠΓΔΜ, αξιο­ποιώ­ντας τα εθνι­κι­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά, οι δε πα­ρι­στά­νο­ντας τους «αρ­χαγ­γέ­λους της κά­θαρ­σης» και στη­λι­τεύ­ο­ντας την δια­φθο­ρά του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κατ’ αυτό τον τρόπο επι­χει­ρεί­ται να μπει στο πε­ρι­θώ­ριο το ίδιο το ζή­τη­μα της κοι­νω­νι­κής ατζέ­ντας που αφορά την εξα­θλί­ω­ση και τις ανά­γκες των λαϊ­κών τά­ξε­ων, και η στοί­χι­ση όσων κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων είναι εφι­κτό είτε πίσω από τις ση­μαί­ες των «μα­κε­δο­νο­μά­χων», είτε πίσω από τα σχέ­δια των υπε­ρα­σπι­στών του «υγιούς» κα­πι­τα­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού. Επι­τυ­χέ­στε­ρη δια­δι­κα­σία πα­ρα­γκώ­νι­σης και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης του οξύ­τα­του κοι­νω­νι­κού ζη­τή­μα­τος δεν θα μπο­ρού­σε να τεθεί.

Τόσο στο επί­πε­δο της προ­σε­χούς τέ­ταρ­της αξιο­λό­γη­σης, όσο και σε εκεί­νο που αφορά την μετά τον Αύ­γου­στο 2018 πο­ρεία, οι συ­ντε­ταγ­μέ­νες κί­νη­σης των δύο αστι­κών πο­λι­τι­κών πόλων βρί­σκο­νται σε πα­ράλ­λη­λη, αν όχι ταυ­τό­ση­μη τρο­χιά. Π.χ. και οι δύο υπο­στη­ρί­ζουν την έξοδο από την μνη­μο­νια­κή τρο­χιά, αλλά αντι­κα­θι­στούν τον κρα­τι­κό δα­νει­σμό από τις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες με τον δα­νει­σμό από τις αγο­ρές των χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών ιδρυ­μά­των, των οποί­ων οι όροι είναι ακόμη σκλη­ρό­τε­ροι: Τα επι­τό­κια δα­νει­σμού από αυτές τις αγο­ρές θα είναι συ­νάρ­τη­ση των ασκού­με­νων οι­κο­νο­μι­κών πο­λι­τι­κών. Θα βρί­σκο­νται σε σχε­τι­κά απο­δε­κτά επί­πε­δα μόνον εφό­σον οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή ΝΔ ασκούν ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, που εξα­σφα­λί­ζουν την «στα­θε­ρό­τη­τα» των δη­μο­σιο­νο­μι­κών ρυθ­μί­σε­ων. Επι­πρό­σθε­τα, και οι δύο όταν μι­λούν για «έξοδο από τα μνη­μό­νια» εν­νο­ούν σε κάθε πε­ρί­πτω­ση την συ­νέ­χι­ση εφαρ­μο­γής και τη διαιώ­νι­ση των τριών μέχρι σή­με­ρα μνη­μο­νί­ων και την ισχύ των εκα­το­ντά­δων εφαρ­μο­στι­κών τους νόμων : Δεν θα απο­κα­τα­στα­θούν δη­λα­δή σε καμία πε­ρί­πτω­ση οι συ­ντά­ξεις, αντί­θε­τα θα μειω­θούν κατά 18% με το νόμο Αχτσιό­γλου (Ν.4488/2017), ενώ η Μ. Ξαφά, σε σύ­μπνοια με την Κ. Λα­γκάρντ και κατ’ εντο­λήν των ελ­λη­νι­κών αστι­κών κέ­ντρων υπο­στη­ρί­ζει την ακόμη πα­ρα­πέ­ρα μεί­ω­σή τους. Δεν θα απο­κα­τα­στα­θεί ο κα­τώ­τε­ρος μι­σθός των 750 ευρώ, ούτε οι μι­σθοί των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων που ίσχυαν μέχρι τον Φε­βρουά­ριο 2012 οπότε και κα­ταρ­γή­θη­καν. Δεν θα κα­ταρ­γη­θεί ο ΕΝΦΙΑ ούτε προ­φα­νώς και θα μα­ταιω­θούν οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις της ενέρ­γειας, των οδι­κών δι­κτύ­ων, των λι­μέ­νων, των σι­δη­ρο­δρό­μων, του νερού κλπ.

Είναι αυτοί οι κοι­νοί προ­σα­να­το­λι­σμοί, που ταυ­τί­ζουν πο­λι­τι­κά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη ΝΔ, που χρειά­ζε­ται να συ­σκο­τι­σθούν, και να αντι­κα­τα­στα­θούν τε­χνη­τά από άλλα «με­γά­λα» επί­δι­κα ζη­τή­μα­τα αντι­πα­ρά­θε­σης που δεν έχουν να κά­νουν με την επού­λω­ση των με­γά­λων λαϊ­κών πληγ­μά­των που έχουν επι­φέ­ρει οι αδιά­λει­πτες μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Γι’ αυτό το λόγο είναι ανα­γκαία για τη λει­τουρ­γία του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος της αστι­κής δι­πο­λι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης η ψευ­δε­πί­γρα­φη ανά­δει­ξη «αντι­πα­λο­τή­των» σε ζη­τή­μα­τα όπως ο ακρο­δε­ξιός εθνι­κι­σμός και η εξυ­γί­αν­ση του επι­χει­ρη­μα­τι­κού αντα­γω­νι­σμού από φαι­νό­με­να δια­πλο­κής, επι­χει­ρώ­ντας τον εγκλω­βι­σμό όσο το δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρων τμη­μά­των των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Άλ­λω­στε η ίδια η πο­λι­τι­κή της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης επι­διώ­κει την προ­σαρ­μο­γή στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς και ευ­ρω­παϊ­κούς σχε­δια­σμούς σε σχέση με τις μι­κρές βό­ρειες βαλ­κα­νι­κές χώρες, και η όποια εθνι­κι­στι­κή ανα­ζω­πύ­ρω­ση δεν είναι μέσα στην βαλ­κα­νι­κή της στρα­τη­γι­κή, αλλά είναι απε­να­ντί­ας να δια­δρα­μα­τί­σει όσο το δυ­να­τό πιο ανα­βαθ­μι­σμέ­νο οι­κο­νο­μι­κό και γε­ω­στρα­τη­γι­κό ρόλο. Αλλά και η κά­θαρ­ση του επι­χει­ρη­μα­τι­κού το­πί­ου από σκάν­δα­λα τύπου Novartis, γί­νε­ται ακρι­βώς για την απο­κα­τά­στα­ση των στα­θε­ρών αρχών και κα­νό­νων της λει­τουρ­γί­ας της ελεύ­θε­ρης και αντα­γω­νι­στι­κής αγο­ράς, και όχι προ­φα­νώς για την ανά­δει­ξη πο­λι­τι­κών κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης της πα­ρα­γω­γής και εμπο­ρί­ας φαρ­μα­κευ­τι­κών ειδών.

Μ’ αυτά τα δε­δο­μέ­να, ο ρόλος της Αρι­στε­ράς και του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος είναι να πα­ρα­γκω­νί­σει αυτή την δι­πο­λι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση και να φέρει στο επί­κε­ντρο τα κυ­ρί­αρ­χα για τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο ζω­τι­κά λαϊκά ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν την απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών, την κα­τάρ­γη­ση των κάθε μορ­φής  ευ­έ­λι­κτης, προ­σω­ρι­νής και με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης, την προ­ά­σπι­ση των συ­ντά­ξε­ων από τα συ­νε­χή κύ­μα­τα πε­ρι­κο­πών τόσο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και της ΝΔ, την απαλ­λα­γή από την βα­ρύ­τα­τη άμεση και έμ­με­ση φο­ρο­λό­γη­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των, την δια­σφά­λι­ση πα­ρα­γω­γι­κών ερ­γα­σια­κών διε­ξό­δων για τον κόσμο της νε­ο­λαί­ας (δευ­τε­ρο­βάθ­μιας και τρι­το­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης), την επα­να­φο­ρά στον δη­μό­σιο τομέα, με δρα­στι­κό ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο, των κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν απο­κρα­τι­κο­ποι­η­θεί, την απαλ­λα­γή από το βρόγ­χο του δη­μό­σιου χρέ­ους της αστι­κής τάξης (που η εξυ­πη­ρέ­τη­σή του έχει με­τα­φερ­θεί στους ώμους του ερ­γα­ζό­με­νου λαού), την κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κή ενα­ντί­ω­ση στις ευ­ρω­παϊ­κές νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες ανα­διαρ­θρώ­σεις κλπ.

Εάν η Αρι­στε­ρά κάνει αυτό το κυ­ρί­αρ­χο, μέσα από την προ­α­γω­γή ενός κοι­νω­νι­κού αντι­μνη­μο­νια­κού και ρι­ζο­σπα­στι­κού με­τώ­που, και μέσα από την πα­ράλ­λη­λη τρο­φο­δό­τη­ση ενός πο­λι­τι­κού λαϊ­κού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού ενω­τι­κού σχη­μα­τι­σμού, απαλ­λαγ­μέ­νων από τα σύν­δρο­μα του εκλο­γι­κι­σμού και του κυ­βερ­νη­τι­σμού, τότε είναι σε θέση να διεμ­βο­λί­σει τον αστι­κό δι­πλο­λι­σμό και να απο­φύ­γει την πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση στη οποία αυτός την ωθεί. Δια­φο­ρε­τι­κά αν νο­μί­ζει ότι μόνον με την επί­κλη­ση ενός αντιε­θνι­κι­στι­κού διε­θνι­σμού ή γνή­σιου πα­τριω­τι­σμού, ή με την αντί­λη­ψη ότι η κά­θαρ­ση από τα σκάν­δα­λα συ­ναλ­λα­γής και υπερ­τι­μο­λο­γή­σε­ων των φαρ­μά­κων επι­φέ­ρει πλήγ­μα στον ούτως ή άλλως αντα­γω­νι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, μπο­ρεί να προ­βά­λει στο προ­σκή­νιο αντα­γω­νι­στι­κά προς την αντι­πα­ρά­θε­ση νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και συ­ντη­ρη­τι­κής κε­ντρο­δε­ξιάς, τότε πε­ριο­ρί­ζει επι­κίν­δυ­να το πεδίο λαϊ­κής της απεύ­θυν­σης και τις δυ­να­τό­τη­τες διεύ­ρυν­σης της κοι­νω­νι­κής της εμ­βέ­λειας.

/rproject.gr