«Ναι, παίζω. Σ’ έναν κόσμο όπου όλα τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, όπου βρίσκομαι στη μεριά εκείνων που πάντα χάνουν και πια μπούχτισαν να χάνουν.
Το παιχνίδι μου είναι το δικό τους παιχνίδι. Παίζω για να τους δώσω όπλα.
Διάλεξα, απ’ τα νεανικά μου χρόνια, το παιχνίδι της πένας. Το έπαιξα μ’ ένα σωρό τρόπους, έμαθα σιγά-σιγά να χάνω. Τη ζωή μου, την ψυχή μου. Είχα καλά χαρτιά, που πάντα έχαναν. Κι ένιωθα μάλιστα κάποιαν ηδονή να τα βλέπω να τα παίρνει ο άνεμος.
Παίζω. Μα τούτο δω το παιχνίδι δεν είναι πια το παλιό. Ψάχνω για όπλα και τα βρίσκω. Παίζω μια παρτίδα που είναι ολόδική μου, παίζω την παρτίδα εκείνων που δεν ξέρουν να παίξουν, εκείνων που οι παπατζήδες τους ξεγελάνε στα τραίνα ή στις πλατείες ανακατώνοντας την τράπουλα πάνω σε μια ομπρέλα.
Ήρθε η ώρα που πια δεν μου φτάνει απλώς να κερδίσω μια παρτίδα, μια χαρτωσιά, καθώς λένε. Θέλω να την κερδίσω με το πρόσωπο ξεσκέπαστο, θέλω να κερδίσω βάζοντας εναντίον μου όλες τις πιθανότητες, θέλω να κερδίσω αποκαλύπτοντας τα χαρτιά μου, δεν είμαι παπατζής. Να κερδίσω όχι αιφνιδιάζοντας, αλλά παίζοντας στα φανερά.
Μ’ ανοιχτά χαρτιά λοιπόν.
Θα τα δείτε τα φύλλα μου. Θα μπορέσετε να ψάξετε στην τράπουλα για να βρείτε εκείνα που τα χτυπούν. Το παιχνίδι δεν πρόκειται να γίνει με βάση τα όσα λένε οι παίχτες κρατώντας κλειστά τα χαρτιά τους, δεν θα έχουμε κόλπα του πόκερ.
Ξέρω πως ανοίγοντας τα φύλλα μου σας δίνω εναντίον μου όπλα. Μόνο που το παιχνίδι μου δεν είναι αποκλειστικά δικό μου παιχνίδι, γιατί έχει τοποθετηθεί στα μέτρα του κόσμου.
Τα όπλα που σας δίνω – και σας ακούω κιόλας να συγκρίνετε εκείνα που είπα την τάδε χρονιά με τούτα που λέω τώρα, αντιπαραβάλλοντας τα λόγια μου, ανακαλύπτοντας σ’ αυτά φαινομενικές αντιφάσεις, υπάρχουν τέτοιες, βγάζοντάς τες από ένα άρθρο ή μια ομιλία που τα χωρίζετε από το σύνολο, από τα λοιπά… – αυτά τα όπλα που σας δίνω, ωστόσο, σκεφτείτε το καλά πριν τα χρησιμοποιήσετε εναντίον μου. Πληγώνουν τα χέρια που τα χειρίζονται, μπορούν να στραφούν εναντίον σας.
Μη θριαμβολογείτε που με βλέπετε ν’ αποκαλύπτω την άμυνά μου, ν’ αφήνω ακάλυπτα τα πλευρά μου, μη θριαμβολογείτε τόσο για τους πόντους που νομίζετε ότι κερδίσατε. Γιατί όταν το παιχνίδι γίνεται ανοιχτά, το βλέπει όλος ο κόσμος και κρίνει τα χτυπήματα».
Λουί Αραγκόν, Μ’ ανοιχτά χαρτιά (εκδόσεις Θεμέλιο).
Σήμερα το κείμενο είναι μια αντιγραφή. Όχι από αμηχανία!
kommon.gr/
