Εχει νόημα να βγει κάποιος αύριο στους δρόμους και να διαδηλώσει-γιορτάσει τη μεγάλη κάποτε γιορτή-απεργία της Πρωτομαγιάς; Ας υποθέσουμε ότι ναι, βεβαίως και έχει [ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ κ.ά.]. Υπάρχει όμως η διάθεση, το κέφι, η λαχτάρα ντε να αλλάξουν τα πράγματα, να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας, η επαναστατικότητα τέλος πάντων;
Οι πλείστοι θα ήθελαν η απάντηση να είναι θετική, αλλά η αδράνεια επικρατεί. Η κοινωνία, ένα μεγάλο τμήμα αυτής, είναι μουδιασμένη και απροσανατόλιστη, άτολμη να σκεφτεί, πόσο μάλλον να πράξει [εξεγερτικά].
Γιώργος Σταματόπουλος
Ολα εκείνα που κατακτήθηκαν στην κυριολεξία με ποταμούς αίματος τον προηγούμενο αιώνα από τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, σήμερα τα παίρνουν πίσω, στην Ελλάδα μάλιστα με τις ευλογίες της «Αριστεράς» – της ριζοσπαστικής Αριστεράς μάλιστα, της δημοκρατικής τάχα και κουραφέξαλα.
Βέβαια η κυβερνώσα τούτη Αριστερά ψελλίζει ότι είναι όλο πίκρα και οδύνη που [εξ]αναγκάζεται να πράττει αντίθετα από τις διακηρύξεις της και να σφίγγει τον βρόχο στον κοινωνικό ισθμό του σώματος της κοινωνίας, αλλά… –τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Η Πρωτομαγιά, πάντως, ουδέποτε θα χάσει τον συμβολισμό, που πλέον έχει αποκτήσει στα μάτια και στην ψυχή των εργαζόμενων. Ξέρουμε ότι μερικές φορές τα σύμβολα είναι πιο αποτελεσματικά από την πραγματικότητα, μένει όμως τούτο να αποδειχτεί και στην πράξη. Σήμερα κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο, εντούτοις αφού έχει γίνει αποδεκτό από τους περισσότερους το δόγμα της ανυπαρξίας εναλλακτικής λύσης.
Ισως η σιωπή του πνευματικού κόσμου να υποκρύπτει μια λανθάνουσα πεποίθηση ότι η κοινωνία δεν θα αργήσει να εκραγεί, ίσως όμως να είναι και η πλήρης υποταγή του στα μαγνάδια της εξουσίας και στην συνεπακόλουθη μεταμόρφωσή του σε εξουσιαστικό μηχανισμό – κρίμα για τούτον τον κόσμο και τους περί αυτόν, εάν έτσι έχουν τα πράγματα [και, άρα, εικάζουμε, αδιαφορούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς και οι οδοιπόροι ενός άκαμπτου και αντιδημοκρατικού συστήματος].
Ισως και η σιωπή της κοινωνίας να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις και αναταράξεις – απλώς δεν βλέπουμε, μέσα στην τόση στραβομάρα μας και την απάθειά μας, ή έχουμε καταστεί βαρήκοοι και δεν ακούμε τους υποχθόνιους τριγμούς της εξέγερσης· πάντα θα γίνονται εξεγέρσεις, το θέλουμε είτε όχι, το θέλουν οι ισχυροί είτε όχι. Είναι αλήθεια ότι έχει προχωρήσει αρκετά ένας εκφασισμός της κοινωνίας, απότοκος της ανικανότητας των υγιών πολιτικών δυνάσμεων να διεκδικήσουν δικαιώματα κι ελευθερίες χαμένες.
Οπως και να ’χει, η αμηχανία είναι έκδηλη στις περισσότερες κοινωνικές συναλλαγές, από τους μικρότερους συναγελασμούς έως τα ευρύτερα πολιτικά μορφώματα. Αμήχανοι και διστακτικοί, απαιτούμε ο ένας από τον άλλο μια ρεαλιστική λύση – δεν επιζητείται σωματικά αυτή η λύση παρά μόνο θεωρητικά και εφόσον οι μονάδες δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που οπωσδήποτε μας αναλογούν. Ουδείς αδρανής καταδιώκεται από Ερινύες εντούτοις και αυτό απογοητεύει όσους δροσίζονται από το αεράκι της αντίστασης.
Ας μην ειπωθεί παρ’ όλα αυτά ότι όλα έχουν τελειώσει, ας μην ιδωθεί η άπνοια σαν νεκρό σημείο. Τι λένε τα μέσα ενημέρωσης;
efsyn.gr
