Η φρίκη από το μακελειό στο Παρίσι γεμίζει με αποτροπιασμό τον πλανήτη. Είμαστε όλοι Γάλλοι αυτές τις δύσκολες στιγμές. Ετσι πρέπει να είμαστε. Η σφαγή αθώων ανθρώπων είναι φρίκη και όνειδος για την ανθρωπότητα.
Ομως, εδώ και πολλούς μήνες, η ελληνική θάλασσα, το γαλάζιο Αιγαίο μας, γίνεται ο τάφος πολλών εκατοντάδων αθώων προσφύγων.
Πατεράδες, μάνες και μικρά παιδάκια που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή, προσπαθώντας να ξεφύγουν από την κόλαση που έκαναν οι πόλεμοι τις πατρίδες τους, πεθαίνουν από πνιγμό ή από σπαραγμό που νιώθουν όταν μπροστά τους η θάλασσα καταπίνει τους αγαπημένους τους. Η Γαλλία σήμερα πενθεί για τη φρικτή τραγωδία που την έπληξε.
Η Ελλάδα που εδώ και μήνες βιώνει τη φρίκη τόσων θανάτων στην θάλασσά της, γιατί δεν σβήνει τα φώτα στην Ακρόπολη; Γιατί δεν κηρύσσεται από τον πρωθυπουργό, όχι τριήμερο, αλλά συνεχές πένθος για τις εκατόμβες, με τις σημαίες μεσίστιες, για τη γενοκτονία που συντελείται στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο;
Δεν ξεχνάμε ότι σήμερα είμαστε όλοι Γάλλοι. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε και πρόσφυγες.
