Να οργανώσουμε τη συνέχεια, μαζικά, ταξικά, αποφασιστικά!

Οι αγώνες ενάντια στο αντεργατικό ν/σ Χατζηδάκη έδωσαν μήνυμα

Το αντερ­γα­τι­κό νο­μο­σχέ­διο-τέ­ρας Χα­τζη­δά­κη ψη­φί­στη­κε στη βουλή, δη­μιουρ­γώ­ντας τομές και ρωγ­μές, αφή­νο­ντας πα­ρα­κα­τα­θή­κες προς αξιο­ποί­η­ση.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, οι κρί­σεις και οι κυ­βερ­νή­σεις που τις δια­χει­ρί­στη­καν μας έχουν δυ­σκο­λέ­ψει τη ζωή. Τα κοι­νω­νι­κά συμ­βό­λαια έσπα­σαν και τη θέση τους παίρ­νουν ακραί­ες αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές. 

Αυτό το νο­μο­σχέ­διο (νόμος πλέον) κλι­μα­κώ­νει ρα­γδαία τις επι­θέ­σεις και επι­χει­ρεί το ξε­ζού­μι­σμα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και την από­λυ­τη συλ­λο­γι­κή σιωπή!

Κατερίνα Γιαννούλια, Νίκος Μποσινάκος

Για να ρε­φά­ρει το κε­φά­λαιο χρειά­ζε­ται εξευ­τε­λι­σμός του ερ­γα­τι­κού κό­στους, απάν­θρω­πα ωρά­ρια χωρίς στα­μα­τη­μό και αρ­γί­ες (ούτε τις Κυ­ρια­κές δεν άφη­σαν), ατο­μι­κά προ­σερ­χό­με­νους ερ­γα­ζό­με­νους στη «συ­νεν­νό­η­ση» με την ερ­γο­δο­σία, ώστε να μην υπάρ­χει καμιά ου­σια­στι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση για τη δυ­να­τό­τη­τα αξιο­πρε­πών συν­θη­κών δου­λειάς, με ταυ­τό­χρο­νη απε­νερ­γο­ποί­η­ση των απερ­γιών και έλεγ­χο των συν­δι­κά­των, για να εξου­δε­τε­ρώ­νε­ται η όποια συλ­λο­γι­κή αντί­στα­ση εν τη γε­νέ­σει της.

Οι απερ­για­κοί αγώ­νες του Ιου­νί­ου και το διά­στη­μα που προη­γή­θη­κε δεν επέ­τρε­ψαν να πε­τύ­χει το επι­κοι­νω­νια­κό σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης και του Χα­τζη­δά­κη, παρά την εντυ­πω­σια­κή προ­σπά­θεια των ΜΜΕ που προ­έ­βα­λαν μόνο το Χα­τζη­δά­κη κι ούτε μισό συν­δι­κα­λι­στή (εκτός από 2-3 την τε­λευ­ταία μέρα), παρά τα πρώτα 53 άρθρα όπου χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν άλλη μια φορά οι γυ­ναί­κες ως γλά­στρες, για να εξω­ρα­ΐ­σουν το υπό­λοι­πο έκτρω­μα, αφο­ρώ­ντας δήθεν λύ­σεις των έμ­φυ­λων προ­βλη­μά­των στον κόσμο της δου­λειάς, παρά την προ­σπά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης να πεί­σει τους Δη­μο­σί­ους Υπαλ­λή­λους ότι δεν τους αφορά, παρά την εσω­τε­ρι­κή πίεση της ΓΣΕΕ να ψάξει τα θε­τι­κά ση­μεία και να εξου­δε­τε­ρώ­σει την πε­ρί­πτω­ση μα­ζι­κών απερ­γιών…

Ο κό­σμος όλος πήρε χα­μπά­ρι τις προ­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΕΒ και των εφο­πλι­στών και τη σο­βα­ρό­τη­τα των αντερ­γα­τι­κών δια­τά­ξε­ων. Και παρά την κακή κα­τά­στα­ση των συν­δι­κά­των, με τη μειω­μέ­νη αξιο­πι­στία (με την ευ­θύ­νη της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας και του κυ­βερ­νη­τι­κού κι ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού), μπο­ρεί να ισχυ­ρι­στεί κα­νείς ότι η αυ­θόρ­μη­τη αντί­δρα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μπρο­στά σε αυτό το τε­ρα­τούρ­γη­μα, ήταν να υπε­ρα­σπι­στούν τη στοι­χειώ­δη ανά­γκη να υπάρ­χουν συλ­λο­γι­κά ερ­γα­λεία και να μπο­ρούν να προ­κη­ρυ­χτούν απερ­γί­ες χωρίς την…άδεια του κρά­τους και της ερ­γο­δο­σί­ας!

Η κυ­βέρ­νη­ση δεν έπει­σε ούτε την «άπει­ρη» στα ερ­γα­τι­κά θέ­μα­τα νε­ο­λαία, αυτή τη νε­ο­λαία που δεν έχει βιώ­σει νίκες από με­γά­λες απερ­γί­ες κι αγώ­νες, που έχει βρε­θεί ατο­μι­κά απέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­σία και που έχει βρει το Δη­μό­σιο «κλει­στό» σε προ­σλή­ψεις για μό­νι­μες και στα­θε­ρές θέ­σεις ερ­γα­σί­ας.

Έτσι, μετά κι από το «στρί­μωγ­μα» της κυ­βέρ­νη­σης και της ΓΣΕΕ την Πρω­το­μα­γιά, οπότε ένα κρί­σι­μο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό κα­τέ­βη­κε σε μα­ζι­κή και απερ­για­κή δια­δή­λω­ση, δη­μιουρ­γώ­ντας μια βάση επα­νεκ­κί­νη­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, οι απερ­γί­ες της 10ης Ιούνη κυ­ρί­ως, αλλά και οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις της 16ης, θύ­μι­σαν κάτι από τις πα­λιές και πιο «έν­δο­ξες» στιγ­μές ερ­γα­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων!

Με συ­να­δέλ­φισ­σες και συ­να­δέλ­φους που είχαν να απερ­γή­σουν από το 2015 σχε­δόν, με αν­θρώ­πους που ακόμα και σε τη­λε-ερ­γα­σία αι­σθάν­θη­καν τα­ξι­κά υπο­χρε­ω­μέ­νοι να απερ­γή­σουν, με τη νε­ο­λαία να κάνει ίσως και την πρώτη της δη­λω­μέ­νη στην ερ­γο­δο­σία απερ­γία, αψη­φώ­ντας τον κίν­δυ­νο των αντι­ποί­νων και της από­λυ­σης.

Πανό σω­μα­τεί­ων κι ομο­σπον­διών πα­ρου­σιά­στη­καν στο δρόμο και η ανα­μο­νή για να ξε­κι­νή­σουν οι πο­ρεί­ες ήταν με­γά­λη, μετά από καιρό, γιατί η μα­ζι­κό­τη­τα αφε­νός ξύ­πνη­σε τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία που βρήκε ευ­και­ρία να μι­λή­σει σε αυτές κι αυ­τούς που είχε πα­ρα­τή­σει χρό­νια στην ατο­μι­κή τύχη τους, αφε­τέ­ρου γιατί ήταν πολλά τα μπλοκ που είχαν να βα­δί­σουν.

Ακόμα και συλ­λο­γι­κό­τη­τες που δεν είναι ερ­γα­τι­κά σω­μα­τεία, όπως φε­μι­νι­στι­κές (Συ­νέ­λευ­ση 8 Μάρτη), εμ­φά­νι­σαν μα­ζι­κο­ποι­η­μέ­να πανό, συ­σχε­τί­ζο­ντας το ν/σ Χα­τζη­δά­κη με την επί­θε­ση στις ζωές των γυ­ναι­κών της δου­λειάς (με την πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη ελα­στι­κό­τη­τα, την τη­λε-ερ­γα­σία και την άδεια πα­τρό­τη­τας των… πολ­λών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων), αλλά και απο­δο­μώ­ντας το πρώτο μέρος, που υπο­τί­θε­ται ότι πα­ρεμ­βαί­νει θε­τι­κά στην αντι­με­τώ­πι­ση της σε­ξουα­λι­κής βίας και κα­κο­ποί­η­σης στον κόσμο της δου­λειάς, αφή­νο­ντας στον ερ­γο­δό­τη τη δια­χεί­ρι­ση των κα­ταγ­γε­λιών!

Η απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση του νόμου Χα­τζη­δά­κη στις συ­νει­δή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων και το κρί­σι­μο δυ­να­μι­κό που συμ­με­τεί­χε στα ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις από την Πρω­το­μα­γιά μέχρι σή­με­ρα, μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει συν­θή­κες αμ­φι­σβή­τη­σης του νόμου και μη εφαρ­μο­γής σο­βα­ρών δια­τά­ξε­ών του.

Η ρωγμή υπάρ­χει και η αξιο­ποί­η­σή της εξαρ­τά­ται από τη στάση της συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς κι από την πρό­θε­ση να τη με­γα­λώ­σου­με, πι­στεύ­ο­ντας ότι ένα πιο ισχυ­ρό και μα­ζι­κό, ενερ­γό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα μπο­ρεί να πα­ρέμ­βει, ακυ­ρώ­νο­ντας στην πράξη το βα­σι­κό κορμό του νόμου και κυ­ρί­ως, ό,τι αφορά τον έλεγ­χο των συν­δι­κά­των και την πραγ­μα­το­ποί­η­ση απερ­γιών.

Όπως γρά­φει κι ο ΡΙ­ΖΟ­ΣΠΑ­ΣΤΗΣ του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου 19-20/6, «Στην αντε­πί­θε­ση με εφό­διο την πο­λύ­τι­μη πείρα από τις απερ­για­κές μάχες – Καμία πα­ρέμ­βα­ση δεν πάει χα­μέ­νη». Το στοί­χη­μα είναι να βα­σι­στού­με σε αυτήν την πα­ρα­δο­χή, να την ξε­δι­πλώ­σου­με και να την κά­νου­με πράξη.

Τα σω­μα­τεία και τα συν­δι­κά­τα έχουν την ευ­και­ρία, μετά από πολλά χρό­νια, να αντι­με­τω­πί­ζο­νται και να αξιο­λο­γού­νται από τις ερ­γα­ζό­με­νες και τους ερ­γα­ζό­με­νους ως απα­ραί­τη­τα ερ­γα­λεία που, παρά τα προ­βλή­μα­τά τους, δεν γί­νε­ται να πα­ρα­δο­θούν στο κρά­τος και την ερ­γο­δο­σία. Και την απερ­γία, πα­ρό­λο που κο­στί­ζει πολύ ακρι­βά στον κόσμο της δου­λειάς, δεν γί­νε­ται να την απε­μπο­λή­σου­με.

Από την ψή­φι­ση του νόμου και μετά, η κυ­βέρ­νη­ση βγά­ζει «στην πα­ρα­νο­μία» τα συν­δι­κά­τα, αν απο­φα­σί­σουν να λει­τουρ­γή­σουν για τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης που εκ­προ­σω­πούν.

Το είδος και το μέ­γε­θος των μαχών που ανα­μέ­νο­νται το επό­με­νο διά­στη­μα (μιας κι η κυ­βέρ­νη­ση θα στα­θεί ατα­λά­ντευ­τα με τα συμ­φέ­ρο­ντα των με­γά­λων ερ­γο­δο­τών) και η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα με την οποία η πλευ­ρά μας θα στα­θεί, θα κρί­νουν την έκ­βα­ση της συ­νέ­χειας.

Για να μη γρα­φτούν τα συν­δι­κά­τα και οι με­γά­λες Ομο­σπον­δί­ες στο Γε­νι­κό Μη­τρώο Συν­δι­κα­λι­στι­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων (ΓΕ­ΜΗ­ΣΟΕ), για να τολ­μή­σουν να αψη­φή­σουν την υπο­χρέ­ω­ση διε­ξα­γω­γής εκλο­γών και γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων και με ηλε­κτρο­νι­κό τρόπο, για να κη­ρύ­ξουν απερ­γί­ες χωρίς την…άδεια του δια­με­σο­λα­βη­τή της κυ­βέρ­νη­σης, για να αγνοη­θούν οι δια­τά­ξεις για την απα­γό­ρευ­ση επα­να­προ­κή­ρυ­ξης απερ­γί­ας που έχει κρι­θεί πα­ρά­νο­μη από τη Δι­καιο­σύ­νη, από τη δευ­τε­ρο­βάθ­μια ή τρι­το­βάθ­μια συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση, για να μην εφαρ­μο­στεί η διά­τα­ξη για υπο­χρε­ω­τι­κή εγ­γυ­η­μέ­νη ερ­γα­σία του 1/3 των ερ­γα­ζο­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων κοι­νής ωφέ­λειας, θα χρεια­στεί η συμ­βο­λή ευ­ρύ­τε­ρων συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, ώστε να μη βρε­θούν εκτε­θει­μέ­νοι ατο­μι­κά ερ­γα­ζό­με­νοι ή μικρά σω­μα­τεία κι αντι­με­τω­πί­σουν τις συ­νέ­πειες του νόμου, νο­μι­κές και οι­κο­νο­μι­κές, μιας κι έχει προ­βλε­φθεί και αστι­κή ευ­θύ­νη σε συν­δι­κα­λί­στριες-ές για «ζη­μιές» στην επι­χεί­ρη­ση, εται­ρεία κλπ. Πρόβα όλων αυτών απο­τέ­λε­σε η στάση της κυ­βέρ­νη­σης και των εφο­πλι­στών απέ­να­ντι στα ναυ­τερ­γα­τι­κά σω­μα­τεία και την ΠΕΝΕΝ.

Όσες κι όσοι επι­χει­ρή­σου­με να τα βά­λου­με πραγ­μα­τι­κά με τις όλο και πιο κα­το­χυ­ρω­μέ­νες θε­σμι­κά δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου (φρό­ντι­σαν γι αυτό όλες οι προη­γού­με­νες, μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, μη­δε­μιάς εξαι­ρου­μέ­νης), εί­μα­στε υπο­χρε­ω­μέ­νες κι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να κι­νη­θού­με δρα­στι­κά μέσα στα συν­δι­κά­τα και να συλ­λει­τουρ­γή­σου­με με ένα με­γά­λο κομ­μά­τι δυ­νά­με­ων, που σί­γου­ρα θα ξε­φεύ­γουν από τα ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά μας πλαί­σια, για να δη­μιουρ­γή­σου­με μα­ζι­κές αντι­στά­σεις, θα βγά­ζουν όμως κόσμο στο δρόμο και θα σπάνε την αυ­το­πε­ποί­θη­ση και νο­μι­κή πα­ντο­δυ­να­μία του συ­στή­μα­τος, ανα­γκά­ζο­ντας τα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα να έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με τους ψη­φο­φό­ρους τους και τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία να κι­νεί­ται έστω και στοι­χειω­δώς, ενά­ντια στα αστι­κά κόμ­μα­τα που ανα­φέ­ρε­ται.

Σχε­τι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα εί­δα­με την Πρω­το­μα­γιά, αλλά και στην, τε­λι­κά 24ωρη, απερ­γία στις 16 Ιούνη. Ένα ετε­ρό­κλι­το κομ­μά­τι συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, με τις τα­λα­ντεύ­σεις του και τις δια­φο­ρε­τι­κές πιέ­σεις, τα­χύ­τη­τες και ακρο­α­τή­ρια που είχε να αντι­με­τω­πί­σει και να συ­νυ­πο­λο­γί­σει, κα­τά­φε­ρε να προ­κα­λέ­σει μια «με το ζόρι» κί­νη­ση ακόμα και στη ΓΣΕΕ του Πα­να­γό­που­λου, πε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας πα­ρα­τά­ξεις σε ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΕΚΠ, ομο­σπον­δί­ες, σω­μα­τεία και το ΠΑΜΕ. Μόνο έτσι, με πολύ κόπο, αγω­νία και συ­νε­χή προ­σπά­θεια μπο­ρού­με να δη­μιουρ­γή­σου­με συν­θή­κες μα­ζι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης και ανυ­πα­κο­ής απέ­να­ντι σε μια σκλη­ρή κυ­βέρ­νη­ση του κε­φα­λαί­ου σε κρίση και σε μια αξιω­μα­τι­κή και συ­στη­μι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση που ψη­φί­ζει τα «καλά άρθρα» ενός τε­ρα­τουρ­γή­μα­τος, μη βγαί­νο­ντας από το κάδρο των υψη­λών συ­νεν­νο­ή­σε­ων και των χα­μη­λών προσ­δο­κιών για τον κόσμο της δου­λειάς, που δυ­σκο­λεύ­ε­ται ακόμα να πι­στέ­ψει το «άδεια­σμά» του από κόμ­μα­τα που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται ως «αρι­στε­ρά» ή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά.

Με ενω­τι­κή δράση της ρι­ζο­σπα­στι­κής και τα­ξι­κής αρι­στε­ράς, μέσα στα συν­δι­κά­τα, θε­ω­ρώ­ντας απα­ραί­τη­τες τις δυ­νά­μεις και του ΠΑΜΕ στο δύ­σκο­λο αυτό αγώνα, είναι ανα­γκαίο να βρού­με τρό­πους να με­γα­λώ­σου­με τις ρωγ­μές που δη­μιουρ­γή­θη­καν και να πε­ρά­σει από αυτές ένα μα­ζι­κό κι όλο και πιο απο­φα­σι­σμέ­νο τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης, που να μπο­ρέ­σει να κάνει την ανα­τρο­πή!

//rproject.g