Ποια πολιτική για να ζωντανέψουμε τα σωματεία μας;

Να ενισχύσουμε το ρεύμα της ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς

Τους τε­λευ­ταί­ους μήνες σε μια σειρά σω­μα­τεί­ων έχουν ολο­κλη­ρω­θεί οι εκλο­γές για την ανά­δει­ξη διοι­κη­τι­κών συμ­βου­λί­ων και αντι­προ­σώ­πων στα συ­νέ­δρια των Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων. Έχου­με γρά­ψει ξανά σε προη­γού­με­να φύλλα της Ερ­γα­τι­κής Αρι­στε­ράς, σχε­τι­κά με τις πρό­σφα­τες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, την άνοδο της συμ­με­το­χής σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις και ακόμα πιο ση­μα­ντι­κά σε σω­μα­τεία και συν­δι­κά­τα του ιδιω­τι­κού τομέα καθώς και τη ση­μα­ντι­κή συμ­με­το­χή μίας νέας γε­νιάς ερ­γα­ζο­μέ­νων, που ανα­κα­λύ­πτει ξανά την αξία της συν­δι­κα­λι­στι­κής oρ­γά­νω­σης ή απο­φα­σί­ζει να επα­να­στρα­τευ­τεί. Μά­λι­στα, ιδρύ­ο­νται και και­νού­ρια σω­μα­τεία, όπως το πα­νελ­λα­δι­κό σω­μα­τείο της έρευ­νας σε μία προ­σπά­θεια να απο­κτή­σει συλ­λο­γι­κή έκ­φρα­ση και συν­δι­κα­λι­στι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση ένα πο­λυ­πλη­θές ερευ­νη­τι­κό και επι­στη­μο­νι­κό δυ­να­μι­κό που ζει στη διαρ­κή επι­σφά­λεια των επι­δο­τή­σε­ων και της ad hoc συμ­με­το­χής σε ερευ­νη­τι­κά προ­γράμ­μα­τα. 

Χρήστος Σταυρακάκης |

Αυτό είναι ελ­πι­δο­φό­ρο και από μόνο του: νέοι ερ­γα­ζό­με­νοι και νέες ερ­γα­ζό­με­νες του ιδιω­τι­κού τομέα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο «ρί­χνο­νται» στις μάχες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και σε χώ­ρους που αυτή η υπό­θε­ση είναι δύ­σκο­λη. Σί­γου­ρα, οι νίκες των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην efood και των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην cosco, παί­ζουν έναν ιδιαί­τε­ρο ρόλο και απο­τε­λούν πα­ρα­δείγ­μα­τα έμπνευ­σης, συ­σπεί­ρω­σης και αγώνα.

Όμως αυτή η νέα γενιά ερ­γα­ζο­μέ­νων (και όχι μόνο αυτή) αντι­με­τω­πί­ζει και πο­λι­τι­κά ερω­τή­μα­τα που μπαί­νουν στο τρα­πέ­ζι, σε σχέση με το χα­ρα­κτή­ρα των σω­μα­τεί­ων, τη σχέση των μελών με το σω­μα­τείο, τη λει­τουρ­γία των διοι­κη­τι­κών συμ­βου­λί­ων, τα αι­τή­μα­τα και την πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση που μπο­ρούν να συ­σπει­ρώ­νουν κόσμο και να μα­ζι­κο­ποιούν τα σω­μα­τεία σε μία ρι­ζο­σπα­στι­κή γραμ­μή ενά­ντια στην ερ­γο­δο­σία και τον κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, ο οποί­ος τόσο έχει τα­λαι­πω­ρή­σει τα σω­μα­τεία και τις ομο­σπον­δί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων (κυ­ρί­ως) στο δη­μό­σιο τομέα. Επι­πλέ­ον, έχει να αντι­με­τω­πί­σει και το «βούρ­δου­λα» του νόμου Χα­τζη­δά­κη, που θα επι­χει­ρή­σει να δια­λύ­σει επί της ου­σί­ας τη δυ­να­τό­τη­τα των σω­μα­τεί­ων να λει­τουρ­γούν και να ορ­γα­νώ­νουν τον αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς οφεί­λουν να ξε­κι­νούν από τη με­γά­λη ει­κό­να του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των υπαρ­κτών δυ­σκο­λιών που υπάρ­χουν, για να μπο­ρέ­σει να δια­μορ­φώ­σει κα­τεύ­θυν­ση. Δυ­στυ­χώς η συ­γκυ­ρία χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από την αδυ­να­μία ορ­γά­νω­σης μα­ζι­κών ερ­γα­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων απέ­να­ντι στην κα­τα­στρο­φι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη, παρά τις επί­μο­νες προ­σπά­θειες κά­ποιων κλά­δων ή κά­ποιων συν­δι­κά­των / ομο­σπον­διών. Για πα­ρά­δειγ­μα η αγω­νι­στι­κή δράση της ΟΕΝΓΕ στην απο­κά­λυ­ψη της εγκλη­μα­τι­κής δια­χεί­ρι­σης της παν­δη­μί­ας, στην προ­βο­λή των αι­τη­μά­των για ένα κα­θο­λι­κό δη­μό­σιο σύ­στη­μα υγεί­ας για την προ­στα­σία της αν­θρώ­πι­νης ζωής απέ­να­ντι στις ανά­γκες της αγο­ράς είναι πο­λύ­τι­μη. Αντί­στοι­χα πο­λύ­τι­μη είναι η δράση της αρι­στε­ράς στους δα­σκά­λους και τους κα­θη­γη­τές που ορ­γά­νω­σε την απερ­γία αποχή απέ­να­ντι στην αξιο­λό­γη­ση κό­ντρα και στο νόμο Χα­τζη­δά­κη.

Τέ­τοια «πα­ρα­δείγ­μα­τα» είναι ανα­γκαία γιατί δεί­χνουν και ένα συ­νο­λι­κό δρόμο για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ει­δι­κά στους χώ­ρους του ιδιω­τι­κού τομέα. Αυτός ο δρό­μος οφεί­λει να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται (α) από μία ενω­τι­κή στάση απέ­να­ντι στις υπό­λοι­πες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς μέσα στα σω­μα­τεία και (β) από μία ει­λι­κρι­νή προ­σπά­θεια μα­ζι­κο­ποί­η­σης των σω­μα­τεί­ων, δια­μορ­φώ­νο­ντας αι­τή­μα­τα που μπο­ρούν να απα­ντούν στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, στα ελα­στι­κά ωρά­ρια, στις απει­λές και τους εκ­βια­σμούς της ερ­γο­δο­σί­ας δια­μορ­φώ­νο­ντας και τους πο­λι­τι­κούς όρους για την ορ­γά­νω­ση μίας ερ­γα­τι­κής απά­ντη­σης στις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές, μίας μα­ζι­κής κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.

Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση έχει και συ­γκε­κρι­μέ­νες προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Η ενω­τι­κή στάση και η με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή των σχη­μά­των και των πα­ρα­τά­ξε­ων τις Αρι­στε­ράς μέσα στα σω­μα­τεία είναι απα­ραί­τη­τη. Από τη μία, στις πε­ρι­πτώ­σεις που υπάρ­χουν δυ­νά­μεις της δε­ξιάς και του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, η κοινή αγω­νι­στι­κή στάση των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς μέσα στα διοι­κη­τι­κά συμ­βού­λια μπο­ρεί να μπει ανά­χω­μα σε πρα­κτι­κές πα­ρά­λυ­σης των σω­μα­τεί­ων, ακόμα και εάν εκλο­γι­κά είχαν κα­τέ­βει δια­φο­ρε­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια, συ­γκρο­τώ­ντας προ­γραμ­μα­τι­κά προ­ε­δρεία πάνω σε ένα κοινό πλαί­σιο και πρό­γραμ­μα δρά­σης του σω­μα­τεί­ου. Με αυτόν τον τρόπο μπο­ρούν να ασκού­νται πιέ­σεις και στις δυ­νά­μεις του ΠΑΜΕ, οι οποί­ες παρά τα μικρά βή­μα­τα απεύ­θυν­σης που έχουν κάνει, πα­ρα­μέ­νουν σε με­γά­λο βαθμό εγκλω­βι­σμέ­νες σε έναν αυ­το­α­να­φο­ρι­κό συν­δι­κα­λι­σμό. Σε σω­μα­τεία και ομο­σπον­δί­ες που υπάρ­χουν και έχουν ήδη μία ιστο­ρία και μία πα­ρά­δο­ση (όπως είναι οι με­γά­λες ομο­σπον­δί­ες του δη­μό­σιου τομέα) με ισχυ­ρές δυ­νά­μεις της δε­ξιάς, αυτή η τα­κτι­κή μπο­ρεί να απο­κτά­ει ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία στην κα­τεύ­θυν­ση της ανα­τρο­πής των πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών μέσα στο σω­μα­τείο ή το συν­δι­κά­το.

Ωστό­σο, εάν στο σω­μα­τείο δεν υπάρ­χουν αυτές οι αντι­δρα­στι­κές δυ­νά­μεις του ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, η αξιο­ποί­η­ση της με­θό­δου συ­γκρό­τη­σης προ­γραμ­μα­τι­κών προ­ε­δρεί­ων απέ­να­ντι σε άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, είναι λάθος και λει­τουρ­γεί ντε φάκτο δια­σπα­στι­κά για το σω­μα­τείο. Η αντι­πα­ρά­θε­ση των δια­φο­ρε­τι­κών τα­κτι­κών μέσα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα δε μπο­ρεί να γί­νε­ται με απο­κλει­σμούς, πόσο μάλ­λον τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων. Ούτε βέ­βαια από την άλλη μπο­ρούν να δη­μιουρ­γού­νται απο­κλει­σμοί πάνω στη βάση συ­γκρό­τη­σης πο­λι­τι­κών πλατ­φορ­μών που αντι­στοι­χούν στη συ­γκρό­τη­ση πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και όχι σω­μα­τεί­ων, όπως πολύ συχνά κά­νουν οι δυ­νά­μεις του ΝΑΡ σε διά­φο­ρα σω­μα­τεία. Ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο, όταν δη­μιουρ­γού­νται και­νού­ρια σω­μα­τεία, όπως είναι το Πα­νελ­λα­δι­κό Σω­μα­τείο της Έρευ­νας η βα­σι­κή μέ­ρι­μνα των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να είναι η φρο­ντί­δα για τη μα­ζι­κο­ποί­η­ση του σω­μα­τεί­ου, τη ζω­ντα­νή λει­τουρ­γία του, την εξω­στρέ­φεια του στον κλάδο.

Το «αγκά­θι» πολ­λές φορές είναι η στάση απέ­να­ντι σε κόσμο μέσα στα σω­μα­τεία ο οποί­ος μπο­ρεί να ψη­φί­ζει ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή/και να στη­ρί­ζει τις συν­δι­κα­λι­στι­κές του πα­ρα­τά­ξεις. Αυτές οι δυ­νά­μεις έχουν ήδη δώσει δείγ­μα­τα γρα­φής ενός μνη­μο­νια­κού και (τα προη­γού­με­να χρό­νια) ακίν­δυ­νου συν­δι­κα­λι­σμού. Με τις επί­ση­μες συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που εκ­φρά­ζουν μία λο­γι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ανά­θε­σης ενά­ντια σε μία λο­γι­κή ανά­πτυ­ξης των αγώ­νων, οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρούν και δεν πρέ­πει να ανα­πτύ­ξουν καμία προ­νο­μια­κή πο­λι­τι­κή σχέση, το αντί­θε­το. Αυτό όμως δεν μπο­ρεί να συμ­βεί με την εύ­ρε­ση «τε­χνι­κών» τρό­πων απο­κλει­σμών, μία επι­λο­γή που δυ­στυ­χώς υιο­θε­τούν και τμή­μα­τα της μη σε­χτα­ρι­στι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Το κα­θή­κον των δικών μας δυ­νά­με­ων, των σχη­μά­των της ενω­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι ο αγώ­νας να πεί­σου­με τους συ­να­δέλ­φους και τις συ­να­δέλ­φισ­σες για τα αι­τή­μα­τα και το πρό­γραμ­μα δρά­σης του σω­μα­τεί­ου. Να έχου­με σχέ­διο για τη μα­ζι­κο­ποί­η­ση του σω­μα­τεί­ου, για τη διεκ­δί­κη­ση συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, για την προ­στα­σία από την ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία, για την ορ­γά­νω­ση απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, χωρίς βέ­βαια να υπο­τι­μά­με τη ση­μα­σία κε­ντρι­κών κα­μπα­νιών (πχ υγεία, ακρί­βεια, εξο­πλι­σμοί) στις οποί­ες είναι απα­ραί­τη­το να εντά­σο­νται τα σω­μα­τεία και οι πα­ρα­τά­ξεις μας. Με άλλα λόγια, χρειά­ζε­ται «να δου­λέ­ψου­με» πάνω στην απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα μιας πο­λι­τι­κής που μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­νει δυ­νά­μεις, ανε­ξάρ­τη­τα από την εκλο­γι­κή στάση (και στο σω­μα­τείο και κοι­νο­βου­λευ­τι­κά) που έχει κάθε συ­νά­δελ­φος και συ­να­δέλ­φισ­σα. Μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση είχε και το σχήμα της Αγω­νι­στι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής Πα­ρέμ­βα­σης στο ΣΜΤ, η οποία δεν έγινε δεκτή ως «προ­γραμ­μα­τι­κή βάση συ­ζή­τη­σης» στο ΔΣ ούτε από τις δυ­νά­μεις του ΝΑΡ ούτε από τις δυ­νά­μεις που πρό­σκει­νται στο ΠΑΜΕ.

Η προ­σπά­θεια αυτή, του αγώνα για μία γραμ­μή που απα­ντά­ει στα κα­θη­με­ρι­νά προ­βλή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε κάθε κλάδο, που θέλει ένα ζω­ντα­νό, αγω­νι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό σω­μα­τείο, είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για να γίνει αυτή η πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νι­κή στο σω­μα­τείο. Είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για να κερ­δη­θεί η πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση είτε με δυ­νά­μεις σε­χτα­ρι­στι­κές είτε με δυ­νά­μεις του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού.

Η πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση που μπο­ρεί να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή πρέ­πει να μπο­ρεί να «επι­κοι­νω­νεί» με τις κα­θη­με­ρι­νές αγω­νί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, να κα­τα­δει­κνύ­ει τους υπαί­τιους (κυ­βερ­νή­σεις-ερ­γο­δο­σία) και να προ­σπα­θεί να ενώ­νει και να συ­σπει­ρώ­νει δυ­νά­μεις γύρω από την υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων και των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών απέ­να­ντι στα κέρδη και τα συμ­φε­ρό­ντα της αγο­ράς.

rproject.gr