Στόχος για την Αριστερά στο νέο συνδικαλιστικό τοπίο: Όσο πιο ενωτική, όσο πιο παρεμβατική γίνεται!

Μετά από την ολοκλήρωση του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ (αρχές Δεκέμβρη 2022) και πολλές αρχαιρεσίες σε πρωτοβάθμια και ομοσπονδίες, που πραγματοποιήθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα καθώς είχαν καθυστερήσει λόγω κόβιντ (ή και με αφορμή τον κόβιντ), με μόνο το συνέδριο του ΕΚΑ να εκκρεμεί για τις αρχές Φλεβάρη, διαμορφώθηκαν οι συσχετισμοί σε επίπεδο συνδικαλιστικών οργάνων, που το εργατικό κίνημα θα έχει να αξιοποιήσει, να διαχειριστεί ή να ξεπεράσει, προκειμένου να διεκδικήσει τα συμφέροντά του.

Κατερίνα Γιαννούλια*, Άκης Σωτηρόπουλος*

Συ­μπυ­κνώ­νο­ντας τα απο­τε­λέ­σμα­τα, προ­φα­νώς με δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις ανά χώρο, μπο­ρού­με να πούμε ότι σε με­γά­λους το­μείς του Δη­μο­σί­ου (π.χ. εκ­παί­δευ­ση) η συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων είναι μειω­μέ­νη, κα­τά­στα­ση που απο­τυ­πώ­νε­ται και στην ίδια την ΑΔΕΔΥ, στο πρό­σφα­το συ­νέ­δριο της οποί­ας πήραν μέρος 631 σύ­νε­δροι (αντι­στοι­χούν σε 240.000 υπαλ­λή­λους), από 705, το 2019.

Η μεί­ω­ση της συμ­με­το­χής οφεί­λε­ται αφε­νός στην «ερή­μω­ση» του Δη­μο­σί­ου, που έχουν υλο­ποι­ή­σει όλες οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις των τε­λευ­ταί­ων ετών, μη­δε­μιάς εξαι­ρου­μέ­νης, προς εξυ­πη­ρέ­τη­ση των ιδιω­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων, αλλά και στη συ­νει­δη­τή από­φα­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής και συ­στη­μι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας των ΔΑ­ΚΕ-ΔΗ­ΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) να μη δέ­χο­νται ως μέλη της ΑΔΕΔΥ τούς/τις συμ­βα­σιού­χους, που τεί­νουν να γί­νουν πλειο­ψη­φία ακόμα και στο Δη­μό­σιο, την ώρα που συ­ντα­ξιο­δο­τού­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες-οι πλέον, χωρίς να αντι­κα­θί­στα­νται από ερ­γα­ζό­με­νες-ους με μό­νι­μες και στα­θε­ρές σχέ­σεις. Ιδιαί­τε­ρα όσον αφορά τον χώρο της πρω­το­βάθ­μιας και δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης , οι βα­σι­κοί λόγοι της με­γά­λης απο­χής θα πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θούν στη στάση των συ­στη­μι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων σε κομ­βι­κά ζη­τή­μα­τα (αξιο­λό­γη­ση, ηλε­κτρο­νι­κές εκλο­γές για Υπη­ρε­σια­κά Συμ­βού­λια) και στο γε­γο­νός της κα­τάρ­γη­σης της ελεύ­θε­ρης μέρας για εκλο­γο­α­πο­λο­γι­στι­κές συ­νε­λεύ­σεις και εκλο­γές.

Ως προς τους συ­σχε­τι­σμούς, στη γε­νι­κή ει­κό­να μπο­ρού­με να πούμε ότι συ­νο­λι­κά, η δεξιά, μαζί με την ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) δια­τη­ρούν τον έλεγ­χο των πε­ρισ­σό­τε­ρων ομο­σπον­διών (ασχέ­τως αν σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις βρί­σκο­νται σε πτω­τι­κή πο­ρεία), δια­στρε­βλώ­νο­ντας στην ουσία την εκ­προ­σώ­πη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αφού οι συ­σχε­τι­σμοί προ­κύ­πτουν υπέρ των πα­ρα­τά­ξε­ων αυτών ως φαύ­λος κύ­κλος που οι ίδιες δη­μιούρ­γη­σαν: κα­τα­χρά­στη­καν τα συν­δι­κα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα με­τα­τρέ­πο­ντάς τα σε «προ­νό­μια» των συν­δι­κα­λι­στών τους, προ­ώ­θη­σαν τις ατο­μι­κές «λύ­σεις» των δια­δρό­μων και των δω­μα­τί­ων της εξου­σί­ας αντί για τις συλ­λο­γι­κές διεκ­δι­κή­σεις για το σύ­νο­λο του κό­σμου της δου­λειάς, απα­ξί­ω­σαν και κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σαν τη λει­τουρ­γία των σω­μα­τεί­ων κι έτσι, αλ­λοιώ­θη­καν τα κρι­τή­ρια, αλλά και η συμ­με­το­χή στις δια­δι­κα­σί­ες των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γά­νων.

Συ­νέ­δριο ΑΔΕΔΥ

Το ΠΑΜΕ (ΔΑΣ για το Δη­μό­σιο) κάνει μια με­γά­λη προ­σπά­θεια να πλειο­ψη­φή­σει σε με­γά­λες ομο­σπον­δί­ες και το κα­τα­φέρ­νει σε αρ­κε­τές, όπως σε ΟΣΥΑ­ΠΕ, ΟΣΕ­Α­ΔΕ, ΟΕΝΓΕ, ενώ στις εκ­παι­δευ­τι­κές, κα­τα­γρά­φει αύ­ξη­ση των δυ­νά­με­ων του. Στην ΑΔΕΔΥ, στο πρό­σφα­το συ­νέ­δριο, ανα­δεί­χτη­κε σε 2η δύ­να­μη (με 21,3%) και μά­λι­στα, πολύ κοντά στην 1η, τη ΔΑΚΕ. (με 23,4%). Αυτό θα ήταν μια καλή εξέ­λι­ξη, αν το ΠΑΜΕ θε­λή­σει να παί­ξει έναν ση­μα­ντι­κό ρόλο ενερ­γο­ποί­η­σης της ΑΔΕΔΥ, θέ­το­ντας τις δυ­νά­μεις του στην υπη­ρε­σία της πα­ρεμ­βα­τι­κής πρα­κτι­κής των ερ­γα­ζο­μέ­νων για την ανα­τρο­πή του ακραία αντερ­γα­τι­κού πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού. Αυτό, ωστό­σο, απαι­τεί τη συ­νερ­γα­σία όλων των τα­ξι­κών-αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων που δρουν στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, ώστε να γίνει εφι­κτή η ένωση όλων των δια­θέ­σι­μων «πυ­ρο­μα­χι­κών», που θα υπε­ρα­σπι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντα της τάξης, για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή η αντε­πί­θε­ση. Δυ­στυ­χώς, μέχρι στιγ­μής δεν ανι­χνεύ­ε­ται αυτή η προ­ο­πτι­κή στις προ­θέ­σεις του ΠΑΜΕ, χωρίς αυτό να ση­μαί­νει ότι από την πλευ­ρά μας δεν πρέ­πει να συ­νε­χί­σου­με να τη διεκ­δι­κού­με και να την ανα­δει­κνύ­ου­με ως την πιο ελ­πι­δο­φό­ρα.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα του συ­νε­δρί­ου της ΑΔΕΔΥ, συ­νο­λι­κά, δεί­χνουν πτώση των ΔΑ­ΚΕ-ΔΗ­ΣΥΠ, με τη ΔΗΣΥΠ να εκτο­πί­ζε­ται στην 3η θέση (με 18,6%).

Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις που αντι­στοι­χούν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (ΕΑΕΚ) πα­ρου­σί­α­σαν ελα­φρά άνοδο, ωστό­σο, συχνά ετε­ρο­κα­θο­ρί­ζο­νται και δεν θα μπο­ρού­σε να εγ­γυ­η­θεί κά­ποια-ος ότι θα λει­τουρ­γή­σουν υπέρ της ανά­πτυ­ξης του κι­νή­μα­τος, ιδιαί­τε­ρα αν κρί­νου­με τη στάση τους σε κα­θο­ρι­στι­κά και εν­δει­κτι­κά ζη­τή­μα­τα, όπως προ­α­να­φέρ­θη­κε.

Ο νόμος Χα­τζη­δά­κη, πα­ρό­λο που εφαρ­μό­στη­κε τε­λι­κά σε πολύ μικρό πο­σο­στό στο σύ­νο­λο των ομο­σπον­διών της ΑΔΕΔΥ (γύρω στο 2%), εξαι­τί­ας της ισχυ­ρής αντί­στα­σης των αρι­στε­ρών-τα­ξι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων σε όλη τη διάρ­κεια και σε όλους τους χώ­ρους, μέχρι το συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΜΕ, ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ, ΕΑΣ-Ενω­τι­κή Αγω­νι­στι­κή Συ­σπεί­ρω­ση, η συ­νέ­χεια του ΜΕΤΑ ΑΔΕΔΥ), δη­μιούρ­γη­σε πολλά προ­βλή­μα­τα στις συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες και εξα­κο­λου­θεί να απο­τε­λεί έναν ισχυ­ρό κίν­δυ­νο για τα σω­μα­τεία και τη λει­τουρ­γία τους, αν εφαρ­μο­στεί σε γε­νι­κό επί­πε­δο.

Εν­θαρ­ρυ­ντι­κές και με­γά­λης ση­μα­σί­ας ήταν οι απο­φά­σεις του 38ου συ­νε­δρί­ου της ΑΔΕΔΥ, ενά­ντια σε κρί­σι­μες δια­τά­ξεις του Νόμου 4808/2021 (Χα­τζη­δά­κη), τις οποί­ες πρό­τει­ναν  το ΠΑΜΕ , η ΕΑΣ (η συ­νέ­χεια του ΜΕΤΑ ΑΔΕΔΥ) και οι ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ. Οι απο­φά­σεις αυτές  υπερ­ψη­φί­στη­καν από αυτές τις δυ­νά­μεις, όπως κι από την ΕΑΕΚ και τη Συν­δι­κα­λι­στι­κή ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗ. ΔΑ­ΚΕ-ΔΗ­ΣΥΠ στά­θη­καν απέ­να­ντι, με κά­ποια κα­μου­φλα­ρι­σμέ­νη πα­ρου­σί­α­ση από τη ΔΗΣΥΠ, όπως έγινε και όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, από την ψή­φι­ση του νόμου Χα­τζη­δά­κη μέχρι σή­με­ρα.

Σύμ­φω­να με τις απο­φά­σεις αυτές «η Ανώ­τα­τη Συ­νο­μο­σπον­δία Δη­μο­σί­ων Υπαλ­λή­λων (ΑΔΕΔΥ) θα συ­νε­χί­σει να λει­τουρ­γεί και να απο­φα­σί­ζει νό­μι­μα με βάση το κα­τα­στα­τι­κό της (αρ. έγκρι­σης Πρω­το­δι­κεί­ου Αθή­νας 825/1927 και τις με­τέ­πει­τα τρο­πο­ποι­ή­σεις, που ολο­κλη­ρώ­θη­καν με την υπ΄ αριθμ. έγκρι­ση του Μο­νο­με­λούς Πρω­το­δι­κεί­ου Αθη­νών 5281/2007)» και εξει­δι­κεύ­ουν «Δεν πρό­κει­ται να αλ­λά­ξου­με το κα­τα­στα­τι­κό μας, γιατί πολύ απλά δεν πρό­κει­ται να αυ­το­κα­ταρ­γη­θού­με. Το ίδιο κα­λού­με να κά­νουν όλες οι Ομο­σπον­δί­ες του δη­μο­σί­ου και όλα τα Σω­μα­τεία.

Η Ε.Ε. και το Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ θα συ­νε­χί­σουν να παίρ­νουν απο­φά­σεις για απερ­γί­ες, για στά­σεις ερ­γα­σί­ας, συλ­λα­λη­τή­ρια και κάθε εί­δους κι­νη­το­ποι­ή­σεις με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη νό­μι­μη οδό, που χρη­σι­μο­ποιού­σαν μέχρι σή­με­ρα.»

Επι­πλέ­ον, υπάρ­χει επι­τέ­λους συ­γκε­κρι­μέ­νη από­φα­ση της ΑΔΕΔΥ, που ρητά ανα­φέ­ρει σχε­τι­κά με τις αρ­χαι­ρε­σί­ες των μελών της: «Σύμ­φω­να με το κα­τα­στα­τι­κό της ΑΔΕΔΥ οι Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις και οι αρ­χαι­ρε­σί­ες των Σω­μα­τεί­ων, τα συ­νέ­δρια των Ομο­σπον­διών και της Συ­νο­μο­σπον­δί­ας πραγ­μα­το­ποιού­νται δια ζώσης, με φυ­σι­κή πα­ρου­σία και αυτό θα εξα­κο­λου­θή­σει να ισχύ­ει. Η ομό­φω­νη από­φα­ση του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ ενά­ντια στην εξ’ απο­στά­σε­ως – ηλε­κτρο­νι­κή ψη­φο­φο­ρία είναι σε ισχύ, επι­κυ­ρώ­νε­ται και ισχυ­ρο­ποιεί­ται από το 38ο Συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ.

Το 38ο Συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ δη­λώ­νει ότι οι Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις των Σω­μα­τεί­ων και τα συ­νέ­δρια των Ομο­σπον­διών θα πραγ­μα­το­ποιού­νται δια ζώσης, τη­ρώ­ντας όλα τα μέτρα υγειο­νο­μι­κής προ­στα­σί­ας, όταν χρειά­ζε­ται.

Το 38ο Συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ απο­φα­σί­ζει ότι καμία συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση δεν θα κα­τα­θέ­σει κα­νέ­να στοι­χείο στο ΓΕ­ΜΗ­ΣΟΕ.».

Ο τρό­πος που τέ­θη­καν και στη­ρί­χθη­καν οι συ­γκε­κρι­μέ­νες απο­φά­σεις, αλλά και το απο­τέ­λε­σμα που απέ­φε­ραν, θα έπρε­πε να είναι ο «μπού­σου­λας» για όλη την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο (και την προη­γού­με­νη, βέ­βαια).

Η κοινή και ατα­λά­ντευ­τη στάση των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων (ΠΑ­ΜΕ-ΕΑΣ-ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ) για τις απο­φά­σεις ενά­ντια στο Νόμο Χα­τζη­δά­κη, ανά­γκα­σαν/συ­μπα­ρέ­συ­ραν τις δυ­νά­μεις των ΕΑΕΚ και ΣΥΝΑΝ να συ­μπα­ρα­τα­χθούν σε αυτό το μπλοκ, γιατί δεν θα μπο­ρού­σαν να φα­νούν στη βάση τους κά­θε­τα αντί­θε­τες με μια τέ­τοια κί­νη­ση και θέ­λουν να κα­τα­γρά­φο­νται ως πιο προ­ο­δευ­τι­κές.

Η συ­νερ­γα­σία, σε συν­δι­κα­λι­στι­κό επί­πε­δο, της αρι­στε­ράς μπο­ρεί να φέρ­νει αντί­στοι­χα απο­τε­λέ­σμα­τα και σε κι­νη­μα­τι­κό επί­πε­δο. Και μά­λι­στα, αν είχε συμ­βεί αυτή η σύ­μπρα­ξη νω­ρί­τε­ρα, θα είχε πολύ πιο σα­φείς επι­δρά­σεις και μη­νύ­μα­τα προς εκεί­νες τις πα­ρα­τά­ξεις που σε διά­φο­ρες ομο­σπον­δί­ες επι­χεί­ρη­σαν κι εφάρ­μο­σαν, εν μέρει έστω, το Νόμο Χα­τζη­δά­κη. Αντί­στοι­χο πα­ρά­δειγ­μα ενω­τι­κής δρά­σης που έφερε πρα­κτι­κό κι αδιαμ­φι­σβή­τη­το απο­τέ­λε­σμα υπήρ­ξε η κα­θο­λι­κή απόρ­ρι­ψη της «αξιο­λό­γη­σης» που επι­χεί­ρη­σε να επι­βά­λει ο Μη­τσο­τά­κης ως Υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών.

Μέ­τω­πα πάλης

Οι άγριες επι­θέ­σεις από την κυ­βέρ­νη­ση και το σύ­στη­μα συ­νο­λι­κά, που πλήτ­τουν σφο­δρά τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, η απε­ρί­γρα­πτη λε­η­λα­σία του Με­το­χι­κού Τα­μεί­ου Πο­λι­τι­κών Υπαλ­λή­λων, οι κα­θη­λω­μέ­νοι μι­σθοί σε μνη­μο­νια­κά επί­πε­δα σε συν­δυα­σμό με τον πλη­θω­ρι­σμό της ακραί­ας κερ­δο­σκο­πί­ας, οι συ­ντά­ξεις εξα­θλί­ω­σης και η ομη­ρία σε ερ­γα­σια­κό βίο μέχρι τον…θά­να­το, η «κλοπή» των κλι­μα­κί­ων επί ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που δεν επα­νορ­θώ­θη­κε επί ΝΔ, η λη­στεία από τις τρά­πε­ζες, η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της υγεί­ας και μά­λι­στα επί κό­βιντ, η κα­τα­στρο­φή της δη­μό­σιας παι­δεί­ας, η διά­λυ­ση όλων των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών, οι κα­τα­σχέ­σεις της λαϊ­κής κα­τοι­κί­ας, τα ερ­γα­τι­κά δυ­στυ­χή­μα­τα, το ξε­σά­λω­μα των ερ­γο­δο­τών και του κρά­τους-ερ­γο­δό­τη, η νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη ασυ­δο­σία της αγο­ράς που αυ­τορ­ρυθ­μί­ζε­ται στα κε­φά­λια των ερ­γα­ζο­μέ­νων, που μας αφή­νει χωρίς φάρ­μα­κα, χωρίς πυ­ρο­σβέ­στες, χωρίς για­τρούς, θα μπο­ρού­σαν να έχουν απο­τε­λέ­σει αντι­στά­σεις και διεκ­δι­κή­σεις με αξιώ­σεις και νίκες, αν είχαν προ­ω­θη­θεί ως κοινή δράση από το σύ­νο­λο των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, εξα­να­γκά­ζο­ντας και τις πιο συμ­βι­βα­σμέ­νες πα­ρα­τά­ξεις του κυ­βερ­νη­τι­κού κι ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού να συρ­θούν σε αγώ­νες προ­κει­μέ­νου να μην απο­κο­πούν εντε­λώς από τη βάση τους κι απο­κα­λυ­φθεί ξανά, «φόρα παρ­τί­δα», ο ρόλος τους υπέρ του συ­στή­μα­τος.

Τα απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα μέ­τω­πα πάλης που έχου­με μπρο­στά μας, για άμε­σες προ­σλή­ψεις σε μό­νι­μες και στα­θε­ρές θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και για ενί­σχυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, έχουν επεί­γο­ντα και κρί­σι­μο χα­ρα­κτή­ρα για το λαό και απο­τε­λούν και αυτά έναν πα­ρα­πά­νω λόγο για την ανά­γκη συ­νερ­γα­σιών σε συν­δι­κα­λι­στι­κό επί­πε­δο όσων λο­γο­δο­τούν στα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Η σύ­μπρα­ξη των αρι­στε­ρών πα­ρα­τά­ξε­ων, χωρίς ηγε­μο­νι­σμούς και πε­ρι­χα­ρα­κώ­σεις, μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­σει τον απο­γοη­τευ­μέ­νο και κου­ρα­σμέ­νο κόσμο της δου­λειάς και να ανε­βά­σει την κι­νη­μα­τι­κή αυ­το­πε­ποί­θη­ση και εντέ­λει, να μα­ζι­κο­ποι­ή­σει τους αγώ­νες.

Οι συ­σχε­τι­σμοί στα σω­μα­τεία και τις ομο­σπον­δί­ες, όπως και στην ΑΔΕΔΥ (αλλά και στο ΕΚΑ, προ­σε­χώς) επί­σης μπο­ρούν να επη­ρε­ά­σουν την τόσο ανα­γκαία κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ξη και προ­φα­νώς, δεν είναι κα­θό­λου αδιά­φο­ροι.

Το κλίμα με­τα­ξύ των αρι­στε­ρών σχη­μά­των, για με­γά­λο διά­στη­μα, είναι αντα­γω­νι­στι­κό, με εξάρ­σεις κα­ταγ­γε­λιο­λο­γί­ας, με αί­σθη­ση αυ­τάρ­κειας και από­δο­ση ευ­θυ­νών στους «άλ­λους». Συ­νέ­πεια αυτών των τα­κτι­κών, ακού­σια θα ισχυ­ρι­στού­με, είναι να ανα­λώ­νο­νται οι τα­ξι­κές δυ­νά­μεις στον «εν­δο­α­ρι­στε­ρό εμ­φύ­λιο», αφή­νο­ντας πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο χώρο από αυτόν που αντι­στοι­χεί στις συμ­βι­βα­σμέ­νες συν­δι­κα­λι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις που κι­νού­νται απα­ρέ­γκλι­τα στα πλαί­σια που το ίδιο το σύ­στη­μα κι οι κυ­βερ­νή­σεις του ορί­ζουν, πλαί­σια όλο και πιο ασφυ­κτι­κά, όλο και πιο αβί­ω­τα για την ερ­γα­τι­κή τάξη. Δεν μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με έτσι!

Στα θε­τι­κά και υπο­σχό­με­να της συν­δι­κα­λι­στι­κής πε­ριό­δου είναι το κοινό ψη­φο­δέλ­τιο με­τα­ξύ ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕ­ΩΝ και ΕΑΣ (η συ­νέ­χεια του ΜΕΤΑ), για την Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή της ΑΔΕΔΥ, που είχε ως απο­τέ­λε­σμα, 2 έδρες για τον χώρο της ρι­ζο­σπα­στι­κής – αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, γε­γο­νός κα­θό­λου αμε­λη­τέο, με βάση τα επί­δι­κα που θα χρεια­στεί να αντι­με­τω­πί­σου­με. Επι­πλέ­ον, επί του πρα­κτέ­ου, ανα­σχέ­θη­καν οι συ­νέ­πειες των στρε­βλω­τι­κών δια­τά­ξε­ων του Ν. 1264/1982, που μοι­ρά­ζει τις έδρες στα συν­δι­κα­λι­στι­κά όρ­γα­να με από­λυ­τη αντι­στρο­φή της απλής ανα­λο­γι­κής στη δεύ­τε­ρη κα­τα­νο­μή και αυτός ήταν ένας από τους λό­γους που η αρι­στε­ρά διεκ­δι­κού­σε τη βελ­τί­ω­ση αυτού του Νόμου, πριν έρ­θουν τα…τρι­σχει­ρό­τε­ρα, με το Νόμο Χα­τζη­δά­κη!

Πρό­κει­ται για μια ενω­τι­κή κί­νη­ση, έστω στο ανώ­τε­ρο επί­πε­δο των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, πα­ρό­λο που, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν ακόμα πιο προ­ω­θη­τι­κή η κοινή κά­θο­δος και στο προη­γού­με­νο στά­διο, αυτό του Γε­νι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΑΔΕΔΥ. Μια αρχή έγινε, πά­ντως και αυτό είναι πα­ρά­δειγ­μα προς…εξά­πλω­ση!

Από τα πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία, που είναι και το πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό, ως τις ομο­σπον­δί­ες, την ΑΔΕΔΥ και τα Ερ­γα­τι­κά Κέ­ντρα, στό­χος μας πρέ­πει να είναι η συ­νερ­γα­σία των πιο κο­ντι­νών, του­λά­χι­στον, συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, παρά τις υπαρ­κτές δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις που πράγ­μα­τι υπάρ­χουν σε διά­φο­ρα ζη­τή­μα­τα.

Ο τρό­πος που αντι­με­τω­πί­ζε­ται η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, ο τόπος και ο χρό­νος των απερ­για­κών συ­γκε­ντρώ­σε­ων, η προ­κή­ρυ­ξη απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, η αντι­με­τώ­πι­ση της σε­ξι­στι­κής κα­τα­πί­ε­σης και του ρα­τσι­σμού από το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, η αντι­πο­λε­μι­κή δράση και διά­φο­ρα άλλα ζη­τή­μα­τα που απο­τε­λούν πεδία αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων των αρι­στε­ρών σχη­μά­των είναι λο­γι­κό να μη βρουν άμεσα κοι­νές απα­ντή­σεις και να συ­νε­χί­σει να προ­βλη­μα­τί­ζει όλες κι όλους μας η δέ­ου­σα απά­ντη­ση. Ωστό­σο, η αντι­πα­ρά­θε­ση μπο­ρεί να είναι και γό­νι­μη, εφό­σον μεί­νει εντός των τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων, και να προ­κα­λέ­σει κοι­νές, πα­ρα­γω­γι­κές ανα­ζη­τή­σεις, χωρίς να μας απο­προ­σα­να­το­λί­ζει από τους με­γά­λους τα­ξι­κούς στό­χους, και οριο­θε­τώ­ντας τους τα­ξι­κούς αντι­πά­λους.

Έχο­ντας κάνει ένα βήμα μπρο­στά προς τη συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ «φυ­σι­κών» συμ­μά­χων, θα χρεια­στεί επι­μο­νή και υπο­μο­νή στον σκοπό της με­γα­λύ­τε­ρης και πιο διευ­ρυ­μέ­νης κοι­νής δρά­σης.

 

*Η Κα­τε­ρί­να Γιαν­νού­λια είναι μέλος ΔΣ ΠΟ­ΓΕ­ΔΥ, ο Άκης Σω­τη­ρό­που­λος είναι μέλος ΕΕ ΑΔΕΔΥ

rproject.gr