Έλσα Υφαντή: Η συνεχόμενη αντεργατική επίθεση στο χώρο του τουρισμού

Η Έλσα Υφαντή είναι ιδρυτικό μέλος της παράταξης “ΛΑΝΤΖΑ” Πάργας και μέλος του Σωματείου Εργαζομένων στον Τουρισμό Πάργας || Το παρακάτω κείμενο αποτελεί παρέμβασή της στη συζήτηση με θέμα, «Η οργανωμένη παρέμβασή μας στους εργασιακούς χώρους – η περίπτωση των εργαζόμενων στον τουρισμό και στον επισιτισμό», που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 1 Αυγούστου, στο camping Resist.Reclaim.Revolt, στο Μονολίθι Πρέβεζας

Η πε­ρί­ο­δος των μνη­μο­νί­ων αν χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από κάτι είναι η άνευ όρων επί­θε­ση στα λαϊκά στρώ­μα­τα, πρω­τί­στως μέσα από το χώρο της ερ­γα­σί­ας. Με απο­λύ­σεις ή χα­μη­λούς μι­σθούς και με­ρο­κά­μα­τα, «ευ­έ­λι­κτες» μορ­φές ερ­γα­σί­ας, απί­στευ­τες απαι­τή­σεις και απάν­θρω­πα ωρά­ρια. Στό­χος αυτής της κα­τα­στρο­φής, είναι οι ζωές μας, η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα μας και ο τρό­πος που σκε­πτό­μα­στε-όσο πιο εξα­θλιω­μέ­νοι τόσο το κα­λύ­τε­ρο. Σκο­πός, τι άλλο, το κέρ­δος. Όσο οι ουρές των ανέρ­γων με­γα­λώ­νουν τόσο το κα­λύ­τε­ρο για την κυ­ριαρ­χία για τα κέρδη τους.

Πολλά χρό­νια πριν την κρίση αλλά πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μέσα σ’ αυτή, ο χώρος του του­ρι­σμού υπήρ­ξε ο πρω­τα­θλη­τής στις ερ­γα­τι­κές κα­τα­πα­τή­σεις.

Φυ­σι­κά δεν ακού­με τί­πο­τε άλλο από το ότι ο Ελ­λη­νι­κός του­ρι­σμός είναι η ατμο­μη­χα­νή της οι­κο­νο­μί­ας μας, ο βα­σι­κός πυ­λώ­νας της που σα­ρώ­νει τον διε­θνή αντα­γω­νι­σμό και άλλα τέ­τοια «υπέ­ρο­χα» που προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν-όλες ανε­ξαρ­τή­τως οι κυ­βερ­νή­σεις- ότι αυτός ο κλά­δος είναι πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση για την ανά­καμ­ψη της οι­κο­νο­μί­ας μας.

Αλή­θεια τι πρέ­πει να μι­μη­θούν και οι άλλοι κλά­δοι; Εδώ θα ανα­φέ­ρω κά­ποια από τα «προς μί­μη­ση». Συ­γκε­κρι­μέ­να στην πε­ριο­χή του Δήμου Πάρ­γας ενώ κάθε χρόνο έχου­με αύ­ξη­ση των επι­σκε­πτών άρα και με­γα­λύ­τε­ρα κέρδη, ιδιαί­τε­ρα στα ξε­νο­δο­χεία, πα­ράλ­λη­λα πα­ρα­τη­ρεί­ται ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι βιώ­νουν όλο και πιο άγριο κα­θε­στώς ερ­γα­σί­ας.

Συ­γκε­κρι­μέ­να:

Μι­κρό­τε­ρα με­ρο­κά­μα­τα παρά την αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού. Έχου­με πα­ρά­δειγ­μα ερ­γο­δό­τη που είπε στον υπάλ­λη­λο του ότι δι­καιού­ται 1100 ευρώ όπου και θα μπαί­νουν στην τρά­πε­ζα αλλά τα 300 ευρώ θα πρέ­πει να του τα επι­στρέ­φει κάθε μήνα. Δη­λα­δή προ­κει­μέ­νου να φαί­νε­ται νό­μι­μος επι­βα­ρύ­νει τον ερ­γα­ζό­με­νο χωρίς κα­νέ­ναν εν­δοια­σμό
Πε­ρισ­σό­τε­ρες ώρες δου­λειάς (με δε­δο­μέ­νο το 9ωρο φτά­νουν και στις 14 με 15 ώρες δου­λειάς) απλή­ρω­τες. Τε­λευ­ταία υπάρ­χει και με­γά­λη υπο­στε­λέ­χω­ση πράγ­μα που οδη­γεί σε εντα­τι­κο­ποί­η­ση και σο­βα­ρή αύ­ξη­ση των ατυ­χη­μά­των αφού τα μέτρα ασφά­λειας και ατο­μι­κής προ­στα­σί­ας έχουν πάει πε­ρί­πα­το
Ανύ­παρ­κτα και φυ­σι­κά απλή­ρω­τα ρεπό
Μη κα­τα­βο­λή δώρου σχε­δόν από το σύ­νο­λο των επι­χει­ρή­σε­ων- το δώρο αν δεν το συμ­ψη­φί­ζουν με τις πα­ρα­πά­νω ώρες δου­λειάς, το βά­ζουν στην τρά­πε­ζα για να φαί­νο­νται νό­μι­μοι και απαι­τούν να το πά­ρουν πίσω
Παι­δι­κή ερ­γα­σία με ελά­χι­στη ασφά­λεια και χρή­μα­τα αλλά και με εξα­ντλη­τι­κά για τα παι­διά ωρά­ρια πάνω από 9 ώρες και πολ­λές φόρες και νύχτα. Ευ­τυ­χώς φέτος, μετά από τις επί­μο­νες προ­σπά­θειες της Λάν­τζα αυτό πε­ριο­ρί­στη­κε αρ­κε­τά αλλά δεν στα­μά­τη­σε.
Με­γά­λη αύ­ξη­ση των προ­γραμ­μά­των της υπο­τι­θέ­με­νης «Μα­θη­τιάς» ή voucher του­ρι­σμού. Εδώ έκτος από τα ελ­λη­νι­κά ΙΕΚ, ΕΠΑΛ,ΤΕΙ κτλ εμπλέ­κο­νται και διε­θνή γρα­φεία με ερ­γα­ζο­μέ­νους από ανα­το­λι­κές χώρες. Οι συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας αυτών των αν­θρώ­πων είναι ακόμη χει­ρό­τε­ρες, με μι­σθούς εξευ­τε­λι­στι­κούς και εξα­ντλη­τι­κά ωρά­ρια.
Ενοι­κια­ζό­με­νοι ερ­γα­ζό­με­νοι από γρα­φεία/ερ­γο­λά­βους -τα λε­γό­με­να και δου­λε­μπο­ρι­κά. π.χ. φέτος οι κου­ζί­νες έχουν αρ­κε­τούς ερ­γα­ζό­με­νους/δού­λους από το Μπα­γκλα­ντές
Ερ­γα­τι­κά ατυ­χή­μα­τα που απο­σιω­πού­νται και φυ­σι­κά δεν απο­ζη­μιώ­νο­νται. Αντί­θε­τα οι ερ­γα­ζό­με­νοι τρο­μο­κρα­τού­νται πως αν κα­ταγ­γεί­λουν το ατύ­χη­μα δε θα ξα­να­βρούν ποτέ δου­λειά.
Απα­ρά­δε­κτες και τα­πει­νω­τι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές ιδιαί­τε­ρα στις γυ­ναί­κες.
Εκ­φο­βι­σμοί και απει­λές όχι μόνο στους ερ­γα­ζό­με­νους αλλά κα σε όσους τολ­μούν να δεί­ξουν την κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί.
Και δεν μας έφτα­ναν αυτά, η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση διε­ρευ­νά τρό­πους και φέρ­νει στη βουλή νο­μο­σχέ­δια για να κα­νο­νι­κο­ποι­ή­σει κάθε αυ­θαι­ρε­σία στις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας.

Και τώρα τι κά­νου­με; Ποιοι θα είναι οι στό­χοι των ερ­γα­σια­κών σχη­μά­των; Πως κι­νού­μα­στε εντός των Σω­μα­τεί­ων;

Η εμπει­ρία από το δικό μας Σω­μα­τείο είναι, το λι­γό­τε­ρο που μπορώ να πω, δρα­μα­τι­κή. Μι­λά­με για ένα σω­μα­τείο σφρα­γί­δα, με πα­γιω­μέ­νη δια­πλο­κή με τους ερ­γο­δό­τες. Οι μέχρι τώρα ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες στην Πάργα ξε­κι­νούν με το ότι ο ερ­γο­δό­της έχει δι­καί­ω­μα να αδι­κεί και να πα­ρα­νο­μεί ενώ οι ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν υπο­χρέ­ω­ση να ανέ­χο­νται και να μην αντι­δρούν.

Όταν η Λάν­τζα ορ­γα­νώ­θη­κε στην Πάργα και έκανε τις πρώ­τες της κι­νη­το­ποι­ή­σεις και ανα­κοι­νώ­σεις οι επι­θέ­σεις των ερ­γο­δο­τών ενα­ντί­ον μας ήταν εντυ­πω­σια­κές και πο­λύ­πλευ­ρες. Συ­κο­φα­ντί­ες, ει­ρω­νεί­ες , βρι­σιές, απει­λές και πάει λέ­γο­ντας. Από την άλλη οι ερ­γα­ζό­με­νοι μου­δια­σμέ­νοι και φο­βι­σμέ­νοι απέ­φευ­γαν ακόμη και τις πολ­λές κου­βέ­ντες μαζί μας δη­μό­σια. Όμως η ανά­γκη νικά τα πάντα. Και η ανά­γκη για σο­βα­ρή ορ­γά­νω­ση ήταν επι­βε­βλη­μέ­νη . Τα τη­λε­φω­νά μας πήραν φωτιά . Οι κα­ταγ­γε­λί­ες ερ­χό­ταν η μια μετά την άλλη με απο­τέ­λε­σμα μέσα σε λί­γους μήνες να έχου­με σχε­δόν την ¨ακτι­νο­γρα­φία¨ του 80% των επι­χει­ρή­σε­ων στην πε­ριο­χή.

Έχου­με βέ­βαια πολύ δρόμο μέχρι να φτά­σου­με στο επι­θυ­μη­τό απο­τέ­λε­σμα. Δυ­στυ­χώς οι ερ­γα­ζό­με­νοι και η νε­ο­λαία μην έχο­ντας δο­μη­μέ­να και ισχυ­ρά συν­δι­κα­λι­στι­κά όρ­γα­να, όχι μόνο δεν ορ­γα­νώ­νο­νται στα σω­μα­τεία, αλλά ακού­νε τη μάχη για διεκ­δί­κη­ση σαν ιστο­ρία από τα παλιά και την αντι­με­τω­πί­ζουν με με­γά­λη δυ­σπι­στία και προ­πα­ντός με φόβο. Από τις κα­ταγ­γε­λί­ες που κα­τα­γρά­φου­με ελά­χι­στες φτά­νουν στην Επι­θε­ώ­ρη­ση Ερ­γα­σί­ας που και σε αυτή υπάρ­χει με­γά­λη δυ­σπι­στία.

Τι κά­νου­με λοι­πόν, πώς ορ­γα­νώ­νου­με τον κόσμο;

Λένε πολ­λοί, τι, θα γί­νου­με, «κα­ταγ­γελ­τές»; Μα αν δεν ξε­κι­νή­σου­με από κάπου τι πε­ρι­μέ­νου­με, να γί­νουν όλα μα­γι­κά; Και θα κα­ταγ­γέλ­λου­με και θα αγω­νι­ζό­μα­στε να δεί­ξου­με την αλ­λη­λεγ­γύη μας και θα ενη­με­ρώ­νου­με και θα ξε­ση­κώ­νου­με και θα θυ­σιά­ζου­με την ησυ­χία μας αρκεί να ξέ­ρου­με που θέ­λου­με να φτά­σου­με.

Ως Λάν­τζα Πάρ­γας θέ­λου­με στην ορ­γά­νω­ση των σω­μα­τί­ων με τις αξίες της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και τις μορ­φές αγώνα χωρίς συμ­βι­βα­σμούς. Προ­σω­πι­κά πι­στεύω στην αλ­λη­λε­πί­δρα­ση των ερ­γα­τι­κών σχη­μά­των με τα πα­ρα­πά­νω χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και μα­κά­ρι να υπήρ­χαν και άλλα σχή­μα­τα τέ­τοια στην πε­ριο­χή μου.

Τέλος, η με­τα­μνη­μο­νια­κή συ­γκυ­ρία δυ­σχε­ραί­νει τις συν­θή­κες στις οποί­ες πα­ρεμ­βαί­νου­με. Τί­πο­τε δεν ήταν και δεν είναι εύ­κο­λο. Ο χώρος μέσα στον οποίο ερ­γα­τι­κά σχή­μα­τα όπως η Λάν­τζα θέ­λουν να ακου­στούν και να ανα­πτυ­χθούν δεν είναι αυ­το­νό­η­τος. Διεκ­δι­κή­θη­κε και πρέ­πει να εξα­κο­λου­θεί να διεκ­δι­κεί­ται από μια κοινή συ­νέ­πεια από τα κλα­δι­κά συν­δι­κά­τα και μέσα από μορ­φές αγώ­νων όπως η απερ­γία αλλά και με ενό­τη­τα στη δράση με φο­ρείς, συλ­λο­γι­κό­τη­τες και τους ίδιους τους ερ­γα­ζό­με­νους.

//rproject.gr