«Η πανδημία έβαλε ξανά στο τραπέζι την ανάγκη για συλλογικές λύσεις»

Συνέντευξη με τον Νίκο Ποταμίτη, αντιπρόεδρο της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Ζακύνθου

Η κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι κάνει ό,τι μπο­ρεί για να μας σώσει από τη νέα έξαρ­ση της παν­δη­μί­ας της Covid-19. Αυτό ση­μαί­νει ότι έχει ενι­σχύ­σει τη δη­μό­σια υγεία σε δομές, τε­χνι­κό εξο­πλι­σμό και προ­σω­πι­κό;

Από την αρχή της κρί­σης η κυ­βέρ­νη­ση λει­τούρ­γη­σε με τρόπο που να κι­νεί­ται με­τα­ξύ της επι­κοι­νω­νια­κής σύγ­χυ­σης των πο­λι­τών, της συ­γκρά­τη­σης των δα­πα­νών της υγεί­ας, της προ­στα­σί­ας του φι­λε­λεύ­θε­ρου αφη­γή­μα­τος για την υγεία, της προ­βο­λής της ατο­μι­κής ευ­θύ­νης και μιας «με­τα­φυ­σι­κού τύπου προ­σμο­νής» (εμ­βό­λιο–θε­ρα­πεί­ες) για κα­λύ­τε­ρες μέρες. Αυτό το πέ­τυ­χε με το να:

• Πο­ντά­ρει άλ­λο­τε στο κλίμα και άλ­λο­τε, όχι ευ­θαρ­σώς αλλά με υπο­νο­ού­με­να στην καλή κράση μας (DNA). Το τε­λευ­ταίο είναι ένα επι­πλέ­ον αφή­γη­μα που δυ­στυ­χώς βρήκε τους απο­δέ­κτες του.

• Να ανα­θέ­τει στους πο­λί­τες ευ­θύ­νες που δεν τους ανα­λο­γούν α) για αυ­το­προ­στα­σία αφού πρώτα τους κρα­τού­σε σε σύγ­χυ­ση με αντι­φα­τι­κές και αμ­φί­ση­μες απα­ντή­σεις στα ερω­τή­μα­τά που ευ­λό­γως δια­τυ­πώ­νο­νταν όπως το όχι στις μά­σκες «που βλά­πτουν και δεν προ­στα­τεύ­ουν» β) για την όπως όπως εξα­σφά­λι­ση της οι­κο­νο­μι­κής τους επι­βί­ω­σης κυ­ρί­ως όσο αφορά το του­ρι­στι­κό προιόν χωρίς ελέγ­χους και πε­ριο­ρι­σμούς ακόμα και από προ­ο­ρι­σμούς πολύ υψη­λής επι­κιν­δυ­νό­τη­τας.

• Να κλεί­νει τα σχο­λεία «επει­δή τα παι­διά μο­λύ­νο­νται και μο­λύ­νουν» όταν δεν υπήρ­χε το θέμα της ει­σό­δου του­ρι­στών, και αμέ­σως μετά να στέλ­νει τα παι­διά στο σχο­λείο για λίγες ημέ­ρες και εκ πε­ρι­τρο­πής γιατί «τα παι­διά δεν κιν­δυ­νεύ­ουν ούτε με­τα­δί­δουν έντο­να!» προ­βάλ­λο­ντας το αφή­γη­μα ότι «εμείς νιώ­θου­με και εί­μα­στε τόσο ασφα­λείς που ακόμα και τα ίδια μας τα παι­διά δεν φο­βό­μα­στε να τα στεί­λου­με στο σχο­λείο με το συγ­χρω­τι­σμό που αυτός συ­νε­πά­γε­ται».

• Να προ­βά­λει την ει­κό­να του κε­ντρι­κά υπεύ­θυ­νου δια­χει­ρι­στή της κρί­σης σαν ενός μει­λί­χιου και επι­στη­μο­νι­κά κα­τα­ξιω­μέ­νου εκ της America επι­στή­μο­να, που δια­θέ­τει όμως και το απα­ραί­τη­το προ­σόν του θρη­σκευό­με­νου με­γα­λο­οι­κο­γε­νειάρ­χη, που να κερ­δί­ζει τη συ­μπά­θεια και όχι την κα­τα­νό­η­ση των ακουό­ντων, οι οποί­οι τον πα­ρα­κο­λου­θού­σαν κα­θη­με­ρι­νά να απο­κα­λεί τα κρού­σμα­τα «συ­μπο­λί­τες μας» και τα παι­διά «παι­δά­κια» ενώ δεν πα­ρέ­λει­πε να ανα­φέ­ρε­ται σε ξε­νι­κούς όρους (CDC, WHO, δεί­κτης R, κ.α) που επει­δή είναι άγνω­στοι στο ευρύ κοινό, προ­σέ­δι­ναν βα­ρύ­τη­τα σε ότι έλεγε παρά την αμ­φι­ση­μία και την ασά­φεια των λε­γο­μέ­νων του.

• Να υπο­τάσ­σε­ται στη λο­γι­κή του «βλέ­πο­ντας και κά­νο­ντας» προ­βάλ­λο­ντας πα­ράλ­λη­λα τη θε­τι­κή ει­κό­να της χώρας μας σε σχέση με τις τρα­γι­κές κα­τα­στά­σεις της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης, κλεί­νο­ντας τα αυτιά στις «σει­ρή­νες» σύσ­σω­μης της κοι­νό­τη­τας των υγειο­νο­μι­κών που ζη­τού­σαν διο­ρι­σμούς και ΜΕΘ αλλά και του υπο­δείγ­μα­τος της Ευ­ρώ­πης που έσπευ­δε – έστω και κα­θυ­στε­ρη­μέ­να- να προ­σλαμ­βά­νει λει­τουρ­γούς υγεί­ας, να εξο­πλί­ζει σω­ρη­δόν ΜΕΘ και να επι­τάσ­σει τον ια­τρο­τε­χνο­λο­γι­κό εξο­πλι­σμό ΜΕΘ του ιδιω­τι­κού τομέα.

Ο φόβος της κυ­βέρ­νη­σης δεν ήταν άλλος παρά μήπως και δεν «περ­πα­τή­σει» το σχέ­διο της ει­σβο­λής του ιδιω­τι­κού τομέα στο ΕΣΥ που είχαν ορ­γα­νώ­σει, μήπως και η χώρα βγει κά­πο­τε από την κρίση με καλά στε­λε­χω­μέ­να δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία και υπο­δο­μές που σαν «προί­κα» από τον κο­ρω­ναιό θα ήταν βα­ρί­δι στην πε­ραι­τέ­ρω φτω­χο­ποί­η­ση και την τα­ξι­κή επι­θε­τι­κή φι­λε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση όχι μόνο του ΕΣΥ αλλά της κοι­νω­νί­ας συ­νο­λι­κά.

Έτσι μπή­κα­με στο δεύ­τε­ρο κύμα της παν­δη­μί­ας χωρίς καμία σχε­δόν προ­ε­τοι­μα­σία τόσο σε υλι­κο­τε­χνι­κή υπο­δο­μή όσο και σε στε­λέ­χω­ση του ΕΣΥ, με μια συν­θή­κη που πε­ρι­λη­πτι­κά πε­ρι­γρά­φε­ται από α) μια αύ­ξη­ση του αριθ­μού των κλι­νών – ανα­πνευ­στή­ρων από 560 σε 760 ενώ με βάση τον αριθ­μό των ανε­πτυγ­μέ­νων συ­νο­λι­κά κλι­νών θα έπρε­πε να είναι του­λά­χι­στον 2000 β) κα­νέ­να έκτα­κτο διο­ρι­σμό μό­νι­μου για­τρού τους τε­λευ­ταί­ους μήνες και μόλις με­ρι­κές δε­κά­δες διο­ρι­σμούς από προ­κη­ρύ­ξεις που ουτως η άλλως έτρε­χαν από πα­λαιό­τε­ρα γ)400 διο­ρι­σμούς επι­κου­ρι­κών για­τρών οι πε­ρισ­σό­τε­ροι από τους οποί­ους ήδη υπη­ρε­τού­σαν αλλά ποτέ (ούτε και τώρα) δεν μο­νι­μο­ποι­ή­θη­καν δ) 2500 επι­κου­ρι­κό προ­σω­πι­κό πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ραια­τρι­κό και λι­γό­τε­ρο νο­ση­λευ­τι­κό που προ­σε­λή­φθη­καν με ΕΣΠΑ για δύο χρό­νια ε) νο­ση­λευ­τι­κές μο­νά­δες COVID όχι ΜΕΘ που στή­θη­καν όπως όπως κυ­ρί­ως με με­τα­κι­νού­με­νο προ­σω­πι­κό από άλλες κλι­νι­κές που είχαν ήδη σο­βα­ρό πρό­βλη­μα στε­λέ­χω­σης στ) καμία πραγ­μα­τι­κή επί­τα­ξη των ιδιω­τι­κών ΜΕΘ αλλά ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νη ενοι­κί­α­σή τους (30.000.000 Ε) με φτη­νο­πλη­ρω­μέ­νο Ια­τρι­κό προ­σω­πι­κό σε ιδιω­τι­κή ερ­γα­σια­κή σχέση με την κλι­νι­κή και μονο για τα μη COVID πε­ρι­στα­τι­κά!

Οι ΜΕΘ και οι κλι­νι­κές των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων έχουν γε­μί­σει σχε­δόν ασφυ­κτι­κά. Μπο­ρεί να γίνει κάτι άλλο τώρα εκτός από την επί­τα­ξη των δομών του ιδιω­τι­κού τομέα;

Κατά αρχής πρέ­πει να εξο­πλι­στούν με του­λά­χι­στον 1000 ακόμα ανα­πνευ­στή­ρες οι δη­μό­σιες ΜΕΘ, άλλα και η επί­τα­ξη των ιδιω­τι­κών ΜΕΘ να αφορά πραγ­μα­τι­κή επί­τα­ξη και όχι ενοι­κί­α­ση των υπο­δο­μών, με προ­σω­πι­κό που θα έχει προ­σλη­φθεί σε μό­νι­μη ερ­γα­σια­κή σχέση με το ΕΣΥ και που μετά την κρίση θα στε­λε­χώ­σει υπο­στε­λε­χω­μέ­να τμή­μα­τα των Δη­μο­σί­ων νο­σο­κο­μεί­ων. Πρέ­πει επί­σης με τα­χύ­τα­τες δια­δι­κα­σί­ες να προ­λη­φθούν και οι 2.500 για­τροί που δή­λω­σαν δια­θέ­σι­μοι για τις από έτους προ­κη­ρυ­χθή­σες 984 θέ­σεις στο ΕΣΥ. Έμ­φα­ση πρέ­πει να δοθεί στην προ­κή­ρυ­ξη και τα­χύ­τα­τη πρό­σλη­ψη εντα­τι­κο­λό­γων σε θέ­σεις μό­νι­μων επι­με­λη­τών του ΕΣΥ.

Τα πα­ρα­πά­νω δεν γί­νε­ται να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν χωρίς γεν­ναία αύ­ξη­ση των απο­δο­χών των για­τρών και των λοι­πών υγειο­νο­μι­κών και με ει­δι­κά επι­στη­μο­νι­κά κί­νη­τρα για τα νο­σο­κο­μεία της πε­ρι­φέ­ρειας. Για το νο­ση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό που η κα­τά­στα­ση πε­ρι­γρά­φο­νταν τρα­γι­κή ακόμα και πριν την παν­δη­μία, με 20.000 κενές ορ­γα­νι­κές θέ­σεις, πρέ­πει άμεσα να διο­ρι­στούν με κα­τε­πεί­γου­σες δια­δι­κα­σί­ες του­λά­χι­στον 5000 ερ­γα­ζό­με­νοι. Φυ­σι­κά για όλα τα πα­ρα­πά­νω απαι­τεί­ται τολ­μη­ρή χρη­μα­το­δό­τη­ση και εγκα­τά­λει­ψη των σχε­δί­ων με­ρι­κής ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του ΕΣΥ, τα οποία η κυ­βέρ­νη­ση ακόμα και τώρα δεν χάνει ευ­και­ρία να υπεν­θυ­μί­ζει πως δεν έχει εγκα­τα­λεί­ψει.

Τέλος πρε­πει με κάθε τρόπο να απο­τρα­πεί η πε­ραι­τέ­ρω δια­σπο­ρά του ιού στον πλη­θυ­σμό με:

α) σο­βα­ρή απο­τύ­πω­ση του ιο­λο­γι­κού φορ­τί­ου μέσα από δω­ρε­άν μο­ρια­κά τεστ σε όλες τις ευ­πα­θείς η επαγ­γελ­μα­τι­κές ομά­δες (όλους τους υγειο­νο­μι­κούς, όλους τους εκ­παι­δευ­τι­κούς του­λά­χι­στον του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου, όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους στη σί­τι­ση η την κα­θα­ριό­τη­τα, όλους τους μα­θη­τές που απο­δε­δειγ­μέ­να έρ­χο­νται σε επαφή με κρού­σμα) προ­κει­μέ­νου να προ­στα­τευ­τούν οι ίδιοι, να πε­ριο­ρι­στεί η δια­σπο­ρά, και να να έχου­με μια πραγ­μα­τι­κή ει­κό­να για το πρό­βλη­μα ώστε να υπάρ­ξει ο σχε­τι­κός σχε­δια­σμός πα­ρεμ­βά­σε­ων.

β) Σο­βα­ρό πε­ραι­τέ­ρω πε­ριο­ρι­σμό της με­τα­κί­νη­σης αν­θρώ­πων χωρίς ση­μα­ντι­κή ανά­γκη, όπως για του­ρι­στι­κούς λό­γους, και όταν αυτή συμ­βαί­νει, να γί­νε­ται οπωσ­δή­πο­τε με προ­ϋ­πό­θε­ση το αρ­νη­τι­κό τεστ πριν 72 ώρες από την εί­σο­δο στη χώρα μας από δη­μό­σιο φορέα της χώρας προ­έ­λευ­σης του επι­βά­τη, αλλά και ικα­νές απο­στά­σεις στα μέσα με­τα­φο­ράς και κυ­ρί­ως τα αε­ρο­πλά­να.

γ) Ει­δι­κά για τα σχο­λεία πρε­πει άμεσα να εξα­σφα­λι­στεί η δυ­να­τό­τη­τα για 15 το πολύ μα­θη­τες ανα τάξη, πραγ­μα που μπο­ρει να γίνει αν το σχο­λείο λει­τουρ­γού­σε σε (2)πρω­ι­νές τε­τρά­ω­ρες βάρ­διες, (μεχρι τις 4.00μμ) με την πρου­πό­θε­ση βέ­βαια να γίνει τολ­μη­ρή πρό­σλη­ψη ικα­νού αριθ­μού εκ­παι­δευ­τι­κών στο δη­μό­σιο σχο­λείο. Ετσι και αλ­λιώς πολ­λοί πε­ρισ­σό­τε­ροι εκ­παι­δευ­τι­κοί υπάρ­χουν και ερ­γά­ζο­νται στον ιδιω­τι­κό τομέα και όχι με τις κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες.

Για πρώτη φορά μετά από χρό­νια έχου­με μια απερ­γία, έστω του Δη­μο­σί­ου, για ένα ζή­τη­μα που φαί­νε­ται κλα­δι­κό αλλά ενώ­νει όλη την κοι­νω­νία. Ποια είναι τα αι­τή­μα­τα που πρέ­πει να προ­τά­ξου­με οι ερ­γα­ζό­με­νοι για τη δη­μό­σια υγεία;

Το πρό­βλη­μα της παν­δη­μί­ας δεν είναι πρό­βλη­μα υγεί­ας μόνο. Είναι ένα κοι­νω­νι­κό φαι­νό­με­νο που συν­δυά­ζει τη νόσο από έναν επι­θε­τι­κό­τα­το βιο­λο­γι­κό πα­ρά­γο­ντα μέσα σε ένα πλαί­σιο ιστο­ρι­κό, ερ­γα­σια­κό, οι­κο­νο­μι­κό, επι­στη­μο­νι­κό, πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λο­γι­κό ακόμα και πο­λι­τι­κό και με προ­ε­κτά­σεις και συ­νέ­πειες στην ποιό­τη­τα ζωής, τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις και τις τα­ξι­κές αντι­θέ­σεις και που μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε κρί­σι­μες πο­λι­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις. Υγεία, εκ­παί­δευ­ση, ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, πε­ρι­βάλ­λον και δη­μο­κρα­τι­κοί θε­σμοί πα­ρου­σιά­ζο­νται όσο ποτέ να απει­λού­νται από μια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση που είναι επί­θε­ση και κατά της επι­στη­μο­νι­κής αλή­θειας, του ορ­θο­λο­γι­σμού, του πο­λι­τι­σμού και των κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σε­ων. Η υπε­ρά­σπι­ση των τε­λευ­ταί­ων πρέ­πει να γί­νε­ται από όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους που σαν ασθε­νείς ή υγειο­νο­μι­κοί, σαν εκ­παι­δευ­τι­κοί ή γο­νείς, σαν μα­θη­τές ή αυ­ρια­νοί ερ­γα­ζό­με­νοι, σαν πά­ρο­χοι υπη­ρε­σιών η απο­δέ­κτες τους, αρ­νού­νται να μπουν στο δί­λημ­μα αρ­ρώ­στια ή φτω­χο­ποί­η­ση και πα­λεύ­ουν για τον κόσμο που τους αξί­ζει.

Πόσο απα­ραί­τη­το είναι να υπάρ­ξει ενο­ποί­η­ση των αγώ­νων που κά­νε­τε οι υγειο­νο­μι­κοί, με τους μα­θη­τές, τους εκ­παι­δευ­τι­κούς και άλ­λους κλά­δους που κι­νη­το­ποιού­νται;

Στο μέ­τω­πο των ερ­γα­ζό­με­νων υπέρ του αυ­το­νό­η­του που είναι η ζωή, δεν έχει ση­μα­σία η εξει­δί­κευ­ση, η ει­δι­κό­τη­τα και οι ιδιαι­τε­ρό­τη­τες της προ­σω­πι­κό­τη­τας και του χα­ρα­κτή­ρα του κα­θε­νός μας. Η παν­δη­μία του Κο­ρω­ναιού, που απαί­τη­σε τη μάσκα για την προ­στα­σία του απέ­να­ντι, του άλλου και όχι τόσο αυτού που τη φορά, και που απέ­δει­ξε την υπε­ρο­χή των Δη­μό­σιων Συ­στη­μά­των υγεί­ας ένα­ντι των ιδιω­τι­κών «μα­γα­ζιών», έβαλε ξανά στο τρα­πέ­ζι την ανά­γκη για συλ­λο­γι­κές και όχι ατο­μι­κές λύ­σεις, δί­νο­ντας στο απο­λύ­τως ατο­μι­κό την πραγ­μα­τι­κή του έν­νοια, δη­λα­δή «ιδιω­τι­κό» δη­λα­δή βλα­κώ­δες ( εκ της ιδιω­τεί­ας).

/rproject.gr