Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει

Τσίπρας και Μητσοτάκης για την ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις

Η σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ στη Βουλή σχε­τι­κά με την υπο­γρα­φή της κα­τά­πτυ­στης και εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νης ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κής συμ­φω­νί­ας για τις βά­σεις του ΝΑΤΟ στο ελ­λη­νι­κό έδα­φος, δεν είχε ως επί­δι­κο την ίδια τη συμ­φω­νία, αλλά τα «ανταλ­λάγ­μα­τα» που θα έπρε­πε να δια­σφα­λι­στούν ταυ­τό­χρο­να με την υπο­γρα­φή της.

 

Ο Τσί­πρας υπο­γράμ­μι­σε πολ­λές φορές στην ομι­λία του ότι η κρι­τι­κή του και η άρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να την υπερ­ψη­φί­σει, δεν αφο­ρού­σε κυ­ρί­ως στην ουσία της συμ­φω­νί­ας (για την όποια, άλ­λω­στε, θύ­μι­σε ότι ερ­γά­στη­καν συ­στη­μα­τι­κά οι κυ­βερ­νή­σεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ με­τα­ξύ 2015-19), αλλά την «ψο­φο­δεή» δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή τα­κτι­κή του Μη­τσο­τά­κη, που απέ­τυ­χε να δια­σφα­λί­σει ικα­νο­ποι­η­τι­κές αμε­ρι­κα­νι­κές «εγ­γυ­ή­σεις» και εξο­πλι­στι­κά ανταλ­λάγ­μα­τα που θα βελ­τί­ω­ναν τη θέση του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό.

Αντώνης Νταβανέλος

Αυτή η κρι­τι­κή άφηνε εύ­κο­λες διε­ξό­δους στον Μη­τσο­τά­κη. Που δεν είχε μόνο να θυ­μί­σει την αθλιό­τη­τα της «επο­χής Πα­γιάτ» (όπως εύ­στο­χα είχε χα­ρα­κτη­ρί­σει ο Ν. Φίλης την ασύ­στο­λη «θέρμη» των ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κών σχέ­σε­ων στις μέρες που στο Υπ.Εξ. βρί­σκο­νταν ο Ν. Κο­τζιάς και στο Υπ. Εθνι­κής Άμυ­νας ο Πάνος Καμ­μέ­νος). Αλλά, κυ­ρί­ως, να υπο­γραμ­μί­σει ότι στις σχέ­σεις με την πα­γκό­σμια υπερ­δύ­να­μη τω «ανταλ­λάγ­μα­τα» δεν διεκ­δι­κού­νται αυ­θη­με­ρόν αλλά σε μακρό πο­λι­τι­κό χρόνο: Παί­ζο­ντας πιστά το παι­χνί­δι του ΝΑΤΟ, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος ευ­ελ­πι­στεί ότι θα συ­νε­χί­ζει να παίρ­νει «ανταλ­λάγ­μα­τα» από τους ευ­ρω­α­τλα­ντι­στές και να επω­φε­λεί­ται από τα όποια προ­βλή­μα­τα και ρωγ­μές στις σχέ­σεις με­τα­ξύ του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού και της Τουρ­κί­ας του Ερ­ντο­γάν. Έτσι έπρα­ξαν άλ­λω­στε όλες οι κα­θε­στω­τι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις όταν βρί­σκο­νταν στη θέση της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας.

Μια κο­κο­ρο­μα­χία, όσο έντο­νη κι αν γίνει φρα­στι­κά, πα­ρα­μέ­νει κο­κο­ρο­μα­χία. Αντα­να­κλά το κα­θε­στω­τι­κό παι­χνί­δι της τάχα σύ­γκρου­σης με­τα­ξύ «υπεύ­θυ­νης» κυ­βέρ­νη­σης και (συ­στη­μι­κής) αντι­πο­λί­τευ­σης, απο­φεύ­γο­ντας με προ­σο­χή να φα­νε­ρω­θεί το κρί­σι­μο επί­δι­κο: Η ουσία της συμ­φω­νί­ας για τις βά­σεις, που προ­ε­τοι­μά­στη­κε με πολλά στα­δια­κά βή­μα­τα («εποχή Πα­γιάτ»), έγινε υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και τώρα επι­ση­μο­ποιεί­ται με τις κυ­βερ­νη­τι­κές «υπο­γρα­φές». Έτσι γι­νό­ταν επί δε­κα­ε­τί­ες. Ο Α. Πα­παν­δρέ­ου εκλέ­χτη­κε το 1981 για να «ξη­λώ­σει τις βά­σεις του θα­νά­του» και μο­νι­μο­ποί­η­σε τις βά­σεις, φτά­νο­ντας να επα­να­φέ­ρει επι­σή­μως την Ελ­λά­δα στο στρα­τιω­τι­κό σκέ­λος του ΝΑΤΟ (επι­κα­λού­με­νος, βε­βαί­ως, τις σκο­πι­μό­τη­τες στα «εθνι­κά θέ­μα­τα»). Ο Αλ. Τσί­πρας, εκλέ­χτη­κε το 2015 υπο­σχό­με­νος «ρήξη με τον ιμπε­ρια­λι­σμό» και με­τέ­τρε­ψε τη χώρα σε απέ­ρα­ντο αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κό ερ­γο­τά­ξιο. Ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης κα­βά­λη­σε για να εκλε­γεί το λι­γού­ρι­κο κύμα του «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη», για να ανα­κα­λύ­ψει στη συ­νέ­χεια τη γοη­τεία της προ­τε­ραιό­τη­τας των ΗΠΑ στις απο­φά­σεις με­γά­λης γε­ω­πο­λι­τι­κής ση­μα­σί­ας.

Ας δούμε λίγο τις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες πίσω από τις δη­μα­γω­γί­ες της κο­κο­ρο­μα­χί­ας.

Η Σούδα έχει με­τα­τρα­πεί στην κα­θο­ρι­στι­κή βάση του ΝΑΤΟ στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, «κλη­ρο­νο­μώ­ντας» πολ­λές από τις αρ­μο­διό­τη­τες και τις ευ­θύ­νες της βάσης στο Ιν­τσιρ­λίκ, που έχει αι­σθη­τά υπο­βαθ­μι­στεί. Η Αλε­ξαν­δρού­πο­λη έχει γίνει (κατά την Φραν­κφούρ­τερ Αλ­γκε­μάι­νε Τσάι­τουνγκ) «για το ΝΑΤΟ, ο πο­λυ­τι­μό­τε­ρος τόπος στη Νότια Ευ­ρώ­πη», γιατί απο­τε­λεί πλέον την «πύλη» του χερ­σαί­ου να­τοϊ­κού δια­δρό­μου προς τη Μαύρη Θά­λασ­σα. Η Λά­ρι­σα και το Στε­φα­νο­βί­κι έχουν ανα­βαθ­μι­στεί. Μι­κρό­τε­ρες βά­σεις στη Δυ­τι­κή Ελ­λά­δα, πα­ρό­τι «προ­στα­τεύ­ο­νται» από τη δη­μο­σιό­τη­τα, έχουν κρί­σι­μους και ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­νους ρό­λους, ως ορ­μη­τή­ρια των κα­τα­σκο­πευ­τι­κών AWACS αλλά και ως ση­μεία απο­θή­κευ­σης στην πε­ριο­χή των λε­γό­με­νων «υπο-στρα­τη­γι­κών» να­τοϊ­κών όπλων. Η χώρα έχει πράγ­μα­τι γίνει προ­κε­χω­ρη­μέ­νο φυ­λά­κιο του ΝΑΤΟ.

Αυτή η επι­λο­γή πάει χέ­ρι-χέ­ρι με τα με­γά­λα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα του ελ­λη­νι­κού κρά­τους: η ανα­βάθ­μι­ση των F-16 σε επί­πε­δο Viper, η έντα­ξη στο πρό­γραμ­μα των F-35, η προ­μή­θεια των Ραφάλ και των Μπελ­χά­ρα, οι αγο­ρές των πιο σύγ­χρο­νων και πιο κα­τα­στρε­πτι­κών πυ­ραυ­λι­κών συ­στη­μά­των που έχουν εγκα­τα­στα­θεί στα νησιά, εξυ­πη­ρε­τούν και εξυ­πη­ρε­τού­νται από το ανα­βαθ­μι­σμέ­νο κα­θε­στώς των ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών βά­σε­ων.

Αυτή είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για τις τρέ­χου­σες πο­λι­τι­κές επι­λο­γές που έχουν με­τα­τρέ­ψει το ελ­λη­νι­κό κρά­τος σε προ­κε­χω­ρη­μέ­νο φυ­λά­κιο του ΝΑΤΟ. Και όμως αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο Τσί­πρας χα­ρα­κτή­ρι­σε «αφύ­λα­κτο φυ­λά­κιο»…

Ας δούμε λίγο τι αφή­νει στο σκο­τά­δι η κρι­τι­κή αυτού του τύπου. Στα τέλη Απρί­λη, στο πλαί­σιο του γνω­στού παι­χνι­διού με τις υπερ­πτή­σεις-ανα­χαι­τί­σεις στο Αι­γαίο, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη προ­χώ­ρη­σε σε μια επι­κίν­δυ­νη κλι­μά­κω­ση, δί­νο­ντας εντο­λή για την «ενερ­γο­ποί­η­ση των αντια­ε­ρο­πο­ρι­κών συ­στη­μά­των της Πο­λε­μι­κής Αε­ρο­πο­ρί­ας και του Ελ­λη­νι­κού Στρα­τού στην πε­ριο­χή ευ­θύ­νης της ΑΣΔΕΝ». Επει­δή όλοι έκα­ναν ότι δεν κα­τά­λα­βαν τη σο­βα­ρό­τη­τα αυτής της από­φα­σης, ας δώ­σου­με το λόγο σε ένα από τα «υπεύ­θυ­να» (αλλά ακραία φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κά) εξει­δι­κευ­μέ­να sites. Στις 30/4, το defencepoint.gr έγρα­ψε: «Τι ση­μαί­νει ενερ­γο­ποί­η­ση; Απο­φεύ­γο­ντας, για ευ­νό­η­τους λό­γους, να υπει­σέλ­θου­με σε λε­πτο­μέ­ρειες… η σύν­δε­ση των ομ­φα­λι­κών (συν­δέ­ουν τα βλή­μα­τα με τους εκτο­ξευ­τές) προ­φα­νώς πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στα υψη­λό­τε­ρα επί­πε­δα ετοι­μό­τη­τας… Δεν βγά­ζεις το πι­στό­λι από τη θήκη αν δεν πρέ­πει (ή δεν είσαι δια­τε­θει­μέ­νος) να το χρη­σι­μο­ποι­ή­σεις… Ο εγκλω­βι­σμός αε­ρο­σκά­φους από επί­γειο σύ­στη­μα αε­ρά­μυ­νας θε­ω­ρεί­ται ΕΘ­ΧΡΙ­ΚΗ ΕΝΕΡ­ΓΕΙΑ και δι­καιο­λο­γεί αμυ­ντι­κή αντί­δρα­ση (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης… της άφε­σης βλη­μά­των αντι-ρα­ντάρ HARM). Οπότε, αν ισχύ­ει η ελ­λη­νι­κή υπο­ψία ότι η Τουρ­κία «ψά­χνε­ται» για επει­σό­διο, η από­φα­ση δεν την έλαβε υπόψη…» (υπο­γραμ­μί­σεις και κε­φα­λαία του DefencePoint).

Τι μας λέει, σε απλά ελ­λη­νι­κά, αυτή η πε­ρι­γρα­φή; Ότι εγκλω­βί­ζο­ντας τα τουρ­κι­κά αε­ρο­σκά­φη μέσα «στο χώρο ευ­θύ­νης του ΑΣΔΕΝ» (που είναι κατά πολύ με­γα­λύ­τε­ρες του διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­νους εθνι­κού ενα­έ­ριου χώρου…), το ελ­λη­νι­κό κρά­τος προ­έ­βη σε «εχθρι­κή ενέρ­γεια» που νο­μι­μο­ποιού­σε πι­θα­νή «αμυ­ντι­κή αντί­δρα­ση» (δη­λα­δή ένο­πλη απά­ντη­ση) και το γε­γο­νός ότι απο­φεύ­χθη­κε ένα τέ­τοιο επει­σό­διο στο Αι­γαίο οφεί­λε­ται στις τουρ­κι­κές επι­λο­γές. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της σο­βα­ρό­τη­τας της κλι­μά­κω­σης είναι ότι οι «ανα­λυ­τές» τύπου DP αι­σθά­νο­νται την υπο­χρέ­ω­ση να υπεν­θυ­μί­σουν τις πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις μιας τέ­τοιας από­φα­σης: «Με­τέ­βη ο πρω­θυ­πουρ­γός στο Εθνι­κό Κέ­ντρο Επι­χει­ρή­σε­ων (ΕΘ­ΚΕ­ΠΙΧ), έγινε σύ­γκλη­ση του ΚΥΣΕΑ, έγινε συμ­βού­λιο αρ­χη­γών κομ­μά­των, εκ­δό­θη­κε ομό­φω­νο ανα­κοι­νω­θέν προς ενη­μέ­ρω­ση όλων;».

Αυτή τα ζη­τή­μα­τα θα έπρε­πε να «ση­κώ­σει» μέσα στη Βουλή η αντι­πο­λί­τευ­ση και ει­δι­κό­τε­ρα η Αρι­στε­ρά, που αντί για τις ψη­φο­θη­ρι­κές δη­μα­γω­γί­ες περί «αφύ­λα­κτων φυ­λα­κί­ων» θα όφει­λε να ανα­δεί­ξει τη βαθιά σύν­δε­ση που υπάρ­χει ανά­με­σα στην ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή συμ­φω­νία και τους κιν­δύ­νους μιας ακόμα με­γα­λύ­τε­ρης και πιο επι­κίν­δυ­νης όξυν­σης των σχέ­σε­ων στην πε­ριο­χή.

Γιατί η πε­ριο­χή της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου αλ­λά­ζει με τα­χύ­τη­τα.

Η ρω­σι­κή ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία και η κα­τά­λη­ψη με­γά­λου μέ­ρους των ου­κρα­νι­κών ακτών στη Μαύρη Θά­λασ­σα, πιέ­ζουν τις δυ­τι­κές δυ­νά­μεις για επεί­γου­σα ανα­συ­γκρό­τη­ση της ΝΑ Πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ. Όπως τα λι­μά­νια της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης, της Κα­βά­λας και της Θεσ­σα­λο­νί­κης ανα­βαθ­μί­ζουν το ρόλο του ελ­λη­νι­κού κρά­τους για τους ευ­ρω­α­τλα­ντι­στές, έτσι και ο έλεγ­χος των στε­νών και της νό­τιας ακτής της Μαύ­ρης Θά­λασ­σας ανα­βαθ­μί­ζουν το ρόλο του τουρ­κι­κού κρά­τους. Η γε­ω­γρα­φία και τα πλη­θυ­σμια­κά δε­δο­μέ­να είναι για τα γε­ρά­κια του Πε­ντα­γώ­νου πολύ πιο βαριά επι­χει­ρή­μα­τα από τις πο­λι­τι­κές από­ψεις ή τους δι­πλω­μα­τι­κούς ελιγ­μούς τόσο του Ερ­ντο­γάν όσο και του Μη­τσο­τά­κη. Η Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα, αλλά και στην Τουρ­κία, οφεί­λει να προ­ε­τοι­μά­σει τις απα­ντή­σεις στα σχέ­δια που θα με­τα­τρέ­πουν και τις δύο χώρες σε «στρα­τη­γι­κά στη­ρίγ­μα­τα» του ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού «τόξου ανά­σχε­σης» της Ρω­σί­ας. Και αυτό το κα­θή­κον είναι ποιο­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κό από τις μέχρι σή­με­ρα συ­νή­θειες του εγκλω­βι­σμού στη θε­μα­το­λο­γία του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού, που έσπρω­χνε πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και στις δύο χώρες να δια­γκω­νί­ζο­νται για το ποιος θα ανα­δει­χθεί σε πιο αξιό­πι­στο «φίλο των Αμε­ρι­κά­νων» προσ­δο­κώ­ντας ανταλ­λάγ­μα­τα και ωφε­λή­μα­τα σε βάρος του γεί­το­να.

Όμως αλ­λά­ζει και μια άλλη πτυχή της συ­γκυ­ρί­ας, η πτυχή που συν­δέ­ε­ται με τη δια­βό­η­τη «στρα­τη­γι­κή των υδρο­γο­ναν­θρά­κων» και των εξο­ρύ­ξε­ων/αγω­γών στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Οι διε­θνείς αγο­ρές και οι πο­λυ­ε­θνι­κές εξο­ρύ­ξεις είχαν κη­ρύ­ξει ως νεκρό το σχέ­διο East Med, πολύ πριν ο Δέν­διας το πα­ρα­δε­χθεί δη­μό­σια (με τις δη­λώ­σεις του στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία) και πριν το Foreign Office ανα­κοι­νώ­σει την από­συρ­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος. Οι εξε­λί­ξεις στην Ου­κρα­νία και τα νέα γε­ω­πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά δε­δο­μέ­να στις αγο­ρές φυ­σι­κού αε­ρί­ου/πε­τρε­λαί­ου, ανα­βιώ­νουν αυτή τη συ­ζή­τη­ση. Είτε με τη μορφή προ­τά­σε­ων για εναλ­λα­κτι­κή όδευ­ση του East Med, είτε με τη μορφή ενός ακόμα πιο ευ­έ­λι­κτου «δι­κτύ­ου» με­τα­φο­ράς, που θα συν­δυά­ζει μι­κρό­τε­ρους αγω­γούς με ναυ­τι­κές γραμ­μές, λι­μά­νια και ση­μεία με­τα­φόρ­τω­σης LNG. Σε κάθε τους εκ­δο­χή, αυτά τα σε­νά­ρια προ­ϋ­πο­θέ­τουν ένα ελά­χι­στο επί­πε­δο «συ­νεν­νό­η­σης» με­τα­ξύ του πα­ρα­δο­σια­κού «άξονα» East Med (Ελ­λά­δα, Κύ­προς, Ισ­ρα­ήλ, Αί­γυ­πτος) με την Τουρ­κία. Γιατί και σε αυτό το οι­κο­νο­μι­κό/εμπο­ρι­κό επί­πε­δο, τα προ­βλή­μα­τα που θέ­τουν τα γε­ω­γρα­φι­κά δε­δο­μέ­να είναι εξί­σου (αν όχι πε­ρισ­σό­τε­ρο) δύ­σκο­λο να αγνοη­θούν. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ο Τσα­βού­σο­γλου δη­λώ­νει ότι «το πιο ρε­α­λι­στι­κό, φτηνό και ασφα­λές» σχέ­διο αγω­γού που θα με­τα­φέ­ρει φυ­σι­κό αέριο από τη Μέση Ανα­το­λή και τα κοι­τά­σμα­τα του Ισ­ρα­ήλ και της Αι­γύ­πτου προς τις ευ­ρω­παϊ­κές αγο­ρές «είναι αυτό που θα περνά μέσα από το τουρ­κι­κό και το ελ­λη­νι­κό έδα­φος». Η προ­ο­πτι­κή του κέρ­δους εμ­φα­νί­ζε­ται εδώ ως κι­νη­τή­ρας για «συ­νεν­νό­η­ση».

Όμως αυτό ισχύ­ει μόνο σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση. Δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για αυ­τα­πά­τες. Η ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σμού, αλλά και η ιστο­ρία της πε­ριο­χής, δεί­χνουν ότι συ­νή­θως πριν από τις τε­λι­κές «συ­νεν­νο­ή­σεις» προη­γού­νται συ­γκρού­σεις που κά­πο­τε απο­δεί­χθη­καν ανε­ξέ­λεγ­κτες και οδυ­νη­ρές για τους λαούς. Γι’ αυτό, άλ­λω­στε, τα αστι­κά κράτη εξο­πλί­ζο­νται συ­στη­μα­τι­κά και δεν δι­στά­ζουν να δο­κι­μά­ζουν την ισχύ των ένο­πλων μπρά­τσων τους, με διά­φο­ρες αφορ­μές. Αυτός ο κίν­δυ­νος ενι­σχύ­ε­ται και από τον ακραία και­ρο­σκο­πι­κό χα­ρα­κτή­ρα των πο­λι­τι­κών ηγε­σιών.

Είναι πι­θα­νό ότι ο Μη­τσο­τά­κης απο­φά­σι­σε την πρό­σφα­τη ανεύ­θυ­νη κι επι­κίν­δυ­νη κλι­μά­κω­ση στο Αι­γαίο, με κρι­τή­ριο τις ισορ­ρο­πί­ες στο εσω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τός του, επι­διώ­κο­ντας να εξου­δε­τε­ρώ­σει εκ προ­οι­μί­ου την εθνι­κι­στι­κή κρι­τι­κή του Αντ. Σα­μα­ρά και τμή­μα­τος της κα­ρα­μαν­λι­κής πτέ­ρυ­γας. Είναι επί­σης πι­θα­νό ότι η τουρ­κι­κή ηγε­σία αδια­φό­ρη­σε για την πρό­κλη­ση (και την ευ­και­ρία που της προ­σφέρ­θη­κε) γνω­ρί­ζο­ντας αυτόν τον «τζού­φιο» χα­ρα­κτή­ρα της πο­λε­μι­κής ενερ­γο­ποί­η­σης των συ­στη­μά­των ελ­λη­νι­κής αε­ρά­μυ­νας. Όμως δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει καμιά εγ­γύ­η­ση ότι θα συμ­βαί­νει πάντα το ίδιο.

Σή­με­ρα είναι σε ανα­διά­τα­ξη ο στρα­τιω­τι­κο­πο­λι­τι­κός (αλλά και ο εμπο­ρι­κός-οι­κο­νο­μι­κός) συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης με­τα­ξύ των το­πι­κών δυ­νά­με­ων που ιστο­ρι­κά εκ­προ­σώ­πη­σαν την ευ­ρω­α­τλα­ντι­κή αλυ­σί­δα στην πε­ριο­χή. Για τις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι κα­θα­ρή η επι­δί­ω­ξη να ενι­σχυ­θεί συ­νο­λι­κά το ΝΑΤΟ και οι βά­σεις του στο γε­ω­γρα­φι­κό χώρο της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου και των Βαλ­κα­νί­ων. Αυτό είναι το δια­κύ­βευ­μα για την Αρι­στε­ρά, που οφεί­λει να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σει και να ξε­δι­πλώ­σει ένα σχέ­διο συ­νο­λι­κής ρήξης με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, με την απόρ­ρι­ψη του ΝΑΤΟ και των στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων και των εξο­πλι­σμών, δη­λα­δή με τη μο­να­δι­κή πο­λι­τι­κή που μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά και μα­κρο­πρό­θε­σμα να δια­σφα­λί­σει την ει­ρή­νη στην πο­λύ­πα­θη πε­ριο­χή. Όσοι εξα­κο­λου­θούν να έχουν το μάτι στα «ανταλ­λάγ­μα­τα», όσοι νο­μί­ζουν ότι μπο­ρούν να ανα­πα­ρά­γουν τους λε­ο­ντα­ρι­σμούς του Α. Πα­παν­δρέ­ου στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά για να ενι­σχύ­σουν τις εκλο­γι­κές τους προ­ο­πτι­κές, είναι εκτε­θει­μέ­νοι στον κίν­δυ­νο ακραί­ου πο­λι­τι­κού εκ­φυ­λι­σμού.

ΥΓ: Το άρθρο αυτό γρά­φτη­κε πριν την επί­σκε­ψη Μη­τσο­τά­κη στην Ουά­σινγ­κτον και τις συ­να­ντή­σεις με την αμε­ρι­κα­νι­κή ηγε­σία. Που, όπως συ­νή­θως, είναι πι­θα­νό να βγά­λουν «ει­δή­σεις» και νέα ζη­τή­μα­τα.

//rproject.gr