Παραμονή της επετείου των 50 χρόνων το ΚΚΕ εξέδωσε το βιβλίο του για τα γεγονότα εκείνου του Νοέμβρη (Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ: Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973, εκδ. Σύγχρονη Εποχή) που περιέχει εκτιμήσεις, συμπεράσματα και αυτοκριτική.
Υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες επισημάνσεις, όπως και κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, τα οποία μπορεί να φανούν χρήσιμα στο παρόν (και στο μέλλον) και αναδεικνύει την καθοριστική συμβολή της Αντι-ΕΦΕΕ στην εξέγερση.
Ωστόσο, όσον αφορά το παρόν, θέλω να εστιάσω σε ένα μόνο, το οποίο έχει να κάνει με την υπόθεση του Διονύση Μαυρογένη. Η αυτοκριτική του ΚΚΕ είναι καταλυτική. Δηλώνει, πενήντα χρόνια μετά, πως δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει πως ο αναφερόμενος, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου, εκπρόσωπος του Φαρμακευτικού τμήματος ήταν χαφιές, όπως έλεγε η Πανσπουδαστική Νο 8.
Παρεμπιπτόντως, επειδή πολύ μελάνι χύνεται κατ’ έτος με το φύλλο Νο 8, η έκδοσή της στις συνθήκες της πιο βαριάς παρανομίας στη διάρκεια της δικτατορίας του Ιωαννίδη ήταν ένας άθλος. Ήταν η έμπρακτη απάντηση πως η αντίσταση δεν είχε αποστρατευτεί ύστερα από την εισβολή στο Πολυτεχνείο, τις συλλήψεις και τις απαγορεύσεις. Και στοίχισε εν συνεχεία πολύ ακριβά, σε συλλήψεις και βασανιστήρια των συντρόφων που την εξέδιδαν. Είχε λάθη. Αλλά όχι μόνο ή κυρίως λάθη.
Με το βιβλίο της ΚΕ του ΚΚΕ, λοιπόν, κλείνει μια υπόθεση που βασάνιζε έναν άνθρωπο και έφερνε σε δύσκολη θέση τα μέλη και τους υποστηρικτές του ΚΚΕ, επί πενήντα χρόνια.
Οπότε, καλώς έγινε η διευκρίνηση. Ξεκαθαρίζει, μπορούμε να υποθέσουμε, την υπόθεση.
Αλλά…
Αλλά, υπάρχουν μερικά πράγματα γενικότερης σημασίας που χρειάζονται επεξηγήσεις, αναλύσεις και περαιτέρω αυτοκριτική.
Μετά πενήντα χρόνια το ΚΚΕ λέει, επισήμως, πως δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία, για την καταγγελία. Και άρα πως ήταν λάθος εκείνη η αναφορά. Γιατί μετά 50 χρόνια; Τόσα χρειαζόταν για να βρει την έλλειψη της απόδειξης;
Ή, μήπως, τόσα χρειαζόταν για να ομολογήσει το λάθος;
Γιατί ήξερε προφανώς όλο αυτό το διάστημα πως το στοιχείο δεν υπήρχε. Δεν μπορεί να μην ήξερε, ένα στοιχείο ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Δεν είναι μια πολιτική εκτίμηση.
Γιατί λοιπόν πήρε τόσο χρόνο η παραδοχή ενός τέτοιου λάθους;
Χρειάζεται να περάσει ο καιρός ώστε να έρθουν εκείνοι, οι οποίοι δεν πήραν μέρος στα γεγονότα – είτε δεν ζούσαν τότε είτε απλώς δεν συμμετείχαν – απαλλαγμένοι από το κατανοητό συναισθηματικό βάρος για να πουν εκείνο που δεν τολμούσε το Κόμμα να πει πριν;
Και εν τω μεταξύ οι άνθρωποι, οι σύντροφοι, για πολλά χρόνια υπεράσπιζαν ένα ψεύδος!..
Από όποια σκοπιά κι αν το δεις υπάρχει ένα υψίστης σημασίας ηθικό ζήτημα. Επί 50 χρόνια ένας άνθρωπος κυκλοφορεί με την υποψία, το στίγμα δηλαδή, ότι είναι χαφιές. Κι εσύ, ως κόμμα, συλλογικά, είτε ξέρεις πως είναι λάθος και το επιτρέπεις, είτε δεν ενδιαφέρεσαι να το ερευνήσεις και απλώς αφήνεις να υπάρχει.
Οπότε, μετά την αυτοκριτική επί του λάθους της δημοσίευσης, το ΚΚΕ οφείλει δυο ακόμη πράξεις.
Την μία, αυτοκριτική γιατί επέτρεψε τόσο καιρό τη διατήρηση (και συχνά την υπεράσπιση) της καταγγελίας για τον «χαφιέ»!
Τη δεύτερη, για το πως είναι δυνατόν στο παρόν και στο μέλλον να αποφευχθούν τέτοιες εκθέσεις, του ίδιου του κόμματος και των ανθρώπων – είναι γνωστό πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πρώτη φορά στην ιστορία του ΚΚΕ. Κάποτε – και γιατί όχι τώρα;- δεν πρέπει να διατυπωθεί μια πρόταση για την αντιμετώπιση αυτού του κατ’ εξακολούθηση διαπραττόμενου εγκλήματος; Αλλιώς θα πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για συστατικό στοιχείο του κόμματος του ίδιου, της δομής, της συγκρότησης, της καταστατικής του λειτουργίας (με την έννοια της ιδιοσυγκρασίας του αλλά και του καταστατικού του), το οποίο θα μας πήγαινε όμως στα κανάλια του αντικομμουνισμού. Το θέλουν αυτό οι συντάκτες του κειμένου και η ηγεσία του κόμματος; Προφανώς όχι. Με τις πράξεις όμως το προκαλούν. Έτσι που εν τέλει παρέχονται στον αντικομμουνισμό κρίσιμα επιχειρήματα.
Προφανώς βέβαια, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την τότε και τώρα ηγεσία του Κόμματος. Η ευθύνη βαραίνει και όλους εμάς κι όχι μόνο γιατί είχαμε κάποτε έναν ρόλο στην ηγεσία (έστω και δευτερεύοντα). Πως δεχτήκαμε, πως αποσιωπήσαμε, πως στο όνομα της κομματικότητας υποστηρίξαμε ως δεδομένα τα υπάρχοντα; Πως δεν ζητήσαμε, δεν αμφισβητήσαμε, δεν θελήσαμε καθαρές απαντήσεις; Πως με τον τρόπο αυτό αναπαραγάγαμε την παθογένεια;
Η αυτοκριτική δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μέσο για την αλλαγή του κόμματος, των ανθρώπων, και της πραγματικότητας. Με αυτή την έννοια έχει αξία. Αλλιώς δεν είναι παρά μια ανιαρή επανάληψη πράξεων ανά χρονικά διαστήματα, ας πούμε κάθε πενήντα χρόνια. Κι αυτό δεν αφορά το ΚΚΕ. Αφορά όλες τις δυνάμεις που ομνύουν στον κομμουνισμό, την επανάσταση, την αλήθεια, την αναγέννηση του ανθρώπου κ.ο.κ.
kommon.gr
