Αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αμφιβάλλουν ή αναρωτιούνται για τον «νέο ΣΥΡΙΖΑ» που οικοδομείται υπό τον Στ. Κασσελάκη, ας διαθέσουν μισή ώρα από τη ζωή τους, για να ακούσουν τη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, ιδίως το δεύτερο μέρος. Θα δουν ανάγλυφο μπροστά τους το πολιτικό του σχέδιο, για το οποίο αξιοποιεί, απλώς σαν εμπορικό σήμα τον τίτλο ενός υπαρκτού κόμματος της Αριστεράς, μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτεί το αδειανό του κέλυφος σαν εφαλτήριο και προσωπείο.
Χαράλαμπος Γεωργούλας
Η «μεγάλη ανατροπή»
Βαριές κουβέντες, θα σκεφτείτε ίσως. Έχουν ακουστεί ανάλογες σε διαφόρων ειδών αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις στον χώρο της Αριστεράς –και όχι πάντα δικαιολογημένα και αιτιολογημένα. Θα αρκεστούμε να παραθέσουμε τα δικά του λόγια: «Η σύγχρονη Αριστερά καλύπτει όλη την Κεντροαριστερά», «είμαστε μια δημοκρατική παράταξη», «χωρίς αγκυλώσεις». Ο εστί μεθερμηνευόμενο, όπως παρατηρεί ανακοίνωση της Νέας Αριστεράς, εκτός από τη νεοφιλελεύθερης έμπνευσης οικονομική-φορολογική πρόταση που ο ίδιος έχει παρουσιάσει πρόσφατα, συμφωνία για το εξοπλιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης (δεν γίνεται να μειωθούν οι σχετικές δαπάνες, είπε στην εκπομπή «Καλύτερα δεν γίνεται»), θετική εξέλιξη η επέκταση του φράχτη στον Έβρο, καμιά ενόχληση για τις ξένες βάσεις, κουβέντα για τα απογευματινά χειρουργεία, προσχώρηση στον ποινικό λαϊκισμό τύπου Φλωρίδη…
Και για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια κακόβουλη και προκατειλημμένη κριτική, παραθέτουμε την εκ των έσω γνώμη για τα πεπραγμένα της νέας ηγεσίας με την υπογραφή Θ. Καρτερού και τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ και η μεγάλη ανατροπή»: «Ο Στ. Κασσελάκης δεν έχει πρόβλημα να δημοσιοποιεί ως θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προσωπικές του θέσεις συστηματικά», «σειρά επώνυμων στελεχών δεν έχουν πρόβλημα να τις υιοθετούν, μαθαίνοντάς τες από τα ΜΜΕ ή να σιωπούν», «προφανώς ζούμε μια μεγάλη ανατροπή στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πάει για δεύτερο κόμμα αλλά για τη μεγάλη ανατροπή». Ο αρχηγισμός ως μέθοδος απαλλαγής από την Αριστερά.
Εξέλιξη, που αφορά τόσο όσους τη βιώνουν εκ των έσω ως πρόβλημα, όσο και εκείνους που την παρακολουθούν ως προβληματιζόμενοι οπαδοί και ψηφοφόροι, τοποθετώντας τον εαυτό τους στην Αριστερά. Η πορεία έχει προαποφασιστεί, ο στόχος επιδιώκεται με μέσο τον αυταρχικό αρχηγισμό και όχημα τον σφετερισμό ενός τίτλου, με μοναδικό σκοπό τον εγκλωβισμό δυνάμεων της Αριστεράς σε ένα πολιτικό σχέδιο ξένο προς ό,τι αυτή πολιτικά και κοινωνικά αντιπροσωπεύει.
Ερωτήματα για όλους
Ήδη τα αποτελέσματα της επιχείρησης αυτής στο πεδίο του εκλογικού σώματος είναι φανερά. Σύμφωνα με ευρήματα της Κ-Report, το 45% των ψήφων που προσέρχονται στον κατά Κασσελάκη «νέο ΣΥΡΙΖΑ», προέρχονται από αντιπολιτικό κοινό, στο οποίο και στοχεύει η συγκεκριμένη στρατηγική.
Και εδώ εγείρονται ερωτήματα πολύ σοβαρά και καίριας σημασίας για όσους και όσες αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί και, καλή τη πίστει αλλά με κάκιστη εκτίμηση, παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ –περιμένοντας τι; Την ολοκλήρωση της τραγωδίας με τους ίδιους θεατές; Ελπίζοντας τι και καταβάλλοντας ποιο τίμημα;
Και για όσους και όσες ως ψηφοφόροι προσανατολισμένοι στην Αριστερά θα μπορούσαν να σκεφτούν, χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό, να ενισχύσουν με την ψήφο τους ένα σχέδιο καταστροφικό για την Αριστερά όπως την οραματιζόμαστε, πλατιά, ανοιχτή στις νέες προκλήσεις, σύγχρονη, ριζοσπαστική, ενωτική, αλλά Αριστερά όχι καρικατούρα της.
Αλλά και όσοι και όσες έχουν αναλάβει το βάρος και την ευθύνη μιας Νέας Αριστεράς, ενός πολιτικού σχεδίου που απαντά στους κίνδυνους και τις απειλές για την Αριστερά, που ζητούν και αξίζουν τη στήριξή μας, πώς σκέφτονται να αντιδράσουν; Πώς θα υπηρετήσουν με επιτυχία ένα σκοπό που η ίδια η πραγματικότητα τους αναθέτει, να λειτουργήσουν δηλαδή καταλυτικά, σαν δύναμη ανασυγκρότησης του πόλου της Αριστεράς, δύναμη ανασύνθεσης και αναγέννησής της. Όχι σαν μια από τις πολυάριθμες εκδοχές της.
Και στο βάθος συναινετικός δικομματισμός
Είναι ερωτήματα που δεν αφορούν μόνο την Αριστερά και τους δυνάμει ψηφοφόρους της. Αφορούν το σύνολο του πολιτικού συστήματος και τελικά την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας. Γιατί από την απάντηση που θα δώσουμε όσοι και όσες νιώθουμε την ανάγκη γι’ αυτό, δεν θα κριθεί μόνο η τύχη της Αριστεράς, αν θα μπορέσει να παίξει πρωταγωνιστικό και καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις ή θα αρκεστεί σε έναν ένδοξο απομονωτισμό, που καταγγέλλει εκ των προτέρων σαν προδοσία κάθε πολιτική συμμαχιών. Θα κριθεί η διαμόρφωση του συνόλου του πολιτικού σκηνικού.
Η συσσωρευμένη κοινωνική πίεση, που βρίσκει τρόπους να εκφραστεί για πρώτη φορά με τέτοια ένταση τα τελευταία πέντε χρόνια, αν δεν εκπροσωπηθεί πολιτικά επάξια, ικανοποιητικά και ελπιδοφόρα από τις δυνάμεις στα αριστερά του Κέντρου, θα βρει διέξοδο στα δεξιά της ΝΔ, όπως έχουμε δει να συμβαίνει όχι μόνο αλλού, αλλά μπροστά στα ίδια μας τα μάτια. Στην καλύτερη περίπτωση, θα βρει έναν τρόπο να εκτονωθεί στην αποχή ή στην επιλογή του «μικρότερου κακού» επιβραβεύοντας τη στρατηγική της ΝΔ: όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα σε δύο ταυτόσημα πολιτικά κόμματα στον χώρο του Κέντρου, που μετατρέπει το πραγματικό διακύβευμα «αριστερή ή δεξιά στροφή», σε ένα παραπλανητικό μπρα ντε φερ για τη δεύτερη θέση. Με μόνη προοπτική στον ορίζοντα ένα συναινετικό δικομματισμό.
https://www.epohi.gr/article/49291/horis-agkyloseis-h-horis-aristerh-epilogh
