Όταν το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2015 πήγε στην Καισαριανή στο τόπο εκτέλεσης 200 κομουνιστών, ακόμη κι εμείς που σταθήκαμε εξαρχής εναντίον του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ νοιώσαμε μια ανατριχίλα. Κίνηση υψηλού συμβολισμού που έμελε να διαψευστεί σε μόλις 5 μήνες αφού τελικά αποδείχτηκε πως …«τόσος ήτανε».
Σε μόλις οκτώ χρόνια, όπου τα 4 από αυτά ήταν κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από ένα «συνέδριο» εκφυλισμού και ευτελισμού, οδεύει και πάλι στα γνώριμα μονοπάτια του 3% με 5% στην καλύτερη περίπτωση. Και στην χειρότερη να πιάσει τα ποσοστά της Δαμανάκη του 1993 όπου ο τότε Συνασπισμός δεν κατάφερε να μπει στην Βουλή.
Η πτώση είναι το αποτέλεσμα μιας πορείας από την εκλογική συντριβή Ιουνίου του 2023 όταν διαπίστωσαν ότι ο δρόμος για την επανάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας στένευε επικίνδυνα έως και ότι ήταν τελείως κλειστός. Αδυνατώντας να βγάλουν συμπεράσματα για τα αίτια της ήττας (πέρα από το να δοξάζουν το κέντρο) κι έχοντας χάσει κάθε επαφή με τα κινήματα, τους εργαζόμενους την νεολαία, πίστεψαν πως την λύση θα την έδινε ένας άλλος ηγέτης που θα ήταν κάτι ανάμεσα σε Τσίπρα και ινφλουένσερ.
Στην διαδικασία αυτή και μέσα στην παραζάλη για τις χαμένες ηδονές της εξουσίας, απώλεσαν και τα τελευταία ίχνη των όποιων αντιστάσεων (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) υπήρχαν για τους χειρισμούς του Τσίπρα. Έμπνευση του πρώην προέδρου άλλωστε ήταν το λεγόμενο «άνοιγμα» στους κεντρώους και την «κοινωνία». Έτσι στις εκλογές του Μαΐου του 2022 για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν 150.000 άτομα με μόνη προϋπόθεση την πληρωμή ενός δίευρου. Πίστευε ενδεχομένως ότι αυτή η μεγάλη για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ συμμετοχή θα τον ξέπλενε από το όνειδος του μνημονίου και της προδοσίας του δημοψηφίσματος.
Η συνέχεια γνωστή: παραίτηση Τσίπρα, εκλογή νέου πρόεδρου, και ω! του θαύματος νάσου πετιέται ένας Κασσελάκης και παίρνει το κόμμα μέσα από τα χέρια διάφορων τάσεων και μηχανισμών,για τον πολύ απλό λόγο ότι η βάση του κόμματος είχε πια Κασσελακοποποιηθεί πολύ πριν τον Κασσελάκη.
Ο Κασσελάκης ήταν η φυσική εξέλιξη μιας πορείας που ξεκίνησε από το μνημόνιο και κατέληξε μετά την αποχώρηση του σε ένα κόμμα πλήρως εκφυλισμένο που το μοναδικό που του έχει μείνει είναι μια σφραγίδα αμφίβολης κοινοβουλευτικής αξίας, όπου όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Ο εκφυλισμός και η δημοσκοπική κατρακύλα είναι πολύ πιθανό να μην σταματήσει με την αποχώρηση του Κασσελάκη αλλά να συνεχιστεί αφού οι τάσεις και οι φράξιες διαφόρων παραγόντων και παραγοντίσκων θα υπάρχουν και μετά την προσωρινή ανακωχή τους. Στην εκλογή για νέο πρόεδρο πέρα από τους υποψηφίους Γκλέτσο και Φαραντούρη που δεν φαίνετε και δυο μαζί συγκεντρώνουν πάνω από 10%, ο άχρωμος και άοσμος Φάμελος δεν είναι και σίγουρο ότι θα επικρατήσει του Π. Πολάκη. Ίσως η τελική πράξη του «δράματος ΣΥΡΙΖΑ» να μην είναι η αποχώρηση του Κασσελάκη.
Οι εικόνες που είδαμε το Σαββατοκύριακο 9-10 Νοεμβρίου, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τον πάτο του βαρελιού που όσο και να προσπαθούν κάποιοι να τις συγκρίνουν με τις διασπάσεις στο ΚΚΕ παλιές και πρόσφατες, του ΚΚΕ εσ. άλλα και των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (μιλώντας για Τασκένδες κ.λπ.) δεν έχουν καμιά με καμιά σχέση. Στην Κασσελακική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε όχι μόνο ιδεολογικό ούτε καν πολιτικό επίδικο. Είναι καθαρή συκοφαντία, γιατί όση σφοδρότητα και να είχαν εκείνες οι συγκρούσεις, τα ιδεολογικά, πολιτικά και ταξικά επίδικα είχαν να κάνουν με πολιτικές και ιδεολογικές στρατηγικές με τον επαναστατικό χαρακτήρα των ΚΚ, το πώς η εργατική τάξη θα έβγαινε και πάλι στο προσκήνιο, τα πολιτικά μέτωπα κλπ. Η οποιαδήποτε σύγκριση της Κασσελακικής διάσπασης δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ακόμα ύβρη των καθεστωτικών ΜΜΕ και του αστικοποιημένου ΣΥΡΙΖΑ για να συκοφαντήσουν το κομουνιστικό κίνημα .
Από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015 και τις συνεχιζόμενες διασπάσεις του, έχουν προκύψει 7 κόμματα, η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη και η ΔΗΚΕΑ στην συνέχεια, το ΜέΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την Πλεύση Ελευθερίας, η Νέα Αριστερά, το Κόσμος του Πέτρου Κόκκαλη και τώρα το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη.
Οι διασπάσεις που ακολούθησαν μετά το 2015 έχουν την δίκη τους αυτοτελή δυναμική με πρώτη αυτή του Αριστερού Ρεύματος σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και την αποχώρηση και άλλων οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς που στάθηκαν απέναντι στην προσπάθεια αστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα – Δραγασάκη. Εκείνες οι διασπάσεις ήταν οι μοναδικές όπου η διαπάλη ανάμεσα στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή ριζοσπαστική διαφωνία για τις μνημονιακές επιλογές και την προδοσία του δημοψηφίσματος διεξήχθη με πολιτικούς ιδεολογικούς και κοινωνικούς όρους.
Οι επόμενες δεν είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά αφού η αστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε με γρήγορους ρυθμούς που δεν άφηνε περιθώρια να αμφισβητηθεί τόσο το κυρίαρχο μοντέλο την περίοδο της διακυβέρνησης του αλλά και στην περίοδο της αντιπολίτευσης, που σφραγίστηκε από: Πρώτο παραχωρήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, δεύτερο την πλήρη υποταγή στα Αμερικανονατοικά σχέδια, τρίτο την συνέχιση της πολιτικής της ΝΔ στα εργασιακά με απαγόρευση των ΣΣΕ (νόμοι Αχτσιόγλου), τέταρτο την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων τους, πέμπτο πλειστηριασμούς και πολλά άλλα. Μετά την προδοσία του Δημοψηφίσματος όλοι λίγο πολύ σε ένα καζάνι έβραζαν. Ελάχιστες οι διαφορές σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο ενώ όλες οι τάσεις συμφωνούσαν στην απόλυτη υποστήριξης του έργου της Κυβέρνησης Τσίπρα.
Το πολιτικό σύστημα μπροστά στην ραγδαία πτώση της ΝΔ προσπαθεί να δημιουργήσει εναλλακτικές που όμως δεν του βγαίνουν. Από την άλλη, καταλαβαίνουν ότι με τον Μητσοτάκη και τις πολιτικές του να έχουν ρίξει στην ανέχεια και την φτώχεια μεγάλα τμήματα της κοινωνίας εγκυμονούνται κίνδυνοι για ξεσπάσματα που μπορεί να οδηγήσουν σε μέρες του 2010-‘12
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη παραμένει «κουτσό άλογο», ενώ τα σενάρια για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς με όχημα κάποιου είδους μετωπικό σχήμα με τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ την ΝΕΑΡ και διάφορα άλλα θραύσματα με επικεφαλής τον Τσίπρα δεν έχουν καμιά λαϊκή βάση ούτε προοπτική. Έχουν δοκιμαστεί εξάλλου την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει στο 5% με την ΕΛΙΑ και απέτυχαν.
Το προαναγγελθέν Κόμμα του Κασσελάκη θα μπορούσε άραγε να είναι μια κάποια εναλλακτική για το αστικό πολιτικό σύστημα; Ήταν τυχαίο άραγε εν όψει συνεδρίου μάλιστα να πετάξει εκείνο το business friendly (φιλικό προς τις επιχειρήσεις); Είναι τυχαίο που έχει δηλώσει εξαρχής πως θέλει ένα κόμμα που να μοιάζει με αυτό των Δημοκρατικών των ΗΠΑ; Είναι τυχαία η δήλωση πως θεωρεί το ΝΑΤΟ «ιερά συμμαχία»;
Ποιες άραγε είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που τον στηρίζουν; Σε μια δημοσκόπηση που έγινε στις αρχές του χρόνου και επικαλείται το K-Report, το 45% όσων δήλωναν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από τον «καναπέ» και το τόξο του παραλόγου! Συγκεκριμένα, το 10% δεν είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές, άλλο 10% είχαν ψηφίσει λευκό και άκυρο και ένα 18% είχαν ψηφίσει «αντισυστημικά κόμματα» από όλο το πολιτικό φάσμα- και από την ακροδεξιά! Αν ισχύουν τα παραπάνω αυτό το κοινό θα πάει στο υπό ίδρυση κόμμα του Κασσελάκη αποτελώντας μια σοβαρή «κρίσιμη μάζα» που με την ανάλογη προβολή από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης θα γίνει ορατή στην κοινωνία.
Οι απαντήσεις στα παραπάνω δεν θα αργήσουν να φανούν. Το πώς θα αναδιαταχθεί το πολιτικό σύστημα μετά τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακόμα αδιευκρίνιστο. Η ΝΔ είναι καζάνι που βράζει με αφορμή τα λεγόμενα εθνικά θέματα και όχι μόνο.
Σε αυτή την συνθήκη οι εναπομείναντες τίμιοι αγωνιστές, με αναφορές στο κίνημα και τις παραδόσεις του, που στήριζαν μέχρι τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν κάθε λόγο να προβληματίζονται και να νιώθουν απέχθεια από τις εξελίξεις. Όλοι αυτοί δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το κόμμα του Κασσελάκη. Ως αντικαπιταλιστική κομμουνιστική Αριστερά οφείλουμε να τους προσεγγίσουμε μέσα από σωματεία για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις για επαναφορά των ΣΣΕ, κατάργηση των αντεργατικών νόμων Βρούτση Αχτσιόγλου, για να μην περάσουν τα σχέδια για ιδιωτικοποίηση της υγείας. Για την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης. Για να κλείσουν οι βάσεις των Αμερικανών που συμμετέχουν ενεργά στην γενοκτονία των σιωνιστών του Ισραήλ. Μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους για να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Στις γειτονιές για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα της στέγης ,των πλειστηριασμών κλπ. Ο δρόμος του αγώνα είναι η μοναδική διέξοδος ο κόσμος αυτός να μην καταλήξουν στην αποστράτευση και την απογοήτευση. Για να υπερβεί τις αυταπάτες των κατά καιρούς διαφόρων «Σωτήρων» κεντρώων και «αριστερών» που στο τέλος αποδεικνύονται πειθήνια όργανα του κεφαλαίου και του αστισμού.
Σχόλια (0)