22ο Συνέδριο του ΚΚΕ: «Το κεντρικό θέμα είναι το Κόμμα»;

Η  ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα τις Θέσεις για το 22ο συνέδριό του.

Ο «Ρι­ζο­σπά­στης», πα­ρου­σιά­ζο­ντας τις Θέ­σεις, κάνει λόγο για: «το πρώτο βήμα, για το ξε­δί­πλω­μα ενός με­γά­λου πο­λι­τι­κού ανοίγ­μα­τος το επό­με­νο διά­στη­μα». 

Όμως φρο­ντί­ζει αμέ­σως να διευ­κρι­νί­σει ότι εν­νο­εί: «μια πλού­σια και ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση με τους χι­λιά­δες οπα­δούς και φί­λους του κόμ­μα­τος, με τους αν­θρώ­πους που συ­μπο­ρεύ­ο­νται με το ΚΚΕ». 

Μαρία Μπόλαρη

Ασφα­λώς η (πλού­σια και ου­σια­στι­κή) συ­ζή­τη­ση με τα μέλη, τους οπα­δούς, φί­λους και συ­μπο­ρευό­με­νους, είναι δι­καί­ω­μα και ταυ­τό­χρο­να υπο­χρέ­ω­ση κάθε κόμ­μα­τος, ει­δι­κά μπρο­στά σε μια συ­νε­δρια­κή δια­δι­κα­σία. Όμως αυτό δεν το λες και «με­γά­λο πο­λι­τι­κό άνοιγ­μα», ει­δι­κά σε μια συ­γκυ­ρία σύν­θε­τη και με­τα­βαλ­λό­με­νη όπως η ση­με­ρι­νή, όπως άλ­λω­στε (σωστά) εκτι­μά και το ΚΚΕ:

«μια πε­ρί­ο­δο γρή­γο­ρων και σύν­θε­των εξε­λί­ξε­ων, όπου αυ­ξά­νο­νται οι απαι­τή­σεις για να αντα­πο­κρι­θού­με σε δύ­σκο­λες συν­θή­κες και σε από­το­μες αλ­λα­γές, κατά τις οποί­ες είναι πιο πι­θα­νό -σε σχέση με άλλες πε­ριό­δους- οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί, οι πο­λε­μι­κές ανα­με­τρή­σεις, η κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­νο­μι­κή κρίση να οδη­γή­σουν σε μα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, σε όξυν­ση της τα­ξι­κής πάλης, ακόμα και σε απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας».

Η θέση αυτή είναι σωστή. Εδρά­ζε­ται σε μια σειρά από επί­σης σω­στές εκτι­μή­σεις. Για «την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση της διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας» (σελ. 7-8) που προ­α­ναγ­γέ­λει μια επό­με­νη με­γά­λη διε­θνή κρίση, για την πρω­το­φα­νή όξυν­ση των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών (τη σύ­γκρου­ση ανά­με­σα στο «πα­ρα­δο­σια­κό» ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό μπλοκ και το ανα­δυό­με­νο ευ­ρα­σια­τι­κό με «κέ­ντρο» την Κίνα), την κρί­σι­μη «στρο­φή» στην πο­λε­μι­κή οι­κο­νο­μία και την προ­ε­τοι­μα­σία μελ­λο­ντι­κών πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων όπως και τους ήδη εν εξε­λί­ξει πο­λέ­μους στην Ου­κρα­νία και τη Μέση Ανα­το­λή, που πα­ρά­γουν με­γά­λες αλ­λα­γές και τε­κτο­νι­κά κρι­σια­κά φαι­νό­με­να σε πε­ρι­φε­ρεια­κό επί­πε­δο.

Η ανά­λυ­ση του ΚΚΕ δεν έχει τί­πο­τα κοινό με μια χα­ζο­χα­ρού­με­νη «υπερ-αι­σιο­δο­ξία», με αντι­λή­ψεις που η «αι­σιο­δο­ξία» τους εξα­ντλεί­ται μαζί με την απα­ρίθ­μη­ση των προ­βλη­μά­των και των αθλιο­τή­των των τα­ξι­κών αντι­πά­λων μας. Οι Θέ­σεις της ΚΕ του ΚΚΕ σε πολλά εδά­φια υπο­γραμ­μί­ζουν ότι η πάλη «σή­με­ρα» γί­νε­ται στο έδα­φος αρ­νη­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, υπο­στη­ρί­ζουν ως πι­θα­νή τη «μα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση» μέσα στο ξε­δί­πλω­μα των αντι­φά­σε­ων και συ­γκρού­σε­ων του συ­στή­μα­τος, προς ένα «αύριο» που αρ­χί­ζει προει­δο­ποι­η­τι­κά να εμ­φα­νί­ζε­ται πχ στις απερ­για­κές συ­γκρού­σεις στη Γαλ­λία που έχουν άμεση σχέση με τη στρο­φή των Μα­κρόν και σία προς την πο­λε­μι­κή οι­κο­νο­μία, ή στις μα­ζι­κές απερ­γί­ες αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς την Πα­λαι­στί­νη στην Ιτα­λία.

Η ΚΕ του ΚΚΕ δη­λώ­νει ότι εκτι­μά ότι αυτή η πο­ρεία δεν θα είναι «μο­νό­πρα­κτο έργο» (σελ. 38-39), δεί­χνο­ντας μια διαί­σθη­ση ότι στο προ­χώ­ρη­μα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων προς την κλι­μά­κω­ση θα υπάρ­ξουν και άλλοι «συ­ντε­λε­στές» του ανα­γκαί­ου έργου (και πώς άλ­λω­στε, όταν πχ στη Γαλ­λία ή στην Ιτα­λία δεν μπο­ρεί κα­νείς ούτε καν να δια­κρί­νει δυ­νά­μεις «ανά­λο­γες» με το ΚΚΕ…). Είναι γνω­στό ότι σε αυτήν την κρί­σι­μη από­στα­ση -ανά­με­σα στο δύ­σκο­λο «σή­με­ρα» των αρ­νη­τι­κών συ­σχε­τι­σμών και στο πι­θα­νό εκρη­κτι­κό «αύριο» που επω­ά­ζουν οι κρι­σια­κές αντι­φά­σεις του συ­στή­μα­τος και οι επι­θέ­σεις των κα­πι­τα­λι­στών διε­θνώς…- φω­λιά­ζουν όλα τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής και πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ρής συ­γκε­κρι­μέ­νης πο­λι­τι­κής.

Η ση­με­ρι­νή ηγε­σία του ΚΚΕ έχει σωστά δώσει έμ­φα­ση στα ζη­τή­μα­τα ιστο­ρί­ας του κόμ­μα­τος και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Με μια εξαί­ρε­ση, μιας πολύ ση­μα­ντι­κής «στιγ­μής» της 3ης Διε­θνούς, του 3ου και 4ου συ­νε­δρί­ου της Κο­μι­ντέρν, όπου η Διε­θνής στον καιρό του Λένιν πήρε τις απο­φά­σεις για το Ενιαίο Ερ­γα­τι­κό Μέ­τω­πο, το Με­τα­βα­τι­κό Πρό­γραμ­μα και τη με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή. Η τε­λευ­ταία «με­γά­λη» στρα­τη­γι­κή συ­ζή­τη­ση που μας κλη­ρο­δό­τη­σε ο Λένιν αφορά ακρι­βώς στο ζή­τη­μα της ανα­γκαί­ας πο­λι­τι­κής μέσα σε ένα «σή­με­ρα» αρ­νη­τι­κών-αμυ­ντι­κών συ­σχε­τι­σμών, προς ένα «αύριο» μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αγώ­νων, με στόχο τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση από τα δεσμά της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης.

Έχο­ντας από καιρό απω­θή­σει αυτήν την πα­ρά­δο­ση το ΚΚΕ, και αρ­νού­με­νο να την «ανα­κα­λύ­ψει» ξανά, είναι υπο­χρε­ω­μέ­νο να βάλει στη θέση της μια εναλ­λα­κτι­κή. Οι Θέ­σεις και ο «Ρι­ζο­σπά­στης» ανα­φω­νούν: «Το κε­ντρι­κό θέμα, είναι το ΚΟΜΜΑ!». Η κακή έκ­πλη­ξη της ταύ­τι­σης των ζη­τη­μά­των που έχει να αντι­με­τω­πί­σει μια ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση, που εκτι­μά­ται ότι μπο­ρεί να φτά­σει σε πι­θα­νή «επα­να­στα­τι­κή κα­τά­στα­ση», με τα ορ­γα­νω­τι­κά ζη­τή­μα­τα ενός κόμ­μα­τος (ακόμα κι αν αυτό θα ήταν κατά πολύ με­γα­λύ­τε­ρο από το ΚΚΕ, ακόμα κι αν πε­ρι­λάμ­βα­νε στις γραμ­μές του τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των αγω­νι­ζο­μέ­νων τμη­μά­των του κό­σμου μας), γί­νε­ται χει­ρό­τε­ρη, όταν οι Θέ­σεις λένε τι εν­νο­ούν όταν εντο­πί­ζουν αυτόν τον πα­ρα­κά­τω «κρί­σι­μο κρίκο»:

«Το Κόμμα πρέ­πει να εναρ­μο­νι­στεί πλή­ρως και με πιο γρή­γο­ρους και απο­τε­λε­σμα­τι­κούς ρυθ­μούς με το επα­να­στα­τι­κό του Πρό­γραμ­μα και το Κα­τα­στα­τι­κό του» (σσ: !!).

Δεν πρό­κει­ται για έναν «συ­νή­θη» κα­θο­δη­γη­τι­κό βερ­μπα­λι­σμό, που ενό­ψει συ­νε­δρί­ου δίνει έμ­φα­ση στην έκ­κλη­ση για ορ­γα­νω­τι­κή τα­κτο­ποί­η­ση. Αυτό που λέει η ΚΕ του ΚΚΕ το εν­νο­εί. Οι Θέ­σεις πα­ρου­σιά­ζο­νται σε έναν τόμο 131 σε­λί­δων. Εξ αυτών, η διε­θνής συ­γκυ­ρία, η ντό­πια πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση, τα προ­βλή­μα­τα του κι­νή­μα­τος, του πο­λέ­μου, της Πα­λαι­στί­νης κ.ο.κ. αντι­με­τω­πί­ζο­νται στις 37. Στις υπό­λοι­πες 94 ακο­λου­θούν λε­πτο­με­ρείς οδη­γί­ες για τις σχέ­σεις ανά­με­σα στην κα­θο­δή­γη­ση, τα εν­διά­με­σα όρ­γα­να, τις ορ­γα­νώ­σεις βάσης, το ρόλο των στε­λε­χών κ.ο.κ. Σε μια σπά­νια «φρο­ντι­στη­ρια­κή» από­κλι­ση, οι οδη­γί­ες που σχε­τί­ζο­νται με την (ανα­γκαία) εσω­κομ­μα­τι­κή «επι­μόρ­φω­ση» είναι στο σύ­νο­λό τους (σε­μι­νά­ρια, μα­θή­μα­τα, βι­βλία, με­τρή­σεις, επα­να­λή­ψεις κλπ) υπερ­πολ­λα­πλά­σιες των ανα­φο­ρών, οδη­γιών κλπ που σχε­τί­ζο­νται με την απερ­για­κή δράση, το κί­νη­μα της νε­ο­λαί­ας κ.ο.κ. Η επι­λο­γή «το κε­ντρι­κό θέμα είναι το ΚΟΜΜΑ», είναι επι­λο­γή αυ­τό­κε­ντρη και εσώ­στρε­φη. Δεν προ­ε­τοι­μά­ζε­ται (και δεν προ­ε­τοι­μά­ζει) για ένα «αύριο» εφι­κτής θυ­ελ­λώ­δους κλι­μά­κω­σης των αγώ­νων (όπως ισχυ­ρί­ζε­ται η ΚΕ) αλλά λο­γο­δο­τεί σε ένα «σή­με­ρα» αργής, ολι­γαρ­κούς, ελεγ­χό­με­νης ανά­πτυ­ξης των κομ­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων «με βήμα σα­λι­γκα­ριού».

Πρό­κει­ται για μια απά­ντη­ση πολύ κάτω από τις ανά­γκες της συ­γκυ­ρί­ας και πολύ πίσω από τις υπο­χρε­ώ­σεις που (θα έπρε­πε να) δη­μιουρ­γούν οι πο­λι­τι­κές εκτι­μή­σεις του ΚΚΕ σχε­τι­κά με την πα­γκό­σμια και εσω­τε­ρι­κή κα­τά­στα­ση, όπως και για τις πι­θα­νές δυ­να­μι­κές των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών ανα­γκών που ανα­πτύσ­σο­νται.

Δυ­στυ­χώς, αυτή η κα­θυ­στέ­ρη­ση ανα­πα­ρά­γε­ται και στο επί­πε­δο των συ­γκε­κρι­μέ­νων πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων.

Συ­ζη­τώ­ντας τις εσω­τε­ρι­κές πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις (σελ. 30-34), το ΚΚΕ εντο­πί­ζει το «κενό» που δη­μιουρ­γεί η ερ­γα­τι­κή και λαϊκή οργή απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, την πτώση της εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής της ΝΔ, και την προ­ο­πτι­κή μιας κρί­σης κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, αν οι ση­με­ρι­νές δη­μο­σκο­πή­σεις επι­βε­βαιω­θούν στις κάλ­πες. Όμως, αντί να συ­γκε­ντρώ­σει την προ­σο­χή του στα προ­βλή­μα­τα αρι­στε­ρής και απο­τε­λε­σμα­τι­κής πο­λι­τι­κής για να γίνει αυτή η λαϊκή οργή μια σαφής ερ­γα­τι­κή νίκη, πε­ριο­ρί­ζε­ται στις «εύ­κο­λες» κρι­τι­κές προς όλους τους άλ­λους: «Πα­ρα­μέ­νει το εν­δε­χό­με­νο δια­μόρ­φω­σης ενός μα­ζι­κού ρε­φορ­μι­στι­κού ρεύ­μα­τος στο άμεσο χρο­νι­κό διά­στη­μα» (γιατί άραγε, αφού υπάρ­χει το ισχυ­ρό, «πα­ντός και­ρού» ΚΚΕ;). Εντύ­πω­ση προ­κα­λεί η έντα­ση των ανα­φο­ρών απέ­να­ντι στον πράγ­μα­τι θολό «αντι­συ­στη­μι­σμό»: «πίσω από τα συν­θή­μα­τα για “δι­καιο­σύ­νη” κρύ­φτη­καν και κρύ­βο­νται με­γά­λα επι­χει­ρη­μα­τι­κά και πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, που θέ­λουν να αξιο­ποι­ή­σουν διά­φο­ρους «δια­θέ­σι­μους», οι οποί­οι μι­λά­νε εξ ονό­μα­τος των νε­κρών και των συγ­γε­νών τους» (σελ. 33). Την ίδια στιγ­μή, οι εκτι­μή­σεις της ΚΕ είναι μάλ­λον «γεν­ναιό­δω­ρες» προς τον Μη­τσο­τά­κη: «η κυ­βέρ­νη­ση φα­νε­ρώ­νει συ­νο­χή (σσ: !!), παρ’ όλες τις τά­σεις και τις κι­νή­σεις αμ­φι­σβή­τη­σης της ηγε­σί­ας που εκ­δη­λώ­νο­νται στο εσω­τε­ρι­κό της». Η κα­τα­κλεί­δα του σχε­τι­κού (πολύ αδύ­να­μου) κε­φα­λαί­ου των Θέ­σε­ων είναι ο ισχυ­ρι­σμός ότι: «το ΚΚΕ ανα­δει­κνύ­ει ότι πραγ­μα­τι­κός αντι­συ­στη­μι­σμός είναι η αμ­φι­σβή­τη­ση και η αντι­πα­ρά­θε­ση με το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, το αστι­κό κρά­τος, το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στο σύ­νο­λό του». Πράγ­μα­τι έτσι είναι ο πραγ­μα­τι­κός αντι­συ­στη­μι­σμός. Με την προ­ϋ­πό­θε­ση να επι­διώ­κει και να κα­τορ­θώ­νει να γί­νε­ται «γραμ­μή μαζών», να φτά­νει σε με­γά­λες ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις ή να κο­λυ­μπά άνετα μέσα σε αυτές όταν ξε­σπούν αυ­θόρ­μη­τα. Αλ­λιώς δη­μιουρ­γεί­ται ο κίν­δυ­νος να πα­ρα­μέ­νει το ΚΚΕ σε πο­σο­στά επιρ­ρο­ής κατά πολύ μι­κρό­τε­ρα ακόμα και από κόμ­μα­τα που χα­ρα­κτη­ρί­ζει ως «μο­νο­πρό­σω­πα» (χωρίς την πα­ρα­μι­κρή ερ­μη­νεία ή από­πει­ρα ερ­μη­νεί­ας αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας από τη μεριά των Θέ­σε­ων).

Είναι γε­γο­νός ότι το ΚΚΕ δεν αι­σθά­νε­ται άνετα με το κί­νη­μα κα­ταγ­γε­λί­ας των κυ­βερ­νη­τι­κών ευ­θυ­νών για το έγκλη­μα στα Τέμπη. Σωστά υπο­γραμ­μί­ζει ότι τα αι­τή­μα­τα για «δι­καιο­σύ­νη» δεν αρ­κούν. Όμως ποια πο­λι­τι­κή δύ­να­μη μέσα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα αντι­στά­θη­κε με νύχια και με δό­ντια στο να γίνει το ανα­γκαίο κρί­σι­μο βήμα της ανα­τρο­πής της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του ΟΣΕ μετά το έγκλη­μα στα Τέμπη; Δια­βά­ζο­ντας τις Θέ­σεις με προ­σο­χή, δια­πι­στώ­σα­με ότι στο καυτό ζή­τη­μα της στέ­γης, το ΚΚΕ ζητά (σωστά!) να επα­να­συ­στα­θεί ο δη­μό­σιος ΟΕΚ. Ποια δύ­να­μη ή ποιες σχέ­σεις οδή­γη­σαν το ΚΚΕ στο να επι­τί­θε­ται με δρι­μύ­τη­τα στο αί­τη­μα για επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση του ΟΣΕ, με δη­μό­σιο, δη­μο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο;

Το εδά­φιο των Θέ­σε­ων που αφορά στην «πο­ρεία των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων» είναι όχι μόνο πίσω από τις ανά­γκες, αλλά και σε άμεση σύ­γκρου­ση με ολό­κλη­ρα τμή­μα­τα των γε­νι­κών εκτι­μή­σε­ων του ΚΚΕ για την αντα­γω­νι­στι­κή τάση όλων των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων. Την ώρα που το ελ­λη­νι­κό κρά­τος που­λά­ει θα­λάσ­σια «οι­κό­πε­δα» στη Shell και στη Chevron, που προ­σπα­θεί να με­τα­τρέ­ψει τα διε­θνή ύδατα του Αι­γαί­ου σε «πάρκα» ελ­λη­νι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, που με την επι­χεί­ρη­ση «κα­λώ­διο» επι­χει­ρεί να επι­βά­λει την ελ­λη­νοϊσ­ραη­λι­νή κυ­ριαρ­χία στο κρί­σι­μο «τόξο» της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, το ΚΚΕ πε­ριο­ρί­ζε­ται στην χι­λιο­τρα­γου­δι­σμέ­νη κα­ταγ­γε­λία της «τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας». Και καλεί τον λαό: «να επα­γρυ­πνεί, γιατί έτσι κι αλ­λιώς στο πα­ζά­ρι των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται ζη­τή­μα­τα κυ­ριαρ­χί­ας και κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των». Σε αυτό το εδά­φιο όλοι οι λε­ο­ντα­ρι­σμοί περί βα­θιού, αυ­θε­ντι­κού «αντι­συ­στη­μι­σμού» έχουν κυ­ριο­λε­κτι­κά πάει πε­ρί­πα­το. Δε­μέ­νη με αυτήν την αντί­λη­ψη (που θε­ω­ρεί ότι η ελ­λη­νι­κή κυ­ρί­αρ­χη τάξη «αμύ­νε­ται» στο Αι­γαίο και στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο) είναι και η θέση του ΚΚΕ απέ­να­ντι στους ελιγ­μούς του Μη­τσο­τά­κη. Πα­ρό­λο που το ΚΚΕ εκτι­μά γε­νι­κά σωστά τη στρο­φή προς την «πο­λε­μι­κή οι­κο­νο­μία» όσο μιλά για το διε­θνές πεδίο, όταν φτά­νει στα θη­ριώ­δη εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, κάνει λόγο για «όπλα που δεν έχουν σχέση με την άμυνα της χώρας». Αλή­θεια, ποια οπλι­κά συ­στή­μα­τα θε­ω­ρεί το ΚΚΕ «κα­τάλ­λη­λα για την άμυνα της χώρας» και από ποιες «πηγές» θα συ­νι­στού­σε στην κυ­βέρ­νη­ση να τα προ­μη­θευ­τεί;

Οι Θέ­σεις δη­λώ­νουν μια ικα­νο­ποί­η­ση της ΚΕ σε σχέση με τον απο­λο­γι­σμό των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων σε αλ­λη­λεγ­γύη προς την Πα­λαι­στί­νη. Αυτή η «αί­σθη­ση» δεν είναι δι­καιο­λο­γη­μέ­νη, τόσο για δεν μπο­ρού­με και δεν πρέ­πει να εί­μα­στε ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι απ’ όσα κά­να­με σε σύ­γκρι­ση με την τρα­γι­κό­τη­τα της κα­τά­στα­σης στην Πα­λαι­στί­νη (ούτε σε σύ­γκρι­ση πχ με το κί­νη­μα στην Ιτα­λία…), όσο και γιατί ση­μα­ντι­κό τμήμα των δρά­σε­ων για την Πα­λαι­στί­νη ορ­γα­νώ­θη­κε από δυ­νά­μεις πέραν του ΚΚΕ. Σε αυτό το κρί­σι­μο ζή­τη­μα οι ει­λι­κρι­νείς απο­λο­γι­σμοί των δρά­σε­ων θα επέ­βαλ­λαν μια αυ­το­κρι­τι­κή στάση της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μι­λώ­ντας για τη συ­νο­λι­κή πο­ρεία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, οι Θέ­σεις (και συχνά ο Δ. Κου­τσού­μπας σε δη­λώ­σεις του) κά­νουν λόγο για την ανά­γκη μιας ενο­ποί­η­σης, τόσο των αγώ­νων όσο και των αι­τη­μά­των τους, σε πα­νελ­λα­δι­κό επί­πε­δο. Αυτή η ανά­γκη είναι αυ­θε­ντι­κή: η συ­γκρό­τη­ση ενός «προ­γράμ­μα­τος» κοι­νών ενιαί­ων άμε­σων στό­χων της ερ­γα­τι­κής αντί­στα­σης, θα είχε ιδιαί­τε­ρα θε­τι­κή επί­δρα­ση στην ενο­ποί­η­ση και στην κλι­μά­κω­ση των απερ­για­κών αγώ­νων. Θα είχε επί­σης θε­τι­κές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες: θα έδινε μια συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τεύ­θυν­ση στο κύμα της οργής κατά του Μη­τσο­τά­κη, αλλά και ένα μέτρο σύ­γκρι­σης για κάθε μια από τις «αντι­πο­λι­τευ­τι­κές» πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις.

Ποιος όμως έχει την κύρια ευ­θύ­νη για το γε­γο­νός ότι αυτή η δια­δι­κα­σία πα­ρα­μέ­νει στά­σι­μη; Το ΚΚΕ επι­μέ­νει στην εκτί­μη­ση ότι αυτή η διερ­γα­σία μπο­ρεί να «ολο­κλη­ρω­θεί» μέσα από τις γραμ­μές του ΠΑΜΕ, πα­ρό­λο που η πο­λυ­ε­τής εμπει­ρία δεί­χνει το αντί­θε­το. Κά­ποια μικρά και δι­στα­κτι­κά βή­μα­τα «ανοίγ­μα­τος» σε αυτό το κρί­σι­μο πεδίο, με τις διε­ρευ­νη­τι­κές «συ­σκέ­ψεις» ευ­ρύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων του μα­χη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, δια­κό­πη­καν από­το­μα πριν καν βγουν συ­μπε­ρά­σμα­τα για το αν μπο­ρού­σαν να έχουν θε­τι­κά και προ­ω­θη­τι­κά για το κί­νη­μα απο­τε­λέ­σμα­τα.

Τέλος, αλλά όχι έσχα­το, σή­με­ρα είναι γνω­στό ότι το τρα­μπι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα και η ακρο­δε­ξιά στην Ευ­ρώ­πη ορ­γα­νώ­νουν μια βίαιη επί­θε­ση στα δι­καιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες των γυ­ναι­κών, των ομο­φυ­λό­φι­λων, των τρανς κ.ο.κ., απαι­τώ­ντας μια μα­ζι­κή στρο­φή προς τις «αξίες» της θρη­σκεί­ας, της οι­κο­γέ­νειας, της λευ­κής αρ­ρε­νω­πό­τη­τας. Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά σο­κα­ρι­στι­κή η βιαιό­τη­τα των Θέ­σε­ων σε αυτό το κρί­σι­μο ζή­τη­μα: «(υπάρ­χει κα­θυ­στέ­ρη­ση) στην όξυν­ση του ιδε­ο­λο­γι­κού μας με­τώ­που ενά­ντια στον “δι­καιω­μα­τι­σμό”… (χρειά­ζε­ται) ιδε­ο­λο­γι­κή-πο­λι­τι­κή αντε­πί­θε­ση για την υπε­ρά­σπι­ση της αντι­κει­με­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας (σσ: !), της ου­σί­ας του αν­θρώ­που (σσ: !!), του κοι­νω­νι­κού χα­ρα­κτή­ρα της μη­τρό­τη­τας, του ρόλου των γο­νιών κλπ, ζη­τή­μα­τα που άνοι­ξαν με ιδιαί­τε­ρη σφο­δρό­τη­τα με αφορ­μή τα ζη­τή­μα­τα φύλου…», «χρειά­ζε­ται πιο έγκαι­ρα να ανα­πτυ­χθεί η πο­λε­μι­κή (σσ: !!!) στη λε­γό­με­νη “συ­μπε­ρι­λη­πτι­κό­τη­τα”». Δεν αφή­νε­ται έτσι κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο αμ­φι­βο­λί­ας για το ότι το ΚΚΕ βάζει στο στό­χα­στρο αυτά που θε­ω­ρεί «σύγ­χρο­να ρεύ­μα­τα υπο­κει­με­νι­κού ιδε­α­λι­σμού», θε­ω­ρώ­ντας ότι κα­θο­δη­γού­νται από «πα­λιές και νέες αστι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές αντι­λή­ψεις». Πρό­κει­ται για μια στρο­φή προς τον κοι­νω­νι­κό συ­ντη­ρη­τι­σμό και τις (αστι­κές) πο­λι­τι­κές του κα­θω­σπρε­πι­σμού. Οι χώροι που η ίδια η ΚΕ ση­μειώ­νει ότι υπήρ­ξαν «δυ­σκο­λί­ες» στο ξε­δί­πλω­μα αυτής της γραμ­μής («κυ­ρί­ως στις Μα­θη­τι­κές και Φοι­τη­τι­κές ΟΒ…») στέλ­νουν στην ηγε­σία του ΚΚΕ προει­δο­ποι­η­τι­κό μή­νυ­μα. Με αυτές τις αντι­λή­ψεις, το ΚΚΕ θα μεί­νει έξω από τις αντι­στά­σεις σε ένα κρί­σι­μο κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο. Οι ίδιες οι Θέ­σεις δί­νουν, αθέ­λη­τα, ένα καλό πα­ρά­δειγ­μα: μπρο­στά στο «τρα­γι­κό φαι­νό­με­νο» των γυ­ναι­κο­κτο­νιών, ορ­γα­νώ­θη­κε, λέει, σύ­σκε­ψη γυ­ναι­κεί­ων στε­λε­χών και στη συ­νέ­χεια δια­νε­μή­θη­κε το σχε­τι­κό Δελ­τίο. Σο­βα­ρά τώρα; Απέ­να­ντι στη δια­πί­στω­ση των δε­κά­δων γυ­ναι­κο­κτο­νιών ετη­σί­ως, ορ­γα­νώ­θη­κε σύ­σκε­ψη και δια­νε­μή­θη­κε Δελ­τίο;

Δυ­στυ­χώς (και υπο­γραμ­μί­ζου­με το δυ­στυ­χώς…) οι Θέ­σεις της ΚΕ προ­σα­να­το­λί­ζουν το ΚΚΕ προς μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη «στα­σι­μό­τη­τα» της τα­κτι­κής του και της εμ­βέ­λειας της επιρ­ρο­ής του, στα ση­με­ρι­νά πε­ριο­ρι­σμέ­να όρια. Κάτι που είναι αρ­νη­τι­κό, τόσο σε σύ­γκρι­ση με τις ανά­γκες του κό­σμου μας στην πα­ρού­σα κρί­σι­μη πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο, όσο και σε σύ­γκρου­ση με τα κα­θή­κο­ντα που θα έπρε­πε να προ­κύ­πτουν από κά­ποιες κομ­βι­κές εκτι­μή­σεις του ΚΚΕ σχε­τι­κά με τις προ­ο­πτι­κές της διε­θνούς κι εσω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής συ­γκυ­ρί­ας.

https://rproject.gr/article/22o-synedrio-toy-kke-kentriko-thema-einai-komma