Σε ένα κείμενο που αποδίδεται στον Τζόναθαν Σουίφτ με τίτλο «Η τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας» προτείνεται για τους πολιτικούς να συστήσουν-συγκροτήσουν μια Ψευδολογική Εταιρεία η οποία θα ασχολείται αποκλειστικά με την πολιτική απάτη. Προϋποτίθεται εντούτοις η ύπαρξη μιας μάζας αφελών ή καιροσκόπων που θα μεταδίδουν και θα διασπείρουν παντού τις ψευδοειδήσεις και που, τελικά, θα τις πιστεύουν οι ίδιοι. Ας αναλογιστούμε τη σημερινή κυβερνητική Ομάδα Αλήθειας, που σαρώνει τα λογής κοινωνικά δίκτυα, υπερασπιζόμενη ανερυθρίαστα την κυβερνητική προπαγάνδα.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ποιοι είναι αυτοί οι αφελείς [δεν νομίζω]-καιροσκόποι που θα φέρουν εις πέρας το φιλόδοξο και παμπόνηρο αυτό εγχείρημα [ή μήπως επιχείρηση ολόκληρη;]. Οι δημοσιογράφοι της τηλοψίας πρωτίστως και ο κάθε πικραμένος-φανατισμένος της φιλελεύθερης ιδεολογίας, που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει – ακολουθούν κάποιοι ψωνισμένοι απόστρατοι, κάποιοι γιατροί και δικηγόροι της συμφοράς, καλλιτέχνες και διανοούμενοι του σκοινιού και του παλουκιού [η σάρα και η μάρα, τελικά].
Πρέπει αυτοί οι διασπορείς των ψευδολογιών να είναι προετοιμασμένοι, να κάνουν συνεχή μαθήματα για το πώς θα σερβίρουν τα ψέματα, να είναι δηλαδή αδίστακτοι, να μη χάνουν την ψυχραιμία τους όταν, πιθανώς, συναντήσουν αντίδραση, να μην έχουν ηθικούς ενδοιασμούς ή άλλους φραγμούς κατά την εκφορά των ψεμάτων, να έχουν ξεπουλήσει με άλλα λόγια την όποια ηθική τους υπόσταση, να βιώνουν με όλο τους το υπόβαθρο τη νέα «πραγματικότητα», που κατασκευάζουν οι εταιρείες ή οι ομάδες [τρομάρα τους] αλήθειας, να πιστέψουν ολόψυχα τη νέα ψευδή, δική τους πραγματικότητα. Για δες, από τον 17ο αιώνα η εξουσία τα ίδια μέσα μετέρχεται για να διατηρήσει τα προνόμιά της και την αυθαίρετη επιβολή των συμφερόντων της στο πόπολο, το κακόμοιρο (;). Η υποκρισία είναι εκ των ων ουκ άνευ εφόδιο για τους κυβερνώντες [και για όσους συμμετέχουν στο πολιτικό σώμα μιας χώρας]. Ελεγε ο Μακιαβέλι ότι η πολιτική είναι ένα παιχνίδι παθών και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων και συνεπώς η υποκρισία συνιστά έναν από τους θεμελιώδεις κανόνες της – και αυτά τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Τι άλλο σημείωνε ο Ιταλός «ηγεμών»; Ιδού: «Οι άνθρωποι είναι τόσο απλοϊκοί και υπείκουν τόσο πολύ στις εκάστοτε ανάγκες, ώστε εκείνος που εξαπατά βρίσκει πάντα ανθρώπους που αφήνονται να εξαπατηθούν (…)».
Εδώ που τα λέμε, είναι πανάρχαια η τέχνη των ψευδολογιών, σήμερα όμως έχει αναχθεί σε ύψιστη και μοναδική στους εκάστοτε κυβερνώντες, ειδικά σε αυτούς που κατέχουν τους θώκους τα τελευταία, περίπου, εξίμισι χρόνια. Η ασυδοσία τους όμως και η αλαζονεία τους προκαλεί πολλούς, αν όχι τους περισσότερους, και κάπως πρέπει να επανακάμψει η αλήθεια, η πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία. Γεγονός παραμένει ότι αυτή η κοινωνία δεν πολυσκοτίζεται για τα ψεύδη της κυβέρνησης, τα καταπίνει μάλιστα αμάσητα και εκτοξεύει κατηγορίες προς άλλους, έτσι, γενικά και αόριστα. Οι πολλοί έχουμε μάθει στα εύκολα. Και έλεγε ο Ελληνας της Σικελίας Επίχαρμος [σαν να μας το λέει ακόμη και σήμερα]: «Ω, πονηρέ, μη τα μαλακά μώσο, μη τα σκληρά έχηις», δηλαδή: Κατεργαράκο, μην επιδιώκεις τα εύκολα για να μην αντιμετωπίσεις τα δύσκολα. Να ‘μαστε, μπροστά στα δύσκολα…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/489539_pseydoys-tehni
Σχόλια (0)