Επειδή κάθε χρόνο, τέτοια εποχή που ξεκινούν οι εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου 1973, συνηθίζεται από πολλούς, σε πολλά μίντια, από τα κόμματα και τις εκάστοτε κυβερνήσεις να λέγονται και να γράφονται διάφορα, καθώς η πολιτική κατάντησε εμπορικό αντικείμενο, ας προσπαθήσουμε να πούμε και κάτι που δεν πουλιέται, κάτι που δεν είναι πάρλα της συνήθειας και του συρμού.
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος 
Ίσως χρειάζεται μια πλήρης ιστορική παράθεση των πολιτικών κι ευρύτερων γεγονότων στο ντόπιο αλλά και διεθνή χάρτη για να τοποθετηθεί σωστά η εξέγερση του φοιτητικού κι ευρύτερου νεολαιΐστικου κινήματος της χώρας μας στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και στα Γιάννενα, το Νοέμβρη του 1973.
Βέβαια σήμερα, θα ισχυριστεί ίσως κάποιος , δεν έχουμε δικτατορία, δεν έχουμε χούντα. Έχουμε όμως ένα σάπιο πολιτικό σύστημα παραδομένο στην αγκαλιά της ολέθριας παγκοσμιοποίησης. Ένα σύστημα που, απέναντι στις ιδέες του ανθρωπισμού και της δίκαιης κοινωνίας, ταΐζει τον μπαμπούλα του φασισμού.
Σήμερα στην εξελισσόμενη ανθρωπιστική κρίση(οικονομική, πολιτική, πνευματική, κοινωνική, κλιματική) έχει προστεθεί και η υγειονομική κρίση που δείχνει περίτρανα την αντικοινωνική πολιτική θέση του πολιτικού συστήματος για τη δημόσια υγεία, που στην ουσία σαμποτάρει το δημόσιο σύστημα υγείας προβοκάροντάς το ανοιχτά.
Ίσως τώρα, το σημαντικότερο είναι να ξανασυνειδητοποιηθεί απ’ όλους μας ποιο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας προσπάθησε, τότε στα 1973, να ξεκολλήσει απ’ τη λάσπη τη ρόδα του ήλιου, όπως θα έλεγε κι ο Άγγελος Σικελιανός.
Υπάρχει κάθε φορά, στον πόλεμο ή στην ειρήνη, εκείνο το τμήμα του πληθυσμού, που μπορεί ν’ αφήσει γι’ αργότερα τις σκέψεις για καριέρα και γι’ ατομικό συμφέρον, που μπορεί ακόμα να παρακούει τις ορμήνιες των συντηρητικών παλιών γενιών· υπάρχει η φλεγόμενη νεολαία, ότι στη νιότη είναι συνυφασμένοι ο έρωτας κι ο κοινωνικός –πολιτικός αγώνας, ότι η φρεσκάδα κι η ομορφιά της είναι συνυφασμένες με την ομορφιά του κόσμου.
Αν θα μπορούσαμε να πούμε κάτι παραπάνω απ’ τα προηγούμενα χρόνια, εμείς των προηγούμενων γενιών, είναι να ζητήσουμε με βαθιά πολιτική ειλικρίνεια συγγνώμη απ’ τη σημερινή νεολαία και με αγωνία να ζητήσουμε τη βοήθειά της και κυρίως να της δώσουμε χώρο ν’ αναπνεύσει, να δράσει, να δημιουργήσει, να μας παρασύρει στον ενθουσιασμό της!
Όπως κάθε φορά, όπως ΠΑΝΤΑ η νεολαία θα πρωτοπορήσει για να σωθεί η δημοκρατία, η Ελλάδα, ο κόσμος. Η νεολαία υπάρχει και τώρα, η κινητοποιημένη νεολαία μπορεί να υπάρξει και ΤΩΡΑ, με τον Ορέστη απ’ το Βόλο, με τη Μαρία απ’ τη Σπάρτη…
Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου…
