Μετά το πρώτο μνημόνιο του Γ. Παπανδρέου, πολλοί έλεγαν ή σκέφτονταν το γνωστό στίχο του Νίκου Γκάτσου, «μπόρα είναι θα περάσει, θάρθει πάλι ξαστεριά». Μα δεν ήταν μπόρα, ήταν «θεομηνία» διαρκείας και προπομπός μιας μεγαλύτερης «θεομηνίας», που έμελλε νάρθει.
- Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος | by red line
Κι ήρθε το δεύτερο μνημόνιο των Α.Σαμαρά-Ε. Βενιζέλου και αρκετοί, όπως θάλεγε ο Κώστας Βάρναλης χωρίς περιστροφές, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμέναμε, ίσως, κάποιο θάμα!». Κι όμως το θάμα δεν ήρθε. Και το μνημόνια υλοποιήθηκε κι η κοινωνία εξαθλιώθηκε πιο πολύ. Κι αντίς για θάμα ήρθε το τρίτο υπερμνημόνιο (πρώτο «αριστερό» μνημόνιο).
Και τώρα; Και τώρα τι κάνουμε; Μπορούν να γίνουν πολλές πολιτικές ζυμώσεις, πολλές πολιτικές προτάσεις και πρέπει να γίνουν. Καμία πολιτική ζύμωση όμως, καμία πρόταση δε θα ευοδωθεί χωρίς τον ενεργό πολίτη, χωρίς την αφυπνισμένη και προσανατολισμένη σε δράση κοινωνία. Οι πρωτοβουλίες πρέπει να ξεκινήσουν με βάσει τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών από τις ίδιες τις κοινωνίες.
Η λαίλαπα του τρίτου μνημονίου, ως πιο επώδυνη των μνημονίων που προηγήθηκαν, επιβάλλει την ενεργοποίηση όλο και περισσότερων. Η ενεργοποίηση αυτή δε μπορεί παρά να βασιστεί στις αλήθειες. Κανείς πια δε μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν είναι άνεργος, κανείς δε μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν χρωστάει, κανείς δε μπορεί να κρύψει την αδυναμία του για κάλυψη των ζωτικών του αναγκών.
Με συνέργειες, με βάση την δραματική αλήθεια που βιώνουμε και θα βιώνουμε για αρκετά χρόνια, επιβάλλεται να δώσουμε εμείς απαντήσεις στις ανάγκες μας. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οι συλλογικές μας προσπάθειες, μπορούν και οφείλουν να δώσουν λύσεις, υποκαθιστώντας ακόμα και θεσμούς και δομές του κράτους που έχουν καταρρεύσει (στα κοινωνικά αγαθά αλλά ακόμα και στην εργασία).
Και κάτι άμεσα πολιτικό. Η κατάσταση που βιώνουμε ως λαός, τα μνημόνια δηλαδή, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας νέος τύπος κατοχής της χώρας, ένας νέος τύπος υποδούλωσης του λαού μας. Οι συνέπειες «φυσικά» είναι τραγικές για τους πολλούς και τους αδύναμους. Οι λίγοι και οι δυνατοί εξακολουθούν προκλητικά να υπερωφελούνται. Είναι φανερό πως η χώρα δεν έχει εθνική ανεξαρτησία(είναι για 6η χρονιά σε απόλυτη επιτροπία) και κατά άμεση συνέπεια η δημοκρατία δε μπορεί να λειτουργήσει, αφού οι αποφάσεις παίρνονται αλλού.
Οι πολιτικές στοχεύσεις, τουλάχιστον των πολιτικών δυνάμεων που διακηρύσσουν πως έχουν στο κέντρο της πολιτικής τους τον άνθρωπο και τη ζωή, επιβάλλεται να είναι ταυτόχρονα η απελευθέρωση της χώρας από το βρόγχο των μνημονίων και του φαύλου χρέους αφ’ ενός και αφ’ ετέρου η άμεση και χειροπιαστή στήριξη των αδυνάτων και λεηλατημένων τμημάτων της κοινωνίας.
Όμως ας μη μασάμε τα λόγια μας. Η σύγχρονη αντιμνημονιακή αριστερά και οι ευρύτερες αντιμνημονιακές δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις, οφείλουν να σηκώσουν τη μεγάλη ευθύνη. Με ιδέες και ρεαλισμό! Με τρόπο που να αποδεικνύουν στην πράξη, πως συμπάσχουν με τις δυσκολίες και τις δυστυχίες του κόσμου. Το ηθικό πλεονέκτημα της πολιτικής δράσης κερδίζεται στην πράξη. Οι δυστυχισμένοι συμπολίτες μας λένε στην απελπισία τους, όλοι ίδιοι είναι! Οι βουλευτές κάθε απόχρωσης έχουν να ζήσουν, λένε. Όσοι λοιπόν επιδιώκουν την άλλη πολιτική, για τον αδύναμο και τον αδικημένο, οφείλουν να χαμηλώσουν, να δουν… Να βγουν απ’ το γυαλί, να περπατήσουν και να πεινάσουν μαζί μας… Να χαράξουμε μαζί την άλλη πορεία..!
Να δημιουργήσουμε (τα) γεγονότα, να αλλάξουμε την πραγματικότητα..!
