Η άποψη για την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα έχει μια κάποια απήχηση τόσο στην Αριστερά, κυρίως την “επαναστατική”, όσο και την Δεξιά, κυρίως εθνικιστική / εθνικοσοσιαλιστική, και όχι μόνο στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Δεν σκοπεύω να εξετάσω την ορθότητα ή μη της άποψης αυτής, ούτε επίσης τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που ενέχει για την οικονομία και την κοινωνία.
Θα ζητήσω την αποσαφήνιση του εθνικού νομίσματος το οποίο έχουν υπόψη τους οι υποστηρικτές της επιστροφής.
Καλώς ή κακώς, όλα τα «εθνικά νομίσματα» δεν είναι ίδια. Συνεπώς, δεν αρκεί να ευαγγελίζεσαι την επιστροφή (στον παράδεισο ή την κόλαση) του εθνικού νομίσματος αλλά οφείλεις -επί ποινή δημαγωγικής αναξιοπιστίας- να συγκεκριμενοποιήσεις τις προδιαγραφές του εθνικού νομίσματος τη θεσμοθέτηση του οποίου προτείνεις.
Α. Τα «εθνικά νομίσματα» διαχωρίζονται σε τρείς μεγάλες ομάδες: 1) τα μετατρέψιμα, 2) τα μερικώς μετατρέψιμα και 3) τα μη μετατρέψιμα, νομίσματα.
Η «Νέα Δραχμή» που θέλουν να εκδώσουν οι υποστηρικτές της σε ποια ομάδα ανήκει;
Β. Τα «εθνικά νομίσματα» διαχωρίζονται, επίσης, σε δύο άλλες μεγάλες ομάδες: 1) εκείνα με κάλυψη ένα εμπόρευμα (π.χ. χρυσός, πετρέλαιο, γη, κ.λ.π.) και 2) εκείνα δίχως συγκεκριμένο εμπορευματικό αντίκρισμα.
Η «Νέα Δραχμή» που θέλουν να εκδώσουν οι υποστηρικτές της σε ποια ομάδα ανήκει;
Γ. Τα «εθνικά νομίσματα» διαχωρίζονται επίσης, σε δύο άλλες μεγάλες ομάδες ανάλογα με τον εκδότη τους: 1) χαρτονόμισμα (Υπουργείο Οικονομικών) και 2) τραπεζογραμμάτιο (Κεντρική Τράπεζα).
Η «Νέα Δραχμή» που θέλουν να εκδώσουν οι υποστηρικτές της σε ποια ομάδα ανήκει;
Προκύπτουν εξ ορισμού 12 εναλλακτικά είδη «εθνικού νομίσματος». Ποιο απ’ αυτά επιλέγετε και -φυσικά- για ποιο λόγο;
Στην πραγματικότητα το φάσμα των διαθέσιμων επιλογών είναι ακόμα πλατύτερο καθότι στην ομάδα Α.2 των μερικώς μετατρέψιμων νομισμάτων υπάρχουν πρακτικά άπειρες ποσοτικές διαβαθμίσεις και ποιοτικοί περιορισμοί / ελευθερίες μετατρεψιμότητας.
Αν νομίζετε ότι το πρόβλημα των υποστηρικτών της επιστροφής οριοθετήθηκε, θα συμβούλευα να μην βιάζεστε.
Συνημμένο με το ζήτημα των νομισματικών τεχνικών προδιαγραφών είναι το ζήτημα της συναλλαγματικής ισοτιμίας:
Δ. Με πόσες συναλλαγματικές ισοτιμίες[i] θα εφοδιάσετε τη «Νέα Δραχμή»; 1) με μία και μοναδική; 2) με δύο (μία για τον τουρισμό και μια για όλα τα υπόλοιπα); 3) με τρείς (μία για τον τουρισμό, μία για τις εισαγωγές και εξαγωγές, μία για τις κινήσεις κεφαλαίων); ή j) με -πρακτικά- άπειρες κλαδικές συναλλαγματικές ισοτιμίες;
Το μετα-πρόβλημα που δημιουργεί το νομισματικό πρόβλημα (είδος νομίσματος και συναλλαγματικής ισοτιμίας)στους υποστηρικτές της «Νέας Δραχμής» είναι ότι ορισμένοι συνδυασμοί επιμέρους επιλογών παράγουν μια νομισματική λειτουργία παρόμοια ή παραπλήσια με εκείνη του υφιστάμενου“εθνικού νομίσματος”, του Ευρώ[ii]!
Συνιστώ, λοιπόν, στους υποστηρικτές της «Νέας Δραχμής» να επανεξετάσουν τεχνικά ενδελεχώς την ισχύ (αλήθεια και ψεύδος) της χαρακτηριστικής ταυτότητας«Εθνικό Νόμισμα ≡ Εθνική Ανεξαρτησία (-ή μήπως- Αυθαιρεσία;)» που διακρίνει μεθοδολογικά την αναλυτική προσέγγισή τους γιατί διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο να πάνε για εθνικό μαλλί και να βγουν νεοφιλελεύθερα κουρεμένοι …
Εξυπακούεται ότι σ’ αυτή την περίπτωση το (προσαυξημένο) κόστος του νεοφιλελεύθερου κουρέματος θα το πληρώσουμε όλοι εμείς όπως -άλλωστε- έγινε και με το Σχίσιμο του Μνημονίου που μας υπόσχονταν -και οι υποστηρικτές επίσης της «Νέας Δραχμής»- χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη εφικτότητας.
[i] Επισημαίνεται ότι το Μεταπτυχιακό του συγγραφέα (EHESS, 1981) αφορούσε το ζήτημα της διαχείρισης πολλαπλών συναλλαγματικών ισοτιμιών ως εργαλείου ελαχιστοποίησης του εισαγόμενου πληθωρισμού με παραδειγματική εμπειρική εφαρμογή την Πολωνία την περίοδο 1970-1979.
[ii]Η όποια απόκλισησημειώνεται εκδηλώνεται ως ενδογενής διαφορικός πληθωρισμός.
