21. Οι αποικιοκρατικές επιδιώξεις στην ελληνική χρεοαποικία τους
Διαπιστώθηκε ότι οι επίδοξοι «Αποικιοκράτες» για να «χρεοαποικιοποιήσουν» την Ελλάδα έκαναν τρία πράγματα: 1) έβαλαν λεφτά από την τσέπη τους για τις επανειλημμένες διασώσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης από τη χρεοκοπία τη διετία 2010-2011, 2) διέγραψαν το 2012 ένα σημαντικό κομμάτι του χρέους της Ελληνικής Κυβέρνησης προς τους ιδιώτες δανειστές, δηλαδή έβλαψαν εκείνους που υποτίθεται ότι συλλογικά αντιπροσωπεύουν, 3) χρέωσαν επιτόκια μικρότερα εκείνων που θα χρέωναν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, άρα δεν υπάρχει υπερεκμετάλλευση της αποικίας αλλά απεναντίας υπάρχει στήριξη της Ελληνικής Κυβέρνησης.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Για ποιο ή ποιους, λοιπόν, λόγους το «Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο» έκανε την Ελλάδα «αποικία χρέους», δηλαδή διέσωσε την Ελληνική Κυβέρνηση από την πτώχευση ξανά και ξανά και σε βάρος του διεθνούς κεφαλαίου που υποτίθεται -κατά τον αξιότιμο κ. καθηγητή- ότι βρίσκεται πίσω του κατευθύνοντάς το παρασκηνιακά;
Αντί, λοιπόν, ο αξιότιμος κ. καθηγητής να μας αποκαλύψει σαφώς τους ειδικούς γερμανικούς στόχους στην Ελλάδα – γιατί η Γερμανία και είχε και συνεχίζει να έχει συγκεκριμένους στόχους στην Ελλάδα και για την Ελλάδα- συγγράφει κοινότυπες μαθητικές εκθέσεις ιδεών ότι οι “κακοί” “θέλουν να μας κλέψουν τον ήλιο μας, τη θάλασσά μας, τον άνεμό μας, το έδαφος και το υπέδαφός μας και να αγοράσουν μπιρ παρά το «δημόσιο πλούτο» μας”. Και μάλιστα μας υπενθυμίζει ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι “κακοί” έχουν αρχίσει να απεργάζονται το “κακό” μας από την εποχή της κατοχής τους κατά τη διάρκεια του ΠΠ ΙΙ (Κοτζιάς 201304:392[i])! Κι’ όλα αυτά τα κάνουν οι “κακοί” “για να τα καταστήσουν συμπληρωματικά ως προς τις ανάγκες τους στη Γερμανία”…
Διαβάζουμε, λοιπόν, στην κατά τον αξιότιμο κ. καθηγητή “colonialshoppinglist” της Γερμανίας στην Ελλάδα:
1) «Φτηνή εξαγορά του δημόσιου πλούτου της Ελλάδας.» (:226),
2) Διασφάλιση «των φυσικών δυνατοτήτων παραγωγής ενέργειας» (:226),
3) Η Γερμανία «Διεκδικεί τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και περιουσίας, ιδιαίτερα ορυκτά και υποθαλάσσιο πλούτο, καθώς και ενέργεια.» (:263),
4) «Η ανάπτυξη της τελευταίας (της κάθε «αποικίας χρέους» – ΚΛ) γίνεται με τρόπο που να συμπληρώνει τις ανάγκες των δανειστών και της Γερμανίας.» (:228).
Τέλος, ο αξιότιμος κ. καθηγητής δεν ξεχνάει ούτε τις επιχορηγήσεις του ΕΣΠΑ:
5) «Ένας άλλος τομέας κερδών για τη Γερμανία είναι η ανάληψη του ελέγχου του ελληνικού ΕΣΠΑ και η διάθεση των κονδυλίων προς όφελος των δικών της επιχειρήσεων ή/και γεωστρατηγικών συμφερόντων.» (:392).
Βεβαίως, οι κοινοτοπίες αυτές είναι -εξ’ αιτίας της γενικότητάς τους- σωστές. Τις ίδιες, όμως, επιδιώξεις έχει και η «Ελλάδα» έναντι, π.χ., της «ΠΓΔΜ». Αλλά και η «Αλβανία» έναντι της «ΠΓΔΜ», κ.ο.κ. Συνεπώς, είναι πρακτικά ανούσιες.
Το όλο ζήτημα είναι εάν η Γερμανία επιδιώκει να υλοποιήσει τις επιδιώξεις αυτές με πολιτικά μέσα (συμπεριλαμβανόμενης της άσκησης ή της απειλής άσκησης ένοπλης βίας) – ιμπεριαλισμός ή με οικονομικά μέσα (συμπεριλαμβανόμενης και της εξαγοράς κρατικών και κοινοβουλευτικών αξιωματούχων) – ανταγωνισμός;
Υπήρχε κάποιος ή κάτι που πριν από τη χρεοαποικιοποίηση εμπόδιζε τους Γερμανούς να κάνουν στην Ελλάδα όλα αυτά που ο αξιότιμος κ. καθηγητής εκθέτει ως επιδιώξεις τους και τα οποία κατέστησαν αυτομάτως εφικτά μετά τη χρεοαποικιοποίηση; Παρεμπόδιζε κανένας τις γερμανικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα να τραβάνε όσα χρήματα επιθυμούσε η ψυχούλα τους από το ΕΣΠΑ; Απαγόρευε κανείς στις γερμανικές επιχειρήσεις να δρουν στην Ελλάδα συμπληρωματικά ως προς τις ανάγκες τους στη Γερμανία ή / και τις ανάγκες της Γερμανίας;
Προφανώς και όχι, με μόνη εξαίρεση το τοπικό κίνημα ενάντια στην εταιρία Ελληνικός Χρυσός ΑΕ (θυγατρική της καναδικής εταιρείας EldoradoGold) στη Χαλκιδικήκαι την εξόρυξη γενικότερα στην Ελλάδα.
Οι γερμανικές επιχειρήσεις που είναι εγκατεστημένες στην Ελλάδα αποτελούν αθροιστικά το μεγαλύτερο εργοδότη εγχώριου εργατικού προσωπικού εκ των εγκατεστημένων στην Ελλάδα εργοδοτών αλλοδαπής προέλευσης. Η Γερμανία με €2,0 δις. είναι η δεύτερη μετά την Ιταλία με €2,8 δις. χώρα προορισμού των ελληνικών εξαγωγών, η Γερμανία με €4,9 δις. είναι η πρώτη χώρα προέλευσης των ελληνικών εισαγωγών με δεύτερη την Ιταλία με €3,9 δις. , οι προμήθειες αμυντικού εξοπλισμού madeinGermanyείναι και κολοσσιαίες και περιοδικά επαναλαμβανόμενες, οι Γερμανοί συναγωνίζονται διαρκώς με τους Βούλγαρους και τους Βρετανούς για την πρώτη θέση στις ετήσιες αφίξεις αλλοδαπών τουριστών και όχι μόνο στην Ελλάδα, η Γερμανία είναι η πρώτη χώρα προτίμησης των Ελλήνων μεταναστών κατά τη “μεγάλη φυγή από την πατρίδα” (2011-17), κ.λπ., κ.λπ. Τι μπορεί να θέλουν παραπάνω οι Γερμανοί; Να σηκώσουν τη σημαία τους στην Ακρόπολη για να νοιώσουν -επιτέλους- γνήσιοι απόγονοι του Περικλή (!;) ή να δολοφονήσουν μαζικά τους Έλληνες για να ενηλικιωθούν -επιτέλους- ως πνευματικοί απόγονοί τουςμέσω της πατροκτονίας;
Όσον δε αφορά την αξία του «δημόσιου πλούτου», αυτός είχε απαξιωθεί πριν την τυπική χρεοαποικιοποίηση της πατρίδας στις 8 Μαΐου 2010: ο Γενικός Δείκτης του ΧΑΑ από την τοπικά μέγιστη τιμή 2.892,83 που είχε σημειώσει στις 20/10/2009 κατέπεσε στην τιμή 1.857,96 στις 23/04/2010 (Διάγγελμα Καστελόριζου) και προσγειώθηκε στην τιμή 1.630,47 στις 7/05/2010 (προηγουμένη της υπογραφής του Μνημονίου Ι). Ωστόσο, η μεγάλη πτώση στο ΧΑΑ είχε αρχίσει από το Νοέμβριο 2007 (5.305,79 μονάδες στις 6/11/2007). Βεβαίως, η «χρεοαποικιοποίηση» αποτελείωσε την «εσωτερική αξία» των εισηγμένων επιχειρήσεων.
Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, Γενικός Δείκτης, τιμές κλεισίματος, 1987-2017
Είναι, βεβαίως, απορίας άξιον για ποιο λόγο οι Γερμανοί και η ΕΕ/ΕΖ δεν άφησαν την Ελλάδα απλώς να πτωχεύσει το εξάμηνοΟκτωβρίου 2009 – Απριλίου 2010 και να την ξεκοκαλίσουν στη συνέχεια με την ησυχία τους χωρίς να χάσουν ούτε δεκάρα από τα δανεικά τους αλλά επέλεξαν τη διάσωσή της, να βάλλουν κι’ άλλα λεφτά από την τσέπη τους, προκειμένου να την καταστήσουν «χρεοαποικία» τους για να την ξεπουπουλιάσουν -κατά τον αξιότιμο κ. καθηγητή- στη συνέχεια σε δυσμενέστερες, όμως, γι’ αυτούς συνθήκες;
Ίσως πρέπει να υπενθυμιστεί ότι ο ΕΜΣ είναι ο νυν Δανειστής και ο ενδεχόμενος μελλοντικός Εκπλειστηριαστής των περιουσιακών στοιχείων του Ελληνικού Δημοσίου που θα περιέλθουν στην ιδιοκτησία του σε περίπτωση ελληνικής πτώχευσης και όχι ο πληρεξούσιος διαχειριστής τους εκ μέρους της Γερμανίας. Συνεπώς, η Γερμανία δεν δύναται να αναμένει ουσιωδώς προτιμησιακή διακριτική μεταχείριση εκ μέρους του ΕΜΣ στο ξεπουπούλισμα του «δημόσιου πλούτου».
Επομένως, η κατά τον αξιότιμο κ. καθηγητή τελεολογική θεμελίωση («προκειμένου να …») της επιδιωκόμενης γερμανικής χρεοαποικιοποίησης της πατρίδας απλώς είναι μια γενικόλογη αερολογία που αποσκοπεί να εγείρει τον κοιμισμένο (στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση) πατριωτισμό των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Πέραν αυτού, ουδέν!
Οι Τροϊκανοί, ωστόσο, αλλά και η ίδια η Γερμανία έχουν ειδικότερες επιδιώξεις (οι οποίες ως μη αναφερόμενες στο ογκώδες σύγγραμμά του πρέπει να κείνται πέραν του γνωστικού πεδίου του αξιότιμου κου. καθηγητή):
· Η ΕΕ επιδιώκει τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης και τοπικής αυτοδιοίκησης ώστε να καταστεί δυνατή η λειτουργία της με όρους κόστους / οφέλους σύμφωνα με τον οικονομικό λογισμό της αξίας και την αποκατάσταση μιας “λογικής” δημοσιονομικής ανισορροπίας.
· Η ΕΚΤ επιδιώκει τη σταθερότητα τραπεζικού συστήματος με την ελάχιστη δυνατή νομισματική κυκλοφορία και την αποκατάσταση της ομαλής χρηματοδοτικής λειτουργίας της οικονομίας
· Το ΔΝΤ επιδιώκει την αύξηση της εμπορευσιμότητας των εγχωρίως παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου (άρα και τη συρρίκνωση του πλήθους των Πολύ Μικρών & ΜΜΕ), την ανταγωνιστικοποίηση -πρωτίστως ποιοτική- της οικονομίας και την απομάκρυνση από τις δημόσιες προμήθειες μέσω της εξωστρέφειας (η «συμπληρωματικότητα» του αξιότιμου κου. καθηγητή όχι με τη Γερμανία ειδικά αλλά με τον κόσμο γενικά στον οποίο και συμπεριλαμβάνεται, φυσικά, και η Γερμανία) στην οποία συναρθρώνει και την προσέλκυση αλλοδαπών επενδύσεων (μέσω, επίσης, της συμπίεσης του «δημοσιονομικού χώρου» που περιορίζει τη δυνατότητα χρηματοδότησης κρατικών επενδύσεων).
Το προκύπτον υπόδειγμα ανάταξης της οικονομίας είναι εκείνο της επανεκκίνησης μέσω πρωτίστως εξωστρεφών ιδιωτικών επενδύσεων κατά προτίμηση αλλοδαπών άρα και συμπληρωματικών ως προς το όποιο εταιρικό προφίλ των επενδυτών.
Στο πλαίσιο, ωστόσο, αυτό η Γερμανική Κυβέρνηση επιδιώκει επί πλέον ειδικότερους στόχους:
1) την αποσταθεροποίηση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος,
2) τη μεγαλύτερη δυνατή συρρίκνωση της ικανότητάς του να προσελκύει αλλοδαπά κεφάλαια τρίτων χωρών,και
3) το μηδενισμό της εγχώριας αποταμίευσης (ένα από τα μέσα επίτευξής της είναι -ως γνωστόν- και η μείωση μισθών και συντάξεων)!
Τέλος, τόσο η ΕΕ όσο και τα κράτη-μέλη της, άρα και η Γερμανία, έχουν κοινή πολιτική επιδίωξη την φιλο-καπιταλιστική και φιλο-ευρωπαϊκή «πολιτική σταθερότητα» στην Ελλάδα.
22. Κεντρική ιδεολογική λογική αντίφαση και βασική ιστορική παρανόηση
Γενικότερα, υπάρχει μια θεμελιώδης λογική αντίφαση η οποία διατρέχει συνεχώς το σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή από τη μια άκρη ως την άλλη, από πάνω ως κάτω, από την αρχή ως το τέλος.
Αυτή είναι η αντίφαση ανάμεσα στο «νεοφιλελευθερισμό» από τη μια και τον «εθνικό κρατικό ιμπεριαλισμό» της Γερμανίαςαπό την άλλη: η Γερμανία δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τα δύο ή -κατά το δοκούν- πότε το ένα και πότε το άλλο!
Η πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού είναι ο περιορισμός της παρέμβασης του κράτους στην κοινωνία στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η οικονομία ενώ ο κρατικός ιμπεριαλισμός είναι ακριβώς το αντίθετο, η επέκταση της ανάμειξης του κράτους στην κοινωνία και οικονομία.
· είτε η Γερμανία είναι νεοφιλελεύθερη και, επομένως, όργανο του παγκόσμιου κεφαλαίου (συμπεριλαμβανόμενου και του ελληνικού) με τις όποιες, φυσικά, εθνικές αποχρώσεις έχει αποτυπώσει πάνω της η ιστορία της,
· ή η Γερμανία είναι το κρατικό όργανο διεθνούς επέκτασης της γερμανικής εθνικής αστικής τάξης (!;) και συνεπώς οργανικά / καρτελοποιημένα αντι-νεοφιλελεύθερη!
Κορυφαία στιγμή αυτής της λογικής αντίφασης είναι το PSIτου Μαρτίου 2012: η «κρατικοποίηση» του ελληνικού δημοσίου χρέους που συντελέστηκε μέσω του PSIέπληξε τους ιδιώτες δανειστές με τη διαγραφή ενός μέρους των απαιτήσεών τους προκειμένου να «κρατικοποιηθεί» το ελληνικό δημόσιο χρέος ώστε να υποχρεωθεί στη συνέχει η Ελληνική Κυβέρνηση από τους κρατικούς πλέον δανειστές της («Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία») να ξεπουλήσει όσο-όσο τη δημόσια περιουσία στους ιδιώτες επενδυτές αλλά και δανειστές ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται, φυσικά, κι’ εκείνοι που κατέγραψαν ζημίες από το PSI ενώ το αυτό ιδωτικοποιητικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιτυγχανόταν μιας κι’ έξω και απευθείας με την πτώχευση της Ελληνικής Κυβέρνησης το 2009-10!
Ο «ευρωπαϊκός αυτοκρατορικός κρατισμός» του αξιότιμου κου. καθηγητή παρεμβαίνει την πρώτη χρονική στιγμή για να διασώσει το ελληνικό δημόσιο κεφάλαιο από τον παγκόσμιο νεοφιλελευθερισμό μέσω της αποφυγής της πτώχευσης του Ελληνικού Δημοσίου μόνο και μόνο για το ιδιωτικοποιήσει μέσω εκπλειστηριασμού την επόμενη στιγμή, δηλαδή να ενεργήσει σύμφωνα με τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού (!;) …
Αυτή η αντίφαση οφείλεται, φυσικά, στο ότι ο κρατισμός την εποχή της παγκόσμιας κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού υποστασιοποιείται σε συνεκτικές διαμορφώσεις που δεν είχε υπόψη του ο Ιμπεριαλισμός του Λένιν, άρα και κατ’ αρχήν βρίσκονται εκτός του γνωστικού πεδίου του αξιότιμου κου. καθηγητή. Όταν, λοιπόν, επιχειρεί να εφαρμόσει ένα παρωχημένο αναλυτικό εργαλείο, δηλαδή το «Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο», σε μια ποιοτικά νέα (μετά την κατάργηση της χρυσής μετατρεψιμότητας του USD το 1971) κατάσταση«οικονομίας χρέους», τα αναλυτικά αποτελέσματα που παράγει έχουν απροσδιόριστα (ή υπερπροσδιορισμένα) περιεχόμενα και η λογική συνοχή αυτών των περιεχομένων χαρακτηρίζεται από (απανωτές) αντιφάσεις.
Επίσης, το σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή διαπνέεται από μια μεγάλη παρανόηση παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είναι γερμανοσπουδαγμένος: η όποια σφοδρότητα χαρακτηρίζει τη γερμανική στάση έναντι της Ελλάδας -επειδή όντως υπάρχει σφοδρότητα- δεν οφείλεται στο ότι οι Γερμανοί θεωρούν τους Έλληνες φυλετικά ή πολιτιστικά υποδεέστερους αλλά ενδογενώς απρόβλεπτους -άρα επίσης, ευμετάβλητους∙ άρα επίσης, αναξιόπιστους∙ άρα επίσης, επινοητικούς∙ άρα επίσης, ιδιοτελέστατους- εταίρους αλλά και ανταγωνιστές στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και Μεσόγειο, την ευρύτερη Μέση Ανατολή (Αραβικός Κόλπος, Ιράν) και τον Εύξεινο Πόντο.
Τέλος, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι τα χρέη της Ευρώπης και της Αμερικής προς την Ελλάδα και τους Έλληνες (επειδή υπάρχουν πολύ περισσότερα του ενός χρέη και σε πολλές στιγμές του ιστορικού χρόνου) είναι απλώς απαράγραπτα[ii].
23. Χρηματοπιστωτική εξάρτηση,
πολιτικός έλεγχος και πιστωτική αισχροκέρδεια
Διαπιστώθηκε, λοιπόν, ότι δεν ήταν το χρέος η πρωτοβάθμια αιτία που προκάλεσε την ελληνική θεσμική και λειτουργική υποβάθμιση (ως απώλεια όλων ανεξαιρέτως των βαθμών κρατικής ελευθερίας και συνταγματικών επιταγών) αλλά, η ψυχοκαταναγκαστική ιδεολογική εμμονή των διαδοχικών Ελληνικών Κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου να ανασύρουν το 2009-10 την οικονομία από την ύφεση αποκλειστικά μέσω της αύξησης των δημόσιων δαπανών δίχωςτην πλήρη χρήση του οικονομικού λογισμού της αξίας στο δημόσιο τομέα, δηλαδή σε μία συστημική βάση ανορθολογικής κρατικής διαχείρισης του χρέους, των εσόδων, των δαπανών και του δημόσιου τομέα γενικότερα.
Η προοπτική χρεοκοπία επέφερε την απώλεια (της ήδη περιορισμένης) κρατικής κυριαρχίας και όχι το χρέος αυτό καθ’ εαυτό (Τσούκαλης (20111120). Συνεπώς, τεχνικά δεν πρόκειται περί «αποικίας χρέους» αλλά περί «αποικίας (διαρκούς;) (ημι;) χρεοκοπίας»!
Επομένως, ο κρίσιμος παράγοντας χρεοαποικιοποίησης είναι η αποτυχία ή ανικανότητα ή προδοσία του εγχώριου πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί κατά το δέον τόσο το δημόσιο χρέος όσο και την οιονεί χρεοκοπία του κράτους. Σ’ αυτό πρέπει, βεβαίως, να επισυναφθεί και το διαθέσιμο σύστημα διαχείρισης του δημόσιου προϋπολογισμού και του δημόσιου τομέα, δηλαδή -τελικά- της ίδιας της οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους, κεντρικού, περιφερειακού και αποκεντρωμένου, με λίγα λόγια το «Λαϊκό Κράτος» αυτοπροσώπως.
Μπορεί, βεβαίως, να ισχυριστεί κανείς ότι το προσωπικό αυτό ήταν πουλημένο στον ιμπεριαλισμό, οι ντόπιοι συνεργάτες του. Στην περίπτωση, όμως, αυτή προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα ήταν ήδη, δηλαδή πριν από τη μνημονιακή διασάλευση της συνταγματικής τάξης της, κράτος περιορισμένης κυριαρχίας∙ άρα η αποικιοποίησή της είχε ήδη πρακτικά τελεστεί (από την ένταξή της στην ΕΖ το 2002) δίχως τη βοήθεια της κρατικής διάσωσης από την χρεοκοπία. Επομένως, η οιονεί χρεοκοπία απλώς κατέστησε τυπική την ουσιαστική αποικιοποίηση της πατρίδας που είχε συμβεί κατά το παρελθόν ξεκινώντας από την κυβέρνηση του κου. Καραμανλή και βαδίζοντας προς τα πίσω …
Ειδικότερα, ο μη έλεγχος των εσόδων και δαπανών, των απαιτήσεων και οφειλών του κράτους ήταν -όπως όλοι γνωρίζουμε- δομικό στοιχείο του μεταπολιτευτικού κράτους ως λαϊκού συμβόλου της πλατιάς δημοκρατικότητάς του (και αυθαιρεσίας, διαφθοράς και διαπλοκής). Χαρακτηριστικό είναι το απλό γεγονός ότι παγκοσμίως όταν αναφερόμαστε στο δημόσιο χρέος πάντοτε αναφερόμαστε στο «καθαρό», δηλαδή εκείνο από το οποίο έχουν αφαιρεθεί οι απαιτήσεις του δημοσίου, ενώ στην Ελλάδα πάντοτε αναφερόμαστε στο «ακαθάριστο», δηλαδή εκείνο από το οποίο δεν έχουν αφαιρεθεί οι απαιτήσεις του δημοσίου. Αυτή ακριβώς είναι η πεμπτουσία του Λαϊκού Κράτους που χρεοκόπησε: ένα κράτος με υποχρεώσεις (προς τους πολίτες του) αλλά δίχως απαιτήσεις (από τους πολίτες του) …
Βεβαίως, το χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, αποτελεί μια εκ των μεταβλητών εξάρτησης και ελέγχου των λιγότερο ανεπτυγμένων οικονομιών και αντίστοιχων κρατών από τις περισσότερο ανεπτυγμένες οικονομίες και τα ισχυρότερα κράτη των ιστορικά μητροπολιτικών περιφερειών του κόσμου. Το μακροοικονομικά σημαντικό χρέος μπορεί να έχει και κατά κανόνα έχει εφόσον αποτελέσει αντικείμενο επιπόλαιης διαχείρισης ή μη ενδογενώς ανταποδοτικής χρήσης (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνας 2004) αποδιαρθωτικές μέχρι και καταστροφικές επιπτώσεις στις εγχώριες οικονομικές δομές και λειτουργίες (Lambropoulos 1985). Η βιβλιογραφία για το ρόλο του χρέους και των προγραμμάτων δομικής προσαρμογής του ΔΝΤ στην νεοαποικιοποίηση π.χ. των κρατών της Αφρικής κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα είναι τεράστια (π.χ. Federici200109), Nyikal20050602, κ.α.) αλλά δυστυχώς δεν περιλαμβάνεται στην εκτενή βιβλιογραφία του αξιότιμου κου. καθηγητή. Ούτε, επίσης περιλαμβάνεται κάποια αναφορά στο ρόλο του εξωτερικού χρέους προς τη Δύση στην ίδια την ιστορική κατάρρευση των εργατικών γραφειοκρατικών κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στις αρχές τηςδεκαετίας του 1990.
Στην ελληνική, επίσης, περίπτωση σημαντικό ρόλο στην εξάρτηση μέσω του χρέους παίζουν και οι υπέρογκες για τις οικονομικές δυνατότητες του κράτους εξοπλιστικές δαπάνες οι οποίες και από τη μια χρηματοδοτούνται μέσω δανεισμού επαυξάνοντας έτσι το ρόλο του χρέους στην εξάρτηση και από την άλλη αποτελούν αυτοτελή παράγοντα εξάρτησης στη διατήρηση της στρατηγικής ισορροπίας του τρόμου στο Αιγαίο.
Τέλος, πρέπει, επίσης, να επισημανθεί και η ειδική κατηγορία του «αισχροκερδούς» δανεισμού, δηλαδή εκείνου του «μη δυνάμενου ευλόγως να εξυπηρετηθεί». Τα δάνεια αυτά χορηγούνται όχι για να εξυπηρετηθούν αλλά για να μην εξυπηρετηθούν και να εξοφληθούν καταληκτικά σε είδος με πάγια περιουσιακά στοιχεία που διαθέτει ο δανειολήπτης (“debttoequityswap”) σύμφωνα με τη διαδικασία που λεπτομερειακώς έχει επεξεργαστεί και εφαρμόζει (αλλά δεν εφάρμοσε στην Ελλάδα) το ΔΝΤ(Helptnan 1988; Daniel, Garrido, Moretti 20160516; και, επίσης, Spieles 1987; Allen, Eichengreen, Evans 20140228;κ.α.).
Με λίγα λόγια, πρόκειται περί μιας στρατηγικής διεθνούς ιδιωτικοποίησης δημόσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων μέσω της πτώχευσης του κράτους ιδιοκτήτη – διαχειριστή τους και όχι εθνοκρατικής«επαναποικιοποίησης»[iii] του συνόλου της οικονομίαςως χώρας όπως είναι η «χρεοαποικιοποίηση» του αξιότιμου κ. καθηγητή. Ήδη επισημάνθηκε στο Τμήμα 15 ο δομικός ρόλος του ΕΜΣ πρώτα ως δανειστή και μετά ως εκπλειστηριαστή περιουσιακών στοιχείων.
Η θεωρητική έρευνα που έχει διεξαχθεί επ’ αυτού στο συστημικά εγκυρότατοNationalBureauofEconomicResearch – NBER[iv]των ΗΠΑ και το ΔΝΤ έχει οριστικά καταλήξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στα κλασσικά πλέον θεωρήματα στρατηγικής διαχείρισης του μη εξυπηρετούμενου χρέους: «Δύο σημαντικά αποτελέσματα που προκύπτουν είναι ότι η άφεση χρέους δεν είναι υποχρεωτικά προς το συμφέρον όλων των οφειλετών και ότι η δυνητικότητα για μια κατά Paretoβελτίωση της ανταλλαγής χρέους-μετοχικού κεφαλαίου μεγεθύνεται.»(Goldberg, Spiegel 198909).
Προκειμένου, λοιπόν, να τηρηθούν οι κανόνες του “δίκαιου διεθνούς επενδυτικού ανταγωνισμού” κατά τη διεθνή διαδικασία ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ, τα χρέη 17 εξ αυτών μεταφέρθηκαν στο χρέος της Γενικής Κυβέρνησηςαπό τη χρήση 2009. Με τον τρόπο αυτό, οι δανειστές αυτών έχασαν το συγκριτικό πλεονέκτημα που είχαν στην απόκτηση του υποκείμενου περιουσιακού στοιχείου έναντι των τυχόν άλλων ενδιαφερομένων αγοραστών του και, άρα, δυνητικών ανταγωνιστών τους.
Ο αισχροκερδής δανεισμός, άρα και χρέος, έχει δύο εναλλακτικές πλευρές (οι οποίες, ωστόσο, μπορούν και να συνδυάζονται μεταξύ τους):
α) από τη μια, μπορεί να αφορά το δανειστή: χορήγηση δανείου κατά πολύ μικρότερης αξίας από το επισκοπούμενο προς ιδιοποίηση περιουσιακό στοιχείο του δανειολήπτη, ή
β) από την άλλη, μπορεί να αφορά το δανειολήπτη: λήψη δανείου κατά πολύ μεγαλύτερης αξίας από το προοριζόμενο προς αποξένωση περιουσιακό στοιχείο του.
Στην καθομιλουμένη τα δάνεια αυτά ονομάστηκαν «θαλασσοδάνεια», καθότι ήταν ιδιαίτερα προσφιλή και δημοφιλή στους πλοιοκτήτες που βούλιαζαν το “σκυλοπνίχτη” που είχαν δώσει προς εξασφάλιση σε υπέρογκα έναντι της αξίας του περιουσιακού στοιχείου τραπεζικά δάνεια.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε για να γίνει «αποικία» (εκείνου του κράτους που θα αναλάβει και τα χρέη της έναντι των εκάστοτε υπόλοιπων δανειστών της) αλλά για να ιδιωτικοποιηθεί από την μία άκρη ως την άλλη προς όφελος συλλογικά και συνολικά του παγκόσμιου κεφαλαίου, χρηματοπιστωτικού και μη, ιδιωτικού, ημι-κρατικού και κρατικού, προκειμένου να απομειωθεί το χρέος της με τα έσοδα της ιδιωτικοποίησης ώστε να (ξανα)γίνει εξυπηρετήσιμο.
Ο κ. Σόιμπλε πιέζει αφόρητα την Ελληνική Κυβέρνηση με το χρέος όχι επειδή βιάζεται να εγκαταστήσει μετά βαΐων και κλάδων στην Αθήνα το Γερμανό Κυβερνήτη της Δεύτερης[v] Μετανεωτερικής Αποικίας στην ιστορία της ανθρωπότητας αλλά επειδή ο ίδιος πιέζεται αφόρητα από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις με έδρα τη Γερμανία και τις τοπικές Ενώσεις Βιομηχάνων να επιταχύνει όσο μπορεί τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων και της εξομάλυνσης της συνολικής κατάστασης στην Ελλάδας (πολιτική συνέπεια ως προς τις δεσμεύσεις, άρση των ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων, αποκατάσταση της χρηματοδοτικής λειτουργίας του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, κ.λπ., κ.λπ.).
Υπενθυμίζεται ότι FraportGreece κατέβαλε τα € 968,4 εκατ. από το τίμημα του € 1,234 δις για την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, δηλαδή το 78,5%, με κοινοπρακτικό δάνειο που έλαβε και στο οποίο συμμετέχει επίσης και η εγχώρια Alpha Bank! Αυτό σημαίνει ότι από την τσέπη της έβαλε “μόνο” το 21,5% του τιμήματος. Πάλι καλά, θα μπορούσε να είχε βάλει λιγότερα!
Συγκεκριμένα (Μπέλος 20170327), η κοινοπραξία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που δάνεισε την FraportGreece περιλαμβάνει τα ακόλουθα: Alpha Bank (€ 284,7 εκατ.), Black Sea Trade and Development Bank – BSTDB[vi] (€ 62,5 εκατ.),EuropeanBankforReconstructionandDevelopment–EBRD(€ 186,7 εκατ.), EuropeanInvestmentBank–EIB(€ 280,4 εκατ.), και InternationalFinanceCorporation–IFC(€ 154,1 εκατ.), μέλος του WorldBankGroup.
Όλος ο καλός ο κόσμος μέσα, συμπεριλαμβανομένων -μέσω της BSTDB- και των υπολοίπων: Αλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ελλάδα, Μολδαβία, Ρουμανία, Ουκρανία, Ρωσία και -λείπει ο Μάρτης από τη βαλκανική Σαρακοστή;- η αγαπημένη μας Τουρκία. Και μέσω τωνEBRDκαι IFCόλος oυπόλοιπος κόσμος (ΗΠΑ, HB, Αυστραλία, κ.α.).
Επανεμφανίζεται, λοιπόν, στο επίπεδο των χρηματοδοτήσεων ηεικόναπουσυναντήσαμεπροηγουμένως στον τομέα των επενδύσεων: noman’slandη Ελλαδίτσα …
Οι υπόλοιπες μεταβλητές εξάρτησης και ελέγχου περιλαμβάνουν τις επενδύσεις, τις εξαγωγές προς και τις εισαγωγές από, τις ροές εργατικού δυναμικού, κ.ο.κ. Σύμφωνα με τη φορμαλιστική λογική του αξιότιμου κου. καθηγητή και υπουργού θα μπορούσαμε επίσης να ταξινομήσουμε τα υποτελή / εξαρτημένα κράτη του κόσμου ως «εμπορικές» αποικίες, ως «επενδυτικές» αποικίες, κ.ο.κ. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η λογική αυτή δεν μας πάει μακρύτερα από εκεί που φτάνει η σκιά μας. Επίσης, δεν περιλαμβάνει τους μη οικονομικούς παράγοντες εξάρτησης / ελέγχου όπως π.χ. είναι η ασφάλεια που παρέχουν οι ΗΠΑ, τόσο σημαντική για την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας ή για τη Ν. Κορέα έναντι της Βόρειας.
Το κεντρικό θεωρητικό ζήτημα, όμως, στο οποίο σφάλλει ο αξιότιμος κ. καθηγητής είναι ότι οι μεταβλητές αυτές -σύμφωνα τουλάχιστον με τη λενινιστική λογική- είναι μη διαχωρίσιμες συναποτελώντας την ίδια την έννοια του «χρηματιστικού» κεφαλαίου στη σφαιρική ολότητά του παρά την όποια κατά περίπτωση εξειδικευμένη εκδήλωσή του.
24. Απο-χρεοαποικιοποίηση τύπου Ι: ανάκτηση της εταιρικής ισοτιμίας εντός της ΕΕ/ΕΖ
Στην ίδια κατάσταση σχεδόν χρεοκοπίας με την Ελλάδα βρέθηκαν και άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ και της ΕΖ με πρώτη και καλύτερη την αδελφή Κύπρο στα οποία, επίσης, επιβλήθηκαν καταστροφικά της συνταγματικής τάξης τους Μνημόνια. Συνεπώς, κατά τη λογική του αξιότιμου κου καθηγητή, κι’ αυτά περιέπεσαν σε κατάσταση «αποικίας χρέους». Ωστόσο, σήμερα τα κράτη αυτά έχουν εξέλθει από τη χρεοαποικιακή κατάστασή τους και έχουν επανέλθει -κατά τη λενινιστική λογική- στην προηγούμενη κατάσταση εξαρτημένης και περιορισμένης κρατικής κυριαρχίας. Συνεπώς, η «αποικία χρέους» είναι λειτουργική κατηγορία, προσωρινή κατάσταση, και όχι δομική, κατάσταση διαρκείας (που θεραπεύεται μόνο και αποκλειστικά με τον αντιαποικιοκρατικό λαϊκό ξεσηκωμό που έχει υπόψη του αν όχι ο αξιότιμος κ. καθηγητής τουλάχιστον οι περισσότεροι εκ των οπαδών της θεωρίας του).
Ειδικότερα για τη Κύπρο, ο αξιότιμος κ. καθηγητής ορθά διαπιστώνει (201304:354-364) ότι η Κύπρος “έπεσε” εξαιτίας του ελληνικού PSI. Ο γερμανικός επεκτατισμός στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου είδε την ευκαιρία και επέδραμε με όλη του την ισχύ για να εκδιώξει τους Ρώσους και να ξεπουπουλιάσει τη Μεγαλόνησο από τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της. Το Μνημόνιο και η συνημμένη δανειακή σύμβαση νομοθετήθηκαν στις 30 Απριλίου 2013. Έτσι μια πρώην αποικία ξαναέγινε αποικία, χρέους αυτή τη φορά… Και συμπεραίνει: «Το δράμα της Κύπρου είναι δράμα του ελληνισμού. … Ο μόνος τρόπος υπέρβασης της κρίσης είναι η απαλλαγή της Ελλάδας και της Κύπρου από τις ακολουθούμενες πολιτικές. …».
Όμως, η Κύπρος χωρίς απαλλαγή της από τις ακολουθούμενες πολιτικές τερμάτισε πρόωρα τον Απρίλιο 2016 το Μνημόνιο Διάσωσης που είχε συνάψει το Νοέμβριο 2012. Το δε ΑΕΠ της κυπριακής οικονομίας κινείται σε θετικό έδαφος ήδη από το τρίτο τρίμηνο 2014.
Πηγή: https://tradingeconomics.com/cyprus/gdp-growth
Η Κύπρος έπαψε από τον Απρίλιο 2016 να είναι πλέον «αποικία χρέους»;
Η τυπική απάντηση είναι -δυστυχώς για τον αξιότιμο κ. καθηγητή- «ναι»!
Επομένως; Τι γίνεται με τη θεωρία του αξιότιμου κου. καθηγητή όταν μάλιστα το ίδιο ακριβώς με την Κύπρο έχει συμβεί και στην Ιρλανδία (είσοδος το Νοέμβριο 2010 – έξοδος το Δεκέμβριο 2013), την Πορτογαλία (είσοδος το Μάιο 2011 – έξοδος το Μάιο 2014) και την Ισπανία (είσοδος τον Ιούλιο 2012 – έξοδος τον Ιούλιο 2014);
Μήπως, λοιπόν, η θεωρία του αξιότιμου κου. καθηγητή πρέπει να αναδιατυπωθεί ως ακολούθως: «η μη εφαρμογή του Μνημονίου οδηγεί στη χρεοαποικιοποίηση μιας (ήδη σχεδόν χρεοκοπημένης) χώρας»;
Το δράμα που ζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση η «αποικία χρέους» του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι ότι η κατάσταση ενός κράτους – μέλους της ως αποικίας χρέους είναι αυτόματα και πλήρως αντιστρέψιμη μόλις:
α) επιτύχει πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα για να πληρώνει το «έθνος» τους τόκους επί του χρέους του από την τσέπη του,
και
β) αρχίσει η αναχρηματοδότηση του χρέους που λήγει στις διεθνείς πιστωτικές αγορές.
Αρκεί, λοιπόν, η εφαρμογή της δέουσας για την περίσταση οικονομικής και -συγκεκριμένα- δημοσιονομικής πολιτικής για να ξαναγίνει η Ελλάδα ένα ανεξάρτητο κράτος (με τους όποιους περιορισμούς και στρεβλώσεις επιφέρει η συμμετοχή της στην ΕΕ/ΕΖ) όπως ακριβώς έκαναν πριν απ’ αυτήν η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία οι οποίες και επανήλθαν όλες τους σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης όπως δείχνουν κατά περίπτωση τα διαγράμματα με τις μεταβολές του ΑΕΠ τους που μόλις παρουσιάστηκαν.
Μπορείοαξιότιμοςκ. καθηγητής να διαφωνεί με την πολιτική αυτή επειδή θεωρεί ότι ενέχει ένα κόστος απαράδεκτο για την κοινωνία. Απόλυτα σεβαστό! Αλλά στην περίπτωση αυτή θα όφειλε να μας υποδείξει μια εναλλακτική λύση, εάν υπάρχει ή εάν ο κ. καθηγητής είναι σε θέση να την εντοπίζει!
Εν πάση περιπτώσει, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της οποίας ο αξιότιμος κ. καθηγητής αποτελεί εξέχων μέλος διάβηκε το Ρουβικώνα στις 25 Ιουλίου 2017 εξεδίδοντας με επιτυχία πενταετές ομόλογο αξίας 3 δις. € με επιτόκιο 4,624%. Η έκδοση υπερκαλύφθηκε κατά 3,5 δις. € και το επιτόκιο που πέτυχε ήταν κατά τι καλύτερο έναντι της προηγούμενης και τελευταίας έκδοσης ομολόγου του Ελληνικού Δημοσίου (4,95%) πριν από 3 χρόνια (2014).
Η δε αγαπημένη βιβλιογραφική πηγή του αξιότιμου κου. καθηγητή FrankfurterAllgemeine Zeitung– FAZστην ηλεκτρονική έκδοσή της τηνίδια ημέρα σημειώνει επιγραμματικά: «Η Ελλάδα επέστρεψε στις αγορές: η χώρα δανείστηκε 3 δισ. ευρώ, οι επενδυτές θα είχαν δώσει και περισσότερα. Εύσημα από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε»[vii].
25. Απο-χρεοαποικιοποίησητύπου ΙΙ: ανάκτηση πλήρους εθνικής ανεξαρτησίας και κρατικής κυριαρχίας – έξοδος από ΕΖ/ΕΕ
Υπάρχει άλλος και “μη ενδοτικός” τρόπος «απο-χρεο-αποικιοποίησης» της πατρίδας από τις χαλύβδινες λαβίδες του «Ευρωπαϊκού Αυτοκρατορικού Τριγώνου/ Εξαγώνου»;
«Βεβαίως!», βροντοφωνάζουνεν χορᾡ οι πιστοί οπαδοί της θεωρίας του αξιότιμου κου. καθηγητή τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά:
1) αποποίηση του χρέους,
2) απόσυρση από το Ευρώ – επάνοδος στο Εθνικό Νόμισμα,
3) έξοδος από την ΕΕ.
Πως ο αξιότιμος κ. καθηγητής τοποθετείται επί της πολιτικής πρότασης των οπαδών της θεωρίας του που -υπενθυμίζεται- είναι η τυπική ενδεχόμενη εναλλακτική μελλοντική κατάσταση «Β3) μη αποικία μη χρέους» της όποιας νυν «αποικίας χρέους» που επισημάνθηκε στο Τμήμα 9;
Άγνωστο! Στο ευμέγεθες σύγγραμμά του δεν προκύπτει καμία απολύτως διαφωτιστικήένδειξη.Άκρα του τάφου σιωπή. Μάλλον επειδή πρόκειται περί ενός ακαδημαϊκού συγγράμματος που αφορά την «αποικιοποίηση» και όχι περί μιας πολιτικής διατριβής που να αφορά -συμμετρικά αλλά επακόλουθα- την «απο-αποικιοποίηση» της πατρίδας.
Πάντως, ο ίδιος δηλώνει συνοπτικά -σχεδόν enpassage- την αποδοχή της αρχής του «εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» (Κοτζιάς 201304:416) τον οποίο, ωστόσο, βλέπει να ξετυλίγεται εντός της ΕΕ με στόχο «μια διαφορετική ΕΕ» (ο.π.:416) και με μέσο τη συμμαχία με τις μεσαίες δυνάμεις της ΕΕ [υπαινίσσεται μάλλον τα κράτη του Νότου: Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία (ο.π.:402)].
Τώρα, πωςακριβώς οαξιότιμοςκ. καθηγητής σκοπεύει να διεξάγει τον κατ’ αντιδιαστολή των εξεγερμένων οπαδών του δικό του «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» εντός της ΕΕ σε συμμαχία με τις «μεσαίες»κατ’ αυτόν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (οι οποίες υπενθυμίζεται έχουν στρατιωτική ισχύ ανώτερη από τη γερμανική) και είναι, επίσης, δανειστές της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «διαφορετική Ευρώπη των λαών» (και -προφανώς- των κρατών τους), αυτό μάλλον θα το μάθουμε από την απο-αποικιακή πολιτική διατριβή που -υποθέτω, ίσως να κάνω και λάθος, ότι- συγγράφει στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που του αφήνει η άσκηση των καθηκόντων του ως Υπουργού Εξωτερικών της μνημονιακής, δηλαδή χρεοαποικιακής, δεύτερης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ…
Πάντως, οι οπαδοί της θεωρίας του δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με την εν γένει στάση του αξιότιμου κου. καθηγητή. Π.χ., ο κ. Ξιφαράς (20160414) συμπεραίνει:
«Όπως και να χει καταλήγουμε αβίαστα στα εξής: Δεν αρκεί να χαρακτηρίζεις τους αποικιοκράτες που φοράνε την προβιά των συμμάχων-εταίρων ως «Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο». Δεν αρκεί επίσης να στηλιτεύεις μόνο στο χαρτί και στα λόγια τον ραγιαδισμό των κομμάτων του μνημονίου, ειδικά όταν συμμετέχεις στο κόμμα και στη κυβέρνηση που έφερε το χειρότερο (από τα μνημόνια). Όπως επίσης δεν αρκεί να ομνύεις στο όνομα της δημοκρατίας και δη της άμεσης δημοκρατίας, γενικά και αόριστα. Τελικά δεν είναι από μόνη της αρκετή ούτε η αναφορά στην ανάγκη πατριωτικού αγώνα κατά τα πρότυπα του ένδοξου ΕΑΜ. Όλα αυτά πρέπει να συνοδευτούν και από την πραγματικά δημοκρατική και επαναστατική λύση των καιρών μας, που είναι το τρίπτυχο:
Μη-αναγνώριση και διαγραφή του δημοσίου χρέους και σεισάχθεια (διαγραφή) των μικρομεσαίων ιδιωτικών χρεών.
Έξοδος από την ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να σταματήσει η μνημονιακή καταιγίδα και για να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία, ως προϋπόθεση οποιασδήποτε πολιτικής υπέρ του λαού.
Δημοκρατία μέσα από νέο σύνταγμα, με νέους εκλογικούς νόμους βασισμένους στην απλή αναλογική και με την τιμωρία των ενόχων για την ελληνική τραγωδία ώστε να αποκατασταθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή. Όποιος υιοθετεί, τουλάχιστον, τα παραπάνω ανήκει στο στρατόπεδο που διεξάγει τον αγώνα για την εθνική και την κοινωνική απελευθέρωση της Ελλάδας. …».
26. Η επιστημολογική προέλευση της «αποικίας χρέους»
Η πρακτικά χρεοκοπημένη, αποκλεισμένη από τις διεθνείς πιστωτικές αγορές και υπό μνημονιακό καθεστώς χρηματοπιστωτικής διάσωσης και προσαρμογής Ελλάδα, την οποία ο αξιότιμος κ. καθηγητής ονομάζει «αποικία χρέους», θα μπορούσε εξίσου καλά να ονοματιστείεναλλακτικά «δουλοπαροικία χρέους», όπως κάνουν, π.χ., οι κ.κ.Λαβδιώτης (20090513), Καζάκης (201101), Βαρουφάκης (20150301), κ.α., πριν και μετά απ’αυτόν.
Ο ονοματισμός αυτός είναι -ως μεταφορά κι’ αυτός- περισσότερο περιεκτικός απ’ την ονοματοδοσία του αξιότιμου κου. καθηγητή καθότι περιλαμβάνει τυπικά τρία επιπλέον στοιχεία:
1) η διοίκηση της δουλοπαροικίας προσομοιάζει περισσότερο με την επίσης άτυπη πολυεπίπεδη και αλληλεπιδραστική διοίκηση μιας Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας παρά με την κατά κανόνα υψηλής τυποποίησης γραφειοκρατικής ιεράρχηση της όποιας προηγούμενης Αρχαίας Αυτοκρατορίας και, φυσικά, της ίδιας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που αποτελεί -κακώς[viii]- και το πρότυπο αυτοκρατορικής αναφοράς του αξιότιμου κου. καθηγητή,
2) συμπεριλαμβάνει στη διοίκηση της δουλοπαροικίας και την εγχώρια ολιγαρχία ως υποτελείς χωροδεσπότες-τοποτηρητές της Αυτοκρατορίαςμαζί με τους πολιτικούς και τα κόμματά τους ως το ιδεολογικό εξάρτημά της (στο ρόλο της μεσαιωνικής Καθολικής Εκκλησίας),
3) συμπεριλαμβάνει, lastbutnotleast, την υποχρέωση αντιπαροχής εργασίας στις οικονομίες των δανειστών η οποία τελείται μέσω της μετανάστευσης -εξ’ αιτίας της βαθιάς και χωρίς τέλος εγχώριας ύφεσης- επαγγελματιών, πρωτίστως νέων, υψηλής επαγγελματικής ειδίκευσης και μορφωτικού επιπέδου.
Σαφώς, όμως, ο «δουλοπαροικιακός» ονοματισμός υστερεί σε επίπεδο φερόμενης αντιμνημονιακής πολιτικής παρακίνησης έναντι της εναλλακτικήςτου «αποικίας χρέους» ως μη συνδεόμενος φαντασιωτικά απ’ ευθείας με το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της χώρας (Μεταξικό «όχι» στο τελεσίγραφο της Ιταλίας, αντίσταση στη γερμανική, ιταλική και βουλγαρική κατοχή κατά τον ΠΠ ΙΙ, ΕΑΜ, εμφύλιος πόλεμος, μετεμφυλιακές αντεπαναστατικές διώξεις, κ.ο.κ.).
Ο πατριωτικού χαρακτήρα σταλινικής εκδοχήςλενινισμός του αξιότιμου κου. καθηγητή,η καθ’ όλα θεμιτή προσωπική επιδίωξη καινοτομίας αλλά -επίσης- και η φερόμενη πολιτική στόχευσή του δεν του επιτρέπουν να συνταχθεί με τη «δουλοπαροικιακή» θέση.
Ας διερευνήσουμε τώρα την επιστημολογική προέλευση του όρου που κατ’ αντιδιαστολή στη «δουλοπαροικία» συναρμολόγησε ο αξιότιμος κ. καθηγητής.
Ο σύνθετος όρος που συνάρθρωσε ο αξιότιμος κ. καθηγητής έχει συνδυασμένη διπλή καταγωγή:
Πρώτο: προέρχεται από τις «μισο-αποικίες» του Λένιν, και
Δεύτερο: προέρχεται από την «οικονομία χρέους».
Στο Μέρος Ι του παρόντος έχει επισημανθεί ότι οι «μισο-αποικίες», δηλαδή τα κράτη εκείνα που είναι ακόμη ανεξάρτητα αλλά τείνουν να μετατραπούν, βρίσκονται σε διαδικασία μετασχηματισμού τους, σε αποικίες, είναι μια από τις τρείς βασικές κατηγορίες κρατών που χρησιμοποιεί ο Λένιν στον περίφημο Ιμπεριαλισμό του (1916). Επίσης είδαμε ότι στην κατηγορία αυτή ο Λένιν παραδειγματικά περιλαμβάνει τις Τουρκία, Περσία και Κίνα. Τέλος, επισημάνθηκε ότι ο Λένιν έβλεπε την κατάσταση αυτή ως μεταβατική, ως πρόσκαιρη, ως προσωρινή, προς την πλήρη αποικιοποίησή τους καθότι θεωρούσε ότι μόνο η πλήρης αποικιοποίηση μιας χώρας την “κλειδώνει” στη θυρίδα του αποικιοκράτη[ix] και μεγιστοποιεί τα όποια κατά περίπτωση οφέλη αποκομίζει απ’ αυτήν[x].
Για ποιο λόγο ο Λένιν χαρακτήριζε αυτά τα κράτη ως «μισο-αποικίες»;
Ο Martin (20150727) διευκρινίζει ότι τα κράτη αυτά είχαν λάβει από τα χρηματιστήρια και τις τράπεζες των μητροπόλεων δάνεια που δύσκολα εξυπηρετούσαν ή δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν καθόλου με αποτέλεσμα κάτω από την πίεση των δανειστών προς τις κυβερνήσεις τους να περιέρχονται σε κατάσταση ελέγχου απ’ αυτούς ή/και απ’ αυτές.
Σε σχέση με τη διαχείριση του μεταπολεμικού χρέους της Αυστρίας από τις πολεμικές επανορθώσεις του ΠΠ Ι, ο Martin(20150727) σημειώνει: «Εκείνο το οποίο χρειαζόταν ήταν ένα σύστημα εξωτερικής επίβλεψης στη Βιέννη, διευθυνόμενο από κάποιον εκτός Αυστρίας και αποστασιοποιημένο από την εθνική πολιτική. Με άλλα λόγια, ένας “ουδέτερος” πειθαρχικός επιτηρητής που θα διασφάλιζε ότι το κράτος έκανε όλα όσα μπορούσε για να σταθεροποιήσει το νόμισμά του – ακόμα και σε περίπτωση εγχώριας πολιτικής αναταραχής. Οι ξένοι πιστωτές ζητούσαν επίσης εξωτερική επιτήρηση πάνω στα περιουσιακά στοιχεία του Αυστριακού κράτους που είχαν δοθεί ως εξασφαλίσεις για τα δάνειά τους. Χωρίς αυτές τις εγγυήσεις, οι αξιωματούχοι της Κοινωνίας (των Εθνών – ΚΛ) φοβόντουσαν ότι λίγοι θα έστελναν τα χρήματά τους στην Αυστρία. Προκειμένου να ικανοποιήσει τους όρους λήψης εξωτερικής βοήθειας, το Αυστριακό κράτος όφειλε να συμφωνήσει σε μια δραματική περικοπή της κυριαρχίας του.
Το μόνο υπόδειγμα χρηματοπιστωτικής επίβλεψης αυτού του είδους προερχόταν από τη διοίκηση του δημόσιου χρέους κρατών και αποικιών εκτός Ευρώπης, ή στην περιφέρειά της, τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα: Αίγυπτος, Οθωμανική Τουρκία, Κίνα, Δομινικανή Δημοκρατία, Τυνησία, Ελλάδα, κ.ο.κ. Αυτά τα διοικούμενα από το εξωτερικό συστήματα ελέγχου έτειναν να εγκαθιδρυθούν μετά από την πίεση των φοβούμενων ότι θα υποστούν ζημιά ξένων δανειστών προς τις κυβερνήσεις τους για να επέμβουν διπλωματικά ή ακόμα και να εισβάλλουν στο κράτος ή την οφειλέτρια αποικία. Θα έφταναν τότε σε μια συμφωνία για την παράδοση του ελέγχου πάνω στη δημοσιονομική πολιτική του οφειλέτη σε μια ξένη επιτροπή. Αυτή η επιτροπή θα επέβλεπε τις δημόσιες δαπάνες προκειμένου να διασφαλίσει ότι δεν θα παρέλυε η εξυπηρέτηση του χρέους. Μερικές φορές μπορούσε να πάρει και τον άμεσο έλεγχο των πηγών προέλευσης του εισοδήματος του κράτους.».
Τα ίδια εξιστορούν περισσότερο λεπτομερειακά και οι Tunçer 2015, Toussaint 20160609, κ.α.
Συμπέρασμα:ως γενική περίπτωση, η «αποικία χρέους» του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι η (μεταβατική) «μισο-αποικία» του συγχωρεμένου Λένιν! Επομένως, ο αξιότιμος κ. καθηγητής ορίζει ως τελικό εκείνο που για το Λένιν ήταν απλώς το μεταβατικό ενδιάμεσο για το οποίο εξ αυτού ακριβώς του λόγου και δεν έδειξε κανένα απολύτως αξιομνημόνευτο ενδιαφέρον!
Ως ειδική, δηλαδή, ευρωζωνική περίπτωση η «αποικία χρέους» είναι λενινιστικά το «εξαρτημένο» κράτος και δη «προνομιούχο» (π.χ. σχετικά χαμηλά επιτόκια, κ.α.)!
Ο δε έτερος εκ των γεννητόρων, η «οικονομία χρέους», χαρακτηρίζει επιγραμματικά εκείνη την μακροοικονομική προσέγγιση που διαμορφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η οποία ενσωματώνει τυπικά το δανεισμό κράτους, επιχειρήσεων και νοικοκυριών στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος ως τελεστή δυναμικής ανισορροπίας. Η ανάγκη αυτής της τροποποίησης των μακροοικονομικών υποδειγμάτων προέκυψε από την κατάργηση της κρατικά εγγυημένης μετατρεψιμότητας του αμερικανικού δολαρίου σε χρυσό το 1971 από τον Πρόεδρο Νίξον και τις επακόλουθες πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του ‘70 (1973 και 1978) που συνδυασμένα προκάλεσαν ένα τεράστιο κύμα δανεισμού / χρέους το οποίο στη συνέχεια μετάλλαξε την ίδια τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος.
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής συνδύασε αυτούς τους δύο προγενέστερους ή κληρονομημένους όρους («μισο-αποικία» και «οικονομία χρέους») και δια της διαγραφής ενός συστατικού τμήματος του καθενός εξ’ αυτών («μισο-» από τον πρώτο και «οικονομία» από τον δεύτερο) έβγαλε ως αθροιστικό υπόλοιπο την περίφημη «αποικία χρέους» του.
Η λογική πράξη των δύο μερικών διαγραφών επί των όρων που τέλεσε ο αξιότιμος κ. καθηγητής παρουσιάζεται σχηματοποιημένη στον πίνακα που ακολουθεί:
Απ’ όσο γνωρίζω, ο όρος «οικονομία χρέους» πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα από το συγγραφέα του παρόντος το Νοέμβριο 2010 (Lambropoulos 20101102). Σήμερα, πέραν του αξιότιμου κου. καθηγητή[xi] και Υπουργού του επί των Εξωτερικών, ακόμα και ο αξιότιμος κ. Πρωθυπουργός γνωρίζει πλέον την «οικονομία χρέους».
Ο κ. Πρωθυπουργός αφιέρωσε, λοιπόν, την ομιλία του κατά την τελετή ανακήρυξής του σε Επίτιμο Διδάκτορα Πολιτικής Οικονομίας από το Πανεπιστήμιο Σμύρνης της Τουρκίας στις 9 Μαρτίου 2016, στην «οικονομία χρέους»!
Ο μόλις ανακηρυχθείς ΕπίτιμοςΔιδάκτωρ Πολιτικής Οικονομίας υποστήριξε με την ομιλία του ότι:
«Διότι το βασικό πρόβλημα της εποχής μας είναι η αρχιτεκτονική ενός συστήματος που είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο όχι απλώς για να σπεκουλάρουν κάποιοι αλλά για να πειθαρχούν οικονομίες και κοινωνίες ολόκληρες στην πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή και στις κυρίαρχες συνταγές των τεχνοκρατών οικονομολόγων.
Μιλώ φυσικά για την αρχιτεκτονική του συστήματος που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε οικονομία του χρέους.
Αυτή ακριβώς την αρχιτεκτονική προσπαθήσαμε να αμφισβητήσουμε και αυτή ακριβώς την αρχιτεκτονική της οικονομίας του χρέους συνεχίζουμε να θεωρούμε αναποτελεσματική, οικονομικά και κοινωνικά επιζήμια. Διότι δεν βοηθά ούτε την οικονομία αλλά ούτε και τους ανθρώπους που τη στηρίζουν.
Η αμφισβήτησή μας αυτή όμως δεν σημαίνει ότι είμαστε διατεθειμένοι να ρίξουμε γροθιά στο μαχαίρι ή να παίξουμε το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης στα ζάρια.» (Τσίπρας 20160308).
Εν ολίγοις, ο κ. Πρωθυπουργός αναβάθμισε την «αποικία» του υφιστάμενού του Υπουργού Εξωτερικών σε «οικονομία» και με τον τρόπο αυτό διάνυσε ακριβώς την αντίστροφη διανοητική πορεία από εκείνον ορίζοντας έτσι -εμμέσως πλην σαφώς∙ αυτό προκύπτειαπό το κλείσιμο της ομιλίας του- την ελληνική οικονομία ως αναπόσπαστο τμήμα της ευρωπαϊκής που έχουν / καθότι έχουν κοινή μοίρα, και αν μη τι άλλο χρέη!
Ο κ. Πρωθυπουργός προσχωρεί έτσι -μετά λόγου γνώσεως ή άνευ∙ ουδεμία σημασία έχει- στην αυστρο-ουγγρική αντίληψη της εθνότητας ως αυτόνομου πολιτισμικού φαινομένου εντός της δημοκρατικής κρατικής πολυεθνικότητας.
Οι Renner (1899), Bauer (1906), Kautsky (1907/8) και οι υπόλοιποι αγνοημένοι από τον αξιότιμο κ. καθηγητή θεωρητικοί και επίσης πολιτικοί ηγέτες του γερμανόφωνου προλεταριάτου στην σοσιαλδημοκρατική κοινωνικο-πολιτική προτίμησή του παίρνουν την εκδίκησή τους δια μέσου του πολιτικού προϊσταμένου του από τον επιστημονικά ακατάδεκτο και πολιτικά προκατειλημμένο γερμανοσπουδαγμένο κ. καθηγητή.
27. Ο επιστημονικός και επιστημολογικός χαρακτήρας της «ευρωζωνικής αποικίας χρέους»
Ο κάθε «Αποικιοκράτης» επιδιώκει -σύμφωνα με τον αγαπητό Λένιν αλλά και με την επίσης προσφιλή κοινή λογική- να έχει την αποκλειστική οικονομική εκμετάλλευση της «αποικίας» του με τη χρήση -εάν παραστεί ανάγκη- ένοπλης βίας τόσο προς τους ιθαγενείς όσο και προς κάθε τρίτο που θα την αμφισβητήσει.
Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που διαπιστώθηκαν προηγουμένως συμπεριλαμβάνονται σχετικώς και τα ακόλουθα:
1) ο “Αποικιοκράτης” («Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο») δεν έχει μια ταυτότητα δομικά και λειτουργικά σταθερά διακριτή από το πολυεθνικό κεφάλαιο,
2) δεν υπάρχει αποκλειστικότητα επιχειρείν στην Ελλάδα υπέρ κανενός «εθνικού» κεφαλαίου,
3) μετά την ολοκλήρωση της «χρεοαποικιοποίησης» το 2012, οι τόκοι επί του δημόσιου χρέους που εισπράττει ο “Αποικιοκράτης” είναι σαφώς μικρότεροι από εκείνους που χρεώνουν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές , δηλαδή όχι μόνο δεν υπάρχει υπερεκμετάλλευση της αποικίας από τον “Αποικιοκράτη” αλλά απεναντίας υπάρχει χρηματοπιστωτική στήριξή της,
4) η δε «χρεοαποικιοποίηση» είναι αυτή καθ’ εαυτή προσωρινή καθ’ ότι οργανικό τμήμα του συνοδευτικού του «αποικιοκρατικού» δανεισμού προγράμματος προσαρμογής είναι η επάνοδος στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές για την αναχρηματοδότηση, δηλαδή αποπληρωμή, αυτή τη φορά του λήγοντος «αποικιοκρατικού» χρέους που επιφέρει σταδιακά την «απο-αποικιοποίηση»του οφειλέτη όπως ακριβώς συνέβη με την Ιρλανδία (Δεκέμβριος 2013), την Πορτογαλία (Μάιος 2014), την Ισπανία (Ιούλιος 2014)και την Κύπρο (Απρίλιος 2016).
Επομένως, η «αποικία χρέους» του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι απλώς ανυπόστατη ως «αποικία».
Τώρα, εάν ο αξιότιμος κ. καθηγητής διαφωνεί με το περιεχόμενο του συνοδευτικού του δανεισμού προγράμματος προσαρμογής που επιβάλλουν -επειδή όντως το επιβάλλουν- οι δανειστές και εταίροι, αυτό δεν το καθιστά -επειδή διαφωνεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής- «αποικιοκρατικό» μη όντας μάλιστα σε θέση να μας υποδείξει μια εναλλακτική μη αποικιακή διαδρομή σωτηρίας!
Τέλος, όσον αφορά τα μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας στη λήψη των κοινοβουλευτικών αποφάσεων που -ορθά- διαπιστώνει ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:353), αυτό δεν δημιουργήθηκε από την αποικιοποιούσα στάση των δανειστών αλλά -δυστυχώς- προϋπήρχε (Παληγεώργος 20170815) και απλώς αποτέλεσε από την εκάστοτε κυβερνώσα δικτατορικά πλειοψηφία -καλώς ή κακώς- μέσο διευκόλυνσης της ταχείας θεσμοθέτησης του συνοδευτικού πρόγραμμα προσαρμογής για τη διάσωσή της από τη χρεοκοπία (που θεωρήθηκε -καλώς ή κακώς- απ’ αυτήν ανώτερης πολιτειακής προτεραιότητας από τη «δημοκρατία»)[xii].
Επομένως, ο καινοτομικός ορισμός της Ελλάδας εκ μέρους του αξιότιμου κου. καθηγητή ως (μετανεωτερικής) «αποικίας χρέους» είναι απλώς μια αυτοαναφορική ταυτολογία (Α = Α):«“Αυτό”, δηλαδή την “Ελλάδα”, την ορίζω ως “αποικία χρέους”» επειδή … έτσι μου φαίνεται! Άλλοι την όρισαν ως «δουλοπαροικία χρέους». Άλλοι διαφορετικά.
Στη συνέχεια, η «Ελλάδα» ορίζεται κατά μήκος και κατά πλάτος του συγγράμματος από ένα διάνυσμα κατά βούληση επιλεγμένων περιπτωσιολογικών χαρακτηριστικών τα στοιχεία του οποίου είναι ταυτόχρονα και τα στοιχεία του διανύσματος ορισμού της «Ευρωζωνικής Αποικίας Χρέους». Άρα: όπερ έδει δείξαι …
Αυτός είναι ο φαινομενολογικός ορισμός, δηλαδή ο απλός αντανακλαστικός ονοματισμόςτης “Ελλάδας”κατά μεθοδολογικά διαστρεβλωμένη ιστορική αναλογία,ως μετανεωτερικής “αποικίας χρέους”: «Είναι αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι / μου φαίνεταιότι υπάρχει»! Εν ολίγοις, ο ακραίος ιδεαλισμός.
Βεβαίως, εξυπακούεται ότι ο κ. καθηγητής έχει κάθε δικαίωμα να είναι ιδεαλιστής και, φυσικά, να ονομάσει ό,τι θέλει όπως θέλει, όπως άλλωστε και ο καθένας μας. Έχουν ήδη αναφερθεί εναλλακτικές ονομασίεςτης ελληνικής κατάστασης και στερείται νοήματος η επανάληψή τους εδώ.
Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι η «αποικία χρέους» του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι: ειδική, μεταφορική και λειτουργική σύνθετη έννοια.
1) Είναι ειδική και όχι γενική έννοια επειδή αφορά μόνο ένα κράτος που είναι μέλος της ΕΖ και όχι, ενδεχομένως, κάθε κράτος της ΕΕ ή του πλανήτη. Επιπλέον, στην μεταγενέστερη πραγματολογική βάση της απο-χρεοαποικιοποίησης της Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Κύπρου, κατέστη μοναδική, δηλαδή ονοματοδοτική ταυτολογία (Α=Α).
2) Είναι μεταφορική επειδή, ως ειδική έννοια, δεν μπορεί να είναι κυριολεκτική.
3) Είναι, τέλος, λειτουργική επειδή είναι αναστρέψιμη δίχως τη μεσολάβηση συστημικής καταστροφής (υπέρβαση / ρήξη του μέτρου της δοσμένης ποιότητας του «Α»).
Σε απλούστερα ελληνικά, τα μέλη του εκκεντρικού μετανεωτερικού ζεύγους [«Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο» , «Ευρωζωνική Αποικία Χρέους»]του αξιότιμου κου. καθηγητή, είναι συμμετρικοίμεταφορικοί βερμπαλισμοί («η Ελλάδα έχει γίνει“αποικία”» / «κατάντησαν την Ελλάδα “αποικία”» / κ.ο.κ. – «η Γερμανία συμπεριφέρεται σαν κατακτητής / σαν «Η Γερμανία (να) είναι η “Νέα Ρώμη” της Ευρώπης»(Κοτζιάς 201304:198) / κ.ο.κ.) και όχι επιστημονικές οντολογικές κατηγορίες.
Η δε διάδοσή τους σε και η αποδοχή τους από ευρύτερα ακροατήρια -αν και, φυσικά, στην συμπυκνωμένη λαϊκή παραφθοράτους «Η Ελλάδα είναι αποικία της Γερμανίας»-για τις οποίες εμφανίζεται τόσο ικανοποιημένος ο αξιότιμος κ. καθηγητής, δεν οφείλεται στο “βαθύ” επιστημονικό περιεχόμενό τους αλλά στην παραπομπή στο λαϊκό εξεγερσιακό φαντασιωτικό που συμπληρωματικά μεταφέρουν. Γι’ αυτό άλλωστε και η ίδια η αντικατοχική / αντιαποικιοκρατική / εθνικοαπελευθερωτική εξεγερσιακή πράξη του ποικιλώνυμου φανατικού ακροατηρίου του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι στην πραγματικότητα εξ’ ίσου μεταφορική μ’ αυτούς…
Δυστυχώς, η φαντασίωση είναι η φυλακή του μέλλοντος, όχι η υπέρβαση του παρόντος παρελθόντος!
Συνεχίζεται…
Σημειώσεις
[i] Κοτζιάς 201304:392 : «Το ίδιο συμβαίνει σήμερα (όπως την περίοδο της κατοχής – ΚΛ) με τους Γερμανούς. Επιβάλλουν την απόκτηση της διαχείρισης του ελληνικού ορυκτού πλούτου, των υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ αλλά και, όπως ήδη παρουσίασα, στην Κύπρο.». [ii]Ο Appiah (20161109), π.χ., σημειώνει στο βρετανικό Guardian: «… ο GeorgWilhelmFriedrichHegel, ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, είπε στους μαθητές του Γυμνασίου που διεύθυνε στη Νυρεμβέργη: “Το θεμέλιο των ανώτερων σπουδών πρέπει να είναι και να παραμείνει η ελληνική φιλολογία στην πρώτη θέση, η ρωμαϊκή στη δεύτερη.”».Ένα δεύτερο παράδειγμα: το διδακτικό εγχειρίδιο του μαθήματος «Θεωρία πολέμου και στρατηγική» του Κολλεγίου Πολέμου του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών περιλαμβάνει ως πρώτη Ενότητά του τη μελέτη του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη (:10-1): «Σ’ αυτήν την εισαγωγική ενότητα, οι μαθητές θα μάθουν μερικές έννοιες – κλειδιά για την κατανόηση και ανάλυση του πολέμου και της στρατηγικής. …
…
Ο πυρήνας αυτής της ενότητας περιστρέφεται γύρω από μια μελέτη περίπτωσης (casestudy) χρησιμοποιώντας τους Πελοποννησιακούς Πολέμους του Θουκυδίδη. Σκοπός αυτής της μελέτης περίπτωσης είναι η εξέταση της θεμελιωδών σχέσεων μεταξύ πολέμου, πολιτικής και στρατηγικής.», TheUnitedStatesArmyWarCollege (2017), Theoryofwarandstrategy, CourseDirectiveAY 17, https://ssl.armywarcollege.edu/documents/Directives/AY17_Theory_of_War_and_Strategy.pdf.Βλ., επίσης, Bradford (2014) E., Thermopylae. The Battle for the West. OpenRoadMedia; Cartledge (2011) P., Thermopylae: TheBattlethatChangedtheWorld, Pan Macmillan. Οι Farrell και Terriff σημειώνουν ότι «Αυτές οι συνθήκες του σύγχρονου πολέμου έχουν αρχαίες ρίζες, επειδή βρίσκονται πίσω από την ανάπτυξη μόνιμων, τυποποιημένων και τεχνολογικά δομημένων στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα τον 5ο αιώνα πχ. με το μαζικό ναυτικό των Αθηνών και το στρατό οπλιτών της Σπάρτης καθώς επίσης και των Μακεδονικών φαλάγγων και των Ρωμαϊκών λεγεώνων τους επόμενους δύο αιώνες.» [FarrellTh., Terriff T., (2002) The Sources of Military Change: Culture, Politics, Technology, Lynne Rienner Publishers], κ.ο.κ.
[iii] Υπενθυμίζεται ότι τα υπερχρεωμένα κράτη αναφοράς είναι εκείνα που απέκτησαν την εθνική ανεξαρτησία τους μετά τον ΠΠ ΙΙ και που προηγουμένως ήταν αποικίες. Επομένως, η «χρεοαποικιοποίηση» συνιστά ιστορικά «επαναποικιοποίηση»! Εξ’ ου και ο, τουλάχιστον, οπισθοδρομικός χαρακτήρας της «χρεοαποικιοποιητικής» θεωρίας. [iv]http://www.nber.org/. [v] Θα δούμε στη συνέχεια του κειμένου ποια, κατά τον αξιότιμο κ. καθηγητή, ήταν η πρώτη. [vi] Επισημαίνεται ότι το τμήμα στρατηγικής του επιχειρησιακού σχεδίου ίδρυσης και πρώτης λειτουργίας της BSTDBεκπονήθηκε από το συγγραφέα του παρόντος (Lambropoulos, Paparsenos1996). [vii]http://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/kosmos/167305/delirio-enthousiasmoy-tou-diethni-typou-gia-tin-eksodo-tis-elladas-stis-agores [viii] Η “γραφειοκρατία των Βρυξελλών” που αποπροσανατολίζει τον αξιότιμο κ. καθηγητή προς την κατεύθυνση της Κεντρικής Δημόσιας Διοίκησης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας -λόγω του πολυεθνικού χαρακτήρα της και των εθνοκρατικών εξουσιοδοτήσεων που φέρουν στελέχη της σε θέσεις-κλειδιά-παραπέμπει από κάθε άποψη περισσότερο στην “Αυλή” του Ηγεμόνα τον Ύστερο Μεσαίωνα παρά στη Ρωμαϊκή Κεντρική Δημόσια Διοίκηση. [ix] Λένιν 1916:386 : «Μόνο η κατοχή αποικιών παρέχει την απόλυτη εγγύηση για την επιτυχία του μονοπωλίου ενάντια σε όλα τα ενδεχόμενα της πάλης με τον ανταγωνιστή, ως το ενδεχόμενο που ο αντίπαλος θα προσπαθούσε να υπερασπίσει τον εαυτό του με ένα νόμο που θα καθιέρωνε το κρατικό μονοπώλιο.» [x] Λένιν 1916:385 : «Το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι μια τόσο μεγάλη, μπορούμε να πούμε, αποφασιστική δύναμη σ’ όλες τις οικονομικές και σ’ όλες τις διεθνείς σχέσεις, που είναι σε θέση να υποτάξει, και υποτάσσει πραγματικά, ακόμη και τα κράτη που απολαμβάνουν την πιο πλήρη πολιτική ανεξαρτησία. Θα δούμε αμέσως τέτια παραδείγματα. Όμως τις μεγαλύτερες “ευκολίες” και τα μεγαλύτερα οφέλη τα δίνει φυσικά στο χρηματιστικό κεφάλαιο μια τέτια υποταγή, που συνδέεται με την απώλεια της πολιτικής ανεξαρτησίας των χωρών και των λαών που υποδουλώνονται.». [xi] Σημειώνεται ότι ο συγγραφέας του παρόντος πονήματος απέστειλε στον αξιότιμο κ. καθηγητή το βιβλίο του Βενεζουέλα και σοσιαλισμός, Από τον κρατικό-μονοπωλιακό καπιταλισμό του Chàvez στην κοινωνική οικονομία των πολιτών, εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα, 2009. Αισθάνομαι, επίσης, υποχρεωμένος να σημειώσω ότι προς τιμήν του ο κ. Κοτζιάς ήταν, μαζί με τους κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Φ. Κουβέλη, ανάμεσα στους ελάχιστους από τους παραλήπτες του που απάντησαν με ευχαριστήρια μηνύματα. [xii] Την υποκείμενη πολιτική απόφαση στην καταστρατήγηση της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» από την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία αδυνατεί -δυστυχώς- να συλλάβει ο αξιότιμος κ. Καθηγητής (Κοτζιάς 201304:353).Βιβλιογραφία
Allen P.,EichengreenB., EvansG., (20140228) Debt-for-equity swaps offer Greece a better way, CEPR, http://voxeu.org/article/debt-equity-swaps-offer-greece-better-way
Appiah (20161109) Κ. Α., There is no such thing as western civilization,https://www.theguardian.com/world/2016/nov/09/western-civilisation-appiah-reith-lecture?CMP=share_btn_fb
Βαρουφάκης (20150301) Γ., Συνέντευξη, http://www.pronews.gr/oikonomia/elliniki-oikonomia/258560_gvaroyfakis-den-prokeitai-na-ginoyme-xana-doyloparoikia-toy
Bauer (1906) O., The Question of Nationalities and Social Democracy, Ephraim J. Nimni, editor, Translated by Joseph O’Donnell, Foreword by Heinz Fischer, Minnesota University Press, 2007.
Daniel J., Garrido J., Marina Moretti M. (20160516), Debt-Equity Conversions and NPL Securitization in China—Some Initial Considerations, Asia and Pacific Department, Legal Department, and Monetary and Capital Markets Department, TECHNICAL NOTES AND MANUALS 16/05 2016, https://www.imf.org/external/pubs/ft/tnm/2016/tnm1605.pdf
Federici (200109) S., The debt crisis, Africa and the new enclosures, The Commoner,
Gerber (20100920) J.D., Weltwirtschaft gleich Schuldenwirtschaft?, KOF-Prognosetagung Herbst 2010, Zürich
Goldberg* L., Spiegel** M., (198909) Debt Write-Downs and Debt-Equity Swaps in the Two Sector Model, NBER Working Paper No. 3121, *Federal Reserve Bank-New York, **Federal Reserve Bank of San Francisco.
Helptnan, E., (1988), The Simple Analytics of Debt-Equity Swaps and Debt Forgiveness, IMF Staff Papers: Business & Economics: vol. 35.
Jordan (20120228) Τh., Kein Ende der Schuldenwirtschaft ohne Stabilitätskultur, NZZ Podium Zürich
Καζάκης (201101) Δ., Η δουλοπαροικία του χρέους, https://www.youtube.com/watch?v=x5tr6usm7m8
Κοτζιάς (201304) Ν., Ελλάδα αποικία χρέους, ευρωπαϊκή αυτοκρατορία & γερμανική πρωτοκαθεδρία, 4η Έκδοση, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 201503.
Kautsky (1907/8) K., Nationality and internationality, Critique, vol. 37, #3, 2009.
Λαβδιώτης (20090513) Σ., Ελληνική Οικονομία : Η Δουλοπαροικία του Χρέους, https://spiros26.files.wordpress.com/2009/10/ceb5cebbcebbceb7cebdceb9cebaceae-cebfceb9cebacebfcebdcebfcebcceafceb1-ceb7-ceb4cebfcf85cebbcebfcf80ceb1cf81cebfceb9cebaceafceb1-cf843.pdf
Lambropoulos (1985) K., Les conséquences macroéconomiques de l’endettement roumain vis-à-vis de l’Ouest, 1950-1982, Thèse de Doctorat de 3ème Cycle en Techniques Economiques, Prévision, Prospectives, Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, Paris.https://phdtheses.ekt.gr/eadd/handle/10442/4845
Lambropoulos K., Paparsenos A., [1996] Business Plan for the Black Sea Trade and Development Bank, Section of the Strategy Planning, Ethniki Business & Research Consultancy S.A., Athens.
Lambropoulos (20101102) K., Restating socialism, First draft written on July 22nd and made public on November 2nd, 2010 at: http://tanit.co/index.php/2010/11/02/restating-socialism-a-political-executive-summary/
Λαμπρόπουλος (201305) Κ. Αναδιατυπώνοντας το σοσιαλισμό, εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα.
Levy-Garboua, V. – Weymuller, B., [1981] Macroéconomie contemporaine, 2nd édition, Economica, Paris.
Levy-Garboua, V. – Maarek, G., [1985] La dette, le boom, la crise, Atlas / Economica, Paris.
Λένιν (1916) Β.Ι., Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού : 305-433, Άπαντα, τ.27, 5η Έκδοση, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα.
Maarek (1998) G., Le rôle macro-économique de l’endettement, Revue d’économie financièreAnnée 1998 Volume 46 Numéro 2 pp. 43-57, http://www.persee.fr/doc/ecofi_0987-3368_1998_num_46_2_2645
Martin (20150727) J., The Colonial Origins of the Greek Bailout, Harvard University, Imperial and Global Forum, https://imperialglobalexeter.com/2015/07/27/the-colonial-origins-of-the-greek-bailout/
Μπέλος (20170327) Η., Δάνειο 968,4 εκατ. ευρώ για τα 14 αεροδρόμια υπέγραψε η Fraport, Καθημερινή,http://www.kathimerini.gr/902409/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/daneio-9684-ekat-eyrw-gia-ta-14-aerodromia-ypegraye-h-fraport
Nimni (2005) E. ed., National Autonomy, Routledge.
Nyikal (20050602) H., Neo-colonialism in Africa: the economic crisis in Africa and the propagation of the status-quo by the World Bank / IMF and WTO.
Ξιφαράς (20160414) Α., Τι διδαχτήκαμε από τον Κοτζιά;http://pathosgialefteria.blogspot.gr/2016/04/blog-post_14.html
Παληγεώργος (20170815) Γ., Ο σύγχρονος Μινώταυρος! REDLINE, http://redlineagrinio.gr/publications/giorgospaligeorgos/42726-paligeorgou-sygxronos-minotauros
Παπανδρόπουλος (20160926) Α., Η οικονομία του χρέους και η παγίδα της, http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=2414
Renner (1899)Κ., State and nation:Nimni 2005:13-41.
Renversez (2008) F., De l’économie d’endettement à l’économie de marchés financiers, Document de Travail Working Paper 2008-15, EconomiX, Université Paris X-Nanterre.
Spieles, W., (1987): Debt-equity swaps and the heavily indebted countries, Intereconomics, ISSN 0020-5346, Verlag Weltarchiv, Hamburg, Vol. 22, Iss. 3, pp. 120-124, http://dx.doi.org/10.1007/BF02932232, https://www.econstor.eu/bitstream/10419/140076/1/v22-i03-a04-BF02932232.pdf
Toussaint (20160609) Ε., Debt as an instrument of the colonial conquest of Egypt. http://www.e-joussour.net/en/debt-as-an-instrument-of-the-colonial-conquest-of-egypt/
Τσίπρας (20160308) Α., Ομιλία του Πρωθυπουργού της Ελλάδας κου. Α. Τσίπρα κατά την τελετή ανακήρυξής του σε Επίτιμο Διδάκτορα Πολιτικής Οικονομίας στις 8 Μαρτίου 2016 από το Πανεπιστήμιο Σμύρνης, Σμύρνη, https://thecaller.gr/wp-content/uploads/2016/03/tsipras-omilia.pdf
Τσούκαλης (20111120) Λ., Εθνική κυριαρχία σε μια χρεοκοπημένη χώρα, Καθημερινή, Αθήνα.
Tunçer(2015) A. C.,Sovereign Debt and International Financial Control, The Middle East and the Balkans, 1870–1914, PALGRAVE MACMILLAN.
