Κάποτε στις Βρυξέλλες

Κάποτε στις Βρυξέλλες

  • |

Εκαναν τι έκαναν στον Α’ Παγκόσμιο, έζησαν τι έζησαν με τον Β’, κάπως έπρεπε ν’ ανασυγκροτηθούν. Δεν ήταν και μικρά κράτη, βλέπεις. Δυνατές χώρες ήταν, αποικιοκρατικές οι περισσότερες, με συμφέροντα που κάπως έπρεπε να πάρουν κι αυτά τον δρόμο τους. Γιατί, πολλά μπορεί να χάθηκαν, ειδικά με τον Β’ Παγκόσμιο (και δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπινες ζωές), αλλά ο καπιταλισμός δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτά.

Νόρα Ράλλη

Εξι χώρες αποφάσισαν να «ενισχύσουν» τη δυναμική των συμφερόντων τους, ιδρύοντας το 1951 την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα. Οι χώρες αυτές ήταν το Βέλγιο, η Δυτική Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία (εννοείται αυτές θα ‘ταν). Κάπως έτσι, σιγά σιγά, φτάσαμε στη σημερινή μορφή της Ευρωπαϊκής Ενωσης των 27 μελών-κρατών, που εδράζεται στις Βρυξέλλες. Εχουν και μια έδρα στο Στρασβούργο, αλλά αυτό έγινε κυρίως για την οικονομική ενίσχυση της περιοχής – έχουν και τα δίνουν.

Στην Ε.Ε. κουμάντο κάνουν δύο όργανα: το Συμβούλιο των ηγετών των κρατών-μελών της και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν). Ενα μόνο όργανο είναι εκλεγμένο από τους πολίτες της Ενωσης, το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά με πολύ λίγες αρμοδιότητες, όχι (ακόμα έστω) καθοριστικές.

Είναι αυτό που λέμε, άλλο να τ’ ακούς και άλλο να το ζεις. Ανιαρό, βαρετό και κατεστημένο είναι το κτίριο της «καρδιάς της Ευρώπης», με ως επί το πλείστον αντίστοιχους ανθρώπους να περιδιαβαίνουν σ’ αυτό. Η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν για την ψήφιση μέτρων για το περιβάλλον. Ο Μάνφρεντ Βέμπερ παίρνει τον λόγο και χαρακτηρίζει «αριστερούς λαϊκιστές» όσους ψήφισαν Μελανσόν στη Γαλλία. Επεσε γιουχάισμα υπέροχο… Τώρα, να χαρώ ή να την πάθω την ολική συμφόρηση;

efsyn.gr