Μοιάζει με ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς, πόσο μάλλον να διακηρύττει, ότι διαθέτει πιστοποίηση αντικειμενικότητας. Δεν απέχει πολύ από τη διαπίστωση ότι πρόκειται για την πιο υπερτιμημένη αρετή, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να αξιολογηθεί… αντικειμενικά.
Γιάννης Ντεντόπουλος
Ακόμη κι αν αυτή είναι η πρόθεσή του, αυτόματα πέφτει στην παγίδα της αντίφασης, ειδικά όταν καλείται να διατυπώσει γνώμη ή κρίση για μια κατάσταση ή ένα γεγονός. Ο βασικός λόγος είναι ότι κάθε εξωτερικό ερέθισμα, πριν φτάσει να εκτιμηθεί και να παρουσιαστεί ως συμπέρασμα, περνάει από έναν «επεξεργαστή» που για τον καθέναν έχει διαμορφωθεί στην πορεία της ζωής του από τα βιώματα/εμπειρίες, το σύστημα αξιών και τις συνάψεις που έχουν δημιουργηθεί στον εγκέφαλό του.
Αν ένα γεγονός εξελιχθεί μπροστά στα μάτια δύο διαφορετικών ανθρώπων και ζητήσουμε μια εκτίμηση, το πιθανότερο είναι να καταλήξουμε να κρατάμε στα χέρια μας δύο διαφορετικά… πορίσματα. Δεν εστιάζουν όλοι στα ίδια σημεία και συνεπώς δεν δίνουν όλοι σε όλα την ίδια βαρύτητα.
Είναι απόλυτα αποδεκτός ένας ορισμός που είχε δοθεί για τον ρόλο του δημοσιογράφου: «Ο δημοσιογράφος δεν γράφει την αλήθεια, γράφει αυτό που ξέρει». Κατ’ επέκταση, κρίνει με βάση αυτά που ξέρει ή πιστεύει.
Το πόσο ιδιαίτερη είναι η έννοια της «αντικειμενικότητας» αποκαλύπτεται ακόμη και με τη χρήση ενός παραδείγματος που αφορά ένα μέγεθος για το οποίο υπάρχει μια κοινώς αποδεκτή διαδικασία μέτρησής του: τον χρόνο. Ε, λοιπόν, ποιος διαφωνεί ότι ο χρόνος είναι ένα μέγεθος που υπολογίζεται αντικειμενικά (π.χ. με ένα χρονόμετρο που είναι για όλους το ίδιο), αλλά βιώνεται υποκειμενικά; Γιατί τότε δεν θα υπήρχαν φράσεις όπως «δεν περνάει η ώρα», όταν βαριόμαστε, ή «πόσο γρήγορα περνάει η ρημάδα», όταν βρισκόμαστε με καλή παρέα.
efsyn.gr
