Το πρωί της Τετάρτης πήγα στο σούπερ μάρκετ. Δεν ήθελα πολλά. Λίγο τυρί, ένα υγρό για πιάτα, άμμο για τον γάτο, λίγο γιαούρτι και ψωμί για τοστ. Μπήκα στην ουρά στο ταμείο για «μέχρι 10 είδη», που όπως συμβαίνει τις «νεκρές» ημέρες και ώρες της εβδομάδας έχει περισσότερη δουλειά από τα άλλα, που εξυπηρετούν τα μεγάλα καρότσια. Πίσω μου, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, κι εκείνοι με πέντ’-έξι πράγματα στο καλαθάκι τους, συζητά για το θέμα των ημερών, τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Αρχοντία Κάτσουρα
Από τις κουβέντες τους καταλαβαίνεις ότι έχουν συγκλονιστεί από τη φρίκη και τον πόνο των ανθρώπων, χωρίς να ξεχωρίζουν τους από εδώ από τους από εκεί. Μιλούν για οικογένειες, για μικρά παιδιά, για προσφυγιά και κατατρεγμό, για ορφάνια. Και είναι η πρώτη φορά από το περασμένο Σάββατο που νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου.
Γιατί μέσα από αυτήν τη δουλειά που κάνουμε, είμαστε εκτεθειμένοι σε κάθε τι τοξικό – ξέρω, η λέξη είναι πολύ της μόδας και τη χρησιμοποιούν οι εκάστοτε «από εδώ» και «από εκεί» για να κατηγορήσουν τους αντιπάλους τους. Τόσο μάλιστα, που έχει χάσει το νόημά της.
Αλλά η χρήση της δεν έχει τίποτα το υπερβολικό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, που είναι πολύ περισσότερο γειτονιά μας από τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχει αναδείξει, ξανά, ό,τι πιο βρόμικο και νοσηρό υπάρχει στα μυαλά των ανθρώπων. Βρήκαμε ξανά ένα πεδίο για να «σκοτωθούμε» μεταξύ μας, στο όνομα του «από εδώ» και του «από εκεί», με όρους χουλιγκανισμού και οπαδικού φανατισμού.
Οι περισσότεροι, με ελάχιστη ή καθόλου ιστορική γνώση για το συμβαίνει στη Μέση Ανατολή για περισσότερο από μισό αιώνα, υιοθετούν άκριτα και με μεγάλη ευκολία ό,τι κυκλοφορεί αριστερά και δεξιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και στη συνέχεια το χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα για υποστηρίξουν τον, αυτή την εποχή, «αθώο» στα μάτια τους.
Και δεν περιορίζονται σ’ αυτό: μεταφέρουν αυτήν τη σύγκρουση, που κανείς δεν γνωρίζει πότε θα επηρεάσει κι εμάς –αν δεν μας επηρεάζει ήδη– στην εγχώρια πολιτική αντιπαλότητα. Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Γράφουμε δυο σχόλια στο Facebook, στο Twitter, κάνουμε ένα βιντεάκι TikTok, και βρίσκουμε κι εμείς μια θέση στο πάνθεον των influencers, που, αν δεν υπήρχαν, δεν θα γύριζε η Γη από την Ανατολή στη Δύση.
Δικηγόροι, δημοσιογράφοι, οδοκαθαριστές, γιατροί, κομμώτριες, πωλητές, σιδεράδες, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί και άλλοι. Το κάναμε για το Ουκρανικό, περάσαμε στο Μεσανατολικό. Είπαμε όλοι τη θέση μας –λες και ενδιαφέρει κανέναν–, πήραμε «καρδούλες», θυμωμένες ή λυπημένες «φατσούλες», τις μετρήσαμε (κοίτα να δεις πόσο σπουδαίοι είμαστε) και πάμε γι’ άλλα. Τώρα πόσοι από όλους εμάς είχαμε μια στάλα γνώση που να στηρίζει όλα αυτά, δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι τα… reactions στα social και να φαίνεται ότι «τα λέμε καλά» – ή καλύτερα από κάποιον άλλο.
Μέχρι την επόμενη κρίση. Πού πάλι θα βρούμε κάποιον να υποστηρίξουμε έναντι κάποιου άλλου. Και θα ξεχάσουμε και τους νεκρούς άμαχους και τις σφαγές και τα ανθρώπινα δικαιώματα, και θα αφήσουμε στην τύχη τους αυτούς που σήμερα υποφέρουν – όπως υπέφεραν και θα συνεχίσουν να υποφέρουν, αλλά δεν θα μας απασχολεί πια.
Τώρα όμως μιλάμε για πόλεμο… Κι ας μην ξέρουμε –μπορεί και να μη μας ενδιαφέρει να μάθουμε– τι τον προκάλεσε, το αίτιο και το αιτιατό. Αλλωστε, δεν βομβαρδίζονται και δεν σκοτώνονται με ρουκέτες και όλμους οι δικοί μας συγγενείς και φίλοι, δεν μένουν χωρίς νερό, τρόφιμα και φάρμακα, ούτε είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε συνθήκες εν αναμονή πολέμου για δεκαετίες – και αυτό αφορά τόσο τους Ισραηλινούς όσο και τους Παλαιστίνιους.
Εμείς, παρατηρητές από μακριά, με φουσκωμένα μυαλά από αέρα κοπανιστό τις περισσότερες φορές, δεν έχουμε παρά να παπαγαλίσουμε ό,τι εντυπωσιακό μας σερβίρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Καρδούλες» και like να μαζεύουμε και να δίνουμε. Και για τους αθώους, από εκεί και από εδώ, (δεν) έχει ο Θεός.
efsyn.gr
