Πώς γίνεται τώρα αυτό, με την ταυτόχρονη απόδοση τιμής στα θύματα της τρομοκρατίας στο Παρίσι και του σεισμού στη Λευκάδα, δεν μπορώ να το καταλάβω.
- γράφει ο LefT
Αντιλαμβάνομαι την ευαισθησία των ανθρώπων, ειδικά των αιρετών συμπολιτών μου, αλλά αυτό, που τα βάζουμε όλα μαζί σε ένα τσουβάλι, σαν μαζεμένα πολυσπόρπια, και νομίζουμε ότι ξεμπερδεύουμε με τους φόβους, τις ενοχές και τις ευθύνες του «πολιτισμένου» μας κόσμου, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Αυτή ήταν η πρόταση του Προέδρου χθες στο Δημοτικό Συμβούλιο του Αγρινίου: «Ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της τρομοκρατίας στο Παρίσι και του σεισμού στη Λευκάδα».
Σηκώθηκε μετά κι ο Τίμος και έβαλε βέτο στην «τιμή», αν δεν τιμηθούν και τα θύματα της βίας «των συμμάχων»… Σηκώθηκε κι ο Στέλιος, βάζοντας τα θύματα όλων των πρόσφατων ιμπεριαλιστικών πολέμων… κι έγινε το τουρλού περίπλαμπρο στο φούρνο του αχταρμά.
Τουλάχιστον ο τελευταίος, έσωσε εν μέρει τα προσχήματα, αποκαλώντας αυτή τη γλυκερή σαλάτα εποχής – συγνώμη «της τιμής» ήθελα να πω – «υποκρισία».
Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά αυτή η «ενός λεπτού σιωπή», μου θύμισε το «ένα λεπτό περιπτερά», και δεν άντεξα… Βγήκα έξω να πάω να πάρω τσίχλες να τις μοιράσω στους περαστικούς, καθώς συμπολίτευση και αντιπολίτευση κάθονταν η μία απέναντι στην άλλη και κοιτάζανε το ψηλοτάβανο της αιθούσης.
Συμπάθαμε Πρόεδρε, αλλά όλη αυτή η απολίτικη φαντασίωση συμπαράστασης, αν δεν ήταν για πολλά γέλια, θα ήταν για αβάσταχτα κλάματα.
