Η μοναξιά της ελευθερίας

• του Γιώργου Αλεξανδρή
  ———————————–—

Όλα γύρω μου,
σε μια πει­θαρ­χη­μένη σιωπή
και ασά­λευτη τάξη.
Από το άδηλο βλέμμα
ως την άχρωμη φωνή.
Απο­πνέ­ουν την απου­σία σου
και τη βεβαιό­τητα του μη ερχο­μού σου.
Αν και η απεί­θεια του νου
κατα­φεύ­γει στις αρνή­σεις
και κυλάει στις ψευ­δαι­σθή­σεις,
το μάταιο της προσ­δο­κίας
δια­φαί­νε­ται ως ρωγμή
στις κατά συν­θήκη επι­θυ­μίες.
Είμαι μόνος μου,
εκτε­θει­μέ­νος και ανυ­πε­ρά­σπι­στος
στη μονα­ξιά της ελευ­θε­ρίας
και στης ψυχής τ’ αδιέ­ξοδα.
Ανί­σχυρη η κυριαρ­χία μου
στους ενδοια­σμούς και τις φοβίες
ανώ­φελα δια­κρι­τική και επώ­δυνη
στη δίνη της αλή­θειας.
Και νιώθω ενοχή
για τούτη την πρό­κληση της μονα­ξιάς
όχι γιατί η απου­σία σου είναι παρα­δοχή
αλλά που με γεμί­ζει με τρόμο
η αξό­δευτη προ­σμονή,
ως ελεύ­θερη επιλογή.