- του Λευτέρη Τηλιγάδα
——————————
Δεν τις αντέχω τις γνωστές ανοησίες μου.
Ούτε τους οισοφάγους των περιστάσεων,
που με καταβρόχθισαν, για να ‘χω να λέω…
Ακολουθώ πεισματικά τα θηλαστικά
– που δεν με αντέχουν – στα χειμαδιά τους.
Παραμένω λύκος ισχνός και ατάϊστος,
ουρλιάζοντας στις μέσα μου στέπες,
τα μονοσύλλαβα της εκπνοής μου.
Στέκομαι μπροστά στα μάτια σου,
αλλά δεν με βλέπει κανείς.
Χώνω το χέρι μου μέσα στο στήθος σου
και στραγγαλίζω τις αρτηρίες σου όλες,
αλλά κανείς δεν πονάει τόσο πολύ,
για να κόψει το χέρι μου με τα δόντια του.Αδειάζω κραυγές στον δεξί σου λαβύρινθο,
αλλά κανείς δεν ακούει τη σιωπή.
Συνήθως ντύνομαι «γεγονώς» και ακροβατώ.
Μηρυκάζω τις ομοιοκαταληξίες των επαφών
και συλλαβίζω εγγαστρίμυθες συναινέσεις.
Σβήνω από τα πέλματά μου τους δρόμους
και τους περπατάω ξανά με τα γόνατα,
χωρίς το άγχος εκείνων των προορισμών,
που ορίζουν ανεπανόρθωτα τις κατευθύνσεις
και που, συνήθως, με χρεώνουν αλλού.
Αναλφάβητος της ζωής σου και ελλιπής,
αντιγράφω την ορθογραφία των βλεμμάτων σου,
για να μπορέσω – ίσως κάποτε –
να κατανοήσω τους κανόνες της γραμματικής σου.Μόνο έτσι θα σιγουρέψω τα ίδια λάθη,
που σε έφεραν στα αχαρτογράφητά μου.
