Ένας σκορπιός που αναζητά τροφή στην απέναντι όχθη του ποταμού προτείνει στο βάτραχο να τον βοηθήσει μεταφέροντάς τον στην πλάτη του. Στις αντιρρήσεις του βατράχου ότι κινδυνεύει να τον θανατώσει με το κεντρί του επειδή είναι επιρρεπής σε τέτοιες πράξεις, ο σκορπιός αντεπιχειρηματολογεί ότι σε τέτοια περίπτωση θα πνίγονταν και ίδιος μια και δεν γνωρίζει να κολυμπά. Πείθεται ο βάτραχος, αλλά περίπου στο μέσο της διαδρομής η τρυφερή σάρκα του βατράχου έβαλε τον σκορπιό σε πειρασμό και τον κέντρισε. Τότε ο βάτραχος πρόλαβε και αναφώνησε «γιατί το έκανες αφού και οι δυο μας είμαστε πια χαμένοι». «Το ξέρω» απάντησε ο σκορπιός, «αλλά είναι στη φύση μου να κεντρίζω».
Αυτό που επιστημονικά έχει αποδειχθεί πλέον – και ειδικά για την εποχή που διανύουμε – είναι ότι η άναρχη διαρκής οικονομική αναζήτηση του κέρδους είτε μέσω επέκτασης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων είτε μέσω του κανιβαλισμού τους (καταστροφή κεφαλαίων και ύφεση ή και πόλεμο) οδηγεί στη διάλυση των φυσικών οικοσυστημάτων και ανθρώπινων κοινωνιών, δηλαδή της ίδιας της ζωής.
Η συνταγή της παραδοσιακής ρεφορμιστικής Αριστεράς μέχρι τώρα είναι η ρύθμιση των αγορών μέσω του κρατικού παρεμβατισμού και η ανακατανομή των εισοδημάτων για την μείωση των ανισοτήτων και των υπερβολών του καπιταλισμού, δηλαδή η αποκατάσταση της χαμένης κοινωνικής συνοχής για να ανακτηθεί η λειτουργικότητα του συστήματος.
Όμως αυτό το είδος του “καλού καπιταλισμού” έχει αποδειχθεί ιστορικά ως μέγιστη πλάνη με συνέπεια η σοσιαλδημοκρατική φιλοδοξία για μία καλύτερη διαχείριση του συστήματος και συνέχιση μιας πιο ισορροπημένης υποτίθεται ανάπτυξης (βλ αναπτυξιακό κράτος) να αποτελεί την μεγαλύτερη ουτοπία που υπήρξε ποτέ.
Ο καπιταλισμός δεν σώζεται κι όσο παρατείνεται η ύπαρξή του αυτό θα γίνεται σε βάρος της δικής μας ύπαρξης. Στο μεταξύ όσο η σοσιαλδημοκρατία θα επιχειρεί να σώσει τον καπιταλισμό, θα έχει την τύχη του βατράχου..
Κώστας Καλλωνιάτης
Σχόλια (0)