Λένε για την Άνοιξη…

Ρωτούν, αν ήρθε ή δεν ήρθε.

Επιτρέψτε να πω «δεν ήρθε».

Γιατί Άνοιξη είναι όταν ο μεθυσμένος Μοντιλιάνι διαβάζει δυνατά τρεις η ώρα τη νύχτα τα ποιήματα του Βιγιόν «ενοχλώντας το σύμπαν».

Γιατί η Άνοιξη είναι εδώ. Είναι εκεί έξω. Είναι εδώ μέσα. Είναι στα λόγια του Νερούντα που δηλώνει αενάως: «Θέλω να κάνω μαζί σου/ αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές».

Άνοιξη είναι το άνοιγμα στον κόσμο, είναι η ζωή, δηλαδή ο έρωτας.

Και τι είναι ο έρωτας; Μια λέξη δίχως ήχο. Είναι βουβός ο έρωτας κι η ποίηση τον κάνει να μιλά.

Γι’ αυτό η ποίηση γιορτάζει την Άνοιξη, τότε που ανθίζουν οι έρωτες κι οι κερασιές.

Αλλά σήμερα κανείς δεν αναρωτιέται «…γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα/ μόλις νιώσω μονάχος, με σένα μακριά μου;».

Γιατί, σήμερα, οι ποιητές, οι λυρικοί ψεύτες, οι πλάνητες, τα ερωτευμένα υποκείμενα της Δαπάνης και όσοι έπαιζαν ή συνεχίζουν να σχοινοβατούν στα ακραία όρια της γλώσσας χωρίς προστατευτικό δίχτυ, είναι εξόριστοι, περιθώριοι, γραφικοί…

Γι’ αυτό οδεύουμε χωρίς έρωτα, χωρίς λόγο, χωρίς Πόλη, μονάχοι, πλανταγμένοι, διψασμένοι…

Γι’ αυτό ο έρωτας κατάντησε μνήμη μακρυνή και η ποίηση μια γλώσσα νεκρή…

http://artinews.gr/